bir pazar kahvaltısı gibi
bana bi' suni teneffüs
sevemiyormuş meğer katı kalbim doya doya
her hatıramızın duygusal bir özü vardır. ve o özü yok ettiğinizde hatıra bozulmaya başlar.
bu çocuk bu akşam birazcık içecek
tenimi kokuna, dokuna, günahına bulayıp yarım bıraktın.
bir anda bastırır keder, gece saat beşlere kadar.
“ona göre ben hala ölmeyi bile becerememiş utanmaz, aptal bir hayaletten, “yaşayan bir cesetten” başka bir şey değildim.”
arkadaslar artik bilmiyorum ama asksal mi akademisel mi yoksa aile olarak mi bi comeback atamazsam tavanda asili tek sey ampul olmayacak