Xçşslzsğfkflgş

Eskiden birilerine zaman ayırıp, “bak sen böyle düşünüyorsun ama gerçeği böyle” diyordum. Göremediğini göstermeye çalışıyordum. O kadar boş bi’ çabaymış ki. İnsan gerçeği sadece işine göre algılama kapasitesine sahip. İnsanlara kendi yalanlarıyla mutluluklar.

Yalnız mıyım ? O kadar çok yalnızım ki düşüncelerim ve düşüşlerim bile beni zamanla terk ediyor . Aldatılıyorum . Ya da kendimi bir şekilde avutmaya çalışırken , bir insanın , başka bir insanın gözlerinin yokluğuna bakarken kendimi sorgulamak ve ağlamak istiyorum . Bütün bunlar benim seçimim . Bütün bunlar benim hayatım . Hepsi . Geleceğim ya da geçmişim . Hepsi benim . Bu yüzden yalnızım ve hayatımı ellerimden almanıza asla izin vermeyeceğim . Ne bencillik ! Gerçek mi bu ? Bütün bunlar … ne zaman oldu ? Seçimlerimi yaparken ne kadardım ? Ve seçimlerimi kimin düşüşleri ve düşüncelerinden arınarak yaptım ? Seçimlerimi ben yapıyor olsaydım kendimden bu kadar nefret etmezdim . Öyleyse kim ? Hayır , bütün bunların bir sebebi olmalı . Öyle ya da böyle . Bir yere ulaşmalı . Gidilecek bir yol , varılacak bir sokak olmalı . Dünyanın bir ucunda bir başkasını keşfetmeli . Yaşamı hissetmeli ! Bir yerlere ait olduğunu hissetmeli insan . Burası , ve bütün bunlar … bana göre değil . Bu coğrafya . Bu yaşam . Sunulan bütün her şey . İzole edilmiş adalet bana göre değil . Arınmalıyım bütün bunlardan . Tanrı’yı bulmak için yola koyulmalıyım . Bunlar benim seçimlerim değil , asla . Nerede olduğum ya da nereden yola koyulacağım hakkında hiçbir fikrim yok . Neredeyim ? Olmak istediğim yerde değilim . Öyleyse hiçbir yerdeyim . Boşlukta bile değilim . Ya da ? Kelimeler beni , ben cümleleri tamamlıyorum . Yaşam kaynağım vücudumu terk ediyor . Sinirleniyorum . Endişe ve öfke içindeyim . Adapte olmak istiyorum . Tanrı’ya adapte olmak .  Kendimi insanlara sunmadığım için mi oluyor bütün bunlar ? Hayır , aslında ben söylediklerimden ve anlattıklarımdan çok daha fazlasıyım . Yüzünüze gülümsüyorum ama kendimi darmaduman eden , içimi öldüren ağrılarım var .

Ellerime saçıma götürüp onları geriye atıyorum . Benim değillermiş gibi hissediyorum . Sanki başkalarının başkalaşımını yaşıyorum . Bugün on dört saat kırk beş dakika boyunca bunu tekrarladım .  Hissettirebiliyor kendini . Ayak parmak uçlarımda ve topuklarımda huzuru hissediyorum . William Burroughs deli olmalı .Bir yere gideceğim izlemini veriyorlar bana . Ama içimdeki o salaş ağrı buna engel oluyor . Kıpırdayacak hatta ayağa kalkabilecek bir gücüm var . Bir seçim yapmak zorunda mıyım ? Hayır . Ve bu sırada iğrenç bir müzik çalıyor . Dinlemeden edemiyorum .

“ortalık karardıktan sonra pencereden yıldızları izliyorum. umut etmiyorum, kızmıyorum, üzülmüyorum. sadece hatırlıyorum.”

Zamanında benzemekten korktuğum şeyleri yaşıyorum.

Kararsız biriyimdir ama seni severken hiç tereddüt etmedim.

dikenleri öperek gülleri şaşırtın