The Sennacherib Prism, Commissioned By The Assyrian King In The 600s BCE. Its Ten Sides Contain Records

Rare photos for the Capital of Palestine - Alquds 1920 which is 29 years before the born of the Israeli occupation.

Wall painting from a Christian church, Qocho (Gaochang), 683–770 CE. The murals from the Christian temple at Qocho (German: Wandbilder aus einem christlichen Tempel, Chotscho) consist of three fragments from Church of the East wall paintings—Palm Sunday, Repentance, and Entry into Jerusalem. These were discovered by the German Turpan expedition in the early 20th century, led by archaeologists Albert Grünwedel and Albert von Le Coq.

Dating from the 7th to 9th centuries, the murals originated in a now-ruined Church of the East structure in Qocho, an ancient oasis city in Chinese Turkestan—modern-day Xinjiang, China—which once served as the capital of the Uyghur Kingdom of Qocho. The original Entry into Jerusalem mural has been lost; only a line drawing made by Grünwedel survives. Today, the surviving murals are housed in the Museum of Asian Art in Dahlem, Berlin.

Πνευματικότητα, Θρησκείες, Θεολογίες, Ιδεολογίες, Αποδοχή μιας άλλης Θρησκείας, Προσηλυτισμός και Πολυπολιτισμικότητα

Περιεχόμενα

Α. Πνευματικότητα, Θρησκείες, Θεολογίες και Ιδεολογίες

Β. Αποδοχή μιας άλλης θρησκείας και δράση προσηλύτων

Γ. Εγκλήματα προσηλυτιστών

Δ. Αλλαγή θρησκείας, προσηλυτισμός και πολυπολιτισμικότητα

Ε. Δεν υπάρχει το Ισλάμ ως θρησκεία χωρίς τις ιστορικές ισλαμικές επιστήμες

Επίλογος

Α. Πνευματικότητα, Θρησκείες, Θεολογίες και Ιδεολογίες

Οι δρόμοι του Ανθρώπου προς τον Θεό είναι άπειροι. Το ίδιο άτομο μπορεί να διέλθει πολλούς διαφορετικούς δρόμους στην πορεία του προς τον Θεό. Οι γνωστές ιστορικές θρησκείες αποτελούν -στην αρχή τους- προσπάθειες ένταξης της κοινωνίας σε δρόμους που οδηγούν στον Θεό. Αλλά πολύ συχνά οι πίστεις αλλοιώθηκαν, τα κηρύγματα παραχαράχθηκαν, και το αρχικό νόημα των θρησκειών εξαφανίστηκε. Αυτό μάλιστα φαίνεται στον πολιτισμό των εθνών ο οποίος αποτελεί την κοίτη από όπου προέρχονται οι θρησκείες, ενώ παράλληλα διαμορφώνεται και από αυτές, καθώς και από την εξέλιξη ή φθορά τους.

Και ενώ η πορεία προς τον Θεό αποτελεί αυτό το οποίο καλούμε πνευματικότητα (spirituality), η απόπειρα ερμηνείας της θρησκείας δημιουργεί μία όλως διαφορετική οντότητα, την θεολογία. Συχνά-πυκνά, η θεολογία αλλοιώνει την θρησκεία, την οποία υποτίθεται ότι ερμηνεύει, και ακόμη συχνώτερα στρέφεται εναντίον όλων όσοι αφοσιώνονται στην πνευματικότητα. Αυτό συμβαίνει επειδή η πνευματικότητα δεν είναι κοινωνικό φαινόμενο παρά μόνον στον βαθμό της ύπαρξης ενός οργανωμένου κύκλου πιστών αφοσιωμένων στην μύηση και στην εξάσκηση πάνω στους δρόμους της ανθρώπινης πορείας προς τον Θεό. Και ενώ η θρησκεία επιχειρεί να καταστήσει την πνευματικότητα σεβαστή, ελκυστική, αποδεκτή, προσιτή και εφικτή για όλους, η θεολογία κατά κανόνα σκοτώνει την πενυματικότητα.

Αυτό συμβαίνει επειδή η θεολογία, ως απόλυτα κοινωνικό φαινόμενο εξαιτίας της λειτουργικότητάς της να εξηγήσει την θρησκεία, συνιστά κατά κανόνα έκφραση ανθρώπινου συλλογισμού, άχρηστου στοχασμού, αχρείαστης σκέψης, υλι(στι)κής πρόσληψης, λαθεμένης κατανόησης (της θρησκείας), άγονης επιχειρηματολογίας, και ντε φάκτο προκαταδικασμένης ορθολογιστικής προσέγγισης. Όλα αυτά στρέφονται κατά της πνευματικότητας.

Ο Θεός δεν προσεγγίζεται ορθολογικά, επειδή ο ορθολογισμός, ή απλά η ανθρώπινη λογική, είναι τμήμα της Πτώσης του Ανθρώπου, και συνεπώς ο αρχικός άνθρωπος ήταν ασυγκρίτως υπεράνω των αχρήστων στο Ψυχικό Σύμπαν εννοιών, λειτουργιών και συνθηκών της 'γλώσσας', της 'γραφής', της 'σκέψης', της 'λογικής', καθώς και της κοινωνίας'. Η δε ψυχική κοινότητα είναι ολότελα διαφορετική της γνωστής υλικής.

Ναι, βεβαίως και υπήρξαν ιερά βιβλία σε πολλές θρησκείες, αλλά σύμφωνα με όλες τις θρησκείες δεν υπήρξε κανένα ιερό βιβλίο πριν από την Πτώση του Ανθρώπου. Τα ιερά βιβλία, όπως και τα κηρύγματα των Προφητών, είναι κλήσεις για επαναφορά στον αρχικό Κώδικα της Δημιουργίας, ο οποίος ήταν έμφυτος στον Αδάμ: αυτόν ακριβώς αποκαλούμε 'Ηθική'. Για κάθε άνθρωπο, δεν υπάρχει Ζωή χωρίς Ηθική. Αν πολλοί νομίζουν ότι μπορούν να υπάρχουν χωρίς Ηθική, αυτή και μόνον η εικασία τους καθιστά ζωντανούς-νεκρούς – ζόμπι. 

Αργά αλλά σταθερά, οι θεολογίες -ως παρασιτικά φυτά- κουκούλωσαν τις θρησκείες και έπνιξαν την πνευματικότητα. Ένα τέτοιο παράδειγμα στον χώρο του Ισλάμ είναι η απαγόρευση του τάγματος των Μπεκτασήδων στην δεκαετία του 1820 κατόπιν της επιμονής των περί τον σουλτάνο θεολόγων. Καθώς αυτό το βαθειά αντι-ισλαμικό μέτρο υλοποιήθηκε παράλληλα με την ακόμη πιο καταστροφική απόφαση σχετικά με την κατάργηση του στρατιωτικού σώματος των Γενιτσάρων, η καταρρέουσα από τους κρετίνους ιμάμηδες και τους ηλίθιους σεϊχουλισλάμηδες Οθωμανική Αυτοκρατορία οδηγείτο με μαθηματική ακρίβεια προς εξαφάνισιν. Και όντως αυτό έτσι συνέβηκε.

Ακόμη χειρότερα, η άνοδος στην εξουσία εγκληματικών σατανιστικών οργανώσεων στην Δυτική Ευρώπη του 15ου αιώνα, ο εκ μέρους τους έλεγχος της εκεί εξουσίας, και στην συνέχεια, η αποικιοκρατική κατάκτηση του κόσμου απετέλεσαν ένα συθέμελο κτύπημα εναντίον όλων των πολιτισμών, των αυτοκρατοριών, των θρησκειών και των κατά τόπους μυστικών οργανώσεων που συγκέντρωναν ακόμη σημαντικό αριθμό μυστών και ψυχικών ασκητών. Η δυτική αποικιοκρατία επέβαλε σχεδόν παντού την σατανική πνευματικότητα, τον θρησκευτικό προσηλυτισμό και τις συνεπακόλουθες διαιρέσεις, καθώς και τοπικές εξουσίες που, όντας δουλικές προς τους Δυτικούς, εργάζονταν για την καταστροφή των χωρών και των ομοεθνών τους.

Καθώς στην Δυτική Ευρώπη, άθλιες και άχρηστες θεωρίες, διεστραμμένες σκέψεις, ανοησίες ταμπελισμένες ως "φιλοσοφίες", και παρανοϊκά θεωρητικά συστήματα ετοιμάζονταν και διαδίδονταν με παγκοσμίως καταστρεπτικό σκοπό, οι ακαδημαϊκές ελίτ των αποικιοκρατών με σκοπό την επιβολή τους έδωσαν μεγάλη σημασία στο να μετατρέψουν συστηματικά τα κατά τόπους χείριστα θεολογικά συστήματα σε απλά ιδεολογήματα ώστε να τραβήξουν όλους τους εκεί πιστούς ακόμη πιο μακριά από την πνευματικότητα, την ηθική, την θρησκεία, την λαϊκή θρησκεία, την παράδοση, και την όλη παιδεία τους. Έτσι, βαθμιαία σβύστηκε η μη σατανική πνευματικότητα και ξέφτισαν όλες οι θρησκείες – με μικρή ίσως εξαίρεση εκείνες των πλέον μικρών και απόμακρων εθνών των οποίων το δύσβατο της γης χρησίμευσε ως ασπίδα κατά της αποικιοκρατίας, των άθλιων δυτικών ιδεολογημάτων, και του απάνθρωπου, διεστραμμένου μοντερνισμού.

Οπότε, σήμερα (ήδη από τα τέλη του 18ου, τις αρχές του 19ου αιώνα, και τις απαρχές της αγγλο-γαλλικής αποικιοκρατίας), όποιος αποδέχεται ή προσχωρεί σε μία άλλη θρησκεία, ουσιαστικά πιστεύει ένα ιδεολόγημα του οποίου το σημείο αναφοράς είναι η θρησκεία, την οποία ο νεοφώτιστος νομίζει ότι ευαγγελίζεται. Το αφήγημα της θρησκείας μπορεί να παραμένει το ίδιο, η θεολογική προσέγγιση μπορεί να είναι η ίδια, αλλά το όλο σύνολο έχει ιδεολογικοποιηθεί, κάτι που αυτόματα σημαίνει 'δυτικοποιηθεί'. Έτσι, το πραγματικό νόημα και η αληθινή αίσθηση της υποκείμενης θρησκείας έχουν χαθεί ανεπιστρεπτί. Μόνον όποιος ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο της ανασύστασης της θρησκείας στην οποία έχει προσχωρήσει μπορεί να αντιληφθεί πόσο διαφορετικός ήταν ένας Ιουδαίος των χρόνων του Μαϊμονίδη (1138-1204), ένας χριστιανός της εποχής του Μιχαήλ Ψελλού (1018-1078), και ένας μουσουλμάνος του καιρού του Νεζαμί Γκαντζεβί (1141-1209) από τους συγχρόνους ομολόγους τους.

Β. Αποδοχή μιας άλλης θρησκείας και δράση προσηλύτων

Βεβαίως, καμμία κοινωνική κατάσταση δεν προκαθορίζει αναγκαστικά την πορεία ενός ανθρώπου προς τον Θεό. Υπάρχουν πολλοί που επηρεάζονται από κοινωνικές περιστάσεις, οπότε ψυχικώς είναι νεκροί, και υπάρχουν πολλοί που ακούνε το κάλεσμα για την μόνη υπαρκτή πραγματικότητα: το ψυχικό σύμπαν. Ο τρόπος με τον οποίο κάποιος αλλάζει θρήσκευμα ποικίλει. Είναι προτιμώτερο να δεχθούμε ότι ο κάθε άνθρωπος αποτελεί μία ξεχωριστή και μεμονωμένη περίσταση, παρά να αποπειραθούμε να κατηγοριοποιήσουμε σαν να ήμασταν θεράποντες της ολότελα ανύπαρκτης ψευδο-επιστήμης της 'κοινωνιολογίας'.

Έτσι, για να δώσω απλώς μερικά παραδείγματα, μπορεί κάποιος να ακούσει ένα εσωτερικό (ψυχικό) κάλεσμα και να βρει τις αρχές και τα διδάγματα μιας θρησκείας εγγύτερα στην προσωπικότητά του, απορρίπτοντας έτσι την πίστη την οποία πιο πριν επρέσβευε, και μπορεί κάποιος άλλος να απορρίψει την θρησκεία του για ιστορικούς λόγους, αντιλαμβανόμενος ότι αποτελεί αλλοίωση ενός αρχικώς σωστού κηρύγματος, και αργότερα να αποδεχθεί μίαν άλλη, επειδή την ερμηνεύει ως την ορθή συνέχεια ενός διαχρονικού κηρύγματος αφοσίωσης στον Θεό.    

Επίσης ποικίλει ιδιαίτερα και η δράση δύο νεοφώτιστων σε μία θρησκεία άλλη από εκείνη των προγόνων τους. Κάποιος μπορεί να θελήσει να δει την νέα θρησκεία του στις πραγματικές διαστάσεις της, δηλαδή ως ένα ιστορικό φαινόμενο, το οποίο συμπεριλαμβάνει όχι μόνον την σχετική πνευματικότητα, μυστικισμό, λατρεία, ηθική, αρχές και αξίες, αλλά και την λαϊκή θρησκεία, τα γράμματα, τις τέχνες, τις επιστήμες, την αρχιτεκτονική, όπως επίσης και το σχετικό φιλοσοφικό σύστημα συμπεριφοράς, και έτσι να καταλάβει την ιστορική πραγματικότητα της εν λόγω θρησκείας ασυγκρίτως καλλίτερα ακόμη και από τους προύχοντες και τους αξιωματούχους της θρησκείας αυτής. Κάποιος άλλος μπορεί να αρκεστεί στην απλή ανάγνωση, μελέτη και αποδοχή των ιερών κειμένων της νέας θρησκείας του, να αποδεχθεί μία από τις αρκετές υπαρκτές θεολογικές ερμηνείες τους, και να θεωρήσει υποχρέωσή του να καταστήσει την νέα θρησκεία του γνωστή σε πολλούς άλλους που δεν την γνωρίζουν.

Μία θρησκεία δεν είναι θρησκεία, αν δεν διεκδικήσει την αποκλειστικότητα στην σωτηρία για όλους τους ανθρώπους, αλλά ποτέ ένα αρχικό κήρυγμα ή σύστημα ψυχικών-ηθικών αξιών, από το οποίο έχει προκύψει μία θρησκεία, δεν διεκδίκησε κάτι τέτοιο ειμή μόνον στις αρχικές κοινωνίες μέχρι τον Κατακλυσμό. Αλλά εκεί επρόκειτο για μία γενικευμένη αντιπαράθεση ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό. Ούτε ο Μωϋσής, ούτε ο Ιωνάς, ούτε ο Ιησούς, ούτε ο Μωάμεθ μπορούσαν άλλωστε να διεκδικήσουν την αποκλειστικότητα, δεδομένου ότι όλοι τους εμφαντικά ανάγονταν και συχνά αναφέρονταν σε πρότερα κηρύγματα και μορφές μονοθεϊστικής πίστης. Ασφαλώς και απεσαφήνισαν ότι υπάρχει μία διαρκής αποκλειστικότητα, αλλά αυτή αφορά τον ορθό δρόμο προς τον Θεό. Ο δρόμος αυτός όμως παρέχει απέραντη ποικιλία πορειών...

Τίποτα δεν αποδεικνύει την αλήθεια του πρότερου ισχυρισμού μου περί μετατροπής όλων των θρησκειών σε ιδεολόγίες μέσα στα πλαίσια των συγχρόνων κοινωνιών (οι οποίες είναι σχεδόν όλες παράγωγα αποικιοκρατίας) καλλίτερα από το γεγονός ότι σήμερα πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι αποδέχονται μία άλλη 'θρησκεία' (διάβαζε: 'ιδεολογία'), επιδιώκουν συχνά να προσηλυτίσουν και άλλους στην θρησκεία αυτή. Αυτό είναι συμπεριφορά οπαδού ιδεολογίας και μάλιστα πολιτικής αλλά όχι πιστού θρησκείας.

Γ. Εγκλήματα προσηλυτιστών

Ως λέξη ο 'προσηλυτισμός' δεν έχει παντού και πάντοτε το ίδιο νόημα. Προσήλυτος δεν είναι ο 'προσηλυτισμένος' αλλά ο νεοφώτιστος, δηλαδή ο προσ-ερχόμενος (από το 'έρχομαι' στον παρακείμενο: 'ελήλυθα') σε μία θρησκεία. Κατά κανόνα, στα δυτικά κράτη, ο προσηλυτισμός, δηλαδή η εκ μέρους ενός πιστού προσέλκυση ενός άλλου ατόμου σε μία θρησκεία διαφορετική της δικής του, απαγορεύεται. Με δεδομένο ότι οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες και κράτη είναι άθλιοι εσμοί ψεύδους, υποκρισίας και διαστροφής, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ότι αποικιοκράτες όπως οι Άγγλοι, οι Γάλλοι και οι Αμερικανοί απαγορεύουν στους άλλους να κάνουν ό,τι συνεχώς και αδιαλείπτως οι ίδιοι επιχειρούν. Η ιστορία των δήθεν ιεραποστολών είναι ένα έγκλημα εναντίον πολλών αφρικανικών, κυρίως αν και όχι αποκλειστικώς, εθνών.

Πολύ λίγοι υποψιάζονται το έγκλημα το οποίο επιτελείται με τις σατανικές ιεραποστολές των Προτεσταντών (κάθε φυράματος) και των Καθολικών στην Αφρική και αλλού: ο δήθεν εκχριστιανισμός πολλών αφρικανικών εθνών δεν ήταν ποτέ αληθινός. Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για ένα άθλιο εκδυτικισμό και με δεδομένο ότι οι ξεπεσμένες, σάπιες σημερινές δυτικές κοινωνίες είναι ολοσχερώς αντίχριστες και απόλυτα αντι-χριστιανικές, ο ψευτο-εκχριστανισμός των Αφρικανών είναι μία μεθοδευμένη πνευματική γενοκτονία. Πολύ πιο κοντά στον Θεό (όπως και αν Τον εννοούσε και Τον επίστευε) θα ήταν μία αφρικανή κοπέλλα στο χωριό ή στον καταυλισμό της, όπου θα παντρευόταν και θα γινόταν μία αξιοσέβαστη μητέρα, παρά 'εκχριστιανισμένη', εκδυτικισμένη, και συνεπώς εκπορνευμένη να ζει μέσα στο αίσχος των προγαμιαίων και εξωγαμιαίων σχέσεων, καθώς και όλων των οικτρώς απανθρώπων ανωμαλιών, δυσλειτουργιών και μολυσματικών ασθενειών της Δύσης.

Πολύ λίγοι υποψιάζονται το έγκλημα το οποίο επιτελέστηκε με τις σατανικές ιεραποστολές των Προτεσταντών (κάθε φυράματος) και των Καθολικών στην Ασία εις βάρος πολλών ανατολικών χριστιανών και κυρίως των Αραμαίων Μονοφυσιτών (ή Μιαφυσιτών, ή Ιακωβιτών), των Αραμαίων Νεστοριανών, των Αρμενίων, των Γεωργιανών, και των Αραμαίων του Μαλαμπάρ (στην Δυτική Ινδία), όπως επίσης και στην Αφρική εναντίον των Κοπτών της Αιγύπτου.

Η αντίχριστη αγγλοσαξωνική χολέρα μισούσε θανάσιμα τον Νεστοριανισμό, επειδή ήταν η πιο αυθεντική μορφή Χριστιανωσύνης η οποία είχε επιβιώσει. Όχι μόνον έστειλαν σατανο-ιεραποστόλους στους τόπους όπου κατοικούσαν πολλές κοινότητες Νεστοριανών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και στο Ιράν (ως αντίβαρο των εκεί ήδη αφιγμένων Καθολικών σατανο-ιεραποστόλων) αλλά ακόμη ξεσήκωσαν και τους πρώιμους Ουαχαμπιστές ψεευτο-μουσουλμάνους της αραβικής ερήμου, κατά τα χρόνια της εξέγερσής τους εναντίον των Οθωμανών (στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα), προσκαλώντας τους (από τις εγκαταστάσεις-αποικίες τους στην Ινδία) να επιτεθούν ενάντια στους ιστορικούς Νεστοριανούς της Σοκότρα στον Ινδικό Ωκεανό και να τους εξισλαμίσουν. Αυτό ήταν ένα εξίσου αντιχριστιανικό και αντι-ισλαμικό έργο των βρωμερών σατανόψυχων Ουαχαμπιστών.

Η διάδοση μίας θρησκείας δεν μπορεί να γίνεται με στρατιωτικά μέτρα και με σκοτωμούς, όπως κατ' έξοχήν έγινε η επιβολή του ρωμαϊκού χριστιανισμού τον 4ο και 5ο αιώνα, ή ακόμη χειρότερα η βίαιη επικράτηση του σατανικού καθολικισμού στο Μεξικό, στο Περού και σε όλους τους χώρους που κατακτήθηκαν από τους άθλιους, αντίχριστους κονκισταδόρες. Όσοι δυτικοί προπαγανδιστές μιλούν καταδικαστικά εναντίον του Ισλάμ, ως θρησκείας διαδεδομένης με πολεμικές κατακτήσεις,

- πρώτον, αγνοούν εξεπίτηδες ότι πολλά έθνη και χώρες δέχθηκαν το Ισλάμ χωρίς πόλεμο (Υεμένη, Αβησσυνία, Σομαλία, Ανατολική Αφρική, Τουρανοί του Βόλγα, της Ανατολικής Ευρώπης, της Κεντρικής Ασίας, και της Σιβηρίας, κα),

- δεύτερον, συγκαλύπτουν το καθοριστικό γεγονός ότι οι πραγματικοί μουσουλμάνοι οι οποίοι περί τον Αλί αποτελούσαν την μόνη παρακαταθήκη του κηρύγματος του Μωάμεθ, δεν συμμετείχαν σε κανένα κατακτητικό πόλεμο, ούτε και νομιμοποίησαν κανένα (στα χρόνια που ο Αλί ιμπν Αμπί Τάλεμπ ήταν χαλίφης έπαυσε κάθε πόλεμος εναντίον 'αλλοθρήσκων'),

- τρίτον, αποσιωπούν τις εκατόμβες των θυμάτων των Ρωμαίων στρατιωτών εναντίον όλων των αρνητών της Χριστιανωσύνης και όλων των δήθεν 'αιρετικών',

- τέταρτον, λησμονούν τα εκατομμύρια των θυμάτων της αποικιοκρατίας,

- πέμπτον, ξεχνούν την υποδειγματική ειρηνική διάδοση του Νεστοριανισμού σε πολλούς και διαφορετικούς λαούς και χώρες στην Ασία (αντίθετα από την οικτρή, εγκληματική διάδοση του ρωμαϊκού χριστιανισμού και μεταγενέστερα των αιρέσεων του Καθολικισμού και του Προτεσταντισμού),

- έκτον, αποκρύπτουν την εντυπωσιακή ειρηνική διάδοση του Μονοφυσιτισμού και της Ορθοδοξίας στην Νοβατία, Μακουρία και Αλόη, δηλαδή στον τεράστιο χώρο του της Νότιας Αιγύπτου και του Σουδάν, και

- έβδομον, δεν παραδειγματίζονται από την πολιτισμένη και ειρηνική διάδοση της Ορθοδοξίας ανάμεσα στους Ρως του Κιέβου και αργότερα στους Ρώσσους της Μόσχας.

Όλα τα παραπάνω δείχνουν πολύ απλά ότι το πρόβλημα δεν είναι ούτε το Ισλάμ, ούτε η Χριστιανωσύνη, αλλά από την μία πλευρά, οι ψευτο-μοσυουλμάνοι οι οποίοι θέλουν τάχα 'να επιβάλουν' το (δικό τους λαθεμένο, και συνεπώς όχι το πραγματικό-ιστορικό) Ισλάμ, και από την άλλη πλευρά, οι ψευτο-χριστιανοί της Ρώμης και της Δύσης. Το θέμα είναι ασφαλώς τεράστιο, αλλά θα επιλέξω μία πολύ σημαντική διάσταση για να ολοκληρώσω αυτό το σύντομο εισαγωγικό σχόλιο.

Δ. Αλλαγή θρησκείας, προσηλυτισμός και πολυπολιτισμικότητα

Ακριβώς επειδή μία θρησκεία δεν είναι απλά και μόνον μία ιδεολογία, όπως όλες οι θρησκείες έχουν καταντήσει σήμερα (εξαιτίας της υπονόμευσής τους εκ μέρους των δυτικών αποικιοκρατών), δεν έχει κανένα νόημα ο οποιοσδήποτε προσηλυτισμός. Έγινα μουσουλμάνος το 1992, έχω ζήσει ως μουσουλμάνος για 32 χρόνια, είμαι 67 ετών, έζησα 28 χρόνια ως χριστιανός ορθόδοξος, και για άλλα 7 χρόνια ήμουν ένας άθρησκος πολίτης (επίσημα και με εμφανή δήλωση της θέσης μου αυτής στην αστυνομική μου ταυτότητα/πλην όμως όχι άθεος), αλλά ποτέ μου δεν σκέφθηκα να προσελκύσω κάποιο άλλο άτομο στο Ισλάμ. Ο λόγος είναι πολύ απλός.

Ως ιστορικός θρησκειών, γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν αποσπάται μία θρησκεία από το πολιτιστικό πλαίσιό της μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε. Δεν υπάρχει θρησκεία χωρίς παιδεία (κουλτούρα) και πολιτισμό, και ο κάθε πολιτισμός διαμορφώνεται γύρω από τις πνευματικές και θρησκευτικές αναζητήσεις και πεποιθήσεις ενός έθνους. Αυτή η κατάσταση δεν είναι στιγμιαία αλλά διαρκής. Αυτό έχει τεράστια σημασία. Συνεπώς, παράλληλα με την βαθμιαία εξέλιξη των ερμηνειών της θρησκείας, των πνευματικών αναλογισμών, των ψυχικών ασκήσεων, των θεωρητικών συλλογισμών, των ποικίλων λογοτεχνικών εμπνεύσεων, των καλλιτεχνικών επινοήσεων και υλοποιήσεων, ένα έθνος με την πάροδο των αιώνων διαμορφώνει αυτό το οποίο αποκαλείται σήμερα 'πολιτισμική κληρονομιά'. Στο επίκεντρό της ευρίσκονται η πνευματικότητα και η λαϊκή θρησκεία του εν λόγω έθνους. Αυτό λοιπόν δεν μπορεί να βιωθεί σωστά σε ένα περιβάλλον μακριά από τον τόπο του εν λόγω έθνους και της θρησκείας του.

Βεβαίως ένας χριστιανός ορθόδοξος εγκλιματίζεται εύκολα ανάμεσα σε Ρωσσία, Βουλγαρία, Ελλάδα, Ρουμανία, Αρμενία, Σερβία, Γεωργία, κλπ (παρά τις υπαρκτές διαφορές), όπως και ένας μουσουλμάνος προσαρμόζεται εύκολα ανάμεσα στους Τατάρους, τους Ιρανούς, τους Σομαλούς, και τους Βέρβερους. Αλλά τι νόημα έχει να γίνει κάποιος Ιρλανδός μουσουλμάνος, όταν ήδη η Χριστιανωσύνη τίθεται εκποδών εκεί και σε άλλες δυτικές χώρες;

Και τι νόημα έχει ένας Κετσούα (Quechua) στο Ουανκάγιο (Huancayo) του Περού να γίνει μοσυουλμάνος, αν πρόκειται να συνεχίσει να ζει στον τόπο του για το υπόλοιπο της ζωής του; Η θρησκεία δεν είναι πέντε προσευχές, επτά τσιτάτα, δέκα καίρια σημεία, και ένα κείμενο 6236 στίχων. Αυτή η προσέγγιση οφείλεται στην μετατροπή της θρησκείας σε ιδεολογία. Και τι θα κάνει ο Περουβιανός νεοφώτιστος όταν τελειώσει την ανάγνωση του κεφαλαίου Αλ Μάεντα (المائدة / Η Τράπεζα) και πέσει σε ένα πρόγραμμα περουβιανού τηλεοπτικού καναλιού με μία πορνό ταινία; Το ίδιο ισχύει και για όλους τους μουσουλμάνους οι οποίοι κατοικούν σε δυτικές χώρες. Αν είναι κοσμικοί (secular) όπως οι Τούρκοι κεμαλιστές, δεν θα έχουν κάποιο πρόβλημα. Αλλοιώς, ευρίσκονται αυτόματα σε ένα συγκρουσιακό πλαίσιο όπου δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης.

Η σήμερον πολλαπλώς προπαγανδιζόμενη πολυπολιτισμικότητα δεν έχει τίποτα το πρότερον άγνωστον, το νέον ή το καινοφανές, ειμή μόνον για την διαστρεβλωτική προσέγγιση και την παρανοϊκή διαστρέβλωσή της εκ μέρους όσων την επικαλούνται. Πολυπολιτισμικότητα υπήρχε πάντοτε και μάλιστα υπήρχε και εντός της περιφέρειας των ιδιαίτερα διαδεδομένων (σε έκταση) θρησκειών. Ο ιουδαίος Βενιαμίν εκ Τουδέλης (1130-1173), ο χριστιανός Μάρκο Πόλο (1254-1324) και ο μουσουλμάνος Ιμπν Μπατούτα (1304-1369), είχαν την ευκαιρία, ταξιδεύοντας στην Ασία, την Αφρική και την Ευρώπη, να γνωρίσουν από κοντά πολλούς και διαφορετικούς πολιτισμούς και μάλιστα να εντοπίσουν τις διαφορές ιουδαίων, χριστιανών και μουσουλμάνων που ζούσαν σε διαφορετικά πολιτισμικά πλαίσια. Στις ημέρες μας αυτό είναι ακόμη πιο εύκολο λόγω των πολλών τεχνολογικών 'κατακτήσεων' και της ευκολίας των μετακινήσεων από την μία ήπειρο σε μία άλλη (ή ακόμη χάρη στο Ιντερνέτ).

Στον σημερινό πολυπολιτισμικό κόσμο, βρίσκει κάποιος μοσυουλμάνους στο Μάλι, χριστιανούς στην Ινδία, βουδιστές στο Θιβέτ της Κίνας, άλλους βουδιστές στο Λάος, άλλους χριστιανούς στην Γεωργία, και άλλους μουσουλμάνους στο Ιράν. Αυτός είναι ο σωστός πολυπολιτισμικός κόσμος ακολουθούμενος από τις μορφωτικές ανταλλαγές και συνεργασίες, εμπορικές εκθέσεις, εκπαιδευτικές γνωριμίες, κοκ. Κάθε άλλη μορφή πολυπολιτισμικότητας είναι εσφαλμένη, αν όχι εντελώς ανώμαλη, διεστραμμένη και εξεπίτηδες επιδιωκόμενη με σκοπό την γενική καταστροφή. Τι νόημα μπορεί να έχει να βρει κάποιος ένα Αλγερινό στην Γαλλία, ένα Τούρκο στην Γερμανία, ένα Τατζίκο στην Ρωσσία, και ένα Σομαλό στην Αγγλία; Κανένας τους δεν θα είναι αυθεντικός, και αν κάποιος έχει διατηρηθεί έτσι, σίγουρα θα νοσταλγεί τον τόπο του και δεν θα είναι ευτυχής στην χώρα όπου κατέληξε είτε παρσυρμένος, είτε εξαναγκασμένος, είτε από δική του θέληση.

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, έχει νόημα κάποιος να αλλαξοπιστήσει μόνον αν θελήσει να ζήσει σε μία άλλη χώρα, ή σε πολλές άλλες χώρες, όπου η κυρίαρχη πίστη να είναι η νέα του θρησκεία. Φυσικά αυτό δεν αφορά κράτη με πολλές, διαφορετικές θρησκείες όπως η Ρωσσία, το Ιράν, το Σουδάν, η Αβησσυνία (ψευδώς ονομασμένη Αιθιοπία), η Κένυα, κοκ. Ως ιστορικός θρησκειών και ως πρώην χριστιανός, πρώην άθρησκος, και νυν μουσουλμάνος, αν θα ευρισκόμουν απέναντι σε μία υποθετική περίπτωση συνάντησης με ένα φίλο Μάγια από το Μεξικό, την Γουατεμάλα ή την Ονδούρα, ή με ένα Αϋμάρα από το Περού και την Βολιβία που θα ήθελε να γίνει μουσουλμάνος χωρίς να μετακομίσει σε μία μουσουλμανική χώρα, θα έδινα σαφώς προτεραιότητα στην εκ μέρους μου ανεύρεση και τον εντοπισμό των καθαρά πιο μονοθεϊστικών τάσεων, πίστεων, στοιχείων και παραδόσεων στην πολιτισμική-πνευματική-θρησκευτική του κληρονομιά, καθώς και στην παρουσίαση, ανάλυση, υπογράμμιση, επίκληση, υπόδειξη και ανάδειξή τους στην πίστη και στην κοσμοαντίληψη του υποθετικού συνομιλητή μου.

Ε. Δεν υπάρχει το Ισλάμ ως θρησκεία χωρίς τις ιστορικές ισλαμικές επιστήμες

Πολλοί μουσουλμάνοι θα με ώκτειραν γι' αυτό, αλλά η συμπεριφορά τους αυτή θα ήταν δικό τους λάθος και επιπλέον επικύρωση του πρότερου ισχυρισμού μου ότι σήμερα το Ισλάμ, όπως και όλες οι άλλες 'θρησκείες', δεν είναι πλέον μία θρησκεία (ειμή μόνον σε σπάνιες περιπτώσεις χωρικών και απομακρυσμένων κοινοτήτων), αλλά μία ιδεολογία και μάλιστα μία πολιτική ιδεολογία του συρμού (όπως όλες). Είναι πολύ εύκολο να αποδειχθεί με ισλαμικά κριτήρια (και χωρίς την άχρηστη και ανόητη τσιτατολογία που αναίτια παρουσιάζουν όσοι σεΐχηδες και ιμάμηδες λένε ασυναρτησίες) για ποιον λόγο ένας πιστός μιας μονοθεϊστικής θρησκείας, όπως για παράδειγμα η Ουακεφάνα των Ορόμο (45-50 εκ. Κουσιτών της Κατεχόμενης Ορομία, διαιρεμένων ανάμεσα σε Αβησσυνία και Κένυα), δεν χρειάζεται να αποδεχθεί επίσημα το Ισλάμ.

Κατά το Ισλάμ, η έμφυτη θρησκευτική πίστη του Αδάμ ήταν το Ισλάμ, δηλαδή η υποταγή του ανθρώπου στον Θεό. Προφήτες και ιερά βιβλία απεστέλλοντο από τον Θεό σε διάφορους λαούς και έθνη όταν η πίστη τους είχε παρεκκλίνει της αρχικής και αυθεντικής. Συνεπώς, το Ισλάμ, όπως το εκήρυξε ο προφήτης Μωάμεθ, δεν είναι παρά η τελευταία διδασκαλία της ίδιας ακριβώς πίστης-υποταγής στον Θεό και το Κοράνιο είναι το τελευταίο μιας σειράς ιερών βιβλίων αποκαλυφθέντων με Θεία Έμπνευση και Παρέμβαση στον άνθρωπο μέσω απεσταλμένων-προφητών. Έτσι, η ισλαμική θρησκεία αυτόματα εγκαινιάζει την ισλαμική επιστήμη της Ιστορίας, την οποία ανέπτυξαν κορυφαίοι σοφοί και επιστήμονες, συγγραφείς και θεωρητικοί όπως ο Ταμπαρί, ο Αλ Μπαϊρούνι, κοκ.

Όμως, αντίθετα με την ισλαμική επστημονική παράδοση, οι σύγχρονοι ψευτο-μοσυουλμάνοι αποδέχονται στις κίβδηλες θρησκευτικές σχολές τους την δυτική επιστήμη της ιστορίας, αντί να αναπτύξουν και να συνεχίσουν την παραδοσιακή ισλαμική επιστήμη της ιστορίας, η οποία είναι ολότελα διαφορετική. Συνεπώς, για την περίπτωση της απόλυτα μονοθεϊστικής θρησκείας Ουακεφάνα, η οποία κακώς δεν απασχολεί τις ψευτο-θρησκευτικές ισλαμικές σχολές και τα άθλια πανεπιστήμια όλων των μουσουλμανικών χωρών (τα οποία είναι κάκιστα αντίγραφα των δυτικών πανεπιστημίων του υλισμού, του δαρβισνισμού-εξελικτισμού, της αθεΐας και του αγνωστικισμού), σωστοί και καλοπροαίρετοι μουσουλμάνοι ιστορικοί θα πρέπει να αλλάξουν προσέγγιση και στάση, και να την μελετήσουν (και κακώς δεν το έχουν κάνει μέχρι σήμερα) ως μία μορφή Ισλάμ κηρυγμένου στους Κουσίτες προγόνους των σημερινών Ορόμο πριν από το κήρυγμα του προφήτη Μωάμεθ στην Αραβία.

Εναλλακτικά, ένας σύγχρονος μουσουλμάνος ιστορικός, ο οποίος εργάζεται με την μέθοδο των ιστορικών ισλαμικών επιστημών και της ισλαμικής επιστήμης της Ιστορίας, θα μπορεί να εκλάβει την Ουακεφάνα ως ζωντανή συνέχιση του αρχαίου αιγυπτιακού και κουσιτικού (δηλαδή σουδανικού) μονοθεϊσμού, ο οποίος έχει εντοπιστεί σε αρκετές από τις πολλές και διάφορες θρησκείες που αναπτύχθηκαν στην Αρχαία Αίγυπτο και το Κους ('Αιθιοπία' σε αρχαία ελληνικά και λατινικά – μία χώρα ολότελα άσχετη από την σύγχρονη Αβησσυνία/Ψευτο-Αιθιοπία) ήδη από την 3η προχριστιανική χιλιετία. Οπότε, δεν έχει κανένα νόημα να θέλει σήμερα ένας Ορόμο (ή άλλος) μουσουλμάνος να προσηλυτίσει ένα Ουακεφάτα (: οπαδό της Ουακεφάνα) Ορόμο στο Ισλάμ.

Ένας επιπλέον λόγος, για τον οποίο η διάθεση προσηλυτισμού μη μουσουλμάνων είναι ισλαμικώς ανόητη αν όχι κάκιστη, είναι ο εξής: αποτελεί βασική ισλαμική θέση ότι ο οποιοσδήποτε πιστός μιας άλλης θρησκείας σε μία άλλη χώρα μπορεί να έχει ζήσει όλη του την ζωή ως μουσουλμάνος, χωρίς να το ξέρει – είτε έχει απλά ακουστά περί Ισλάμ, είτε αγονεί την ύπαρξη του ισλαμικού κόσμου ολότελα. Αυτό είναι πολύ φυσικό, επειδή κατά το Ισλάμ, η πίστη είναι έμφυτη στον άνθρωπο ήδη από την Δημιουργία και η υποταγή στον Θεό αποτελεί φυσική στάση ζωής. Οπότε, όποια και να είναι η θρησκεία ενός ατόμου, κατά το Ισλάμ, αυτό μπορεί να ζήσει όλη του την ζωή ως μουσουλμάνος χωρίς να το ξέρει και να κερδίσει την αιώνια ζωή, χωρίς να έχει μάθει ούτε μισό στίχο του Κορανίου.  

Εξάλλου, δεν υπάρχει ποτέ 'νίκη' μιας θρησκείας, διότι αυτό αποτελεί μία απολύτως επιφανειακή και εξωτερική προσέγγιση των ιστορικών περιστάσεων. Ακόμη και αν έτσι χαρκτηριστεί η κοσμική επιβολή μιας θρησκείας σε ένα κάποιο κράτος (όπως του ρωμαϊκού χριστιανισμού στην Ρώμη και του ομεϋαδικού μουσουλμανισμού στην Δαμασκό), αυτό δεν λέει τίποτα. Αν μία θρησκεία έστω υποθετικά 'επιβληθεί' σε ένα κράτος αλλά οι πιστοί επιτελούν άθλια έργα, νοιάζονται για το υλικό συμφέρον τους, σκοτώνουν όσους ερμηνεύουν διαφορετικά τα ιερά κείμενα, και επίσης προξενούν εμφυλίους πολέμους, αυτό δεν είναι 'νίκη' αλλά 'ήττα' και 'ξεπεσμός' της θρησκείας.

Άλλωστε, τι νόημα έχει να 'νικήσει' και να 'επιβληθεί' σε ένα κράτος μία θρησκεία την οποία οικτρώς παρερμηνεύουν και αλλοιωμένα εφαρμόζουν οι πιστοί της; Αυτό είναι είτε υποκρισία είτε τραγέλαφος! Είναι προτιμώτερη μία βουδιστική χώρα με ηθικούς βουδιστές παρά μία εξισλαμισμένη, πρώην βουδιστική, χώρα με ανήθικους μουσουλμάνους.

Και πως μπορεί να 'νικήσει' ποτέ μία θρησκεία, εφόσον η μόνη πραγματική πίστη είναι έμφυτη στον άνθρωπο, δηλαδή μία κατάσταση την οποία όρισε ο Θεός. Βεβαίως και υπάρχει 'νίκη' του Καλού ή του Κακού, κάθε φορά που ένας άνθρωπος κάνει κάτι το καλό ή κάθε φορά που ένα άτομο επιτελεί κάτι το κακό, αλλά αυτό το συμβάν δεν έχει καμμία σχέση με την όποια θρησκεία πρεσβεύει το συγκεκριμένο άτομο, και ακόμη περισσότερο, αυτό δεν έχει σχέση με το νόημα που έχει η λέξη 'θρησκεία' και το όνομα 'Ισλάμ' κατά το Ισλάμ.

Συνεπώς, αν το τάδε ή το δείνα άτομο αποδέχθηκε το Ισλάμ, ή την Χριστιανωσύνη, ή μία άλλη θρησκεία, αυτό δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από το ότι το συγκεκριμένο συμβάν ή η αλλαγή αυτή ήταν κάτι το σημαντικό και απαραίτητο για το εν λόγω άτομο. Άλλωστε, η θρησκεία είναι μία ολότελα προσωπική υπόθεση και δεν υπάρχει καταναγκασμός στην θρησκεία {لا إكراه في الدين/λα ικράχα φι' ντ-ντιν: Κοράνιο, κεφάλαιο (σούρα) δεύτερο, Αλ Μπάκαρα/Η Αγελάδα; στ. 256}. Ωστόσο, πολλοί μουσουλμάνοι και πολλοί νεοφώτστοι θεωρούν υποχρέωσή τους να παρουσιάζουν μακροσκελείς καταλόγους 'επιφανών' ανθρώπων που αλλαξοπίστησαν και δέχθηκαν την πίστη την οποία αποδέχθηκαν και οι ίδιοι. Αυτό είναι μία επιπλέον επιβεβαίωση του πρότερου ισχυρισμού μου ότι οι θρησκείες έχουν σήμερα καταντήσει ιδεολογίες. Και ναι! Βέβαια! Αντίθετα από τις θρησκείες, οι ιδεολογίες μπορούν και 'νικούν', επειδή οι οπαδοί της μιας καταφέρνουν να συγκεντρώσουν 57% στις εκλογές, ενώ οι τυχόν αντίπαλοι περιορίζονται στο 43%, ή και ακόμη παρακάτω. Αλλά αυτό δεν μπορεί να έχει σχέση με μία θρησκεία και με τις επιταγές του ψυχικού σύμπαντος.

Προσωπικά, βρίσκω αυτή την τάση ως μάλλον αστεία. Τι σημασία μπορεί να έχει το γεγονός ότι ο Γάλλος φιλόσοος Ροζέ Γκαρωντύ (1913-2012) αποδέχθηκε το Ισλάμ, όταν τόσο κορυφαίοι επιστήμονες, επικοί ποιητές, ή υπερβατικοί μύστες και συγγραφείς, όπως ο Αλ Μπαϊρούνι (973-1050), ο Φερντοουσί (940-1020), ή ο Μοχυιελντίν Ιμπν Άραμπι (1165-1240), ήταν μουσουλμάνοι; Είναι κωμικό να συγκρίνει κάποιος τέτοια μεγέθη. Η τάση  αυτών των μουσουλμάνων να δίνουν σημασία στο ποιος δυτικός αποδέχθηκε το Ισλάμ είναι προϊόν έντονου εκδυτικισμού, ξενοδουλείας, δυτικολαγνείας, και ασυνείδητης αποδοχής του ψέμματος του τάχα 'δυτικού πολιτισμού' εκ μέρους επιφανειακά μόνον πιστών μουσουλμάνων των οποίων η θρησκεία είναι απλά ένα ιδεολόγημα, αντίθετο στον κομμμουνισμό, τον σοσιαλισμό, και τον νεοφιλελευθερισμό.

Επίλογος

Έγραψα αυτές τις εισαγωγικές σκέψεις χάρη σε ένα πρόσφατο διάλογο που είχα πρόσφατα με ένα Έλληνα φίλο μουσουλμάνο, ο οποίος προ ετών αποδέχθηκε το Ισλάμ. Χάρη στην δυτική, αποικιοκρατική ψευτο-ιστορία, την οποία διδάσκονται όλοι οι μουσουλμάνοι, και εξαιτίας της ξενόδουλης-δυτικόδουλης φύσης των ισλαμιστών και των θρησκευτικών σχολών (μεντρεσά) τους, οι σημερινοί ιδιαίτερα αμόρφωτοι μουσουλμάνοι νομίζουν ότι το αρχικό Ισλάμ διέφερε από την τότε Χριστιανωσύνη, τόσο όσο σήμερα το ισλαμιστικό ιδεολόγημα διαφοροποιείται από το ευαγγελιστικό χριστιανο-σιωνιστικό αφήγημα. Αυτό είναι ολότελα λάθος, Πλέον, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το Ισλάμ είχε τότε θεωρηθεί ως μία επιπλέον χριστιανική αίρεση αρχικά, ένα είδος ριζοσπαστικού νεστοριανισμού.

Στην συζήτησή μας, ετόνισα ότι, αν υπήρχε σήμερα Νεστοριανική Εκκλησία, μπορεί να μην είχα γίνει μουσουλμάνος αλλά νεστοριανός. Αυτό βεβαίως δήλωνε ότι και οι σημερινοί Νεστοριανοί Χριστιανοί είναι κίβδηλοι και συνεπώς ανύπαρκτοι (καθώς έχουν διαβρωθεί από Προστεστάντες και Καθολικούς), και η εγγύτητα του αρχικού, αυθεντικού Ισλάμ (όχι της σημερινής ισλαμιστικής ιδεολογίας) με τον τότε αληθινό Νεστοριανισμό ήταν εντυπωσιακή.

Γνωρίζοντας ελάχιστα το ο,τιδήποτε σχετικό με τον Νεστοριανισμό ως δόγμα, την Ιστορία του Νεστοριανισμού, και την Ιστορία των Πρώιμων και Μέσων Ισλαμικών χρόνων, ο νεοφώτιστος μουσουλμάνος φίλος μου με αφέλεια και απερισκεψία μου απάντησε ότι υπάρχουν και σήμερα Νεστοριανοί, όπως και ότι υπάχουν ακόμη και Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτό είναι βέβαια ολότελα κωμικό διότι πρόκειται για μία σύγχρονη οργάνωση ολότελα μακράν του αυθεντικού κόσμου του 7ου-13ου αιώνα, από τον οποίο ο συνομιλητής μου ούτε καν υποψιάζεται πόσο απέχει, νομίζοντας ότι υπάρχουν τάχα σήμερα μουσουλμάνοι ή χριστιανοί.

Το πιο αστείο ήταν μάλιστα ότι με παρέπεμψε στο μπλογκ ενός άλλου Έλληνα μουσουλμάνου και στην εκεί ανάρτηση σχετικά με την προσχώρηση (πριν από ένα αιώνα) ενός Αραμαίου Νεστοριανού της Ουρουμίγιε (ΒΔ Ιράν), του Νταβίντ Κελντάνι, στο Ισλάμ. Καθώς έχω ζήσει στην Ουρουμίγιε και γνωρίζω Νεστοριανούς της Ουρουμίγιε του απάντησα και θα δημοσιεύσω αμέσως μετά, ξεχωριστά, την απάντησή μου (καθώς και το δημοσίευμα στο οποίο με παρέπεμψε), αλλά η πιο κωμική διάσταση του θέματος είναι η εξής:

Αντίθετα με τους ασήμαντους και ανίδεους μουσουλμάνους του 21ου αιώνα, οι οποίοι μέσα στην οικτρή κατρακύλα του Ισλάμ θεωρούν αναγκαίο να 'καυχηθούν' επειδή ο Νεστοριανός Αραμαίος Νταβίντ Κελντάνι έγινε μουσουλμάνος στις αρχές του 20ου αιώνα στην Ουρουμίγιε, ο κορυφαίος αστρονόμος Νασρεντίν αλ Τούσι (1201-1274) δεν είχε καμμία ανάγκη ούτε να προσηλυτίσει στο Ισλάμ, ούτε να καυχηθεί ότι επέτυχε κάτι τέτοιο σχετικά με τον Αραμαίο Μονοφυσίτη Χριστιανό επιστήμονα συνεργάτη του στο αστεροσκοπείο της Μαραγέ, τον περίφημο Γρηγόριο Μπαρ Εβραίο (1226-1286), ο οποίος ήταν 'Μαφριάν Καθολικός' (Μονοφυσίτης ‘Αρχιεπίσκοπος’ του Ιράν). Σχετικά:

ttps://www.academia.edu/52098180/Ζιτζ_ε_Σουλτάνι_Αστρικοί_Πίνακες_Ουλούγ_Μπεκ_Νασρεντίν_αλ_Τούσι_κι_η_διαφορά_Σιιτών_Σουνιτών_όπως_ψευδώς_παρουσιάζεται_από_τους_Δυτικούς_Οριενταλιστές

και

ttps://www.academia.edu/52276385/Μαραγέ_το_Αστεροσκοπείο_του_Χουλάγκου_Χαν_στο_Αζερμπαϊτζάν_ο_Αστρονόμος_Νασρεντίν_αλ_Τούσι_η_Πτώση_της_Βαγδάτης_και_το_Τέλος_των_Ασασίνων

και

ttps://www.academia.edu/51962673/Δημήτριος_Αλεξανδρίδης_Ένας_Σημαντικός_Ρωμιός_Μελετητής_του_Έργου_του_Ουλούγ_Μπεκ_Αστρονόμου_Σουλτάνου_του_Τουρκεστάν_Άγνωστος_στην_Ελλάδα_

και

ttps://www.academia.edu/51009792/Ουλούγ_Μπεκ_ο_Αστρονόμος_Σουλτάνος_του_Τουρκεστάν_ο_πιο_Πολυμαθής_Αυτοκράτορας_των_Τελευταίων_2500_Ετών_Εγγονός_του_Ταμερλάνου

Αυτή είναι όλη η ουσία σχετικά με το αληθινό Ισλάμ, το οποίο είναι άγνωστο στην παμψηφία σχεδόν των σημερινών μουσουλμάνων:

Α- είτε παράγεις επιστημονικό, ακαδημαϊκό, μορφωτικό, διανοητικό και πνευματικό έργο αναπτύσσοντας τις αυθεντικές ισλαμικές επιστήμες, οπότε και το Κοράνιο είναι ένα απειροελάχιστο τμήμα των γνώσεών σου, επειδή δεν σου χρειάζεται (δεδομενου ότι οι αρχές του διέπουν ήδη τις επιστήμες τις οποίες διαμορφώνεις χωρίς να δίνεις σημασία στις ψευτο-επιστήμες των άξεστων Δυτικών σατανιστών)

Β- είτε δεν παράγεις έργο, οπότε διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις άσκοπα και άχρηστα το Κοράνιο που δεν καταλαβαίνεις, το κάνεις επίκεντρο του κόσμου επειδή δεν θέλεις να μορφωθείς αλλά τεμπελιάζεις, και αποδέχεσαι σαν τυφλός και ηλίθιος άπιστος τις δυτικές ψευτο-επιστήμες, πετώντας έτσι τον εαυτό οσυ οριστικά εκτός Ισλάμ και βαθειά μέσα στην Κόλαση.

Η πρώτη περίπτωση συνέβαινε στην χρυσή περίοδο του ισλαμικού πολιτισμού και η δεύτερη περίπτωση συμβαίνει σήμερα.

Και τι επιβεβαιώνει το αληθές των λόγων μου καλλίτερα από το γεγονός ότι και οι δυτικοί χείριστοι εχθροί και άθλιοι δυσφημιστές του Ισλάμ και οι ηλίθιοι ψευτο-μουσουλμάνοι ισλαμιστές συμφωνούν ότι τάχα αρκούν το Κοράνιο και οι Χαντίθ για να 'μάθει' κάποιος το Ισλάμ;

Στην πραγματικότητα, χρειάζονται πάνω από χίλια (1000) συγκεκριμένα έργα κορυφαίων μουσουλμάνων σοφών, ιστορικών, λογοτεχνών, επιστημόνων και μυστών των χρόνων της ισλαμικής ακμής για να αρχίσει κάποιος να μαθαίνει το πραγματικό, ιστορικό Ισλάμ (και όχι το σημερινό άθλιο ψευτο-ιδεολόγημα των φανατισμένων πααληρημάτων υπέρ του χετζάμπ και εναντίον του αλκοόλ).

Και, είτε γεννημένος μουσουλμάνος είτε νεοφώτιστος, πριν κάποιος μελετήσει εκατό (100) συγκεκριμένα έργα κορυφαίων μουσουλμάνων σοφών, ιστορικών, λογοτεχνών, επιστημόνων και μυστών των χρόνων της ισλαμικής ακμής, δεν πρέπει να διαβάσει το Κοράνιο διότι αναπόφευκτα θα το καταλάβει ιδιαίτερα εσφαλμένα.

Χωρίς έργα όπως η Ιστορία ή το Ταφσίρ του Ταμπαρί, δεν υπάρχει Κοράνιο για όλους τους μοσυουλμάνους σήμερα. Απλά, όσοι το διαβάζουν έτσι, δεν το καταλαβαίνουν. Και είναι φυσικό.

Ακριβώς όπως και για τον Χέοπα, χωρίς τα κατώτερα και μέσα στρώματα πέτρινων ογκολίθων, δεν θα είχε ποτέ τοποθετηθεί ο λίθος της κορυφής.  

Ναξ-ε Ρουστάμ: Σταυρόσχημοι Λαξευτοί Τάφοι των Αχαιμενιδών & Ανάγλυφο του Βαλεριανού, Αιχμάλωτου Ρωμαίου Αυτοκράτορα, Γονατιστού προ του Έφιππου Σαπούρ Α’ (240-270)

Naqsh-e Rustam: Cruciform Carved Tombs of the Achaemenid Dynasty & Relief of the Roman Emperor Valerian Captive and Kneeling before Emperor Shapur I (240-270)

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 19 Σεπτεμβρίου 2019. Στο κείμενό του αυτό, ο κ. Μπαϋρακτάρης παρουσιάζει όψεις της διαχρονικής σημασίας της αχαιμενιδικής νεκρόπολης του Ναξ-ε Ρουστάμ, βασιζόμενος σε στοιχεία τα οποία παρέθεσα σε διάλεξή μου στο Καζακστάν (τον Ιανουάριο του 2019) σχετικά με την εσχατολογική σημασία ορισμένων ιερών χώρων του Ιράν.

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/09/19/ναξ-ε-ρουστάμ-σταυρόσχημοι-λαξευτοί-τ/ ================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Πολύ πιο εντυπωσιακό από την κοντινή (10 χμ) Περσέπολη είναι το απόμακρο Ναξ-ε Ρουστάμ (نقش رستم / Naqsh-e Rostam / Накше-Рустам, δηλαδή ‘η Εικόνα του Ρουστάμ’, ενός Ιρανού μυθικού ήρωα), ένας κορυφαίος προϊσλαμικός ιρανικός αρχαιολογικός χώρος που τα πελώρια μνημεία του, λαξευτά στον βράχο, ανάγλυφα ή οικοδομημένα αυτοτελώς, καλύπτουν 1200 χρόνια Ιστορίας του Ιράν, από την αρχή των Αχαιμενιδών (Χαχαμανεσιάν / 550-330 π.Χ.) μέχρι το τέλος των Σασανιδών (Σασανιάν / 224-651 μ.Χ.)

Εδώ βρισκόμαστε στα ιερά και τα όσια των Αχαιμενιδών: ο επιβλητικός βράχος λαξεύτηκε επανειλημμένα για να χρησιμεύσει ως αχαιμενιδική νεκρόπολη. Είναι αλήθεια ότι οι Πάρθες, οι οποίοι αποσχίσθηκαν από την Συρία των Σελευκιδών (το μεγαλύτερο κράτος των Επιγόνων) το 250 π.Χ. κι έστησαν την μακροβιώτερη ιρανική προϊσλαμική δυναστεία (τους Αρσακίδες – Ασκανιάν: 250 π.Χ. – 224 μ.Χ.), δεν ένοιωσαν κανένα δεσμό με τον συγκεκριμένο χώρο και δεν ανήγειραν κανένα μνημείο στην περιοχή. Άλλωστε, η Περσέπολη παρέμεινε πάντοτε εγκαταλελειμένη μετά την καταστροφή της από τον Μεγάλο Αλέξανδρο.

Και το Ιστάχρ, η μεγάλη σασανιδική πρωτεύουσα που είναι επίσης κοντά, ήταν μια μικρή πόλη, η οποία απέκτησε ισχύ μόνον μετά την άνοδο των Σασανιδών. Ουσιαστικά, για να αντλήσουν πειστήρια ιρανικής αυθεντικότητας και ζωροαστρικής ορθοδοξίας, οι Σασανίδες απέδωσαν εξαιρετικές τιμές στους σημαντικούς αχαιμενιδικούς χώρους δείχνοντας έτσι ότι επρόκειτο για ένα είδος επανάκαμψης ή παλινόστησης.

Για να επισκεφθεί κάποιος το Ναξ-ε Ρουστάμ, το Ιστάχρ και την Περσέπολη σήμερα, πρέπει μάλλον να μείνει στην Σιράζ (شیراز / Shiraz / Шираз) που απέχει περίπου 40 χμ και είναι σήμερα η πέμπτη μεγαλύτερη πόλη του Ιράν και η πρωτεύουσα της επαρχίας Φαρς, δηλαδή της καθαυτό Περσίας. Αυτό είναι μια ακόμη απόδειξη του γεγονότος ότι κάνουν τρομερό λάθος όσοι Έλληνες από άγνοια αποκαλούν το Ιράν ‘Περσία’. Η Περσία είναι μόνον μια επαρχία του Ιράν κι οι Πέρσες είναι ένα μόνον από τα έθνη του Ιράν. Κι έτσι ήταν πάντα – για πάνω από 2500 χρόνια Ιστορίας του Ιράν. Η Σιράζ ήταν η πρωτεύουσα των ισλαμικών δυναστειών των Σαφαριδών και των Βουγιδών (Μπουαϊχί) που αποσπάσθηκαν από το Αβασιδικό Χαλιφάτο της Βαγδάτης στο δεύτερο μισό του 9ου χριστιανικού αιώνα.

Ναξ-ε Ρουστάμ (Νουπιστάς/Nupistaš στα Αρχαία Αχαιμενιδικά)

Οι λαξευτοί αχαιμενιδικοί τάφοι στο Ναξ-ε Ρουστάμ είναι ορατοί από χιλιόμετρα μακριά κι ένας ταξιδιώτης τους επισκέπτεται καλύτερα (με άπλετο φως και χωρίς σκιές) το μεσημέρι, καθώς οι προσόψεις των πελωρίων διαστάσεων λαξευτών τάφων στρέφονται προς τα νότια, καθώς ο τεράστιος βραχώδης λόφος έχει διάταξη από ανατολικά προς δυτικά.

Δεν κάνω μια τυπική αρχαιολογική παρουσίαση για να δώσω τις διαστάσεις με λεπτομέρειες, γι’ αυτό σημειώνω εδώ μόνον ενδεικτικά στοιχεία για τον τάφο του Δαρείου του Μεγάλου: η απόσταση του χαμηλότερου επιπέδου της πρόσοψης του τάφου από το έδαφος μπροστά σ’ αυτό (όπου στέκονται οι επισκέπτες του χώρου) είναι περίπου 15 μ.

Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι τάφοι είναι υπερυψωμένοι κι έτσι λαξεύθηκαν και φιλοτεχνήθηκαν. Το ύψος της σταυρόσχημης πρόσοψης είναι 23 μ περίπου και η απόαταση του υψηλότερου επιπέδου της πρόσοψης του τάφου από την κορυφή του βραχώδους λόφου είναι σχεδόν 26 μ.

Η υπεράνω του κεντρικού τμήματος της σταυρόσχημης πρόσοψης πλευρά έχει ύψος περίπου 8.50 μ. Η υποκάτω του κεντρικού τμήματος της σταυρόσχημης πρόσοψης πλευρά έχει ύψος περίπου 6.80 μ. Το πλάτος των πλευρών αυτών είναι το ίδιο, περίπου 10.90 μ. Η λαξευτή αίθουσα του τάφου έχει μήκος (: βάθος μέσα στον βράχο) 18.70 μ, πλάτος 2.10 μ, και ύψος 3.70 μ. Περίπου 350 μ3 βράχου ανεσκάφησαν για να δημιουργηθεί η κοιλότητα η οποία διαμορφώθηκε ως ταφική αίθουσα, χωρισμένη σε τρία τμήματα.

Το Ναξ-ε Ρουστάμ είχε κατοικηθεί ως χώρος για τουλάχιστον μια χιλιετία πριν φθάσουν οι Πέρσες στην περιοχή αυτή του Ιράν. Οι πρώτοι κάτοικοι δεν είχαν καμμιά σχέση με Ιρανούς: ήταν Ελαμίτες.

Το Αρχαίο Ελάμ ήταν ένα αρχαίο έθνος και βασίλειο – τμήμα της Ιστορίας της Αρχαίας Μεσοποταμίας και όχι της Ιστορίας του Ιράν.

Οι Ελαμίτες ήταν τόσο αρχαίοι όσο και οι Σουμέριοι και ο πολιτισμός τους τεκμηριώνεται από τα αποκρυπτογραφημένα αρχαία ελαμικά που διακρίνονται σε δύο μεγάλες ιστορικές περιόδους και καλύπτουν την περίοδο από τα τέλη της 4ης προχριστιανικής χιλιετίας μέχρι το 640 μ.Χ., όταν ο Ασσουρμπανιπάλ της Ασσυρίας εξόντωσε το Ελάμ κι εξολόθρευσε το σύνολο του ελαμικού πληθυσμού.

Κέντρο του Ελάμ ήταν τα Σούσα στην Νότια Υπερτιγριανή, τα οποία οι Αχαιμενιδείς βρήκαν σε ερειπία, ανοικοδόμησαν και κατοίκησαν.

Ήδη στα χρόνια των Αχαιμενιδών τα ελαμικά ήταν μια νεκρή γλώσσα (αντίθετα με τα βαβυλωνιακά) την οποία έμαθαν οι Ιρανοί ιερείς και γραφείς από φιλομάθεια, χάρη στους Βαβυλώνιους δασκάλους τους.

Έτσι, πολλές αχαιμενιδικές αυτοκρατορικές επιγραφές υπήρξαν τρίγλωσσες, σε αρχαία αχαιμενιδικά περσικά (Old Achaemenid), βαβυλωνιακά και ελαμικά (Elamite) – όλα σφηνοειδή.

Στο Ναξ-ε Ρουστάμ υπάρχουν και ελαμικά ανάγλυφα ήσσονος ωστόσο σημασίας σε σχέση με τα ιρανικά μνημεία.

Σύχρονοι γλωσσολόγοι θεωρούν τους Δραβίδες που κατοικούν το Ντεκάν, δηλαδή το νότιο μισό της ψευτο-χώρας ‘Ινδία’, ως απογόνους των Αρχαίων Ελαμιτών, δεδομένου ότι υπάρχουν εμφανείς γλωσσολογικές ομοιότητες και συνάφεια ανάμεσα στα αρχαία ελαμικά και στις δραβιδικές γλώσσες.

Τέσσερις λαξευτοί τάφοι των Αχαιμενιδών βρίσκονται στο Ναξ-ε Ρουστάμ με την εξής σειρά από τα αριστερά προς τα δεξιά: ο τάφος του Δαρείου Β’ (423-404 π.Χ.), ο τάφος του Αρταξέρξη Α’ (465-424 π.Χ.), ο τάφος του Δαρείου Α’ του Μεγάλου (522-486 π.Χ.), και του Ξέρξη Α’ (486-465 π.Χ.). Ένας πέμπτος ημιτελής λαξευτός τάφος πιθανολογείται ότι ετοιμαζόταν για τον Δαρείο Γ’ (336-330 π.Χ.).

Δυο σημαντικές επιγραφές σε αρχαία αχαιμενιδικά έχουν αναγραφεί στην πρόσοψη του λαξευτού τάφου του Δαρείου Α’, η πρώτη, περισσότερου ιστορικού, αυτο-βιογραφικού χαρακτήρα, στο άνω τμήμα της πρόσοψης του τάφου (γνωστή ως DNa) και η άλλη, περισσότερο θρησκευτικού και ηθικού χαρακτήρα, στο κάτω τμήμα της πρόσοψης (γνωστή ως DNb).

Επίσης, έχουν φιλοτεχνηθεί ανάγλυφες αναπαραστάσεις στρατιωτών των εθνών που συμπεριλαμβάνονταν στην αχαιμενιδική αυτοκρατορία και φέρουν σύντομες τρίγλωσσες αναφορές που δηλώνουν την ταυτότητα του κάθε αναπαριστώμενου στρατιώτη.

Επίσης στα αχαιμενιδικά χρόνια ανάγεται ένα κυβικού σχήματος κτήριο που ονομάζεται Κααμπά-γιε Ζαρντόστ, δηλαδή το Ιερό του Ζωροάστρη, σε αντιδιαστολή με τον Κααμπά της Μέκκας. Η ονομασία αυτή έχει δοθεί στο κτήριο κατά τα πρώιμα ισλαμικά χρόνια, όταν οι κατακτημένοι από τις ισλαμικές στρατιές Ιρανοί προσπαθούσαν να διατηρήσουν την ιστορική, θρησκευτική και πολιτισμική ταυτότητά τους.

Ωστόσο, μια σασανιδικών χρόνων επιγραφή πάνω στους τοίχους του κτηρίου διασώζει την μέση περσική ονομασία: Μπουν Χανάκ, δηλ. Θεμέλιος Οίκος. Η θρησκευτική λειτουργικότητα του κτηρίου είναι εμφανής, αν και υπήρξαν σύγχρονες επιστημονικές προσπάθειες να το δουν ως χώρο της αυτοκρατορικής στέψης.

Τέσσερις συνολικά επιγραφές σασανιδικών χρόνων έχουν αναγραφεί πάνω στους εξωτερικούς τοίχους του κτηρίου αλλά η πιο σημαντική ιστορικά είναι η περίφημη Επιγραφή του Καρτίρ, κορυφαίου αρχιερέα, ιδρυτή του Μαζδεϊσμού (ως ζωροαστρικής ορθοδοξίας), θεωρητικού της αυτοκρατορικής ιδεολογίας των Σασανιδών, και αυτοκρατορικού κήρυκα του σασανιδικού οικουμενισμού.

Κααμπά-γε Ζαρντόστ – το Ιερό του Ζωροάστρη

Τα μνημεία σασανιδικών χρόνων που σώζονται στο Ναξ-ε Ρουστάμ είναι κυρίως τεραστίων διαστάσεων ανάγλυφα.

Διακρίνονται κυρίως τα εξής:

Α. Ενθρονισμός και Στέψη του Αρντασίρ Α’ (226-242), ιδρυτή της σασανιδικής δυναστείας

Β. Θρίαμβος του Σαπούρ Α’ (241-272), όπου αναπαρίστανται δύο ηττημένοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, ο Φίλιππος Άραψ (244-249), ο οποίος δεν είχε στρατιωτικά νικηθεί αλλά συνάψει μια ειρήνη με πολύ ταπεινωτικούς για την Ρώμη όρους, και ο Βαλεριανός (253-260), ο οποίος ηττήθηκε κι αιχμαλωτίσθηκε στην Μάχη της Έδεσσας της Οσροηνής (Ουρχόη, σήμερα Ούρφα στην νοτιοανατολική Τουρκία) το 260, είχε επακολούθως ταπεινωτική ζωή κι αργότερα οικτρό θάνατο στο Ιράν.

Γ. Ο Μπαχράμ Β’ (276-293) με τον Καρτίρ και Σασανίδες ευγενείς

Δ. Δύο ανάλυφα του Μπαχράμ Β’ έφιππου

Ε. Ενθρονισμός και Στέψη του Ναρσή (293-303)

ΣΤ. Ανάγλυφο του Χορμούζντ Β’ (303-309) έφιππου

Σχετικά με την ήττα του Βαλεριανού από το Σαπούρ Α’ και σχετικά με την παγκοσμίως κορυφαία μορφή του Καρτίρ θα επανέλθω.

Στην συνέχεια, μπορείτε να περιηγηθείτε στο Ναξ-ε Ρουστάμ χάρη σε ένα βίντεο, να διαβάσετε επιλεγμένα άρθρα, και να βρείτε συνδέσμους για περισσότερη έρευνα αναφορικά με την προαναφερμένη θεματολογία.

Ο ηττημένος Βαλεριανός γονατιστός προ του Σαπούρ Α’

Δείτε το βίντεο:

Накше-Ростам: римский император Валериан, стоящий на коленях перед Шапуром I (после поражения у Эдессы в Осрене) 260 г. н.э.

https://www.ok.ru/video/1511021677165

Περισσότερα:

Недалеко от Персеполя находится огромный каменистый холм, который в настоящее время укрывает значительную часть 1200-летнего доисламского исторического и культурного наследия Ирана. Крестообразные и высеченные глубоко в скале императорские гробницы Дария I, Ксеркса I и других ахеменидских шахов. Рядом с ними можно полюбоваться великолепными барельефами Сасанидов, на которых изображены два римских императора, униженных перед Сасанидским шахом Шапуром I. Также можно увидеть другие снимки двора Сасанидов.

00:56 гробница Ксеркса I

01:40 Расследование Нарсеха

01:50 гробница Дария I Великого

02:26 Два барельефа Баграма II верхом на лошади

02:46 Триумф Шапура I с двумя униженными римскими императорами, Филиппом Арабским и (стоящим на коленях) Валерианом

03:02 гробница Артаксеркса I

03:31 Хормузд II верхом на лошади

03:41 гробница Дария IΙ

04:26 Баграм II верхом на лошади

04:43 Кааба-Зардошт (Храм Зороастра)

05:44 Расследование Ардашира I

06:10 Баграм II с дворянами Картиром и Сасанидами

Династии Ахеменидов принадлежат четыре гробницы со скальными рельефами. Они расположены в скалах на существенной высоте над землёй. Одна из гробниц принадлежит царю Дарию I, что установлено по надписям (522—486 до н. э.). Про остальные гробницы предполагают, что в них похоронены цари Ксеркс I (486—465 до н. э.), Артаксеркс I (465—424 до н. э.), и Дарий II (423—404 до н. э.).

Пятая неоконченная гробница, по предположениям, предназначалась царю Артаксерксу III, но более вероятно — царю Дарию III (336—330 до н. э.). Гробницы были заброшены после покорения Персии Александром Македонским.

На территории некрополя расположено квадратное в сечении здание высотой двенадцать метров (большая часть из которых находится ниже современного уровня земли) с единственным внутренним помещением. Народное название этого сооружения — «Куб Заратустры» (Кааб-е Зартошт).

Из научных версий наиболее распространена версия о том, что здание служило зороастрийским святилищем огня. По другой, реже упоминаемой версии, под сооружением может находиться могила Кира Великого. Однако ни одна версия не подтверждена документально.

На «Кубе Заратустры» имеются клинописные надписи, сделанные от лица Картира (одного из первых зороастрийских священников), портрет которого можно увидеть неподалеку в археологической зоне Накше-Раджаб.

https://ru.wikipedia.org/wiki/Накше-Рустам

Δείτε το βίντεο:

Naqsh-e Rostam: Roman Emperor Valerian kneeling in front of Shapur I (after the defeat at Edessa of Osrhoene) 260 CE

https://vk.com/video434648441_456240307

Περισσότερα:

Not far from Persepolis, there is an enormous rocky hill which shelters today a significant part of 1200 years of Pre-Islamic Iranian Historical and Cultural Heritage. Cruciform and hewn deep in the rock are the imperial tombs of Darius I, Xerxes I, and other Achaemenid shahs.

Next to them, one can admire the magnificent Sassanid bas-reliefs that depict two Roman emperor humiliated in front of the Sassanid Shah Shapur I and other snapshots of the Sassanid court.

00:56 Tomb of Xerxes I

01:40 Investigation of Narseh

01:50 Tomb of Darius I the Great

02:26 Two bas reliefs of Bagram II riding his horse

02:46 Triumph of Shapur I with two humiliated Roman emperors, Philip the Arab and (kneeling) Valerian

03:02 Tomb of Artaxerxes I

03:31 Hormuzd II riding his horse

03:41 Tomb of Darius IΙ

04:26 Bagram II riding his horse

04:43 Kaaba-ye Zardosht (the Shrine of Zoroaster)

05:44 Investigation of Ardashir I

06:10 Bagram II with Kartir and Sassanid noblemen

Δείτε το βίντεο:

Ναξ-ε Ρουστάμ: Ανάγλυφο του Βαλεριανού γονατιστού προ του Σαπούρ Α’ & Σταυρόσχημοι Τάφοι Αχαιμενιδών

Περισσότερα:

Όχι μακριά από την Περσέπολη ένας τεράστιος βράχος αποτελεί σήμερα την παρακαταθήκη 1200 χρόνων προϊσλαμικής πολιτισμικής κληρονομιάς. Οι σταυρόσχημοι λαξευτοί τάφοι του Δαρείου Α’, του Ξέρξη και άλλων Αχαιμενιδών βρίσκονται δίπλα σε μεταγενέστερα σασανιδικά ανάγλυφα που απεικονίζουν την ταπείνωση δυο Ρωμαίων αυτοκρατόρων προ του Σάχη Σαπούρ Α’ και άλλα στιγμιότυπα της σασανιδικής αυλής.

00:56 Τάφος του Ξέρξη Α’

01:40 Ενθρονισμός και Στέψη του Ναρσή (293-303)

01:50 Τάφος του Δαρείου Α’

02:26 Δύο ανάλυφα του Μπαχράμ Β’ έφιππου

02:46 Θρίαμβος του Σαπούρ Α’ με δύο Ρωμαίους αυτοκράτορες, τον Φίλιππο Άραβα και τον Βαλεριανό γονατιστό

03:02 Τάφος του Αρταξέρξη Α’

03:31 Χορμούζντ Β’ έφιππος

03:41 Τάφος του Δαρείου Β’

04:26 Μπαχράμ Β’ έφιππος

04:43 Κααμπά-γιε Ζαρντόστ (το Ιερό του Ζωροάστρη)

05:44 Ενθρονισμός και Στέψη του Αρντασίρ Α’

06:10 Μπαχράμ Β’ με τον Καρτίρ και Σασανίδες ευγενείς

Naqsh-e Rostam (Persian: نقش رستم) is an ancient necropolis located about 12 km northwest of Persepolis, in Fars Province, Iran, with a group of ancient Iranian rock reliefs cut into the cliff, from both the Achaemenid and Sassanid periods. It lies a few hundred meters from Naqsh-e Rajab, with a further four Sassanid rock reliefs, three celebrating kings and one a high priest.

Naqsh-e Rostam is the necropolis of the Achaemenid dynasty (c. 550–330 BC), with four large tombs cut high into the cliff face. These have mainly architectural decoration, but the facades include large panels over the doorways, each very similar in content, with figures of the king being invested by a god, above a zone with rows of smaller figures bearing tribute, with soldiers and officials. The three classes of figures are sharply differentiated in size. The entrance to each tomb is at the center of each cross, which opens onto a small chamber, where the king lay in a sarcophagus.

https://en.wikipedia.org/wiki/Naqsh-e_Rostam

The Ka’ba-ye Zartosht is 46 metres (151 ft) from the mountain, situated exactly opposite Darius II’s mausoleum. It is rectangular and has only one entrance door. The material of the structure is white limestone. It is about 12 metres (39 ft) high, or 14.12 metres (46.3 ft) if including the triple stairs, and each side of its base is about 7.30 metres (24.0 ft) long. Its entrance door leads to the chamber inside via a thirty-stair stone stairway. The stone pieces are rectangular and are simply placed on top of each other, without the use of mortar; the sizes of the stones varies from 0.48 by 2.10 by 2.90 metres (1 ft 7 in by 6 ft 11 in by 9 ft 6 in) to 0.56 by 1.08 by 1.10 metres (1 ft 10 in by 3 ft 7 in by 3 ft 7 in), and they are connected to each other by dovetail joints.

The structure was built in the Achaemenid era and there is no information of the name of the structure in that era. It was called Bon-Khanak in the Sassanian era; the local name of the structure was Kornaykhaneh or Naggarekhaneh; and the phrase Ka’ba-ye Zartosht has been used for the structure since the fourteenth century, into the contemporary era.

Various views and interpretations have been proposed about the application of the chamber, but none of them could be accepted with certainty: some consider the tower a fire temple and a fireplace, and believe that it was used for igniting and worshiping the holy fire, while another group rejects this view and considers it the mausoleum of one of the Achaemenid shahs or grandees, due to its similarity to the Tomb of Cyrus and some mausoleums of Lycia and Caria.

Some other Iranian scholars believe the stone chamber to be a structure for the safekeeping of royal documents and holy or religious books; however, the chamber of Ka’ba-ye Zartosht is too small for this purpose. Other less noticed theories, such as its being a temple for the goddess Anahita or a solar calendar, have also been mentioned. Three inscriptions have been written in the three languages Sassanian Middle Persian, Arsacid Middle Persian and Greek on the Northern, Southern and Eastern walls of the tower, in the Sassanian era.

https://en.wikipedia.org/wiki/Ka%27ba-ye_Zartosht

================

Διαβάστε:

Naghshe Rustam

Eras

Naghshe Rustam complex is within a 6-kilometer distance to Persepolis and is located in Haji Abad Mountains. This complex encompasses three eras:

Elamite relics belong to 2000-600 B.C.

Achaemenid relics belong to 330-600 B.C.

Sasanian relics belong to 224-651 A.D.

Mausoleum of Achaemenid Kings

Some of the greatest kings of Achaemenid’s tombs are in Naghshe Rustam. Xerxes (Khashayar Shah) (486 to 445 B.C.), Darius I (522 to 486 B.C.), Ardashir I (465 to 424 B.C.), and Darius II (424 to 405 B.C.) tombs are located in Naghshe Rostam.

The Tombs

The width of each tomb is 19 meters and the length is about 93 meters. The tombs are about 26 meters above the ground level.

Symbolism of the outer space of the tombs

The carving of the king with an arc in the hand is visible on top of the platform. This arc is a symbol of strength. In front of the king, the carving of Ahuramazda is visible. In this carving, two places are visible in which sacred fire is burning. In the right top of the picture, the carving of the moon is visible which shows the world instability.

In the bottom of the platform, the representatives of different nations are holding the kingdom throne. There are also columns; on top of each column, you can see a two-headed cow. Some roaring lions are visible in the bottom of the motifs. The lions are decorated with some lotus. Lotus is a symbol of sincerity and being free of any sin.

Mausoleum Structures

The entrance of each mausoleum is square shaped. These doors were being locked in ancient times. Additionally, Darius Mausoleum has some cuneiform writing. In this writing, Darius is praising Ahuramazda and he mentions his victories. He also speaks of his thoughts. The corridor in Darius Mausoleum has a length of 18.72 meters and a width of 3.70 meters. In this mausoleum, there are nine stone coffins which are dug in a stone row. They belong to the Great Darius, the Queen, and other relatives. Their dimensions are 2.1*1.5*1.5. Each tomb is covered with a big stone.

Kabaye Zartosht (Cube of Zoroaster)

In front of the Naghshe Rustam, in a whole, there is a beautiful cube that they call it the Cube of Zoroaster –who is an Iranian Prophet-. This building is made of big stones. The proficiency and precision used in cuttings and carvings in the black and white stones show the capability of the architectures in Achaemenid Dynasty. On top of the cube, there is a 2.5*2.5 square meters room. There are different beliefs about this room.

Some believe that Avesta (the religious texts of Zoroastrianism) which was written on 12000 cowhides has been stored in this room. Some others believe that this room is the tomb of Bardiya the son of Cyrus who was killed by his brother Cambyses.

Some of the historians believe that the sacred fire was stored in this room. Recently it is said that this room was an observatory. During the Sasanian Empire, some of the important governmental documents were kept. A Sasanian inscription is in three languages. This inscription mainly talks about the historical events in Shapour I in Iran and Rome battles in which the Valerian (Rome Emperor) was defeated and prisoned in Bishapur.

The Excavation of Naghshe Rustam

For the first time, it was excavated by Ernst Herzfeld (German archaeologist and Iranologist) in 1923. Herzfeld excavated the last vestiges of Sasanian towers. After that, this place was analyzed several times from 1936 to 1939. Some important heritage like Persian Inscriptions and some buried stone belonging to Sassanid Era were found. In central Excavations, they reach a building. And in the western parts, the last vestiges of two buildings with muddy bricks were found.

https://apochi.com/attractions/shiraz/naghshe-rustam/

Ο ηττημένος Βαλεριανός γονατιστός προ του Σαπούρ Α’

Naqš-e Rostam

Naqš-e Rostam, a perpendicular cliff wall on the southern nose of the Ḥosayn Kuh in Fārs, about 6 km northwest of Persepolis; the site is unusually rich in Achaemenid and Sasanian monuments, built or hewn out from the rock. The Persian name “Pictures of Rostam” refers to the Sasanian reliefs on the cliff, believed to represent the deeds of Rostam.

Achaemenid Period. The most important architectural remains are the tower called Kaʿba-ye Zardošt (Kaʿba of Zoroaster, Ar. kaʿba “cube, sanctuary”) and four royal tombs with rock cut façades and sepulchral chambers.

(1) The Kaʿba-ye Zardošt is a massive, built square tower, resting on three steps (7.30 x 7.30 x14.12 m) and covered by a flat pyramidal roof (Stronach, 1967, pp. 282-84; 1978, pp. 130-36; Camb. Hist. Iran II, pp. 838-48; Schmidt, pp. 34-49). The only opening is a door. But on all four sides there is a system of blind windows in dark grey limestone, set off by the yellow color of the general structure, between the reinforced corners, and the walls are covered with staggered rectangular depressions. Both systems have no other purpose than to relieve the monotony of the structure. A frieze of dentils forms the upper cornice. A staircase of 30 steps, eight of which are preserved, led to the door (0.87 x 1.75 m) in the upper part of the north wall. Originally, the two leaves of a door opened into an almost square room (3.72 x 3.74 x 5.54 m) without any architectural decoration and no provisions for lighting (Schmidt, p. 37).

There is an analogous, though much more decayed, structure, called Zendān-e Soleymān (lit. prison of Solomon), in Pasargadae (Stronach, 1978, pp. 117-37; 1983, pp. 848-52). Its stone technique does not yet show traces of the toothed chisel (Stronach, 1978, p. 132), and the building can thus be dated to the last years of Cyrus II the Great (r. ca. 558-530 BCE), whereas due to chisel marks the Kaʿba-ye Zardošt can be dated to the early years of Darius I (r. 522-486), around 500 BCE. The Achaemenid structures do not have exact prototypes, but their plan is comparable with those of the earlier Urartian tower temples (Stronach, 1967, pp. 278-88; 1978, pp. 132-34).

On the Kaʿba-ye Zardošt, three exterior sides bear the famous inscription of Shapur I. (r. 241-72 C.E.). The Res gestae divi Saporis (ŠKZ) was added in Greek on the south wall, in Sasanian Pahlawi (Parsik) on the east, and in Parthian (Pahlawik) on the west (Back, pp. 284-371), while the north wall with the entrance has remained empty. Beneath the Parsik version on the east wall, the high priest Kirdīr had his own inscription incised (Sprengling, pp. 37-54; Chaumont, pp. 339-80; Gignoux, pp. 45-48).

Evidently, in Sasanian times the Kaʿba-ye Zardošt—like the tower at Paikuli with the inscription of Narseh (r. 293–302; cf. Humbach and Skjaervø)—served, in addition to other functions, as memorial. Perhaps the two towers in Naqš-e Rostam and Pasargadae already had a similar significance in Achaemenid times, albeit this cannot have been their main function.

In Kirdīr’s inscription the Kaʿba-ye Zardošt is called “bun-xānak.” W. B. Henning proposed the translation “foundation house,” and concluded that the tower was of central religious significance. He suggested that the empty high room was destined “for the safe keeping of the records of the church and even more for the principal copy of the Avesta” (Henning).

Though other translations of “bun-xānak” have been discussed (Gignoux, pp. 28-29 n. 61), it seems the most convincing interpretation that these two towers served as depositories. The lack of any provision for the ventilation of a fire excludes the towers’ use as fire temples (Stronach, 1978, pp. 134-35).

Their staircases were designed “for the solemn ascent and descent of persons who in some manner attended the sacred structure” (Schmidt, p. 41). They indicate that the towers did not serve as royal tombs (Stronach, Camb. Hist. Iran II, p. 849 n. 2), because those have entrance walls that are smoothed beyond their facades, down to the original ground, to make them inaccessible.

N. Frye (1974, p. 386) first expressed the opinion that “the intention was . . . to build a safety box for the paraphernalia of rule in the vicinity of Persepolis as had been done at Pasargadae,” though E. F. Schmidt (p. 44) had dismissed the interpretation of the Kaʿba-ye Zardošt as depository. But Plutarch (46-after 119 C.E.) mentions in Artoxerxes 3 that at Pasargadae one temple belonged “to a warlike goddess, whom one might conjecture to be Athena” (Sancisi-Weerdenburg, p. 148).

At this sanctuary the Achaemenid kings were crowned. During the coronation ceremony the new monarch took a very frugal meal, and was dressed in the robes which Cyrus the Elder wore before assuming kingship. H. Sancisi-Weerdenburg was the first to identify the Zendān-e Soleymān as Plutarch’s temple (Gk. hieron).

Consequently, she interpreted this building, as well as the Kaʿba-ye Zardošt, as “coronation tower.” Her view that these towers had dynastic functions, rather than a purely religious significance and definitely no funeral purposes, has become widely accepted, though her suggestion that a sacred fire was also kindled in these towers can no longer be upheld.

(2) The Royal Tombs. In the cliff wall four monumental tombs are cut out from the native rock (Schmidt, pp. 80-107). The oldest tomb (Tomb I) has inscriptions that assign it to Darius I.

The other three (Tomb II-IV) can only tentatively be attributed to Xerxes (east-northeast of Darius I), Artaxerxes I (west-southwest of the tomb of Darius I) and Darius II (westernmost).

The four monuments follow the same pattern. But it is completely different from that of the older tomb of Cyrus the Great at Pasargadae, which is a built structure consisting of a stepped platform and a tomb with a gabled roof. The model was first used for Darius I and has no exact prototypes in the Near East, Egypt or Greece, though the stone technique is Urartian in origin (Calmeyer, 1975, pp. 101-7; Gropp, pp. 115-21; Huff, 1990, pp. 90-91).

The rock tomb is characterized by the contrast between a cruciform composition in relief on the exterior wall and a very simple interior of chambers and grave cists. The center of the relief ensemble is a facade that represents the front of a palace with four engaged columns. On this architectural component rests a throne bench (Gk. klinē, OPers. gathu in inscription DNa) that is supported by 30 representatives of the empire’s peoples. The throne bench in turn serves as the platform of a religious scene with king, fire altar, and divine symbols.

The architectural register recalls the palace of the living monarch because the portico’s dimensions on the tomb of Darius I. are almost identical to those of his palace on the terrace of Persepolis (Schmidt, p. 81). A significant feature is the use of engaged columns, which appear on his tomb for the first time in rock architecture.

The so-called Median rock tombs, which are imitations of the Achaemenid monuments, do always show free standing columns (von Gall, 1966, pp. 19-43; 1973, pp. 139-154; 1988, pp. 557-82; “Dokkān”); the exception is the tomb of Qizqapan, where half columns have been placed on the rear of the antechamber (von Gall, 1988, pl. 23).

But at many tombs in the Median province, the originally freestanding columns have collapsed under the pressure of the superimposed rock. Consequently, there was not only the esthetic reason of creating the illusion that the antechamber’s front side and back wall were on the same level. More important were statical considerations. The architects and sculptors of the royal tombs used engaged columns because they could withstand the rock pressure despite their high slender shape.

In the middle register, the mighty throne bench with its 30 armed carriers does not show a realistic scene, and is not considered pictorial evidence for the supposition of real processions on the roofs of Achaemenid palaces (Schmidt, p. 80). It rather is a simile of the Achaemenid empire, the throne bench of which is supported by its peoples, dressed in their distinctive costumes and headgears (Schmidt, pp. 108-118).

On the tombs of Darius I in Naqš-e Rostam and that of Artaxerxes II (r. 404-359 BCE) in Persepolis, inscriptions describe the peoples’ order, and this order seems to correspond with the official geographical records of the empire’s extension (Calmeyer, 1982, pp. 109-123). According to P. Goukowsky (p. 223; cf. Calmeyer, 1982, p. 113 fig. 3) the empire was divided in three concentric zones: Persians, Medians and Elamites live in the inner circle.

An axis is leading from the center to the east, listing Parthians, Arians, Bactrians, Sogdians, and Chorasmians. Then the enumeration turns southeast, naming Drangians, Arachosians, Sattagydians (Thataguš), Gandharans, and Indians and reaches Central Asia, where the haoma-venerating Scythians and pointed-hat Scythians already inhabit the periphery.

On a second axis leading to the south the Babylonians, Syrians, Arabians, and Egyptians (Mudraya) are aligned, whereas on a third axis to the northwest the Armenians, Cappadocians, Lydians (Sparda), and Ionians are represented. Finally in the western periphery there live the Scythians beyond the Sea, the Thracians (Skudra), and the Petasos bearing Ionians.

The Libyans (Putaya) and the Ethiopians (Kušiya) roam the empire’s southernmost countries. Two men stand outside the throne bench, and their hands help lifting the platform which is slightly elevated above the ground.

They are a Makan (Maka, i.e., Oman and probably also the region on the Persian side of the Gulf) and a Carian (Karka). P. Calmeyer (p. 120) has convincingly argued that their exceptional corner positions reflects that these two peoples inhabit the south and the west corners of the empire, at the shore of the ōkeanos which in antiquity was believed to flow around the inhabited earth (Gk. oikoumenē).

All men (Schmidt, figs. 39-50), with the exception of the Babylonian (ibid., fig. 50 no. 16), are wearing weapons, mostly daggers and swords, and some also pairs of javelins.

Bearing arms in the presence of the monarch was a sign of honor and trust, so that the unarmed Babylonian represents an act of deliberate humiliation.

Since Xerxes (r. 486-465 BCE) probably supervised the final work on the tomb of his father Darius I (Schmidt, pp. 116-18 part. 117), this humiliation is likely to reflect to repeated rebellions of the Babylonians against him as well as against his father.

The scene in the top register has religious significance. The king is standing on a three-stepped platform, his left resting on a bow, while his slightly lifted right hand points to the winged symbol hovering above the scene. Since the late 19th, early 20th century, the winged ensign with a human figure, emerging from a circle, has been understood as a representation of Ahura Mazdā (Root, pp. 169-79), and recent attempts to interpret this symbol as the royal genius Frawahr have been rejected.

The king faces a blazing fire altar, though he stands at a considerable distance, whilst the ensign of a disc with inscribed crescent is hovering in the upper right corner. In general, scholars agree that this scene shows how the king is worshipping the holy fire. But the gesture of the king’s right hand corresponds in all details with that of the right hand of the Ahura Mazdā symbol.

The representation thus stresses the close connection between the king and Ahura Mazdā, whose will is decisive for the king’s actions. This interpretation is supported by the Achaemenid royal inscriptions, which are directly related to the reliefs.

On tomb I, Darius I wears a headdress (Gk. kidaris) with an upper rim of sculptured stepped crenellations. Reliefs on the jambs of the southern doorway in Darius’s Palace (Tilia, pp. 58-59) indicate that this was the personal crown of Darius, which was also worn by Xerxes as long as he was crown prince (von Gall, 1974, pp. 147-51).

On Tomb II, which is ascribed to Xerxes, in the king’s crown the rest of a sculptured crenellation is visible (von Gall, 1974, pl. 134 no. 2; 1975 fig. 3), suggesting that this monument was completed before he became the absolute monarch (von Gall, 1974, p. 151). The representations of this late time show a straight cylindrical crown without any decoration. All succeeding rulers of the Achaemenid dynasty adopted this shape, allowing only minor deviations (von Gall, 1974, pp. 150-60; 1975, pp. 222-24).

Another invariable detail of the royal tombs is the discoid symbol hovering in the upper right corner. The inscribed crescent indicates its Assyrian origins. While it represents the moon god Sin in Assyrian art, on the Achaemenid tombs its meaning is difficult to comprehend. Opinions differ whether the symbol has to be interpreted as lunar or solar (cf. Root, pp. 177-78), and there are no written sources to corroborate either view. E. F. Schmidt (p. 85) interpreted the sign as a symbol of Mithra.

But the Persian moon god Māh is relatively well documented in the imagery of the Achaemenid seals. In the central panel above the fire altar scene of the rock tomb of Qizqapan, this type of moon god is also represented (von Gall, 1988, pp. 571-72). These images, in connection with other, though scanty, pictorial evidence (von Gall, 1988, p. 572 n. 55), suggest that the moon played a certain role in Achaemenid concepts of death and afterlife.

On the tomb of Darius, the framework of the throne bench shows three superimposed figures on each side. On the left, two dignitaries are inscribed as the lance bearer Gobryas (Gaubaruwa) and the bearer of the royal battle-ax Aspathines (Aspačina), while the lowest man is an unnamed guard (Schmidt, pp. 86-87). On the right, three unarmed men are clad in the long Persian garment. Their gesture of raising a part their upper garment to the mouth has been interpreted as an expression of mourning, comparable to the Greek custom (Schmidt, p. 87).

More recently, scholars have suggested that this gesture captures the imperative of ’do not pollute the holy fire’ (Hinz, p. 63 n. 4; cf. Seidl, p. 168) or shows respect for the king’s majesty (Root, p. 179), but both alternatives seem less convincing. Additional figures are on the side walls of the recesses into which the tomb facade was carved. On the left, there are three superimposed panels with guards holding long lances. On the right, three mourners who need be considered either courtiers or members of the royal family (Schmidt, p. 87) stand above each other.

Two larger cuneiform inscriptions, as well as legends with the names of Darius I, of his two supreme commanders, and of the 30 bearers of the throne bench, are found in the facade of Tomb I. One is in the top register, to the left of the king (DNa), and the other (DNb) stands in the architectural register, on three of the five panels between the half columns of the portico.

Both are written in three languages, but DNa in Old Persian, Elamite, and Babylonian (Weissbach, pp. 86-91), and DNb in Old Persian, Elamite and Akkadian (Hinz, pp. 52-62 including R. Borger’s edition of the Akkadian version). In the Seleucid period, an Aramaic version was added to DNb below the Elamite text (Frye, 1982).

In stark contrast to the rich architectural decoration of the façade, the interior is bare of any architectural and figural elements. The general layout is also best demonstrated with the tomb of Darius I: A long vestibule is running parallel to the facade, and three doors in the back wall of this vestibule are leading to three separate barrel-vaulted tomb chambers. In each tomb chamber, a trough-like cavity was hewn into the solid rock to hold a probably wooden sarcophagus or klinē. These cists were sealed with monolithic lids after the deposition of the corpses, but nothing has remained of the original interments.

The combination of an oblique corridor and burial chambers with cists was preserved in the other three tombs, assigned to Xerxes (Tomb II), Artaxerxes (Tomb III), and Darius II (Tomb IV).

Yet they show inferior craftsmanship, because the chambers are not running axially, but obliquely to the facade. At Persepolis, the interior organization of the two tombs is also identical.

(3) Other architectural remains. In the Center Test of his 1936 and 1939 excavations, E. F. Schmidt found a building (Schmidt, pp. 10 and 64). In the West Test, he discovered remains of two mud-brick buildings, as well as evidence of an enclosure of the royal tombs (ibid., pp. 10, 54-55). In the west of the cliff, a polygonal cistern (diam. 7.20 m) hewn out from the native rock was excavated (ibid., pp. 10, 65).

The Sasanian Period. A fortified enclosure ran around the major part of the sculptured cliff, and its west and east ends were abutting with the rock. Seven semicircular towers strengthened this structure (Schmidt, pp. 55-58, figs. 2, 4; cf. Trümpelmann, p. 41, fig. 68, drawing by G. Wolff). On the slope of the Hosayn Kuh, there are two cut rock structures in the shape of a čahārṭāq. They are generally assumed to be Sasanian fire altars, but D. Huff (1998, p. 80 pl. 10a; “Fārs,” pp. 353-54 pl. 3) identifies them as astōdāns.

Τις βιβλιογραφικές παραπομπές μπορείτε να βρείτε εδώ:

http://www.iranicaonline.org/articles/naqs-e-rostam

Η νίκη του Σαπούρ Α’ επί των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων Βαλεριανού (γονατιστού) και Φίλιππου του Άραβα

Επιπλέον:

Γενικά για τα μνημεία και τις επιγραφές:

https://en.wikipedia.org/wiki/Naqsh-e_Rostam

ttps://ru.wikipedia.org/wiki/Накше-Рустам

https://en.wikipedia.org/wiki/Tomb_of_Darius_the_Great

https://en.wikipedia.org/wiki/DNa_inscription

Τα κείμενα των επιγραφών, φωτοτυπίες, μεταγραμματισμός κι αγγλική μετάφραση:

https://www.livius.org/sources/content/achaemenid-royal-inscriptions/

https://www.livius.org/sources/content/achaemenid-royal-inscriptions/dna/?

https://www.livius.org/sources/content/achaemenid-royal-inscriptions/dnb/

https://www.livius.org/sources/content/achaemenid-royal-inscriptions/dne/

https://www.livius.org/articles/place/naqs-e-rustam/

Το Ιερό του Ζωροάστρη:

https://en.wikipedia.org/wiki/Ka%27ba-ye_Zartosht

https://en.wikipedia.org/wiki/Kartir

https://en.wikipedia.org/wiki/Kartir%27s_inscription_at_Naghsh-e_Rajab

Σχετικά με τον Σαπούρ Α’, τον Φίλιππο Άραβα, τον Βαλεριανό και την Μάχη της Έδεσσας της Οσροηνής (260 μ.Χ.)

https://en.wikipedia.org/wiki/Shapur_I

https://en.wikipedia.org/wiki/Valerian_(emperor)

https://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Edessa

https://en.wikipedia.org/wiki/Philip_the_Arab

https://en.wikipedia.org/wiki/Cameo_with_Valerian_and_Shapur_I

Η ταπείνωση και αιχμαλωσία του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Βαλεριανού από τον Σαπούρ Α’ όπως αναπαριστάθηκε σε πίνακα του 16ου αιώνα από τον Γερμανό ζωγράφο Hans Holbein der Jüngere (Hans Holbein the Younger) – 1521. Ο καλλιτέχνης δεν είχε υπόψει του το σασανιδικό ανάγλυφο του Ναξ-ε Ρουστάμ και κανένας Ευρωπαίος ταξιδιώτης, έμπορος, διπλωμάτης ή ερευνητής δεν είχε φθάσει ακόμη εκεί αλλά οι Ευρωπαίοι διετήρησαν πολύ αρνητικές αναμνήσεις από τον Βαλεριανό, δεδομένου ότι ο Ρωμαίος αυτοκράτορας είχε κηρύξει διωγμούς κατά των Χριστιανών και Χριστιανοί συγγραφείς είχαν δικαιολογημένα χαρεί από το ελεεινό τέλος του Βαλεριανού που μάλιστα περιέγραψαν ως πολύ χειρότερο από το ιστορικά τεκμηριωμένο τέλος του.

Το περίφημο καμέο του Σαπούρ Α’ νικητή στην Έδεσσα της Οσροηνής (Ούρχα, σήμερα Ούρφα στην νοτιοανατολική Τουρκία) επί του Ρωμαίου αυτοκράτορα Βαλεριανού που αιχμαλωτίστηκε.

======================

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε PDF:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/240270

https://issuu.com/megalommatis/docs/_-_fdcde1b109b965

https://vk.com/doc429864789_619827582

https://www.docdroid.net/tIpNqbY/naks-e-roystam-stauroskhimoi-laksefti-tafoi-ton-akhaimenidwn-anaghlifo-toy-balerianou-aikhmalotoy-romaioy-autokratora-gonatistou-p-pdf

History of Achaemenid Iran 1A, Course I - Achaemenid beginnings 1A

Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis

Tuesday, 27 December 2022

Outline

Introduction; Iranian Achaemenid historiography; Problems of historiography continuity; Iranian posterior historiography; foreign historiography; Western Orientalist historiography; early sources of Iranian History; Prehistory in the Iranian plateau and Mesopotamia

1- Introduction

Welcome to the 40-hour seminar on Achaemenid Iran!

It is my intention to deliver a rather unconventional academic presentation of the topic, mostly implementing a correct and impartial conceptual approach to the earliest stage of Iranian History. Every subject, in and by itself, offers to every researcher the correct means of the pertinent approach to it; due to this fact, the personal background, viewpoints and thoughts or eventually the misperceptions and the preconceived ideas of an explorer should not be allowed to affect his judgment.

If before 200 years, the early Iranologists had the possible excuse of studying a topic on the basis of external and posterior historical sources, this was simply due to the fact that the Old Achaemenid cuneiform writing had not yet been deciphered. Still, even those explorers failed to avoid a very serious mistake, namely that of taking the external and posterior historical sources at face value. We cannot afford to blindly accept a secondary historical source without first examining intentions, motives, scopes and aims of it.

As the seminar covers only the History of the Achaemenid dynasty, I don't intend to add an introductory course about the History of the Iranian Studies and the re-discovery of Iran by Western explorers of the colonial powers. However, I will provide a brief outline of the topic; this is essential because mainstream Orientalists have reached their limits and cannot provide us with a real insight, eliminating the numerous and enduring myths, fallacies, and deliberately naïve approaches to Achaemenid Iran.

In fact, most of the specialists of Ancient Iran never went beyond the limitations set by the delusional Ancient 'Greek' (in reality: Ionian and Attic) literature about the Medes and the Persians (i.e. the Iranians), because they never offered themselves the task to explain the reasons for the aberration that the Ancient Ionian and Attic authors created in their minds and wrote in their texts about Iran. This was utterly puerile and ludicrous.

And this brings us to the other major innovation that I intend to offer during this seminar, namely the proper, comprehensive contextualization of the research topic, i.e. the History of Achaemenid Iran. To give some examples in this regard, I would mention

a - the tremendous, multilayered and multifaceted impact of the Mesopotamian World, Civilization and Heritage on the formation of the Achaemenid Empire of Iran, and more specifically, the determinant role played by the Sargonid Empire of Assyria on the emergence of the first Empire on the Iranian plateau;

b - the ferocious opposition of the Mithraic Magi to the Zoroastrian Achaemenid court; 

c - the involvement of the Anatolian Magi in the misperception of Iran by the Ancient Greeks; and

d- the utilization of the Ancient Greek cities by the Anti-Iranian side of the Egyptian priesthoods, princes and administrators.  

To therefore introduce the proper contextualization, I will expand on the Neo-Assyrian Empire and the Sargonid times, not only to state the first mentions of the Medes and the Persians in History, but also to show the importance attributed by the Neo-Assyrian Emperors to the Zagros Mountains and the Iranian plateau, as well as the numerous peoples, settled or nomadic, who inhabited that region. 

There is an enormous lacuna in the Orientalist disciplines; there are no interdisciplinary studies in Assyriology and Iranology. This plays a key role in the misperception of the ancient oriental civilizations and in the mistaken evaluation (or rather under-estimation) of the momentous impact that they had on the formation of the World History. There are no isolated cultures and independent civilizations as dogmatic and ignorant Western archaeologists pretend.

Only if one studies and evaluates correctly the colossal impact of the Ancient Mesopotamian world on Iran, can one truly understand the Achaemenid Empire in its real dimensions.

2- Iranian Achaemenid historiography

A. Achaemenid imperial inscriptions produced on solemn occasions

Usually multilingual texts written by the imperial scribes of the emperors Cyrus the Great, Darius I the Great, Xerxes I, Artaxerxes I, Darius II, Artaxerxes II, and Artaxerxes III, as well as of the ancestral rulers Ariaramnes and Arsames.

Languages and writing systems:

- Old Achaemenid Iranian (cuneiform-alphabetic; the official imperial language)

- Babylonian (cuneiform-syllabic; to offer a testimony of historical continuity and legitimacy, following the Conquest of Babylon by Cyrus the Great, who presented himself as king of Babylon)

- Elamite (cuneiform-logo-syllabic; to portray the Persians in particular as the heirs of the ancient land of Anshan and Sushan that the Assyrians and the Babylonians named 'Elam' and the indigenous population called 'Haltamti' / The first Achaemenid to present himself as 'king of Anshan' is Cyrus the Great and the reference is found in his Cylinder unearthed in Babylon.)

and

- Egyptian Hieroglyphic (if the inscription or the monument was produced in Egypt, since the Achaemenids were also pharaohs of Egypt, starting with Kabujiya/Cambyses)

Imperial inscriptions are found in: Babylon (Cyrus Cylinder), Pasargad, Behistun, Hamadan, Ganj-e Nameh, Persepolis, Naqsh-e Rustam, Susa, Suez (Egypt), Gherla (Romania), Van (Turkey), and on various items

B. Persepolis Administrative Archives

This consists in an enormous documentation that has not yet been fully studied; it is not written in Old Achaemenid as one could expect but mainly in Elamite cuneiform. It consists of two groups, namely

- the Persepolis Fortification Archive, and

- the Persepolis Treasury Archive.

The Persepolis Fortification Archive was unearthed in the fortification area, i.e. the northeastern confines of the enormous platform of the Achaemenid capital Parsa (Persepolis), in the 1930s. It comprises of more than 30000 tablets (fragmentary or entire) that were written in the period 509-494 BCE (at the time of Darius I). The tablets were written in Susa and other parts of Fars and the territory of the ancient kingdom of Elam that vanished in the middle of the 7th c. (more than 130 years before these texts were written). Around 50 texts had Aramaic glosses. More than 2000 tablets have been published and translated. These texts are records of transactions, distribution of food, provisioning of workers, transportation of commodities, etc.;  few tablets were written in other languages, namely Old Iranian (1), Babylonian (1), Phrygian (1) and Greek (1).

The Persepolis Treasury Archive was found in the northeastern room of the Treasury of Xerxes. It contains more than 750 tablets and fragments (in Elamite) and more than 100 have been published. They all date back in period 492-458 BCE. These tablets are either letters or memoranda dispatched by imperial officials to the head of the Treasury; they concern the payment of workmen, the issue of silver, and other administrative procedures.  Only one tablet was written in Babylonian.

The entire documentation offers valuable information as regards the function of various imperial services, namely the couriers, the satraps, the imperial messengers, the imperial storehouse, etc. The archives shed light on the origin of the imperial administrators, as ca. 1900 personal names have been recorded: 10% were Elamites (who had apparently survived for long far from their country after the destruction of Susa by Assurbanipal (640 BCE), fewer were Babylonians, and the outright majority consisted of Iranians (Persians, Medes, Bactrians, Sakas, Arians, etc.).

C. Imperial Aramaic

The diffusion of the use of Aramaic started already in the Neo-Assyrian times and during the 7th c. BCE; the creation of the 'Royal Road', the systematization of the transportation, the improvement of communications, and the formation of the network of land-, sea- and desert routes that we now call 'Silk-, Spice- and Perfume- Road' during the Achaemenid times helped further expand the use of Aramaic. The linguistic assimilation of the Babylonians, the Jews and the Phoenicians with the Aramaeans only strengthened the diffusion of the Aramaic, which became the second international language ('lingua franca') in the History of the Mankind (after the Akkadian / Assyrian-Babylonian). Gradually, Aramaic became an official Achaemenid language after the Old Achaemenid Iranian.

Except the Aramaic texts attested in the Persepolis Administrative Archives, thousands of Aramaic texts of the Achaemenid times shed light onto the society, the economy, the administration, the military organization, the trade, the religions, the cults, the culture and the spirituality attested in various provinces of the Iranian Empire. At this point, only indicatively, I mention few significant groups of texts:

- the Elephantine papyri and ostraca (except Aramaic, they were written in Hieratic and Demotic Egyptian, Coptic, Alexandrian Koine, and Latin) – 5th and 4th c. BCE,

- the Hermopolis Aramaic papyri,                              

- the Padua Aramaic papyri, and

- the Khalili Collection of Aramaic Documents from Bactria (48 texts written on leather, papyrus, stone or clay, dating from the period 353-324 BCE, and mainly from the reign of Artaxerxes III whereas the most recent dates from the reign of Alexander the Great).

Here I have to add that the widespread use of Imperial Aramaic and its use as a second official language for Achaemenid Iran brought an end to the use of the Elamite (in the middle of the 5th c.) and, after the end of the Achaemenid dynasty and the split of the state of Alexander the Great, contributed to the formation of two writing systems, namely Parthian and Pahlavi which were in use during the Arsacid and the Sassanid times. Imperial Aramaic helped establish many other writing systems, but this goes beyond the limits of the present seminar.

3- Problems of historiography continuity

There are no historical references to the Achaemenid dynasty made at the time of the Arsacids (Ashkanian: 250 BCE-224 CE) and the Sassanids 224-651 CE); this situation is due to many factors:

- the prevalence of another Iranian nation of probably Turanian origin, namely the Parthians and the Arsacid dynasty,

- the rise of the anti-Achaemenid, anti-Zoroastrian Magi who tried to impose Mithraism throughout Iran during the Arsacid times,

- the formation of an oral epic tradition and the establishment of a legendary historiography about the pre-Arsacid past during the Sassanid times, and

- the scarcity of written sources and the terrible destructions that occurred in Iran during the Late Antiquity, the Islamic era, and the Modern times (early Islamic conquests, divisions of the Abbasid times, Mongol invasions, Safavid-Ottoman wars, Western colonial looting, etc.).

This situation raised Western academic questions of Iranian identity, continuity, and historicity. But this attempt is futile. Iranian historiography of Islamic times shows that these questions were fully misplaced.

4- Iranian posterior historiography (Iranian historiography of Islamic times)

With Tabari (839-923) and his voluminous History of Prophets and Kings we realize that there were, in spite of the destructions caused because of the Islamic conquests, historical documents on which he was based to expand about the Sassanid dynasty; actually one out of the 40 volumes of the most recent translation of Tabari to English (published by the State University of New York Press from 1985 through 2007) is dedicated to the History of Sassanid Iran (vol. 5). And the previous volume (vol. 4) covers the History of Achaemenid and Arsacid Iran, Alexander the Great, Nabonid Babylonia, Assyria and Ancient Israel and Judah.  

Other important Iranian historians of the Islamic times, like Abu'l-Fadl Bayhaqi (995-1077), Rashid al-Din Hamadani (1247-1318) who wrote the truly first World History, Alaeddin Aṭa Malik Juvaynī (1226-1283), and Sharaf ad-Din Ali Yazdi (ca. 1370-1454), did not expand much on pre-Islamic periods as the focus of their writing was on contemporaneous developments.

However, the aforementioned historians and all the authors, who are classified in this category, represent only one dimension of Iranian historiography of Islamic times. A totally different approach and literature have been illustrated by Ferdowsi's Shahnameh (Book of Kings). Abu 'l Qasem Ferdowsi (940-1025) was not the first to compose an epic in order to standardize in mythical terms and legendary concepts the pre-Islamic Iranian past; but he was the most successful and the most illustrious. That is why many other epic poets followed his example, notably the Azeri Nizami Ganjavi (1141-1209) and the Turkic Indian Amir Khusraw (1253-1325).

Within the context of this poetical historiography, historical emperors of pre-Islamic Iran appear as legendary figures only to be then viewed as materialization of divine patterns. The origin of this transcendental historiography seems to be retraced in the Sassanid times, but all the major themes are clearly of Zoroastrian identity and can therefore be attributed to the Achaemenid world perception and world conceptualization.

It is essential at this point to state that, until the imposition of modern Western colonial academic and educational standards in Iran, Ferdowsi's Shahnameh and the corpus of Iranian legendary historiography was the backbone of the Iranian cultural, intellectual and educational identity.

It is a matter of academic debate whether an original text named Khwaday-Namag, written during the Sassanid times, and now lost, is at the very origin of Ferdowsi's Shahnameh and of the Iranian legendary historiography. The 19th c. German Orientalist Theodor Nöldeke is credited with this theory that has not yet been proved.

All the same, the spiritual standards of this approach are detected in the Achaemenid times.

5- Foreign historiography

Ancient Greek (in reality, Ionian and Attic), Ancient Hebrew and Latin sources of Achaemenid History exist, but first they are external, second they appear to be posterior in their largest part, and third they often bear witness to astounding inaccuracies, fables, untrustworthy data, misplaced focus, excessive verbosity without real substance, and -above all- an enormous and irreconcilable misunderstanding of the Iranian Achaemenid reality, values, world view, mindset, and behavior.

The Ancient Hebrew sources shed light on issues that were apparently critical to the tiny and unimportant, Jewish minority of the Achaemenid Empire; however, these Biblical narratives concern facts that were absolutely insignificant to the imperial authorities of Parsa. One critical issue is concealed by modern scholars though; although all the nations of the Empire were regularly mentioned in the Achaemenid inscriptions and depicted on bas reliefs, the Jews were not. This undeniable fact irrevocably conditions the supposed 'importance' of Biblical texts like Ezra, Esther, Nehemiah, etc. All the same, these foreign historical sources are important for the Jews.

The Ionian and Attic accounts of events that were composed by the Carian renegade Herodotus, the Dorian Ctesias, and the Athenian Xenophon present an even more serious problem. They happened to be for many centuries (16th – 19th c.) the bulk of the historical documentation that Western European academics had access to as regards Achaemenid Iran. This situation produced grave biases among Western academics, because they took all these sources at face value since they had no access to original documentation. The grave trouble persisted even after the decipherment of the Old Achaemenid cuneiform writing and the archaeological excavations that brought to daylight original Iranian imperial documentation.

Only recently, at the end of the 20th c., leading Iranologists like Heleen Sancisi-Weerdenburg started criticizing the absolutely delusional History of Achaemenid Iran that modern Western scholars were producing without even understanding it by foolishly accepting Ancient Ionian myths, lies and propaganda against the Iranian Empire at face value. This grave problem had also two other parameters:

- first, there was an enormous gap of civilization and a tremendous cultural difference between the Iranian imperial world view, the spiritual valorization of the human being, and the Zoroastrian monotheism from one side and the chaotic, disorderly and profane elements of the western periphery of the Empire. The so-called Greek tribes in Western Anatolia and in the South Balkans were not only multi-divided and plunged in permanent conflict; they were also extremely verbose on common issues, they desecrated the divine world with their nonsensical myths and puerile narratives, and they defiled human spirituality with their love stories about their pseudo-gods. But, very arbitrarily and quite disastrously, the so-called Ancient Greek civilization had been erroneously taken as 'classics' by modern Europeans at a time they had no access to Ancient Oriental sources.

- second, the vertical differentiation between Imperial Iran as the blessed land of divine mission and the disunited and peripheral lands of conflict, discord and strife that were inhabited by the Greek tribes was reflected on the respective, impressively different types of historiography; to the Iranians, few words written by anonymous scribes were enough to describe the groundbreaking deeds of divinely appointed rulers. But for the Greeks, the useless rumors, the capricious hearsay, the intentional lie, the nefarious expression of their complex of inferiority, the vicious slander, and the deliberate ignominy 'had' to be recorded and written down.

The fact that Herodotus' and Xenophon's long narratives have long been taken as the basic source of information about Achaemenid Iran demonstrates how disoriented and misplaced modern Western scholarship is. But by preferring to rely mainly on the Ancient Greek lengthy and false narratives, and not on the succinct, true and chaste Old Achaemenid Iranian inscriptions, they totally misrepresent Ancient Iranian History, preposterously extrapolating later and corrupt standards to earlier and superior civilizations.

And whereas Ancient Roman authors, who wrote in Latin (Pliny the Elder, Seneca the Younger, etc.), and Jewish or Christian historians, who wrote in Alexandrine Koine, like Flavius Josephus and Eusebius of Caesarea Maritima, reproduced the style of lengthy narratives that turns History to mere gossip, the great Babylonian scholar Berossus was very reluctant to add personal comments to his original sources or to allow subjective considerations and thoughts to contaminate his text.

In any case, the vast issue of the multilayered damages caused by the untrustworthy Ancient Greek historiography to modern Western academics' perception and interpretation of Achaemenid Iran is a topic that deserves an entirely independent seminar.

--------------

To watch the video (with more than 110 pictures and maps), click the links below:

HISTORY OF ACHAEMENID IRAN - Achaemenid beginnings 1Α

By Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis

OK.RU

History of Achaemenid Iran 1A, Course I, Achaemenid beginnings 1A

1- Introduction Welcome to the 40-hour seminar on Achaemenid Iran! It is my intention to deliver a rather unconventional academic presentati

BitChute

History of Achaemenid Iran 1A, Course I, Achaemenid beginnings 1A

1- Introduction Welcome to the 40-hour seminar on Achaemenid Iran! It is my intention to deliver a rather unconventional academic presentati

Rumble

History of Achaemenid Iran 1A, Course I, Achaemenid beginnings 1A

1- Introduction Welcome to the 40-hour seminar on Achaemenid Iran! It is my intention to deliver a rather unconventional academic presentati

brighteon.com

History of Achaemenid Iran 1A, Course I, Achaemenid beginnings 1A

1- Introduction Welcome to the 40-hour seminar on Achaemenid Iran! It is my intention to deliver a rather unconventional academic presentati

------------------------   

To listen to the audio, clink the links below:

HISTORY OF ACHAEMENID IRAN - Achaemenid beginnings 1 (a+b)

megalommatis.podbean.com

History of Achaemenid Iran 1A, Course I, Achaemenid beginnings 1A | The Muhammad Shamsaddin Megalommatis’s Podcast

1- Introduction Welcome to the 40-hour seminar on Achaemenid Iran! 2- Iranian Achaemenid historiography A. Achaemenid imperial inscriptions

------------------------------ 

Download the text in PDF:

megalommatiscomments

History of Achaemenid Iran 1A, Course I, Achaemenid beginnings 1A

Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis Tuesday, 27 December 2022 Outline Introduction; Iranian Achaemenid historiography; Problems of histor

academia.edu

History of Achaemenid Iran 1A, Course I - Achaemenid beginnings 1A

Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis Tuesday, 27 December 2022 1- Introduction 2- Iranian Achaemenid historiography A. Achaemenid imperial

Οι Καλάς, οι Νεοέλληνες κι οι Ισλαμιστές

The Kalash, the Modern Greeks, and the Islamists

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 24η Απριλίου 2019.

Στο κείμενό του αυτό, ο κ. Μπαϋρακτάρης αναφέρεται σε συζητήσεις του μαζί μου αναφορικά με τους Καλάς, την θρησκεία, και την καταγωγή τους.

-----------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/04/24/οι-καλάς-οι-νεοέλληνες-κι-οι-ισλαμιστέ/ ========================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Οι Καλάς, οι Νεοέλληνες κι οι Ισλαμιστές

Μ’ αρέσουν τα βουνά, αλλά οι ποικιλίες τους είναι πολλές κι οι δικές μου προτιμήσεις είναι και λίγο περίεργες. Ίσως επειδή πευκόφυτες πλαγιές ήταν κάτι το συνηθισμένο σαν εικόνα τοπίων όπου ταξίδεψα στα παιδικά μου χρόνια, μ’ αρέσουν τα κατάξερα βουνά. Μ’ αρέσουν τα γήινα κι όχι βραχώδη όρη, με όχι πολύ απότομες πλαγιές και με χέρσα γη στις κοιλάδες ανάμεσά τους. Δεν μ’ αρέσουν τα βουνά στο κρύο κλίμα και στο χιόνι και προτιμώ τα βουνά με υγρό και ζεστό κλίμα, με ομίχλη παρά σύννεφα, και με κοντινή θάλασσα.

Αν μεταφέρω τις προτιμήσεις αυτές στην επικράτεια του Πακιστάν που είναι τόσο μεγάλο όσο η Τουρκία, τότε εννοώ το Μπαλουτσιστάν (: Βελουχιστάν) που δεν είναι άλλο από την αρχαία Γεδρωσία. Αυτή εκτείνεται από τις εκβολές του Ινδού μέχρι τα Στενά του Ορμούζ.

Εκεί έχασε ο Μέγας Αλέξανδρος πολλές χιλιάδες στρατιωτών του όχι σε μάχες αλλά από τις κακουχίες και την εξάντληση που οφείλονταν στο κλίμα, στο δύσβατο χέρσο έδαφος με βάλτους, και στην έλλειψη βλάστησης. Όσο δεινοπάθησαν οι στρατιώτες του αυτοκράτορα στην γη της Γεδρωσίας, τόσο δύσκολα έπλευσαν στα παράλιά της οι ναύτες του.

Το σύγχρονο Μπαλουτσιστάν είναι τριχοτομημένο ανάμεσα στο Πακιστάν, το Ιράν και το Αφγανιστάν που κατέχει ένα μικρό βόρειο τμήμα της πατρίδας των Μπαλούτς (Βελούχων).

Και στα νότια παράλιά του, οι Κινέζοι στήνουν στο Γκουαντάρ του Πακιστάν, ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια στον κόσμο από όπου το κινεζικό εμπόριο θα πλέει προς την Αφρική, την Μέση Ανατολή, και την Ευρώπη, αφού θα έχει φθάσει εκεί οδικώς από τις νέες οδικές διασυνδέσεις που περιλαμβάνονται στα μεγαλεπήβολα σχέδια του Νέου Δρόμου του Μεταξιού.

Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Gwadar

https://en.wikipedia.org/wiki/Gwadar_Port

Δυτικά της αρχαίας Γεδρωσίας είναι η Καρμανία (σήμερα Κερμάν) που είναι κεντρική ιρανική σατραπεία.

Ανατολικά της Γεδρωσίας είναι η Ινδία των αρχαίων Ελλήνων που ήταν μια μικρή περιοχή σε σχέση με την σύγχρονη ομώνυμη χώρα.

Βόρεια από την Γεδρωσία υπάρχει μια σειρά περιοχών – χωρών που ήταν ανατολικές ιρανικές σατραπείες και που ονομάσθηκαν από τους αρχαίους Έλληνες με μικρές παραφθορές των ιρανικών ονομάτων τους: η Παρικανία ήταν μια μικρή περιοχή βόρεια της Γεδρωσίας.

Πιο βόρεια ήταν η Δραγγιανή που αντιστοιχεί στην έκταση ανάμεσα στο Ζαχεντάν του Ιράν, το Καντάχαρ του Αφγανιστάν, και την Κέττα, πρωτεύουσα του πακιστανικού Μπαλουτσιστάν.

Στα βορειοανατολικά της Δραγγιανής βρισκόταν η Αραχωσία, δηλαδή οι εκτάσεις του Αφγανιστάν ανατολικά της γραμμής που ενώνει το Καντάχαρ με την Καμπούλ και του Πακιστάν από την Κέττα μέχρι το Πεσαβάρ βόρεια κι ως τον Ινδό ποταμό στα ανατολικά.

Βόρεια από τα δυτικά άκρα της Δραγγιανής ήταν η Αριανή, δηλαδή το κεντρικό Αφγανιστάν και η Χεράτ, κι ακόμη πιο βόρεια βρισκόταν η Βακτριανή. Τα Βάκτρα ήταν πολύ κοντά στα σημερινά σύνορα μεταξύ Αφγανιστάν και Ουζμπεκιστάν.

Στα ανατολικά της Αραχωσίας και στα νοτιοανατολικά της Βακτριανής ήταν η Γανδαρίτις (Γκαντάρα) που σήμερα στο Πακιστάν αντιστοιχεί στην έκταση ανάμεσα στο Πεσαβάρ και τα Τακσάσιλα (Τάξιλα).

Ανατολικά της Βακτριανής και βόρεια της Γανδαρίτιδος ήταν οι Παροπαμισάδες, δηλαδή ορεινός όγκος του Χιντουκούς (Ινδοκαυκάσου).

Αυτός είναι ο ορεινός όγκος όπου ανάμεσα σε διάφορους άλλους λαούς ζουν σήμερα οι Καλάς – κοντά στην πόλη Τσιτράλ που βρίσκεται δίπλα στα αφγανικά σύνορα.

Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Gedrosia

https://en.wikipedia.org/wiki/Drangiana

https://en.wikipedia.org/wiki/Arachosia

https://en.wikipedia.org/wiki/Ariana

https://en.wikipedia.org/wiki/Bactria

https://en.wikipedia.org/wiki/Gandhara

https://en.wikipedia.org/wiki/Paropamisadae

Επειδή λοιπόν προτίμησα να περιηγηθώ στο Μπαλουτσιστάν, δεν είχα τον χρόνο να δω τους Καλάς από κοντά.

Πολλά χρόνια αργότερα, συζήτησα γι’ αυτούς με τον Έλληνα ανατολιστή καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη, ο οποίος είχε την ευκαιρία και να περιηγηθεί στο Μπαλουτσιστάν πολύ περισσότερο από όσο εγώ και τους Καλάς να γνωρίσει από κοντά.

Έτσι, μου εξήγησε ότι η θρησκεία των Καλάς είναι στην ουσία ένας ανατολικός μιθραϊσμός κι ότι όλων των τριγύρω εθνών, μουσουλμανικών ή μη, οι παραδόσεις είναι γεμάτες από στοιχεία ενός πολύ πρώιμου, ανατολικού μιθραϊσμού.

Η βαρειά σκιά του μιθραϊσμού που, αντίθετα από τον ζωροαστρισμό, ήταν μια θρησκεία έντονα πολυθεϊστικών κι ειδωλολατρικών χαρακτηριστικών, φτάνει μέχρι και το υποθετικά μονοθεϊστικό Ισλάμ!

Η πιο συνήθης λέξη που όλοι οι μουσουλμάνοι από τα πρώιμα χρόνια χρησιμοποιούν για έννοιες, όπως ‘γιορτή’, ‘επέτειος’ ή ‘φεστιβάλ’ είναι ‘Μεχραγκάν’, αλλά αυτό είναι μια αρχαία περσική λέξη που σημαίνει αποκλειστικά ‘εορτή του Μίθρα’ (στα περσικά το όνομα του θεού αυτού είναι Μεχρ ή Μιτρά).

Ακούγεται παράξενο να χρησιμοποιείται σε μια θρησκεία ένα θεοφορικό όνομα μιας άλλης θρησκείας, ιδιαίτερα μάλιστα στην περίπτωση εορταστικών επετείων, αλλά αυτό σημαίνει ότι πολύ συχνά οι πιστοί μιας θρησκείας δεν έχουν ιδέα για τις διεργασίες από τις οποίες η θρησκεία τους πέρασε έως ότου συσταθεί ως σύστημα δοξασιών.

Εξάλλου, το θέμα των απογόνων των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου (από τους οποίους οι Καλάς λένε όντως ότι κατάγονται) είναι πολύ πιο περίπλοκο από όσο αρχικά φαίνεται.

Σε πολλά σημεία της Ασίας, ιδιαίτερα της Κεντρικής Ασίας, καταγράφονται πληθυσμοί διαφορετικών εθνών που τονίζουν ότι κατά τις παραδόσεις τους έλκουν τον μίτο της καταγωγής τους από τους στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Τέτοιες αναφορές είναι δύσκολο είτε να γίνουν αποδεκτές, είτε να απορριφθούν, κι ο λόγος είναι ότι στις ισλαμικές παραδόσεις ο Μέγας Αλέξανδρος μυθολογήθηκε εκτεταμένα και σε πλαίσια ανάλογα με εκείνα τα οποία αναφέρθηκαν πρώτα στην Αλεξάνδρου Διήγηση του ανώνυμου συγγραφέα που λαθεμένα ταυτίστηκε με τον Καλλισθένη από αντιγραφείς χειρογράφων.

Η εσχατολογική – μεσσιανική διάσταση πολλών αναφορών των ισλαμικών επών απηχεί θρύλους ικανούς να εξηγήσουν ό,τι η αρχαιοελληνική ιστοριογραφία δεν μπορεί.

Και αυτό μπορεί να αποτελεί την απώτατη καταγωγή των πεποιθήσεων διαφόρων εθνών ή και πληθυσμών σχετικά με την καταγωγή τους από τους στρατιώτες του Μακεδόνα βασιλιά.

Το όλο θέμα δεν με είχε ιδιαίτερα απασχολήσει τα τελευταία χρόνια, αν και μου ήταν γνωστή η τρομερή και συνεχής πίεση που υφίστανται επί τουλάχιστον τρεις δεκαετίες οι Καλάς από την διάδοση του ισλαμικού εξτρεμισμού, του πολιτικού ισλάμ, του ουαχαμπισμού, και της ισλαμικής τρομοκρατίας στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν, και σε πολλά άλλα σημεία και χώρες του κόσμου.

Πρόσφατα όμως ένας εξαιρετικός φίλος από την Κοζάνη μου έγραψε σχετικά δίνοντας όμως στο όλο θέμα μια τελείως άλλη διάσταση. Να ένα μικρό απόσπασμα:

“Βλέποντας σε ντοκιμαντέρ τις συνθήκες διαβίωσής τους, σκεφτόμουν ότι υπάρχουν ακόμη επίγειοι κρυφοί παράδεισοι πάνω στο πλανήτη που βρίσκονται μακριά από τη σατανική επιρροή της τεχνολογίας και της πληροφορίας“.

Και να ένα μικρό τμήμα της απάντησής μου:

“Έχεις απολύτως δίκιο. Ό,τι και να είναι, όποιων απογόνων και να είναι, οι Καλάς είναι ελεύθεροι άνθρωποι. Και μαζί τους όλοι όσοι σε Ασία, Αφρική και Λατινική Αμερική ζουν έτσι. Πόσο απέχουν αυτοί από τον Ιησού, τον Μωάμεθ, τον Ηλία, τον Ιωνά, τον Μωϋσή ή τον Νώε; Τίποτα! Σχεδόν καθόλου! Γι’ αυτό και τους θαυμάζω και τους θεωρώ ανώτερούς μου. Υπάρχουν αρκετοί στην Αφρική έτσι. Από τους Ορόμο της Αβησσυνίας και της Κένυας μέχρι τους Μπέτζα του Σουδάν“.

Στην ανταπάντησή του ο οξυδερκής αυτός φίλος σημείωσε ανάμεσα σε άλλα και τα εξής – με τα οποία όχι μόνο συμφωνώ απόλυτα αλλά και χαίρομαι να βλέπω υγιώς σκεπτόμενους νέους ανθρώπους στην σημερινή Ελλάδα της πτώσης:

“Όσον αφορά στο ζήτημα με τους Καλάς, έβλεπα στα ντοκιμαντέρ ανθρώπους που πήγαιναν εκεί, έβρισκαν τους εν λόγω ανθρώπους να ζουν με κάθε αξιοπρέπεια και άνεση που προσφέρει ένα φυσικό περιβάλλον και να επιστρέφουν εδώ στην Ελλάδα και να λένε ότι εκεί πέρα ”χρειάζονται φάρμακα, τρόφιμα, ενέσεις” και ξέρω ‘γω τι άλλο.

Οι Καλάς ζούνε χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς περιττή σπατάλη νερού και με αυτονομία και αυτάρκεια στα βασικά είδη και οι νεοέλληνες πήγαιναν εκεί για να τους κάνουν σα τα μούτρα τους! Να αρχίσουνε να τρώνε σουβλάκια και κατεψυγμένα και οι Καλάς!!

Μόλις είδα τα σχετικά με το τρόπο διαβίωσής τους, σκέφτηκα πως η ιερότητα του τρόπου ζωής τους ίσως και να είναι ανώτερη και από την ιερότητα του τρόπου ζωής στο Αγιο Ορος (καθώς στο Αγιο Ορος καταδέχονται κάποιες από τις μοντέρνες ανέσεις).

Επίσης, οι Καλάς έρχονται από μεγαλύτερο βάθος αρχαιότητας από ότι οι μοναχοί, νομίζω. Οι νεοέλληνες θα έπρεπε να οδεύουν σα προσκυνητές στο δρόμο των Καλάς και όχι σα πεφωτισμένοι που πηγαίνουν σε αγρίους!

Οι νεοέλληνες πηγαίνουν εκεί και ενσυναισθάνονται μοναχά τις δικές τους ανάγκες, σκέφτονται σουβλάκια και νομίζουν ότι σκέφτονται και οι άλλοι σουβλάκια, ενώ οι άλλοι δε ξέρουν καν τι είναι αυτό. Δεν καταλαβαίνουν ότι οι άλλοι δεν θέλουν τίποτα από αυτούς.

Δεν ξέρουν οι Καλάς, γιατί δεν γνώρισαν τον όφι του δυτικού κήπου της Εδέμ που ρουφά το αίμα των ανθρώπων και το μετατρέπει σε ”φάρμακα, τρόφιμα κι ενέσεις”.”.

Στο θέμα θα επανέλθω σύντομα επειδή αφορά την επιβίωση της Ρωμιοσύνης. Αυτή δεν μπορεί παρά να συμβεί έξω από τον τάφο του λεκανοπεδίου.

Γενικώτερα, σε όλο τον κόσμο, οι σύγχρονες μεγαλουπόλεις επινοήθηκαν ως τέλεια εργαλεία διανοητικής εξουδετέρωσης του ανθρώπου και ως παγίδες μαζικής εξόντωσης.

Δείτε το βίντεο:

Калаш: Нация под угрозой существования в исламистском Пакистане

https://ok.ru/video/1347430779501

Kalash: a Nation under Existential Threat in Islamist Pakistan

https://vk.com/video434648441_456240134

Καλάς: ένα Αρχαίο Έθνος που αντιμετωπίζει Υπαρξιακό Κίνδυνο στο Πακιστάν

Περισσότερα:

Еще в 1980-х годах некоторые греки «открыли» Калаш в Северном Пакистане, и они совершили много поездок по региону. Не имея никакого опыта в истории Центральной Азии и Индии, не изучая язык калаша и не имея понятия о религии калаша, эти греки «пришли к выводу», что калаши были греками.

Они намеревались превратить эту первоначальную нацию в несчастную, западную, потребительскую псевдонацию, подобную современной Греции. Калаш не нуждался в этом и не беспокоился о болезни греческого национализма.

Но когда США и Великобритания изобрели и пропагандировали исламский экстремизм и терроризм, нация калаш почувствовала давление со стороны пакистанских исламистов, которые хотят обратить калаш в ислам. Но затем греческие националисты оставили Калаш и не стали защищать свое дело во всем мире.

Теперь в Грецию постепенно вторгаются пакистанцы, афганцы и другие исламистские террористы (замаскированные под иммигрантов). Вскоре современным грекам придется столкнуться с более серьезными проблемами, чем калаш.

——————————————-

Back in the 1980s, some Greeks ‘discovered’ the Kalash in Northern Pakistan, and they made many trips in the region. Without having any background in the History of Central Asia and India, without studying the language of Kalash, and without having a clue about the Kalash religion, these Greeks ‘concluded’ that the Kalash were Greeks.

They intended to turn this original nation into a miserable, westernized, consumerist pseudo-nation like Modern Greece. Kalash did not need this and did not bother for the sickness of Greek Nationalism.

But when the US and the UK invented and promoted Islamic extremism and terrorism, the Kalash felt the pressure due to Pakistani Islamists’ attempts to convert them to Islam. But then the Greek nationalists abandoned the Kalash and did not bother to defend their cause worldwide.

Now, Greece has been gradually invaded by Pakistanis, Afghans and other Islamist terrorists (disguised as immigrants). Soon, Modern Greeks will face worse problem than the Kalash.

——————————————–

Οι άχρηστοι, σάπιοι κι αποβλακωμένοι Νεοέλληνες προ 2-3 δεκαετιών ‘ανακάλυψαν’ ένα αρχαίο έθνος στο Πακιστάν κι από την συμπυκνωμένη βλακεία τους θέλησαν να το θεωρήσουν ως’ελληνικής καταγωγής’ βλέποντας στους κτηνοτρόφους και γεωργούς Καλάς τους απογόνους κάποιων από τους στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Χωρίς να έχουν καν μάθει την γλώσσα των Καλάς, χωρίς να έχουν καν μελετήσει Ιστορία Θρησκειών και κεντρασιατικές – ινδικές θρησκείες για να ασχοληθούν με την θρησκεία των Καλάς, αυτοί οι βλάκες Νεοέλληνες, θύματα όλοι της πνευματικής χολέρας ‘Ελληνισμός’ (που είναι ένα ρατσιστικό αποικιοκρατικό γαλλικό θεωρητικό παρασκεύασμα συμπιλημένο ήδη πριν το 1828), ‘απεφάνθησαν’ ότι η θρησκεία των Καλάς είναι ‘αρχαιοελληνική’! Γελάστε κόσμε!

Η αποχαύνωση αυτών των κτηνών ήταν τέτοια που μάλιστα οργανώθηκαν αποικιοκρατικού χαρακτήρα εκδρομές γιατί ήθελαν αρκετοί σκατόψυχοι να μάθουν στους Καλάς τι ήσαν (“Έλληνες”) – λες και κείνοι δεν ήξεραν!

Αυτοί οι Νεοέλληνες της βρωμερής δυσωδίας και του νέφους του λεκανοπεδίου ήταν τα μιάσματα που πήγαν στους πεντακάθαρους Καλάς για να τους βρωμίσουν με την διανοητική σύφιλη του νεοελληνικού εθνικισμού, την πουτανιά του δημοσιοϋπαλληλισμού, την πουστιά της αρπαχτής, την αρρώστεια των νοτιοβαλκανικών αυτιστικών, με την πανούκλα των σούπερ μάρκετς, του ΠΡΟΠΟ, του ποδοσφαίρου, των πολυκατοικιών, της τηλεόρασης, του καταναλωτισμού, της βιομηχανικής παραγωγής, των αυτοκινήτων, των ηλεκτρικών συσκευών, των μπαρ και των νυκτερινών κέντρων, και με την ανομία των εκτρώσεων, της αποποινικοποιημένης μοιχείας, και της ομοφυλοφιλίας.

Έχω πάει στο Πακιστάν αλλά δεν έχω πάει στα βόρεια άκρα του πέρα από το Πεσαβάρ. Και δεν έχω δει τους Καλάς από κοντά. Αλλά πιστεύω ότι οι Καλάς θα βρήκαν όλους αυτούς τους Νεοέλληνες που με τον ελληνισμό τους ξεφτιλίζουν την Ρωμιοσύνη και την Ορθοδοξία σαν φορείς ενος παράξενου είδους τρέλας και ψυχικής νόσου.

Οπότε, μυστικά θα τους ξόρκισαν, και στην συνέχεια δεν θα τους έδωσαν και μεγάλη σημασία. Η φιλοξενία των Καλάς είναι παροιμιώδης και φημισμένη σε όλη την Κεντρική Ασία και το Πακιστάν – και ισχύει για όλους. Και Περουβιανοί να είχαν πάει εκεί, οι Καλάς το ίδιο καλά θα τους είχαν υποδεχθεί.

Αλλά λίγο αργότερα, οι διαδικασίες που οι Άγγλοι κι οι Αμερικανοί δήθεν σύμμαχοί μας είχαν ξεκινησει στο Αφγανιστάν – με την υπόθαλψη και προώθηση της ισλαμικής τρομοκρατίας, του πολιτικού ισλάμ, και του ουαχαμπισμού – άρχισαν να επηρεάζουν το Πακιστάν. Ήδη πριν από το 2000 οι Καλάς άρχισαν να γίνονται στόχος επιθέσεων από αμόρφωτους, άξεστους και φανατικούς ισλαμιστές που επιδιώκουν να τους εξισλαμίσουν.

Τότε όμως τα βρωμόσκυλα του νεοελληνικού εθνικισμού παράτησαν τους Καλάς στην μοίρα τους. Η βλακεία των Ολυμπιακών Αγώνων και της καλοπέρασης των αργόσχολων με τα δανεικά ετελείωσε, η χώρα χρεωκόπησε, κι εκατοντάδες χιλιάδες ισλαμιστές από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, την Ινδία και το Μπάνγκλα Ντες κατέφθασαν στην Ελλάδα για να την κάψουν.

Σύντομα οι προδότες της Ρωμιοσύνης και της Ορθοδοξίας, οι Ελληναράδες της δημοσιοϋπαλληλο-τεμπελιάς, της ανομίας και της αλλαξοκωλιάς που επί μία δεκαετία (2009-2019) δεν έβαλαν μυαλό θα βρεθούν σε χειρότερη θέση από τους σημερινούς Καλάς.

Ίσως τότε καταλάβουν οι σημερινοί Ρωμιοί που έχασαν την ταυτότητα και την ακεραιότητά τους πόσο κατώτεροι ήταν από τους Καλάς. Και ίσως τους μιμηθούν: ίσως παρατήσουν όλα τα αντικείμενά τους στα καταραμένα τους σπίτια του λεκανοπεδίου, ίσως περπατήσουν μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιόμετρα μέχρι τα Βαρδούσια και το Καϊμακτσαλάν και κάνουν για σπίτι τους μια σπηλιά ή μια ξερολιθιά. Τότε θα έχουν μια πιθανότητα να επιβιώσουν.

————————————————————

Η ελεεινή νεο-ελληνική προχειρότητα δεν κρύβεται: αν το ενδιαφέρον για τους Καλάς ήταν ειλικρινές και πήγαζε από μια αντικειμενική διάθεση για γνώση του άλλου (κάτι που συμβαδίζει με σεβασμό προς αυτό), τότε η ελληνική Wikipedia θα είχε για τους Καλάς ένα λήμμα πολύ μεγαλύτερο από εκείνα της ρωσσικής ή της αγγλικής Wikipedia. Αλλά που;

Συγκρίνετε:

https://en.wikipedia.org/wiki/Kalash_people

https://ru.wikipedia.org/wiki/Калаши

https://el.wikipedia.org/wiki/Καλάς

Σχετικά: Pakistan: Kalash valley of wine and festivals under threat https://www.bbc.com/news/world-south-asia-13466250

------------------------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/t-250680858

https://issuu.com/megalommatis/docs/the_kalash_the_modern_greeks_and_the_islamists.d

https://vk.com/doc429864789_621286709

https://www.docdroid.net/FDR93e6/oi-kalas-oi-neoellines-ki-oi-islamistes-docx

When is the first evidence of an African empire? I will have to go with Kerma, below I’ll explain why .

The general political situation in the Neolithic Southern Nile Valley (left), pre-Kerma around c. 4th millennium BC (centre), and a Medjay warrior depicted on a bucranium (cattle skull) from Mostagedda, Middle Egypt, (right), illustrating the use of Hieroglyphs among the southern populations living among the Egyptians

See where Kerma is in the purple ? it would take all those other polities creating a large Empire to be known as Kush.

So if by Empire we are talking about a state gobbling up multiple states, many may think Egypt because the land area was large, but Kerma at it’s height took over all the surrounding polities under a unified front, I guess one could argue the same for the early unification of the upper and Lower Egypt, but these were multiple entities from as far away as Punt even.

The standing remains of a c. 4000 year old monument. The Western Deffufa, a massive mud brick temple in the center of Kerma, capital of the first Kingdom of Kush.

The rise of Kerma (c. 2500 BC) sees the absorption of these tribes into a strong centralised state, know as Kush, which ended up rivalling Egypt itself. This period sees some of the first monumental construction activities in Sudan, organised labour, advanced metallurgy, cross-continental trade networks and the earliest use of Egyptian hieroglyphs as well as being embroiled in violent conflict with their northern neighbour, annexing lower Nubia and raiding as far north as Thebes. A thousand years after its establishment, the Kingdom of Kerma was conquered by the New Kingdom. 500 Years of occupation blurred the lines between Kush and Egypt, as the material culture of the two countries became nearly indistinguishable.

Aerial view of a historic reconstruction of the central district of the Royal City of Kerma, somewhere around c. 2050 - 1750 BC, showing the Western Deffufa, a massive mud-brick religious monument, still standing today at 18 meters in height , surrounded by elite residential area’s. This central area was walled with massive earthen ramparts with bastions. A large necropolis, shrines, palaces and agricultural villages extending north and south towards the fertile plain of the Nile surrounded this district.

The rise of Kerma (c. 2500 BC) sees the absorption of these tribes into a strong centralised state, know as Kush, which ended up rivalling Egypt itself. This period sees some of the first monumental construction activities in Sudan, organised labour, advanced metallurgy, cross-continental trade networks and the earliest use of Egyptian hieroglyphs as well as being embroiled in violent conflict with their northern neighbour, annexing lower Nubia and raiding as far north as Thebes. A thousand years after its establishment, the Kingdom of Kerma was conquered by the New Kingdom. 500 Years of occupation blurred the lines between Kush and Egypt, as the material culture of the two countries became nearly indistinguishable.

The following is important as to why I think Kerma was the first Empire.

The El Kab inscription

The tomb belonged to Sobeknakht, a Governor of El Kab, an important provincial capital during the latter part of the 17th Dynasty (about 1575-1550BC).

The inscription describes a ferocious invasion of Egypt by armies from Kush and its allies from the south, including the land of Punt, on the southern coast of the Red Sea. It says that vast territories were affected and describes Sobeknakht’s heroic role in organising a counter-attack.

The text takes the form of an address to the living by Sobeknakht: “Listen you, who are alive upon earth … Kush came … aroused along his length, he having stirred up the tribes of Wawat … the land of Punt and the Medjaw…” It describes the decisive role played by “the might of the great one, Nekhbet”, the vulture-goddess of El Kab, as “strong of heart against the Nubians, who were burnt through fire”, while the “chief of the nomads fell through the blast of her flame”.

The discovery explains why Egyptian treasures, including statues, stelae and an elegant alabaster vessel found in the royal tomb at Kerma, were buried in Kushite tombs: they were war trophies

Bulgarians Mentioned in Egyptian Papyri from Fayoum

What was Ordinary in the Antiquity looks Odd today, due to the Greco-centric Fallacy of the Biased European Colonial 'Academics'

A while back, I received a brief email from a Bulgarian friend, who urgently asked me to watch a video and comment on the topic. The video offered links to a blog in Bulgarian and to an Austrian site of academic publications. The upsetting affair was the mention of a Bulgarian, or to put it rather correctly of a Bulgarian item or product which was imported in Coptic Egypt. As I understand Bulgarian to some extent, due to my Russian, I read the long presentation of the informative blog, and then replied to my friend. The video was actually a most abridged form of the article posted on the blog of a non-conventional Bulgarian blogger.

Contents

Introduction

I. Fayoum, Al Bahnasa (Oxyrhynchus), and Ancient Egyptian Papyri

II. Karl Wessely and his groundbreaking research and publications

III. Papyrus fragment 1224 of Karl Wessely's SPP VIII 

IV. Βουλγαρικ- (Vulgarik-)

V. Eastern Roman Emperor Maurice's Strategicon and the Bulgarian cloaks

VI. Historical context and the Ancient History of Bulgars  

VII. Historical context, the Silk Roads, and Bulgarian exports to Egypt  

VIII. Academic context and the Western falsehood of a Euro-centric World History

i- the conceptualization of World History

ii- the contextualization of every single document newly found here and there

iii- the stages of historical falsification that were undertaken over the past 500 years

iv- the forgers themselves and their antiquity

v- and last but not least, several points of

a) governance of modern states

b) international alliances, and

c) the ensuing captivity of all the targeted nations, each one well-adjusted into the preconceived role that the forgers invented for it

Introduction

What follows is my response on the topic; although it concerns an undeniably very specific affair, it helps greatly in making general readership aware of how deeply interconnected the Ancient World was, of how different it was than it is presented in conventional publications, and of how many layers of fact distortion, source concealment, systematic forgery, academic misinterpretation, and intellectual falsification have been adjusted to what average people worldwide think of as 'World History'. In brief, the modern Western colonial presentation of World History, which was dictatorially imposed worldwide, is nothing more than a choice-supportive bias and a racist construct. You can also describe it as 'Hellenism', Greco-centrism or Euro-centrism.

----- Response to an inquisitive Bulgarian friend -----

My dear friend,  

Your question and the associated topic are quite complex. 

The video that you sent me is extremely brief and almost introductory.

Папирусът от Фаюм

However, in the description, it offers two links.

I read the article in the blog; I noticed that it was published before 12-13 years (13.10.2011). Папирусът (който щеше да бъде) с истинското име на българите?

d3bep.blog.bg

d3bep :: ( ) ?

The author seems to have been taken by surprise due to the Fayoum text, but as you will see, there is no reason for that.

The second link included in the video description offers access to Tyche, an academic annual (Fachzeitschrift) published by the Austrian Institut für Alte Geschichte und Altertumskunde, Papyrologie und Epigraphik der Universität Wien. But this is an introductory web page (https://tyche.univie.ac.at/index.php/tyche) that has links to many publications, which you can download in PDF.

You must not be surprised by such findings; they are old and known to the specialists; there are many Bulgarian professors specializing in Ancient Greek. Some of them surely know about the text. But it is in the nature of the Western sciences that scholars do not write for the general public; it is very different from what happened in the Soviet Union and the other countries of the Socialist bloc. Reversely, all the average bloggers, who find every now and then a historical document known but not publicized, think that they discovered something incredible, but in most of the cases, we don't have anything to do with an extraordinary discovery. Simply, History has been very different from what average people have been left to believe.

I. Fayoum, Al Bahnasa (Oxyrhynchus), and Ancient Egyptian Papyri

Fayoum by the way is an enormous oasis. It has cities, towns and villages. In our times, it was one of the strongholds of Muslim Brotherhood in Egypt. Former president Muhammad Morsi got ca. 90% of the votes locally. About:

en.wikipedia.org

Faiyum - Wikipedia

The discoveries of papyri in Egypt started mainly in the 19th c.; excavators unearthed tons of valuable documentation, unfortunately in fragmentary situation most of them; indicatively: 

Internet Archive

Fayûm towns and their papyri : Grenfell, Bernard P. (Bernard Pyne), 1869-1926 : Free Download, Borrow, and Streaming : Internet Archive

Book digitized by Google from the library of the University of Michigan and uploaded to the Internet Archive by user tpb.

Internet Archive

Fayûm towns and their papyri : Grenfell, Bernard P. (Bernard Pyne), 1869-1926 : Free Download, Borrow, and Streaming : Internet Archive

The present volume is a record of two years' excavations in the Fayûm, the first in 1895-96 conducted by D. G. Hogarth and B. P. Grenfell, w

Such is the vastness of the documentation that either Egyptologists or Coptologists or Hellenists, there are many scholars of those disciplines who specialize in papyri only: the Papyrologists. 

Fayoum map with Ancient Greek names

Fayoum Lake (above) - Wadi El Rayan waterfalls (below)

Temple of Soknopaios at Soknopaiou Nesos (Island), Fayoum (viewed from the SE)

Fayoum: a tourist destination

Another major site of papyri discovery is Oxyrhynchus (Ancient Greek name of the Egyptian site Per medjed / Oxyrhynchus is merely the Ancient Greek translation of Per medjed), i.e. the modern city of Al Bahnasa. Indicatively: 

en.wikipedia.org

Oxyrhynchus - Wikipedia

To get a minimal idea of the vastness of this field of research, go through the following introductory readings:

Cairo Fayum Papyri: http://ipap.csad.ox.ac.uk/Fayum.html

sv.wikipedia.org

Fayoum papyri – Wikipedia

en.wikipedia.org

Nag Hammadi library - Wikipedia

en.wikipedia.org

List of New Testament papyri - Wikipedia

II. Karl Wessely and his groundbreaking research and publications

The fragment of papyrus that mentions in Ancient Greek an adjective, which means «Bulgarian» in English, was found in the Fayoum (you can write the word with -u or -ou). It was first published by a great scholar C. (Carl or Karl) Wessely (1860-1931).

en.wikipedia.org

Karl Wessely - Wikipedia

He was one of the 10 most prominent scholars and philologists of the 2nd half of the 19th and the 1st half of the 20th c. He published a voluminous series of firsthand publications of discoveries, which was named Studien zur Paleographie und Papyruskunde (SPP). As you can guess, this took decades to be progressively materialized. Here you have an online list: 

Unfortunately, the volume VIII (Leipzig 1908), which is mentioned in the article of the blog, is missing in the wikisource list!

No problem! You can find the PDF in the Internet Archives site. Here is the link: 

You will find the text’s first publication on page 189 of the book; this is the page 63 of 186 of the PDF. This means that you will find this indication at the bottom of the PDF:  189 (63 / 186).

This volume, as stated on p. 7, contains «Griechische Papyrusurkunden kleineren Formats», i.e. Greek papyri documents of smaller format. If you find it strange that on the first page of the main text (137 (11 / 186) as per the PDF), the first text has the number 702, please remember that this is an enormous documentation published in the series of volumes (SPP) published by Wessely between 1900 and 1920.

III. Papyrus fragment 1224 of Karl Wessely's SPP VIII  

As you will see, the text slightly differs from what is shown in either the blog article or the video. It is indeed the 1224 papyrus fragment as per the enumeration of the publication. Similarly to many other cases, most of the text is lost; this is quite common. Few things are easy to assess, if you through the entire volume; apparently the background reflects Coptic Egypt, which means that all the texts date between the early 4th and 7th c. CE. This is clearly visible because the dating system is based on indiction, which was a Roman system of periodic taxation and then chronology. About: https://en.wikipedia.org/wiki/Indiction 

This Latin word was accepted in Greek: ινδικτιών, 

We can also understand that the person, who wrote this specific document, was following (not the Julian calendar but) the Coptic calendar, because on the 8th line the remaining letters αρμουθί (armouthi) help us reconstitute the well-known Coptic month of Pharmouthi (or Parmouti) which corresponds to end March-beginning April (in the Julian calendar) or April and early May in the Gregorian calendar. In Arabic, it is pronounced 'Bermouda' (unrelated to the Bermuda islands).

About: https://en.wikipedia.org/wiki/Parmouti

It has to be noted that the pagan Greek calendar was abolished, and that the use of 'Greek' ('Alexandrine Koine, to be correct) in the Fayum papyri texts and elsewhere does not imply 'ethnic' membership but rather religious affiliation (in this case, in contrast to Coptic).

About the Coptic calendar: 

In addition, you can see the first letter of the word «indiction» ι (ι) after Pharmouthi. 

Apparently, this papyrus documented a transaction effectuated by a certain Cyril (Cyrillus / Κύριλλος). Only the letters «rill» (ριλλ) are saved, as you can see, but the high frequency of the name among the Copts makes of this word the first choice of any philologist. By the way, the name is still widely used among today’s Copts as «Krulos». 

I fully support Wessely’s reconstitution of the document on lines 7, 10 and 11.

Line 7 (εγράφη out of εγρα-), i.e. «it was written»

Line 10 (απείληφα out of -ειλ-), i.e. «I received from»

Line 11 (και παρών απέλυσα out of -αρω-), i.e. «I set free by paying a ransom or I disengaged or I released». Details:

Now comes a thorny issue, because on line 6, Wessely wrote «λαμιο(υ)» (: lamio reconstituted as lamiu), and went on suggesting a unique term «χαρτα-λαμίου» (charta-lamiou). This is not attested in any other source. Λάμιον (lamium) is a genus of several species of plants, whereas Lamios (Λάμιος) is a personal name. About:

Also: (ἡμι-λάμιον) https://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus%3Atext%3A1999.04.0057%3Aentry%3Dh(mila%2Fmion 

But «χαρτα-λαμίου» (in Genitive declension) is a hapax. Still the opinion of the first explorer and publisher is always crucial; but as in many other cases, these people publish such an enormous volume of documentation that they do not have enough time to explain their suggestions and reason about their choices. To them, publishing hitherto unpublished material is undisputedly no 1 priority. 

Other scholars attempted a different approach; they hypothetically added «υιός» (yios), i.e. «son», before λαμίου (Lamiou)

Personally, I find it highly unlikely. First, I most of the times support the first explorer’s / publisher’s approach. 

Second, I believe that those, who add «υιός» (yios), i.e. «son» on line 6, are forced to reconstitute Βουλγαρικ̣[ὸς on line 5. This is most probably wrong.

But Wessely did not attempt something like that, preferring to leave the only saved word on line 5 as it is «Βουλγαρικ̣».

Now, what stands on lines 1 to 4 is really too minimal to allow any specialist to postulate or speculate anything. Perhaps there was something «big» mentioned on line 3 («-μεγ-»/«-meg-»), but this is only an assumption. Also, on line 4, we read that something (or someone) was (or was sent or was bought) from somewhere, because of the words «από της» (apo tis), i.e. «from the» (in this case, «the» being the feminine form of the article in Genitive declension). 

IV. Βουλγαρικ- (Vulgarik-)

Now, and this is the most important statement that can be made as regards this fragment of papyrus, the word that stands on line 5 is undoubtedly an adjective, not a substantive! This is very clear. This means that the word is not an ethnonym. In English, you use the word «Bulgarian», either you mean a Bulgarian man (in this case, it is a noun) or a Bulgarian wine (on this occasion, it is an adjective). Bulgarian is at the same time a proper noun and an adjective in English.

However, in Greek, there is a difference when it comes to names of countries and nations. When it is a proper noun (substantive), you say «Anglos» (Άγγλος), «Sikelos» (Σικελός), «Aigyptios» (Αιγύπτιος), etc. for Englishman, Sicilian man, Egyptian man, etc. But you say «anglikos» (αγγλικός), «sikelikos» (σικελικός), «aigyptiakos» (αιγυπτιακός), etc. for adjectives of masculine gender. 

Discussing the word attested on line 5 of the papyrus fragment 1224 of Karl Wessely's SPP VIII, I have to point out that in Ancient 'Greek' and in Alexandrine Koine, there is a vast difference between Βούλγαρος (Vulgaros) and βουλγαρικός (vulgarikos). 

The first denotes a Bulgarian national, someone belonging to the ethnic group / nation of Bulgars and/or Bulgarians. At this point, I have to also add that these two words in English are a modern academic convention to distinguish Proto-Bulgarians (Bulgars) from the Bulgarians, who settled in the Balkan Peninsula. However, this distinction did not exist in Late Antiquity Greek texts and in Eastern Roman texts. 

The second is merely an adjective: βουλγαρικός (vulgarikos), βουλγαρική (vulgariki), βουλγαρικόν (vulgarikon) are the three gender forms of the adjective: masculine, feminine and neutral. 

So, as the preserved part of the word being «βουλγαρικ-» (vulgarik-), we can be absolutely sure that the papyrus text mentioned a Bulgarian item (a product typical of Bulgars or an imported object manufactured by Bulgars) — not a Bulgarian man.

All the same, it makes sure the following points:

a. in 4th-7th c. CE Egypt, people imported products that were manufactured by Bulgars in their own land (Bulgaria).

b. since the products were known, imported and listed as «Bulgar/Bulgarian», people knew the nation, which manufactured them, and its location.

c. considering the magnitude of the documentation that went lost, we can safely claim that there was nothing extraordinary in the arrival of Bulgar/Bulgarian products in in 4th-7th c. CE Egypt.

d. the papyrus in question presents the transaction in terms of «business as usual». 

This is all that can be said about the papyrus text, but here ends the approach of the philologist and starts the viewpoint of the historian. However, before presenting the historical context of the transaction recorded in the fragmentarily saved papyrus from Fayoum, I have to also discuss another issue, which was mentioned in the blogger's interesting discussion.

V. Eastern Roman Emperor Maurice's Strategicon and the Bulgarian cloaks

Of course, as anyone could expect, several historians and philologists would try to find parallels to the mention of Bulgarian imports made in this papyrus fragment.

And they did. In his presentation, the blogger already mentioned several academic efforts. So, the following paragraphs, which are to be found almost in the middle of the article (immediately after the picture), refer to two scholarly efforts to establish parallels:

«Публикуван е за пръв път от SPP VIII 1124, Wessely, C., Leipzig 1908 и по - късно препубликуван от Diethart, в публикация с многозначителното заглавие  „Bulgaren“ und „Hunnen“, S. 11 - 1921. Въпреки това папирусът не стига много бързо до родна публика.

"По пътя" един учен, Моравчик, стига и по - далеч при превода. Той разчита в откъсите и думата "Пояс" и включва в теорията ново сведение(Mauricii Artis mllltaris libri duodecim, Xll (ed. Scheffer), p. 303) , където се казва, че пехотинците трябвало да носят "ζωναρία bм λιτά, xal βουλγαρική cay ία" - т.е. смята, че става дума за носен в Египет от военните "български пояс"(сведенията за публикациите дотук са по Иван Костадинов).

Вдясно виждате лична снимка. Коптска носия от 4-ти век н.е. Пази се в етнографския музей на александрийската библиотека. По необходимост за пустинния климат е от лен. Оттам вече аналогиите оставям изцяло на вас.

Папирусът "идва в България" късно. По спомени казвам ,че мисля, че първият публикувал го е доста уважаваният Иван Дуриданов, който с радост представя на българската публика вече 4 деситилетия предъвкваният от западната лингвистика български папирус. Той публикува радостна статия, с която приветства откритието».

Certainly, Gyula Moravcsik (1892-1972) and Johannes Diethart (born in 1942) proved to be great scholars indeed. About: 

The adjective Vulgarikos, -i, -on («Bulgarian» in three genders) is attested in a famous Eastern Roman text, which is rather known under the title «Maurice’s Strategicon»; this was a handbook of military sciences and a guide to techniques, methods and practices employed by the Eastern Roman army. It was written by Emperor Maurice (Μαυρίκιος- Mauricius /reigned: 582-602) or composed according to his orders. About:  

I did not read Moravcsik’s article, but I read the Strategicon; it does not speak of «Bulgarian belts», but of «Bulgarian cloaks». In this regard, the blogger mentions a very old edition of the text, namely Mauricii Artis mllltaris libri duodecim, Xll (ed. Scheffer), p. 303). This dates back to 1664:

At those days, all Western European editions of Ancient Greek texts involved Latin translations. Scheffer's edition of the Strategicon can be found here:    

https://books.google.ru/books?id=77NODQEACAAJ&printsec=frontcover&hl=ru&source=gbs_ge_summary_r&cad=0#v=onepage&q&f=false (page 303)

George T. Dennis' translation (1984) makes the text accessible to English readers:

In the 12th chapter, which is the last of the Strategicon, under the title "Mixed Formations, Infantry, Camps and Hunting", in part I (Clothing to be Worn by the Infantry), on page 138 (University of Pennsylvania Press), the word σαγίον (sagion) is very correctly translated as "cloak". The author refers to "βουλγαρικά σαγία" (Latin: sagia Bulgarica) in plural; this is rendered in English "Bulgarian cloaks", which are thought to be very heavy. Already, the word σαγίον (sagion) is of Latin etymology. About:

and https://www.oxfordreference.com/display/10.1093/oi/authority.20110803100436640

Also: https://greek_greek.en-academic.com/151302/σαγίον 

In that period and for more than 1000 years, what people now erroneously call «Medieval Greek» or «Byzantine Greek» (which in reality is «Eastern Roman») was an amalgamation of Alexandrine Koine and Latin. There were an enormous number of Latin words written in Greek characters and in Alexandrine Koine form. Indicatively: https://en.wikipedia.org/wiki/Koine_Greek

At this point, I complete my philological commentary on the topic. I read the Strategicon of Emperor Maurice when I was student in Athens in the middle 1970s. 

I did not remember the mention of Bulgarian cloaks, but I know however that the Bulgars, who founded the Old Great Bulgaria, appear in Eastern Roman texts at least 100 years before the purported establishment and growth of that state (632–668). The academic chronology for the First Bulgarian Empire may be correct (681–1018), but the dates given for the Old Great Bulgaria and the Volga Bulgaria (late 7th c.–1240s) are deliberately false. General info:

https://en.wikipedia.org/wiki/Old_Great_Bulgaria  and  https://en.wikipedia.org/wiki/First_Bulgarian_Empire 

https://en.wikipedia.org/wiki/Volga_Bulgaria  and https://en.wikipedia.org/wiki/Bulgars#Etymology_and_origin

VI. Historical context and the Ancient History of Bulgars  

It is now time for me to briefly discuss the historical context within which the aforementioned topics took place. Let’s first ask some questions: 

Is it strange that a Fayoum papyrus of the 3rd-7th c. CE mentions Bulgarian products that arrived in Egypt? 

Is it odd that in Emperor Maurice’s Strategicon we find a mention of Bulgarian cloaks used or not used by the Eastern Roman army?

In both cases, the response is «no»!

From where did these Bulgarian products come?

Where did Bulgars (or Bulgarians) live at the time?

My personal response is somehow vague: they came from some regions of today’s Russia’s European soil, either in the southern confines (the Azov Sea, the northern coast of the Black Sea, and the North Caucasus region) or in the area of today’s Tatarstan and other lands north-northeast of the Caspian Sea. 

It is not easy to designate one specific location in this regard, and this is so for one extra reason: it seems that there were several tribes named with the same name, and they were distinguished among themselves on the basis of earlier tribal affiliations, which may go back to the Rouran Khaganate (330-555 CE). There are actually plenty of names associated with the early Bulgars, notably the Onogurs, the Kutrigurs, etc. About:

Many readers may be taken by surprise because I go back easily from the time of the Old Great Bulgaria (630-668 CE) to that of the Rouran Khaganate and the Huns. All the same, there is no surprise involved in this regard. Western European historians deliberately, systematically and customarily underestimate across the board the value of Oral History and attempt to dissociate Ethnography from History; these approaches are wrong. It is quite possible that, from the very beginning of the establishment of Rouran Khaganate, many tribes, clans or families (which later became nations) started migrating. The very first Bulgars (Bulgarians) may have reached areas north of the Iranian borders in Central Asia or in Northern Caucasus much earlier than it is generally thought among Western scholars. See indicatively:

Now, the reasons for which I intentionally date the first potential interaction of Bulgars/Bulgarians with other tribes (or nations) in earlier periods are not a matter of personal preference or obstinacy. There is an important historical text named «Nominalia of the Bulgarian Khans». It has not been duly comprehended let alone interpreted thus far. About: 

Three Russian copies of the text have been saved (in Church Slavonic); they date back to the 15th and 16th c. They are generally viewed as later copies of a potential Old Bulgarian text of the 9th c. Other specialists also pretend that there may/might have been an even earlier text, in either Eastern Roman («Medieval Greek») or Bulgar, which was eventually a stone inscription. 

In this document, the highly honorific title «Knyaz» (Князь) is given to Asparuh (ca. 640-700) and to his five predecessors. I must add that the said document was always an intriguing historical source for me due to two bizarre particularities to which I don't think that any scholar or specialist gave due attention, deep investigation, and persuasive interpretation.

First, the antiquity of the document is underscored by the fact that the early Bulgar calendar, which is attested in this text, appears to be an adaptation of the Chinese calendar. This fact means that the primeval Bulgars, when located somewhere in Eastern Siberia or Mongolia, must have had dense contacts with the Chinese scribal and imperial establishment; perhaps this fact displeased other Turanian-Mongolian tribes of the Rouran Khaganate and contributed to the emigration of those «Ur-Bulgaren». The next point is however more impactful on our approach to the very early phase of the Bulgars.

Second, although for most of the rulers immortalized in the historical document, the duration of their lifetimes or tenures are of entirely historical nature (involving brief or long periods of 5 up to 60 years of reign or lifetime), the two first names of rulers are credited with incredibly long lifetimes. This is not common; actually, it does not look sensible; but it is meaningful.

More specifically, Avitohol is said to have lived 300 years, whereas Irnik is credited with 150 years. But we know who Irnik was! Irnik or Ernak was the 3rd son of Attila and he is said to have been his most beloved offspring. Scholars fix the beginning of his reign in 437 CE, but this is still not the important point. The crucial issue with the partly «mythical» and partly historical nature of the text «Nominalia of the Bulgarian Khans» is the fact that the two early rulers, whom the Bulgarians considered as their original ancestors, are credited with extraordinarily long and physically impossible lives. General reading: 

This can therefore imply only one thing: at a later period, when the earlier memories were partly lost for various reasons, eventually because of the new environment namely the Balkan Peninsula, in which the then Bulgars were finding themselves, Avitohol and Irnik were retained as the leading figures of ruling families, and not as independent rulers. Consequently, the dates given for their lives were in fact those of their respective dynasties. It was then that the very early period of Bulgar History was mythicized for statecraft purposes, mystified to all, and sanctified in the national consciousness.

Many Western scholars attempted to identify Avitohol with Attila, but in vain; I don’t think that this attempt can be maintained. So, I believe that the Bulgars were one of the noble families of the Huns (evidently involving intermarriage with Attila himself), and that before Attila, the very earliest Bulgars were ruled by another dynasty which had lasted 300 years. But if it is so, we go back to the times of the Roman Emperor Trajan (reign: 98-117 CE), Vologases III of Arsacid Parthia (110–147 CE) and the illustrious Chinese general, explorer and diplomat Ban Chao (32-102 CE) of the Eastern Han dynasty. About:

The latter fought for 30 years against the Xiongnu (Hiung-nu/匈奴, i.e. the earliest tribes of the Huns, consolidated the Chinese control throughout the Tarim Basin region (today's Eastern Turkestan or Xinjiang), and was appointed Protector General of the Western Regions. He is very famous for having dispatched Gan Ying, an envoy, to the West in 97 CE. According to the Book of the Later Han (Hou Hanshu/後漢書), which was compiled in the 5th c. CE by Fan Ye, Gan Ying reached Parthia (Arsacid Iran; in Chinese: Anxi, 安息) and gave the first Chinese account of the Western confines of Asia and of the Roman Empire. About:

It is n this historical environment that we have to place the very early ancestors of the Bulgars.

VII. Historical context, the Silk Roads, and Bulgarian exports to Egypt  

Consequently, I believe that it is more probable that the Bulgarian products of those days were first appreciated by the Iranians and later sold to Aramaeans, Armenians, Iberians and other nations settled in the western confines of the Arsacid (250 BCE-224 CE) and the Sassanid (224-651 CE) empires, i.e. in Mesopotamia and Syria, and thence they became finally known in Egypt as well.  

The incessant migrations from NE Asia to Central Europe and to Africa, as a major historical event, were not separate from the 'Silk Roads'; they were part, consequence or side-effect of that, older and wider, phenomenon. Actually, the term 'Silk Roads' is at the same time inaccurate and partly; the magnificent phenomenon of commercial, cultural and spiritual inter-exchanges, which took place due to the establishment (by the Achaemenid Shah Darius I the Great) of a comprehensive network of numerous older regional trade routes, is to be properly described as 'silk-, spice-, and perfume-trade routes across lands, deserts and seas'. About: https://silkroadtexts.wordpress.com/

It has to be said that, after the Achaemenid Iranian invasion, annexation and occupation of Egypt, Sudan and NE Libya (525-404 BCE and 343-332 BCE), Iranian settlers remained in Egypt; they were known to and mentioned by the Macedonian settlers, who manned the Macedonian dynasty of Ptolemies (323-30 BCE). General info: https://en.wikipedia.org/wiki/First_Achaemenid_conquest_of_Egypt

Those Iranian settlers were called 'Persai (ek) tis epigonis' (Πέρσαι τῆς ἐπιγονῆς), lit. 'Iranian settlers' descendants'. About:

Pieter W. Pestman, A proposito dei documenti di Pathyris II Πέρσαι τῆς ἐπιγονῆς

Xin Dai, Ethnicity Designation in Ptolemaic Egypt https://www.researchgate.net/publication/329265278_Ethnicity_Designation_in_Ptolemaic_Egypt

See a text from the time of the Roman Emperor Domitian (reign: 81-96) here: https://papyri.info/ddbdp/p.athen;;23

See another text from the time of the Roman Emperor Nerva (reign: 96-98) here:

There were also in Egypt Jewish Aramaean descendants of the early Iranian settlers: "οἱ τρ(ε)ῖς | Ἰουδαῖοι Πέρσαι τῆς ἐπιγονῆς τῶν [ἀ]πὸ Σύρων κώ- | μης" (lit. Jewish Iranians, who were the descendants of an Aramaean town) - From: Database of Military Inscriptions and Papyri of Early Roman Palestine https://armyofromanpalestine.com/0140-2

Please note in this regard that the title given to the web page and the document is very wrong and extremely biased: "§140 Loan between Jews and Lucius Vettius"; the three persons who received the loan were not ethnic Jews. Their religion was surely Judaism, as it was the case of the renowned Samaritan woman with whom Jesus spoke according to the Gospels. Several other nations accepted Judaism, notably Aramaeans in Palestine, Syria and Mesopotamia (they were called 'Syrians' by the Macedonians and the Romans). It is well known that there were many clashes and strives between them and the ethnic Jews. The latter were few and lived either in Jerusalem (and its suburbs) or in Egypt (in Alexandria and many other locations) or in the centers of Talmudic academies in Mesopotamia (namely Nehardea, Pumbedita and Mahoze / Ctesiphon). About:

If I expanded on this topic, it is precisely because the merchants, who were most active across the Silk Roads, were the Aramaeans, and that is why Aramaic became almost an official language in the Achaemenid Empire of Iran, whereas at the same time it turned out to be the lingua franca alongside the trade routes. Furthermore, a great number of writing systems in Central Asia, Iran, India, and Western Asia were developed on the basis of the Aramaic alphabet. Last but not least, Arabic originates from Syriac, which is a late form of Aramaic. About:

It is therefore essential to state that the Bulgarian products, which (either from North Caucasus and the northern coastlands of the Black Sea or from the regions around the north-northeastern shores of the Caspian Sea) reached Egypt (via most probably North Mesopotamia, Syria and Palestine), were transported on camels owned by Aramaean merchants and due to caravans organized and directed by Aramaeans.

It is also noteworthy that, during the Arsacid times, several buffer-states were formed between the eastern borders of the Roman Empire and the western frontiers of Parthia: Osrhoene, Sophene, Zabdicene, Adiabene, Hatra, Characene, Elymais, Gerrha (the illustrious port of call and major trade center of the Persian Gulf that rivaled with Alexandria in the Mediterranean), the Nabataean kingdom, and the short-lived but most formidable Tadmor (Palmyra). This situation favored the world trade between East and West, as well as North and South. General info:

The great rivalry and ferocious antagonism between the Romans (and later the Eastern Romans) and the Iranians after the rise of the Sassanid dynasty (224 CE) did not affect in anything the good relations and the trade among Egyptians, Aramaeans, and Iranians; there were numerous Aramaean populations in both empires, so, we feel safe to conclude that any products from lands north of Caucasus mountains and north of Iran were transported by Aramaeans via Palestine or Nabataea to Egypt.

There have been additional reasons for the good feelings of the Egyptians toward the Iranians, and they were of religious nature. The Christological disputes generated enmity and great animosity between

a) the Copts (: Egyptians) and the Aramaeans, who adopted Miaphysitism (also known as Monophysitism), and

b) the Eastern Romans and the Western Romans, who thought they preserved the correct faith (Orthodoxy).

One has to bear always in mind, that in order to define themselves, the so-called Monophysites (also known more recently as 'Miaphysites') used exactly the same term (i.e. 'Orthodox'), which means that they considered the Eastern Romans and the Western Romans as heretics. The patriarchates of Antioch, Alexandria and Jerusalem were split. Atop of it, other Aramaeans (mostly in Mesopotamia and Iran) accepted the preaching of Nestorius, Patriarch of Constantinople, who was also deposed as a heretic (in August 431). For the aforementioned religious reasons, the Eastern Roman armies were most loathed in Syria, Palestine, North Mesopotamia (today's SE Turkey), and Egypt as oppressors. About:

In addition, one has to take into consideration the fact that the Jews, who inhabited the eastern provinces of the Roman (and later the Eastern Roman) Empire, were also pro-Iranian and they expected that the Iranians would liberate them one day from the Roman yoke pretty much like the Achaemenid Iranian Emperor Cyrus delivered their exiled ancestors from the tyranny of Nabonid Babylonia (539 BCE).

The Axumite Abyssinian invasion of Yemen (ca. 530 CE; in coordination with the Roman Emperor Justinian I), the ensued Iranian-Axumite wars, the Iranian invasion of Yemen (570 CE; known as the Year of the Elephant among the Arabs of Hejaz), and the incessant battles and wars between the Eastern Roman and the Sassanid Iranian armies were closely watched by all populations in Egypt. The third Iranian conquest of Egypt (618 CE) was a matter of great jubilation for Copts and Jews; Egypt was annexed to Iran for ten (10 years), before being under Eastern Roman control again for fourteen years (628-642 CE) and then invaded by the Islamic armies. General info:

Indicative of the good Egyptian feelings for the Sassanid emperors and Iran is a tapestry weave found by Albert Gayet in his 1908 excavations in Antinoe (also known as Antinoöpolis, i.e. the town of Sheikh Ibada in today's Egypt); this is a textile fragment of legging that dates back to the late 6th and early 7th c. (Musée des Tissus, in Lyon-France; MT 28928). It features the scene of an unequal battle that has been identified as one of the engagements between the Sassanid and the Axumite armies in Yemen; Iranian horse-archers are depicted at the moment of their triumph over Abyssinian infantry opponents, who appear to be armed with stones. In the very center of the scene, an enthroned figure was often identified with the great Iranian Emperor Khosrow (Chosroes) I Anushirvan (Middle Persian: Anoshag ruwan: 'with Immortal Soul'), who was for Sassanid Iran as historically important as Justinian I, his early rival and subsequent peace partner, for the Roman Empire. About:

This was the wider historical context at the time of the arrival of the first Bulgarian exports to the Sassanid Empire of Iran, the Eastern Roman Empire, and Egypt more specifically. And the Bulgarian cloaks, as mentioned in Maurice’s Strategicon, make every researcher rather think of heavy winter cloaks, which were apparently not necessary for the Eastern Roman soldiers, who had to usually fight in less harsh climatological conditions. It is possible that those heavy cloaks were eventually used by the Iranian army when engaged in the Caucasus region, and thence they were noticed by the Eastern Romans.

With these points, I complete my philological and historical comments on the topic. However, the entire issue has to be also contextualized at the academic-educational level, so that you don't find it bizarre that not one average Bulgarian knew about the topic before the inquisitive blogger wrote his article and the YouTuber uploaded his brief video. 

VIII. Academic context and the Western falsehood of a Euro-centric World History

This part does not concern the Fayoum papyri and the Strategicon of Emperor Maurice; it has to do with what non-specialists, the average public, and various unspecialized explorers do not know at all.

This issue pertains to

i- the conceptualization of World History;

ii- the contextualization of every single document newly found here and there;

iii- the stages of historical falsification that were undertaken over the past 500 years;

iv- the forgers themselves and their antiquity, and last but not least; and

v- several points of

a) governance of modern states,

b) international alliances, and

c) the ensuing captivity of all the targeted nations, each one well-adjusted into the preconceived role that the forgers invented for it.

As you can guess, one can write an encyclopedia on these topics, so I will be very brief. Attention: only at the end, you will understand that all these parameters fully precondition the topic that we already discussed, and any other that we have not yet discussed, because simply it does not exist as a standalone entity but as a fact entirely conditioned by what I herewith describe in short.

What I want to say is this: if tomorrow another Fayoum discovery brings to light a 3rd c. BCE papyrus with the mention of something Bulgarian (Voulgarikon), this will not affect in anything the prevailing conditions of the so-called academic scholarship. In other words, do not imagine that with tiny shreds of truth unveiled here and there, you are going to change anything in the excruciatingly false manner World History was written.

i- the conceptualization of World History

It may come as a nasty surprise to you, but what we know now about History is not the conclusion or the outcome of additional discoveries made one after the other over the past 400-500 years. Contrarily, it was first preconceived, when people had truly minimal knowledge of the past, and after they had forged thousands of documents and manuscripts for at least 500-600 years, long before the early historiographical efforts were undertaken during the Renaissance.

After they destroyed, concealed and rewrote tons of manuscripts of Ancient Greek and Roman historiography from ca. 750 CE until 1500 CE, Western European monks and editors, philosophers and intellectuals, popes, scientists and alchemists started propagating their world view about the assumingly glorious past of their supposedly Greek and Roman ancestors – a nonexistent past that the Renaissance people were deliberately fooled enough to believe that they had lost and they had to rediscover it. In fact, all the discoveries made afterwards, all the decipherments of numerous ancient writings, and all the studies of original material from Mesopotamia, Egypt, North Africa, Caucasus, Central Asia, China and India was duly processed and adjusted in a way not to damage or challenge in anything the preconceived scheme which was named 'World History' by the vicious and criminal Western European forgers.

This means that you should never expect 'new discoveries' to challenge the officially established dogma of the Western academia; it is not about Bulgars and the past of today's Bulgarians, Thracians, Macedonians, etc., etc., etc. It is about all. What type of position the Bulgarians, the Russians, the Turks, the Iranians, the Egyptians and all the rest occupy in today's distorted historiography had been decided upon long before the establishment of the modern states that bear those names. 

ii- the contextualization of every single document newly found here and there

Any finding unearthed by anyone anytime anywhere means nothing in itself; this concerns every historiographer, truthful or dishonest. What truly matters for all is contextualization. It so did for the original forgers. Theirs was an arbitrary attempt; they contextualized the so-called 'Ancient Greece' in a way that would have been fully unacceptable, blasphemous and abominable for the outright majority of all the South Balkan populations during the 23 centuries prior to the foundation of Constantinople by Constantine the Great.  

It was peremptory, partial and biased; according to the fallacious narratives of the forgers, centuries were shrunk and shortened in order to fit into few lines; moreover the schemers stretched geographical terms at will; they did not use various terms, which were widely employed in the Antiquity; they passed important persons under silence, while exaggerating the presentation of unimportant ones. This is what contextualization was for the forgers: they applied a Latin recapitulative name (Graeci) to a variety of nations, which never used this Latin term or any other recapitulative term for them; they applied a non-Ionian, non-Achaean, and non-Aeolian term (Hellenes) to them and to others; and after the decipherment of many Oriental languages, they did not rectify their preposterous mistakes, although they learned quite well that the two fake terms about those populations (Graecus and Hellene) did not exist in any other language of highly civilized nations (Egyptian, Assyrian, Babylonian, Hittite, Hurrian, Canaanite, Phoenician, Aramaic, Hebrew, Old Achaemenid Iranian).

Consequently, every other information, data and documentation pertaining to any elements of the said context was concealed, distorted or misinterpreted in order to be duly adjusted to the biased context that had been elaborated first.

iii- the stages of historical falsification that were undertaken over the past 500 years

Following the aforementioned situation, many dimensions of historical falsification were carried out and can actually be noticed by researchers, explorers, investigators and astute observers. The 'barbarian invasions' (or Migration Period) is only one of them; I mention it first because it concerns the Bulgars. Long before distorting the History of Great Old Bulgaria and that of Volga Bulgaria systematically, Western historical forgers portrayed Bulgars and many other highly civilized nations as barbarians. Why?

Because the historical forgers of the Western World hate nomads! This is an irrevocable trait of them; that's why they fabricated the fake term 'civilization' in their absurd manner: originating from the Latin word 'civitas', the worthless and racist term 'civilization' implies that you cannot be 'civilized' unless you are urban. This monstrous and unacceptable fact reveals the rotten roots of the hideous, vulgar, sick and villainous Western world and colonial academia.

In the Orient, there was never a cultural divide between urban populations and nomads; some nomadic tribes were considered as barbarians; that's true. But also settled populations and urban inhabitants were also considered as barbarians (like the Elamites, who were considered as inhuman by the Assyrians). The rule was that the settled nations were nomads in earlier periods. But the status of a society was irrelevant of the consideration and the esteem (or lack thereof) that others had about a certain nation. This started with the Romans and their interpretation of the South Balkan, Anatolian, and Cretan past. It was then re-utilized and modified by Western Europeans. To some extent, the papal approval was tantamount to acquisition of credentials and to promotion to 'civilized nation status'. Actually, this is today the nucleus of the whole problem concerning Ukraine.

That is why the so-called Migration Period was so terribly distorted by Western historians. Western historians deliberately preferred to stay blind and not to study the Ancient Mongol chronicles (notably the Secret History of The Mongols) in order to avoid assessing the Mongol-Turanian standards and principles of civilization. Had they proceeded in the opposite way, they would have discovered that, for the nomads, it is the settled people and the urban populations, who are barbarians, decayed and shameful.

The truth about the fallacious term 'Migration Period' is simple: there was never a migration period before 1500 CE (and certainly none afterwards), because every century was actually a migration period. Human History is a history of migrations.

The distorted linguistic-ethnographic division of the migrant nations helped forgers to dramatically increase the confusion level; as a matter of fact, there was no proper ethnic division (in the modern sense of the term) among Mongols, Turanians, Slavs and several other migrant nations. The languages change when people migrate and settle, resettle, move again, and end up in faraway places. For Muslim historians, the khan of the Saqaliba (: Slavs) was the strongest of all Turanian rulers. The arbitrary distinction of the migrant nations into two groups, namely Indo-European and Ural-Altaic/Turco-Mongolian nations was done deliberately in order to intentionally transform the face of the world and adjust it to the so-called Table of Nations, a forged text that made its way into the biblical book of Genesis in later periods (6th–4th c. BCE). General reading:

The Western academic tyranny is so deeply rooted that, irrespective of your political, ideological or philosophical affiliation (fascist, Nazi, communist, conservative, social-democrat, liberal, atheist, evolutionist, creationist, anarchist, etc.), you always have to adjust your seminars, courses, lectures, contributions, books and publications to the fallacy of Genesis chapter 10. The absurd logic of this system is the following: "since no Bulgars are mentioned in the Table of Nations, they must be a later tribe". Then, believe it or not, whatever documentation may be found in Aramaic, Middle Persian, Pahlavi, Brahmi, Kharosthi, Avestan, Sogdian, Tocharian, Chinese or other texts about the Bulgars will be deliberately presented as irrelevant to Bulgars. If a new Sogdian document is found in Central Asia (dating back to the middle Arsacid times: 1st c. CE) and there is a certain mention of Bulgars in the text, the criminal gangsters and the systematic fraudsters of the Western universities and museums will write an enormous amount of articles to stupidly discredit the document or attribute the word to anything or anyone else.

iv- the forgers themselves and their antiquity

The above makes it clear that the foundations of today's Western academic life, historiographical research, sector of Humanities, and all the associated fields of study were laid by the Western European Catholic monks and only after the end of the Eastern Roman imperial control, appointment and approval of the Roman popes (752 CE).

This changes totally the idea that you and the entire world have of the History of Mankind because it means that the Benedictine-Papal-Roman opposition to and clash with the Eastern Roman Empire (and the subsequent schisms of 867 and 1054) were entirely due to the resolute papal attempt to forge the World History, to substitute it with a fake History, and to diffuse all the Anti-Christian schemes that brought the world to today's chaos. As the Muslims were totally unaware of the confrontation, the Crusades were undertaken against (not the Caliphate but) Constantinople. All the Christian Orthodox monasteries and libraries were controlled by Catholic monks, scribes, copyists and priests who had the time (from 1204 until 1261) to rob whatever manuscripts they had to rob, destroy whatever manuscripts they had to destroy, and leave all the rest as 'useless' to their enterprise.  

That is why modern scholars are ordered to jubilate every time a papyrus fragment is found in Egypt with few lines of verses from Homer, Hesiod and the Ancient 'Greek' tragedians, historians or philosophers! They publicize these discoveries in order to make every naïve guy believe that the bulk of their forged documentation is genuine. But it is not.

v- and last but not least, several points of

a) governance of modern states

The consolidation of the historical forgery was top concern for the colonial puppets of the Western European powers and for the powers hidden behind the scenes. I still remember the blogger's comments about the late 19th and early 20th c. Bulgarian statesmen, politicians and academics, who were not so enthusiastic about the Fayoum papyrus! He made me laugh at; of course, he was very correct in writing what he did. Absolutely pertinent! But also very naïve!

He failed to remember that the top Ottoman military officer in Salonica during the First Balkan War, lieutenant general Hasan Tahsin Pasha (also known as Hasan Tahsin Mesarea; 1845-1918), as soon as he learned that the 7th Bulgarian Division was coming from the northeast, decided on his own to surrender the Salonica fortress and 26000 men to the Greek crown prince Constantine, being thus deemed a traitor and sentenced to death by a martial court.  

No Bulgarian (or other) official had ever the authority to go beyond the limits specified as regards either borderlines or historical approaches and conclusions.

b) international alliances, and

The same is valid today; it would be bizarre for Bulgarian professors of universities and academics to teach, diffuse, publish and propagate ideas, concepts and interpretations that contravene the worldwide norm that the Western colonials imposed across the Earth. It is as simple as that: Bulgaria, as EU member state, participates in many academic projects like Erasmus, etc. The professor, who would challenge the lies and the falsehood, which are at the basis of the so-called European values, principles and standards, would automatically become a problem for his rector, who would be receiving most unpleasant if not threatening calls from every corner of the Earth, as well as demands to fire the uncooperative, 'controversial' professor.

c) the ensuing captivity of all the targeted nations, each one well-adjusted into the preconceived role that the forgers invented for it

Actually, it is not a matter of Bulgaria and how the true History of Bulgaria is hidden from the Bulgarians; the same is valid in Egypt, Iraq, Turkey, Iran, Sudan, Israel, Tajikistan, Kazakhstan, etc. As I lived in all these countries, I have personal experience and deep knowledge as regards their pedagogical systems and the contents of their manuals. In Egypt, schoolchildren study the History of Ancient Egypt down to Ramses III only (ca. 1200 BCE) and next year, they start with the beginning of Islam (642 CE). Why?

Because during the falsely called Roman times, Egyptian mysticisms, religions, spirituality, cults, sciences, arts, wisdom, cosmogony, cosmology, and eschatology flooded Greece, Rome, the Roman Empire, and even Europe beyond the Roman borders. The Egyptian pupil must not learn that the Greeks, the Romans, and the Europeans were dramatically inferior to his own cultural heritage. That's why stupid and illiterate sheikhs, ignorant imams, and evil theologians intoxicate the average Egyptians with today's fake Islam, which is not a religion anymore but a theological-ideological-political system at the antipodes of the true historical Islam. It cuts the average Egyptian from his own cultural heritage, thus making him stupidly care about the wives and the prematurely dead children of prophet Muhammad, as well as other matters of no importance for the spiritual-cultural-intellectual phenomenon of Islam.

Best regards,

Shamsaddin

Cosmas Megalommatis, Zurvan: World Mythology-1989

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ζερβάν: Παγκόσμια Μυθολογία, Ελληνική Εκπαιδευτική Εγκυκλοπαίδεια, 1989

Кузьма Мегаломматис, Зерван (Зурван или Зарван): мировая мифология, Греческая педагогическая энциклопедия, 1989

Kosmas Megalommatis, Zurvan (auch Zervan): Weltmythologie, Griechische Pädagogische Enzyklopädie, 1989

Kosmas Gözübüyükoğlu, Zurvan (veya Zervan): Dünya Mitolojisi, Yunan Pedagoji Ansiklopedisi, 1989

قزمان ميغالوماتيس، زروان : اساطیر جهانی، دایره المعارف آموزشی یونانی، 1989

Côme Megalommatis, Zervan (ou Zurvan): Mythologie mondiale, Encyclopédie pédagogique grecque, 1989

1989 قزمان ميغالوماتيس، زورفان: الأساطير العالمية، الموسوعة التربوية اليونانية،

Cosimo Megalommatis, Zurvan (Zurvan Akarana o Zervan Akarana): mitologia mondiale, Enciclopedia pedagogica greca, 1989

Cosimo Megalommatis, Zurvan (o Zervan): mitología mundial, Enciclopedia pedagógica griega, 1989

Cosmas Megalommatis, Zurvan: World Mythology, Greek Pedagogical Encyclopedia, 1989

--------------------------

Скачать PDF-файл: / PDF-Datei herunterladen: / Télécharger le fichier PDF : / PDF dosyasını indirin: / :PDF قم بتنزيل ملف / Download PDF file: / : یک فایل دانلود کنید / Κατεβάστε το PDF:

calameo.com

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ζερβάν: Παγκόσμια Μυθολογία-1989

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ζερβάν: Παγκόσμια Μυθολογία, Ελληνική Εκπαιδευτική Εγκυκλοπαίδεια, 1989 Кузьма Мегаломматис, Зерван (Зурван или Зарван)

docdroid.net

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ζερβάν.pdf

ZoUroq|s p€oioqe Aepooirncr(ouronPoi- lqurqelor U€Iov nlovm AAPo6i- K uuiwl' dyNov 4euyoprlrrl xpt€nlorrl- rtl), 6vole np6roq ro rPoYou6lo o

figshare

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ζερβάν: Παγκόσμια Μυθολογία-1989

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ζερβάν: Παγκόσμια Μυθολογία, Ελληνική Εκπαιδευτική Εγκυκλοπαίδεια, 1989Кузьма Мегаломматис, Зерван (Зурван или Зарван):

slideshare.net

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ζερβάν: Παγκόσμια Μυθολογία-1989

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ζερβάν: Παγκόσμια Μυθολογία-1989 - Download as a PDF or view online for free

Patreon

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ζερβάν: Παγκόσμια Μυθολογία-1989 | Megalommatis

Get more from Megalommatis on Patreon