13th Century Mosaic Art

As a joke you had always said "I dedicate this to Hades" as you threw away food scraps from your cooking and cleaning your plates. When you die you find yourself in front of Charon's boat with Hades sitting in it, seemingly very excited to see his most devoted follower in recent times.

Zawsze wydawało mi się, że moje istnienie składa się wyłącznie i wyłącznie z niczego innego, jak tylko najbardziej oburzających bzdur. Odkąd pamiętam, każdy incydent i każdy impuls mojego istnienia służył jedynie do popełniania jednego epizodu po drugim jaskrawych bzdur, z których każdy był całkowicie oburzający w swojej bezsensowności. Rozpatrywana z dowolnego punktu widzenia — intymnie bliskiego, nieskończenie odległego lub jakiegokolwiek miejsca pomiędzy — cała ta sprawa zawsze wydawała się niczym więcej niż jakimś dziwacznym wypadkiem, który wydarzył się w boleśnie wolnym tempie. Czasami zapierał mi dech w piersiach nieskazitelny chaotyczność, absolutnie doskonały nonsens jakiegoś spektaklu rozgrywającego się poza mną lub, z drugiej strony, jakiś spektakl równie bezsensownej oburzalności rozgrywający się we mnie. W moim mózgu pojawiają się obrazy gęsto poskręcanych kształtów i linii. Bazgroły psychicznie chorego epileptyka, często mówiłem sobie.

It has always seemed to me that my existence consisted purely and exclusively of nothing but the most outrageous nonsense. As long as I can remember, every incident and every impulse of my existence has served only to perpetrate one episode after another of conspicuous nonsense, each completely outrageous in its nonsensicality. Considered from whatever point of view—intimately close, infinitely remote, or any position in between—the whole thing has always seemed to be nothing more than some freak accident occurring at a painfully slow rate of speed. At times I have been rendered breathless by the impeccable chaoticism, the absolutely perfect nonsense of some spectacle taking place outside myself, or, on the other hand, some spectacle of equally senseless outrageousness taking place within me. Images of densely twisted shapes and lines arise in my brain. Scribbles of a mentally deranged epileptic, I have often said to myself.

Thomas Ligotti, "The Clown Puppet", Teatro Grottesco

Phaethon (1878) by Gustave Moreau

Kees Scherer    Relief in a Ptolemaeische Temple ,   Egypt 1968

The Lovers

Kaja Horvat, 2024

Michael Cheval

Samuel Araya, ‘Capricorn and Mars’, 2016 Source

Dla mieszkańca domu — samotnej jednostki przemierzającej korytarze — każde zamknięte drzwi wydają się czymś ukrywać, nawet jeśli jest to tylko horror pustki. W racjonalnym dyskursie oświecenia takie odczucia można wyjaśnić w kategoriach rozpalonej wyobraźni, którą rozum powinien trzymać w ryzach. Jednak sama gotycka wyobraźnia... była bezpośrednią odpowiedzią na myśl oświecenia; była wybuchem wszystkiego, co racjonalizm stłumił. W tym sensie gotycka wrażliwość była inna w epoce rozumu — swoim własnym rodzajem rewanżu — i reprezentowała wszystko, co odrzucili filozofowie racjonalizmu: szaleństwo, doznania, uczucia i oczywiście kobiecość.

For the occupant of the house—the lonely individual advancing along its corridors—every shut door therefore feels as if it conceals something, even if it is only the horror of vacuity. In rational enlightenment discourse such sensations can be explained in terms of an inflamed imagination that ought to be kept in check by reason. Yet the gothic imagination itself . . . was a direct response to enlightenment thought; it was an irruption of all that rationalism suppressed. In this sense, the gothic sensibility was the other at the age of reason—its own kind of revenant—and represented everything rejected by the philosophers of rationalism: madness, sensation, feeling and, of course, the feminine.

Elizabeth Wilson, “Haunted Houses”