Bedbinn

Kafamda yıllardır bittiğinde bile başa saran hep aynı şarkı, Bu döngü içinde kaybolup gittim.

Sarılabilirdik belki ama onun yerine arkamızı dönüp ayrı yönlere gitmeyi istedik belki de hata ettik.

İnsan bazen durup düşünmeli. Attığı adımı, aldığı nefesi, vardığı kişiyi. Sonra sormalı kendine açmalı mı kapılarını, yıkmalı mı duvarlarını? Şayet vardığım kişi Nuh değilse eğer o gemi su alır mı bilmem. Belki de bu yüzden binmek gelmez içimden o gemiye. Çünkü batarsa, boğulmaya yetecek kadar yük var üstümde. Sonrası... sonrası zaten Sessizlik olur artık.

Zaman geçtikçe insanlar alışır bir şeylere bu yüzden hani derler ya "Zaman her yaranın ilacıdır." diye bu bende niye olmuyor? Sanki gün geçtikçe her şey daha bir kötü oluyor.