şiir - Blog Posts
Lotus Çiçeğim
Seni hissedemiyorum.
Bu aralar ruhumda,
Nerdesin kim bilir,
Kimlerin gözlerine bakıyorsun?
Artık sadece düşleyebiliyorum seni,
Ancak sen ona da izin vermiyorsun.
Ey sevgilim nerdesin,
Nereye saklandın?
Kaf dağına mı çıktın yoksa,
Gizli yerimize ?
Ama biliyorsun sözümüzü,
Ölmeden gitmek yoktu.
Yoksa öldün mü gerçekten?
Söylüyorlar ama inanmıyordum
'Ama ben görüyorum.' diyordum.
Artık yoksun sevgilim.
Sadece kokun kaldı bana.
Lavanta gibi kokardın.
Seni bulmak için,
Hiç çıkmıyorum bahçeden,
Ama yoksun sevgilim.
Bekle beni,
Kafa dağının ardında olacağım.
Merak etme erken gelirim yanına.
Sensiz dünya çoktan soldu sevgilim.
UYKUCU OĞLAN VE YÜREĞİ
Gel zaman git zaman bir diyar varmış. Bu diyar, kocaman bir tepenin üstündeymiş. Orada çocuklar neşeyle oynar, aileler birbirini hep desteklermiş.
Bir gün bu diyarda bir fırtına kopmuş ve herkes bir yere dağılmış. Kimse kimseyi göremez olmuş. Herkes, sadece bu fırtınanın içinde kendini görür hale gelmiş. Sonra fırtına bitmiş. Ama herkes çok sinirli bir ruh hâline bürünmüş, birbirlerini hor görmeye başlamışlar. Herkes, sadece kendisinin her şeyde en güzeli, en çok isteneni olmasını ister olmuş.
Ama bizim uykucu oğlan o gün okula gitmemiş, evinde uyuya kalmış. O hâlâ aynıymış. Herkesle iyi geçinen bir çocukmuş. Ama etrafında bir şeylerin ters gittiğinin farkına varması zor olmamış. Hocasından geç kaldığı için azar işitmiş ve bütün arkadaşları ona gülmüş. Uykucu oğlan da bundan bir şeylerin değiştiğini anlamış ama neden böyle olduklarını bir türlü çözememiş.
Ardından eve gittiğinde annesiyle babasının ilk kez kavga ettiğini görmüş. Buna da anlam veremeden, yüreği burkularak odasına gitmiş ve ağlamaya başlamış. Neler olduğuna anlam veremediği için ağlıyormuş. İçinden, "Yarın olan biteni anlayıp insanlara yardım edeceğim," diye geçirmiş.
Uykucu oğlan ertesi gün evdekilere, bakkala, manava, okulda herkese bakmış ve onlardaki değişikliği görmüş. Gözleri artık sadece kendi varlıklarını görür olmuş. Diğerlerinin farkında olsalar da onları göremedikleri için duygularını önemsemez hâle gelmişler.
Uykucu oğlan bir oraya bir buraya gidip düşünmüş durmuş. En sonunda aklına bir fikir gelmiş. İçinden, "Bir insanın gözleri başkasını görmese de yüreği böyle olamaz. İnsanın yüreğindeki iyiliği gözleri ondan alamaz," diye geçirmiş.
Bunun üzerine eline bir ayna alarak kavga eden anne ve babasının yüreğine bu aynayı tutmuş. Anne ve babası bir anda ne yaptıklarına anlam veremez şekilde birbirlerinden özür dilemeye başlamışlar. Uykucu oğlan olup biteni onlara bir bir anlatmış ve anne ile baba da oğullarına yardım etmişler.
Her yüreğiyle görmeye tekrar başlayan herkes, eline aynayı alıp birbirlerinin gözlerini açmaya başlamış. En sonunda herkesin gözü açılmış. Uykucu oğlan, ailesi ve diyar yine eski mutlu ve huzurlu günlerine dönüp mutlu bir şekilde yaşamaya devam etmişler.
GELECEĞİM BİR GÜN
Yaşadığın yere bakıyorum.
O kadar sessiz ve huzur dolu ki,
Acaba diyorum,
Ben ne zaman gidebilirim yanına?
Oraya gelmeyi çok istiyorum.
Ama geldiğimde yanında olamamaktan korkuyorum.
O yüzden bekliyorum zamanını.
Geldiğimde umarım doğru kapıdan girebilirim.
Kara günler seni bekliyor
Nefes almak zorlaşıyor sanki.
Kalbinin atıp atmadığını umursamadığın anda,
Yok oluyor içindeki yeşillikler.
Umutların tek tek sönüyor.
Kara günler seni bekliyor.
Görünmez olmaya ant içtiğinde,
Sevilmediğin de yaşamayı umut ettiğinde,
Ruhun karanlığa gömülüyor sanki.
İşte o an,
Kara günler seni bekliyor .
Dünya dönüyor ben hâla olduğum yerdeyim. Geçmişe dönüp baktığımda kurduğum hayalleri düşünüyorum. O mutlu olduğum anları... İçimden geçiriyorum nasıl bir şeydi mutlu olmak hatırlamıyorum. O hayelleri kurup mutlu olan kişi ile o hayellerin gerçekleşmeyeceğini bilen kişi birbirinden tamamen farklı...
BOŞLUK
Mavi bir deniz bana bakıyor.
Üzerinde martılar uçuşuyor.
Ne kadar da huzurlu bir manzara,
Diye geçiriyorum içimden.
İçine bırakmak istiyorum kendimi.
İçimde ne varsa kötü olan,
Keder, öfke, nefret...
Hepsini kusmak istiyorum.
Sonunda derin bir nefes alıyorum.
Ancak içim huzur dolmuyor.
Daha da derine iniyorum.
Ruhumdaki boşluk dolsun diye,
Yalnızlık Denizi
Yalnızlık denizinde kayboldum.
Her yer sessiz.
Bir gün bir ses geldi kulağıma.
İçimdeki umutları ne kadar yıksam da,
Engel olamadım duygularıma.
Yüzdüm, yüzdüm.
Gördüm bir kesik daha almışım.
Yıkıldım olduğum yerde.
Hapsoldum yalnızlık denizinde.
Yorgun gözümün halkalarında
Güller gibi fecr oldu nümayan,
Güller gibi... sonsuz, iri güller
Güller ki kamıştan daha nalan;
Gün doğdu yazık arkalarında!
Altın kulelerden yine kuşlar
Tekrarını ömrün eder ilân.
Kuşlar mıdır onlar ki her akşam
Alemlerimizden sefer eyler?
Akşam, yine akşam, yine akşam
Bir sırma kemerdir suya baksam;
Üstümde sema kavs-i mutalsam!
Akşam, yine akşam, yine akşam
Göllerde bu dem bir kamış olsam!
- Ahmet Haşim
yalnızlığıma haykırıyorum
duyulmayacak biliyorum
sesimi duymaları için elimden geleni yapıyorum…
bu koca dünya da hiç bir yere sığamıyorum,
dahası sığınacak limanı olmayan gemi gibi hissediyorum.
ucu bucağı olmayan masmavi sularda kendime ait bir yer arıyorum.
herkes bir yere kancasını atmışken
ben hala arayış içerisindeyim.
var olmayan bir liman arıyorum.
çünkü bilmiyorum ki,
ben aslında sonu olmayan denize aitim.
-gece
"You wouldn't last an hour in the asylum where they raised me!"
gecenin karanlığı üzerime çökerken ben gölgemden bile korkar bir vaziyetteydim.
-gece
Kar taneleri saçlarımda süzülüyor, kirpiklerime karışıyor. Bense kuzeyin bu soğuğunda aynı yerde dönüp duruyorum. Yerdeki taşların bazılarına basmadan yürüyorum. Dikkatli bir şekilde taşlara bakarken bir yandan kurumuş parmaklarımın arasına yerleşmiş sigaramı içiyorum.
-gece
✓
Herkes adâletten bahsediyordu…
Ama hepsi de haklı olanı değil, kendinden yana olanı 'adâlet' sanıyordu.
Kaynak: https://www.instagram.com/p/DHfibsSovIP/
✓
Bir yer bulalım
dünyadan uzak
✓
Sözüm Şiirlerin mükemmelidir.
✓
Ve insan en çok göğe vurgun
Sonra zifiriliğe,
Şiire
Ve ALLAH'a
hep ALLAH'a....
Cahit Zarifoğlu
✓
Mülteci isteklerim oldu ara sıra,
biliyorsun
Şimdi iyi niyetlerimi
Bir bir yargılayıp asıyorum
Bu son olsun, bu son olsun
✓
"İçim, ey içim! Bu yolculuk nereye?
Yine bir şehrin ölümünü başlatır gibisin".
Acz.
✓
Ve insan en çok göğe vurgun
Sonra zifiriliğe,
Şiire
Ve ALLAH'a
hep ALLAH'a....
Cahit Zarifoğlu
Bulantı ve Bir Kucuk Secim
Bir seçim düşünüyorum Geceden daha koyu Yoldan daha kutsal Hayattan daha baki
Ölümü arzuluyorum Sonsuz huzur olan ölümü Ölmeliyim, ama dalga geçer gibi Utanmadan, sıkılmadan. Anlamalılar Korkmadığımı ya da vazgeçmediğimi Anlamalılar Bunun ciddiyetsiz bir Seçim meselesi olduğunu
Bir oda hayal ediyorum Dört duvarı yazıyla kaplı Kan kadar kanla kırmızı Etrafa saçılmış beyin parçaları Olan bir oda
Görmeliler eserimi Ve iğrenmeliler de Fark etmeliler Yaşamanın midemi nasıl bulandırdığını Belki de sormalıyım Bu bulantıyla yaşamayı nereden öğrendiklerini Belki de vasiyet etmeliyim Sevdiklerine öğretmelerini Belki de vazgeçmeliyim Bulantıyı fark edebildiklerine bile emin değilim Belki de sevinmeliyim "Olsun, yaşayacaklar ya gerisi mühim değil."
Artık bu yargılama huyundan vazgeçsen diyorum. Bırakalım insanlar kendi yollarını çizsinler, düşe kalka öğrensinler hayatı. Hata yapmak da insana mahsus değil mi? Önemli olan, düştükleri zaman onlara el uzatacak, gidecek sıcak bir yuva olduğumuzu bilmeleri.
O sert bakışlar, o keskin sözler... İnan ki kimseye faydası yok. Sadece yaraları derinleştiriyor, mesafeleri artırıyor. Oysa biz, birbirimize destek olmak için varız bu hayatta. Bırakalım herkes kendi özgür iradesiyle yaşasın. Yanlış yapsalar bile, sonunda dönecekleri ev bizim sevgimiz olsun.
Unutma, sevgi her şeyin üstesinden gelir. Yargılamak yerine anlamayı, yadırgamak yerine kucaklamayı seçelim. O zaman dünya, hepimiz için çok daha güzel bir yer olacak.
Benim adım gri; iki dünyanın eşiğinde, ne tam bir rüya ne de eksiksiz bir gerçek. Ne karanlık gece gibi ne de aydınlık gün gibi—her anım bir çelişki. ⚫⚪✨
Günaydın yaşamak, intiharın gölgesinde bile,
O inatçı, o vazgeçilmez hevesinle.
Sen ki, güzel kadınların gülüşünde parlayan,
Her şeye rağmen tutunduğum o yegane anlam.
Günaydın yaşamak, bir nefesim, bir hevesim varken,
Bu topraklarda, bu mavi gökyüzü altında.
Sen ki, her anıyla ayrı bir hikaye yazılan,
Ve her şeye rağmen, sevdiğim, özlediğim hayat.
Hayatta yaşadığım ve yaşayacağım bütün hüzünler ve acılar, bir plan dahilinde kendi bilgim ve isteğimle gerçekleşmekte.
Önce Tanrı yeryüzünü kurdu; sessiz ve loş bir diyardı.
Sonra bir melek indi, adımları tüyden hafifti.
Gülümsedi o an, bir ışıltı yayıldı semaya,
Ve güneş doğdu altın bir taç gibi, aydınlattı her yanı.
Toprak sevindi o dokunuşla, canlandı derin uykudan,
Sapsarı buğdaylar fışkırdı, bereket saçtı her yandan.
Van Gogh o sarıya baktı, ilahi bir sırrı sezdi,
Fırçasıyla o rengi çaldı, meleğin gülüşünden hediye.
Bir melek dolaştı insanlar arasında, kalbi sevgi doluydu.
Bir ölümlüye gönlünü verdi, bu yasak bir duyguydu.
Tanrı gördü bu aşkı, kanatlarını aldı o melekten.
Ağladı melek uzun uzun, gözyaşları döküldü derinden.
O yaşlar birleşti, coşkun denizler oldu yeryüzünde.
Utancından saklandı melek, o engin suların dibinde.
Şimdi Ege'nin derinliklerinde bir deniz kızı o;
Sessiz çığlıkları yankılanır, her dalga bir fısıltı.
Beethoven duydu meleğin çığlıklarını, senfoniler yazdı.
Başkası duymadı.
Hayat, ne bir kadehte tükenen şarap, ne de sonsuz bir geceye düşen kara bir gölge... Bazen dudağımızda yarım kalmış bir şiir, bazen de 'Ah o gemi gelseydi' diyen bir yürek. Her 'belki' bir 'hiç'e açılan kapı, her 'sevda' biraz 'ölüm' kokan bir gül.
Sahte gülüşünüzle, kibirli sözlerinizle, insanları aşağılayan bakışlarınızla siz tam bir masal kötüsüsünüz.