Right Wing Of The 1st Pylon, Temple Of Isis, Philae, Early 20th Century.

Neynava: a Contemporary Music Accompaniment or the Diachronic Echo of the Orient?

Нейнава: современное музыкальное сопровождение или диахроническое эхо Востока?

(чтобы прочитать русскоязычную версию, листайте вниз!)

107 Pictures in Album / 107 Фотографии в альбоме: https://vk.com/album429864789_285631354

Music / Музыка:

OK.RU

Шамсаддин Мегаломматис - Заметки | OK.RU

Шамсаддин Мегаломматис. 65 лет. Место проживания - Урумчи, Китай. Заметки.

Back in the middle 1980s, Hossein Ali Zadeh's Neynava was, first and foremost, my constant music accompaniment from Nineveh, Assyria, Kalhu (Nimrud), Arbil and Kirkuk to Cizre, Hakkari, Van, Urmia, Tekab, Hamadan and Kermanshah, throughout all the valleys of the Anti-Taurus and Zagros.

In summer, spring, winter and autumn, in Northern Iraq, Eastern Turkey or Western Iran, when I entered a bus, a minibus or a taxi, after resuming my seat, I always put the cassette in my tape recorder (Sony Walkman) and started playing the music. I saw interminable landscapes, traveling on the Neynava sound waves.

The years passed, the techniques changed, the exercises became more difficult, the explorations went back and forth, and the speed became comparable to the tempo of Ferdowsi's narratives. My inclination to these transcendental Russian Mountains, the constant roller coaster of my life, took me to different places in variable times.

Moving from Sargon of Akkad to Tamerlane, exploring the tellurian matter, discovering the aquatic undulations, and traveling on the aerial trajectories, I arrived in the Invisible Palace of Nezami Ganjavi.

And when the mysterious "Seven" became the ostensible "Eight", instead of me traveling, the various places and the diverse times came to visit me. Only then I discovered the radiation of the Tears of the Man, the vibration of the Blood of God, the blessings of Ludlul Bel Nemeqi, and the Truth of the Hidden Quran.

- Was I a soldier in the Battle?

- Where are the Mountains of the Ultimate Limit?

- What makes the inexorable strength of the Soft Waters?

- How long can an Army endure when crossing the sand of the desert, which is the Entrance to the Netherworld?

- Whom does the Sperm of God heal?

- Is the Fight of the Man always meant to entertain the Soul of a Mountain and the Heart of a River?

- Are all these inimical reflections truly real beings or did we all create them because of our fears?

- Will the 600 Anunnaki rise at last to greet us in a sign of approbation?

After I stayed long at the very bottom of the cylinders of these hitherto unanswered questions, I decided to rise and come back to my daily occupations. Through the myriad of corridors, across the innumerable pathways of atemporal existence, thanks to the absolute control of ethereal particles and to the balance of electromagnetic vibrations, when the velocity becomes infinite and the oscillation none, by means of spiritual anxiety, pulmonary benediction, mental supplication, cordial empathy and intestinal nihility, I crossed the nonexistent space of time and appeared at the peak of a mountain.

The Ardalani shepherd who was in the near slopes had two dogs, one male and one female. The male dog started to rub against my right leg, and the female against my left leg. The shepherd asked me how many years we were left with and I said how many millennia had passed.

The affinity of numbers is a joyful experience. Delighted because of our mutual nutritional abstinence, vitalized due to our reciprocal celibacy, electrified thanks to our mental chastity, empty of thoughts, free of desires, and clear of feelings, we embraced one another, heart on heart, as it happened since the times of Sargon of Akkad, paid tribute to one another, and returned to our respective times.

The number of affinities is a distressing experience. And the sole solace for me now is my Ardalani friend whom I so unexpectedly encountered and from whom I so much learned. I feel that you may perhaps wish to ask me why, willing to come back to my daily occupations, I inadvertently met the Ardalani shepherd. I thought you knew; sometimes, I make mistakes.

An echo was coming from the four corners of the Universe; it was an incredible resonance within the cylinders of these hitherto unanswered questions. The myriad of corridors only reinforced this echo; the innumerable pathways made it impossible for me to escape the enchanting echo. Then, when the velocity becomes finite and the oscillation begins, first the cordial empathy is held captive. With your feelings captive, you stop at an earlier moment. There I met the Ardalani shepherd.

He was not Ardalani or, if you prefer, he was as Ardalani as I am. We both had simply stopped at the time of the Ardalan Khan Helo. Enchanted by the same echo, we both made a mistake. The Ardalani shepherd was returning to his time, which has not yet come. To reach the antediluvian times that he wanted to explore he came out of the Sea of Glass. We spoke about our experience and he asked me whether I know the sublime echo. I replied positively; I knew the echo only too well. It was Neynava, my constant music accompaniment.

The Ardalani shepherd found it blissful and as ecstatic as every ascetic sound is. That's why finally my mistake was beneficial. Thanks to my sentimental ineptitude, I came to learn so much about the shepherds of the future, namely an epoch which is very close to us. In this forthcoming epoch, the Earth will be different, free of cities and villages, empty of buildings, and clean of things. The turquoise color of the sky will be due to the total absence of sea and salt waters. The few worthwhile men and women, who will survive, will not eat anything and will not copulate. It will be a free world with no thoughts, no feelings, and no desires; that's why there will be no wars, no killings, and no sicknesses.

Immaculate conception will be the majestic manner by which the life of forthcoming generations will be starting, and luminescent birth will the royal manner by which the activity of forthcoming generations will be beginning on the surface of the Earth, where there will be no more deserts.  

My Ardalani friend travels always with his sheep and the two dogs; in his perfect, imperial world, all people are nomads. Their vestibular abilities are superior; their tactile functions are as subtle as the underlying force of Ether demands; their auditory duties are as harmonious as the Crystal Firmament; and their olfactory purposes are as angelic as the Frankincense of Punt-Somalia. Their formidable visual capabilities, as consequence of their luminescent birth, are unfathomable as they are able to turn their eyes into a Lighthouse of their bodies. And their Light is not darkness, as it happens in our ending times.

And despite the incessant echo of Neynava, I still remember the last reassuring and comforting words of my Ardalani friend. In the critical years of upheaval, when all the rulers of today's world and most of the worthless populations will perish in eternal fire, during the 1335 days of the darkness, two unexpected, divine presents will be offered to the worthwhile, moral and ascetic survivors:

- the invisible conduit -within which the Sun sails for all- will not be affected but perfectly protected, and

- the Moon will be the only luminary to shed ample light on a limited part of the Earth from where Life will restart. This will be the location where Gishgida, the Tree of Life, will appear among the Chosen People whom the Savior will drive back to their land.

East of Tigris River and around the Tree of Life a Luminous Cylinder will be the Sign of God's Everlasting Love - to the very few and most worthwhile ones.

These were the benefits of my attunement with Neynava.

----------------------------------------------    

Нейнава: современное музыкальное сопровождение или диахроническое эхо Востока?

Еще в середине 1980-х Нейнава Хоссейна Али Заде была, прежде всего, моим постоянным музыкальным сопровождением от Ниневии, Ассирии, Калху (Нимруд), Арбиля и Киркука до Джизре, Хаккари, Вана, Урмии, Текаб, Хамадана и Керманшаха на протяжении всего долины Анти-Тавра и Загроса.

Летом, весной, зимой и осенью, в Северном Ираке, Восточной Турции или Западном Иране, когда я садился в автобус, микроавтобус или такси, после того, как занял свое место, я всегда вставлял кассету в свой магнитофон (Sony Walkman) и начал играть музыку. Я видел бесконечные пейзажи, путешествуя по звуковым волнам Нейнавы.

Шли годы, менялись техники, упражнения усложнялись, исследования шли вперед и назад, а скорость становилась сравнимой с темпом повествований Фирдоуси. Моя тяга к этим заоблачным русским горам, постоянным американским горкам моей жизни, приводила меня в разные места в разное время.

Двигаясь от Саргона Аккадского к Тамерлану, исследуя теллурическую материю, открывая водные волны и путешествуя по воздушным траекториям, я прибыл в Незримый Дворец Незами Гянджеви.

И когда таинственная «Семерка» стала мнимой «Восьмеркой», вместо меня в путешествии ко мне стали приходить разные места и переменные времена. Только тогда я обнаружил излучение Слез Человека, вибрацию Крови Бога, благословения Лудлул Бел Немеки и Истину Сокровенного Корана.

- Был ли я солдатом в битве?

- Где Горы Предельного Предела?

- В чем неумолимая сила Мягких Вод?

- Как долго может продержаться Армия, пересекая песок пустыни, являющейся Входом в Преисподнюю?

- Кого исцеляет Сперма Бога?

- Всегда ли Борьба Человека предназначена для того, чтобы развлечь Душу Горы и Сердце Реки?

- Действительно ли все эти враждебные отражения являются реальными существами или мы все создали их из-за наших страхов?

- Поднимутся ли, наконец, 600 аннунаков, чтобы поприветствовать нас в знак одобрения?

После того, как я долго пробыл на самом дне цилиндров этих до сих пор остававшихся без ответа вопросов, я решил встать и вернуться к своим повседневным занятиям. Мириадами коридоров, бесчисленными путями вневременного существования, благодаря абсолютному контролю над эфирными частицами и равновесию электромагнитных вибраций, когда скорость становится бесконечной, а колебание нет, посредством духовного беспокойства, легочного благословения, ментального мольбой, сердечным сочувствием и внутренним ничтожеством я пересек несуществующее пространство времени и оказался на вершине горы.

У пастуха Ардалани, который был на близлежащих склонах, было две собаки, самец и самка. Кобель начал тереться о мою правую ногу, а самка — о левую. Пастух спросил меня, сколько лет нам осталось, и я сказал, сколько тысячелетий прошло.

Близость чисел – это радостное переживание. Обрадованные нашим взаимным воздержанием от пищи, оживлённые нашим взаимным безбрачием, наэлектризованные благодаря нашему душевному целомудрию, пустые от мыслей, свободные от желаний и ясные от чувств, мы обнялись сердцем к сердцу, как это бывало издревле. Саргона Аккадского, отдали дань уважения друг другу и вернулись в наше время.

Количество сродств — удручающий опыт. И единственным утешением для меня теперь является мой друг Ардалани, с которым я так неожиданно столкнулся и от которого так многому научился. Я чувствую, что вы, возможно, захотите спросить меня, почему, желая вернуться к своим повседневным занятиям, я случайно встретил ардаланского пастуха. Я думал, вы знали; иногда я ошибаюсь.

Эхо шло из четырех уголков Вселенной; это был невероятный резонанс в цилиндрах этих до сих пор остававшихся без ответа вопросов. Мириада коридоров только усиливала это эхо; бесчисленные пути сделали невозможным для меня избежать чарующего эха. Затем, когда скорость становится конечной и начинается колебание, сначала пленяется сердечное сопереживание. Когда ваши чувства находятся в плену, вы останавливаетесь в более ранний момент. Там я встретил ардаланского пастуха.

Он не был Ардалани, или, если хотите, он был таким же Ардалани, как я.

Мы оба просто остановились во время Ардаланского хана Хело. Очарованные одним и тем же эхом, мы оба совершили ошибку. Пастух Арделани возвращался в свое время, которое еще не пришло. Чтобы достичь допотопных времен, которые он хотел исследовать, он вышел из Стеклянного Моря. Мы говорили о нашем опыте, и он спросил меня, знаю ли я возвышенное эхо. я ответил положительно; Я слишком хорошо знал эхо. Это была Нейнава, мое постоянное музыкальное сопровождение.

Пастух Ардалани находил его блаженным и таким же восторженным, как и каждый аскетический звук. Вот почему, наконец, моя ошибка пошла на пользу. Благодаря моей сентиментальной неумелости я так много узнал о пастухах будущего, именно об очень близкой нам эпохе. В эту грядущую эпоху Земля будет другой, свободной от городов и деревень, пустой от зданий и чистой от вещей. Бирюзовый цвет неба будет обусловлен полным отсутствием морской и соленой воды. Те немногие достойные мужчины и женщины, которые выживут, ничего не будут есть и не будут совокупляться. Это будет свободный мир без мыслей, без чувств и без желаний; поэтому не будет ни войн, ни убийств, ни болезней.

Непорочное зачатие будет величественным образом, которым будет начинаться жизнь грядущих поколений, а светоносное рождение будет царским образом, которым начнется деятельность грядущих поколений на поверхности Земли, где не будет больше пустынь.

Мой друг Ардалани всегда путешествует со своими овцами и двумя собаками; в его совершенном имперском мире все люди — кочевники. Их вестибулярные способности превосходны, их тактильные функции столь же тонки, как и основная сила эфира; их слуховые обязанности так же гармоничны, как Хрустальный Небесный свод; и их обонятельные цели столь же ангельские, как ладан Пунт-Сомали. Их огромные визуальные способности, как следствие их светящегося рождения, непостижимы, поскольку они способны превратить свои глаза в Маяк своих тел. И их Свет не тьма, как это бывает в наши последние времена.

И несмотря на непрекращающееся эхо Нейнавы, я до сих пор помню последние ободряющие и утешительные слова моего ардаланского друга. В критические годы потрясений, когда все правители сегодняшнего мира и большая часть никчемного населения погибнут в вечном огне, в течение 1335 дней мрака, два неожиданных божественных подарка будут предложены достойным, нравственным и аскетически уцелевшим:

- невидимый канал, по которому плывет Солнце для всех, не будет затронут, но полностью защищен, и

- Луна будет единственным светилом, проливающим достаточно света на ограниченную часть Земли, откуда возобновится Жизнь. Это будет место, где Гишгида, Древо Жизни, появится среди Избранного Народа, которого Спаситель вернет на свою землю.

К востоку от реки Тигр и вокруг Древа Жизни Светящийся Цилиндр будет Знаком Вечной Любви Бога - для очень немногих и самых достойных.

Таковы были преимущества моей настройки на Нейнаву.

Abu Muhammad Ahmad ibn Atiq al-Azdi, Kitab al-baytarah (Book on Veterinary Medicine), 1223.

Courtesy Alain Truong

Κορωναϊός: Καταστροφικός για Μασώνους και Σιωνιστές, αλλά Ευεργετικός για τον Μέσο Άνθρωπο

Έχω δεχθεί πληθώρα από emails σχετικά με τον κορωναϊό και τις συνέπειές του. Φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι αναγνώστες μου γράφουν για να με ρωτήσουν τα πιο πιθανά και απίθανα αναφορικά με το θέμα.

Ένας πολύ καλός φίλος από την Δράμα με ρώτησε αν θα είναι λογικό να φύγουν από αυτήν την πρωτεύουσα νομού που ζουν αυτός και η μητέρα του και να πάνε να ζήσουν σε ένα χωριό όπου φυσικά και θα συναντούν πολύ λιγώτερους ανθρώπους και θα έχουν ως εκ τούτου λιγώτερες πιθανότητες από το να εκτεθούν στο παρασκεύασμα αυτό του βιολογικού πολέμου.

Γέλασα όταν διάβασα το email του. Ε, και να τον άκουγαν γνωστοί μου από το λεκανοπέδιο! Εκείνος στην Δράμα και όλοι όσοι ζουν σε επαρχιακές πόλεις και κωμοπόλεις έχουν ντε φάκτο μικρότερο κίνδυνο να εκτεθούν στον φονικό ιό. Και ασφαλώς είναι γενικώτερα πολύ πιο υγιεινό να ζει κάποιος στη Δράμα και στην Καστοριά, στα Τρίκαλα και στην Καλαμάτα παρά στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη.  

Αυτό δεν είναι ωστόσο μια απόλυτη παράμετρος: αν κάποιος από τα Τρίκαλα, ή από ένα χωριό έξω από τα Τρίκαλα είχε ταξιδέψει στην Ιταλία, τότε μπορεί να εκτέθηκε και να φέρει τον κορωναϊό. Αν πάνω σ’ αυτό προσθέσουμε το γεγονός ότι αποδεδειγμένα κι εξακριβωμένα αυτό το παρασκεύασμα βιολογικού πολέμου, το μεταδίδουν και άνθρωποι που δεν είναι καν φορείς του, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι η μετακόμιση στο χωριό είναι μια σωστή σκέψη αλλά δεν είναι μια πανάκεια. Κάποια άλλα θέματα έχουν μεγαλύτερη σημασία.

Οπότε, και βεβαίως είναι σωστή σκέψη και εξαιρετική συμβουλή να μετακομίσουν κάποιοι από επαρχιακές πόλεις (πόσο μάλλον από το λεκανοπέδιο) σε μακρινά χωριά και σε οικισμούς με λίγα σπίτια. Αλλά …

Μια τέτοια αξιοθαύμαστη επιλογή, για να αποδώσει, πρέπει να γίνει συνειδητά. Πολύ καλά συνειδητή επιλογή σημαίνει ότι αντιλαμβανόμαστε και τις πιο κρυφές λεπτομέρειες που αφορούν το θέμα – και προσαρμοζόμαστε ανάλογα.

Αυτά δεν μπορούμε να τα περιμένουμε από τις συμβουλές των ιατρικών θεσμών. Το τι συμβουλές διαδίδονται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και χαμηλώτερα σε τοπικό επίπεδο από υπουργούς και μέχρι τον τελευταίο γιατρό, αν και σωστές, είναι πάντοτε προσαρμοσμένες στις ανάγκες του παγκόσμιου συστήματος, της παγκόσμιας οικονομίας, της διεθνούς κοινότητας, των χωρών-μελών του ΟΗΕ, και των οικονομιών τους. Οπότε, όλες αυτές οι οδηγίες και συμβουλές είναι για όσους εκτίθενται στον κίνδυνο, δηλαδή κυρίως τον πληθυσμό των πόλεων και των μεγαλουπόλεων. Συνεπώς αυτές οι οδηγίες δεν είναι ούτε πλήρεις ούτε εξ ολοκλήρου σωστές.

Με άλλα λόγια, δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε από εκπροσώπους του παγκόσμιου συστήματος συμβουλές πολύ πιο αποτελεσματικές από όσες δίνουν που όμως θα έκαναν την παγκόσμια οικονομία να καταρρεύσει σε λίγες μέρες και τον περισσότερο κόσμο να πανικοβληθεί ιδιαίτερα και να αντιληφθεί πόσο στραβή ήταν η μέχρι τώρα ζωή του. Κι όμως μια συμβουλή για απομάκρυνση των ανθρώπων από τις πόλεις, για απεξάρτηση από τον τωρινό τρόπο ζωής τους, και για απομόνωσή τους μέσα στην φύση θα έσωζε πολύ πιο αποτελεσματικά πολύ περισσότερους.

Τι σημαίνει συνειδητή επιλογή για διαβίωση σε μακρινό χωριό υπό τις παρούσες συνθήκες;

Πριν από όλα σημαίνει οριστική εγκατάλειψη του σημερινού τρόπου ζωής. Συνειδητά! Αν είναι να φύγει κάποιος από μια επαρχιακή πόλη για να πάει σε ένα χωριό και από κει να κατεβαίνει στην πόλη κάθε 3-4 μέρες για να συναντήσει τους φίλους του σε μια καφετέρια, τότε είναι δώρον άδωρον!

Αν είναι να φύγει κάποιος από μια επαρχιακή πόλη για να πάει σε ένα χωριό και από κει να κατεβαίνει στην πόλη για να ψωνίζει από το σούπερ μάρκετ και από καταστήματα κομπιούτερς και κινητών, τότε είναι άχρηστο.

Μια τέτοια απόπειρα (μετακόμιση από την επαρχιακή πόλη στο μακρινό χωριό σλλά με συνεχή πήγαιν’-έλα στην πόλη) θα ήταν σαν να έμενε μόνιμα κάποιος στην εξοχή και, όντας εξαρτημένος από την πόλη, να κατέβαινε για προμήθειες συστηματικά και σε τακτά χρονικά διαστήματα – ή καθημερινά (όπως όταν μένει κάποιος σ’ ένα χωριό και πηγαίνει κάθε μέρα στην επαρχιακή πόλη για την δουλειά του διανύοντας απόσταση μισής ώρας με το αυτοκίνητο). Ο κίνδυνος θα παρέμενε ο ίδιος.  

Η αποχώρηση από την πόλη, για να είναι συνειδητή, πρέπει να αποτελεί κατ’ ουσίαν απόφαση για ριζική αλλαγή τρόπου ζωής. Τέρμα η εξάρτηση από τα σούπερ μάρκετς! Τέρμα οι χαμένες ώρες στις καφετέριες! Τέρμα τα μπαράκια και οι γκόμενες! Τέρμα τα καλά ρούχα και οι φίρμες! Τέρμα οι πολλές επαφές με άλλους ανθρώπους! Τέρμα τα γήπεδα, τα κομματικά γραφεία, οι πολιτικές συγκεντρώσεις κι οι διαλέξεις του όποιου αμόρφωτου μαλάκα ξενο-πληρωμένου ψευτο-σωτήρα του έθνους σε διάφορα ιδρύματα!

Ι. Απομόνωση και Αυτάρκεια: Τα Κλειδιά της Επιβίωσης

Απομόνωση και αυτάρκεια: αυτοί είναι οι δύο βασικοί άξονες ζωής που σώζουν. Και έτσι ζούσαν πιο παλιά οι άνθρωποι. Και ήταν καλύτερα. Και βέβαια δεν είναι μονοδιάστατη υπόθεση το παραπάνω, αλλά πολυδιάστατη: ζώντας έτσι, ο όποιος άνθρωπος αποκτάει ένα ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα – κάτι που αποτελεί μια από τις βασικώτερες προϋποθέσεις για επιβίωση απέναντι στον κορωναϊό. Πιο παλιά λοιπόν ήταν πιο καλά. Αμετάκλητο συμπέρασμα.

Η Ιστορία γυρίζει πίσω. Δεν υπάρχει παρακάτω. Παρακάτω βρίσκεται μόνον ο Χάρος με το δρεπάνι του πάνω στο οποίο διαβάζουμε: “κομμουνισμός, κιναιδισμός, κορωναϊός”!

Αυτό πρέπει να χωνέψουν όσοι θέλουν να σωθούν σήμερα κι έτσι να κάνουν τον μέσο τρόπο ζωής του χωριάτη της Δράμας το 1935, του αγρότη της Καστοριάς το 1925, του αγρότη της Μεθώνης το 1915, του ψαρά της Αμφιλοχίας το 1945, του ξυλοκόπου των Γρεβενών το 1955, του κτηνοτρόφου στα Βίλλια το 1965 το εντελώς δικό τους πρότυπο σήμερα. Οι άνθρωποι τότε ασχολούνταν επί πολύ με τις εργασίες που τους εξασφάλιζαν την επιβίωση. Κι έτσι δεν συναντούσαν συχνά ούτε τους συγχωριανούς τους. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, έλεγαν κι είχαν δίκιο.

Σπουδές; Μα οι σπουδές έφεραν αυτήν την πανούκλα! Σπούδασε κοινωνιολογία για ν’ αρπάξεις κορωναϊό από τα συφιλιασμένα μυαλά που είχες να νομίζεις ότι η ζωή στην Αθήνα και στα πανεπιστήμια είναι καλύτερη από τον καθαρό αέρα του βουνού!

Τι να τις κάνει κάποιος τις σπουδές; Αν είναι το Ευαγγέλιο και το Κατηχητικό, αυτά υπάρχουν και στα χωριά. Να πάει στα πορνεία της ψευτογνώσης να σπουδάσει τα ξερατά των Μαρξ, Μπρεχτ, Γκράμσι, Αντόρνο, Φουκώ, Κούντερα, Μολιέρου, Ρουσώ, Μοντεσκιέ, Πασκάλ, Χέμινγουαιη, Καστοριάδη, Πουλαντζά κι άλλες τέτοιες χολέρες; Να λείπει το βύσσινο! Οι ψευτο-ιδεολογίες και οι ψευτο-επιστήμες των σατανο-πανεπιστημίων έφεραν τον κορωναϊό.

Ό,τι μπορεί να διδαχθεί σ’ ένα πανεπιστήμιο προέρχεται από κάτι χλωμούς σακάτηδες, γκαντέμηδες, ξεφτιλόπουστες, πλακομούνες, κι άλλους ανήμπορους ξεφτίλες που δεν έχουν ποτέ ιδρώσει στο χωράφι, δεν έχουν οργώσει ποτέ τον αγρό, δεν έχουν κλαδέψει ποτέ το δέντρο, δεν έχουν μαζέψει ελιές, δεν έχουν τρυγήσει, δεν έχουν αρμέξει την κατσίκα, δεν έχουν δουλέψει στο ελαιοτριβείο, δεν μπορούν να σκοτώσουν ένα φίδι που πετιέται μπροστά τους, δεν έχουν πιάσει αξίνα, δεν έχουν γδάρει ένα αρνί για το Πάσχα, δεν έχουν σφάξει ένα πετεινό, και δεν έχουν χτυπήσει το χταπόδι κάτω μέχρις ότου να το κάνουν κατάλληλο για φαγητό. Τους τραβάς μια κλωτσιά στ’ αχαμνά και τους στέλνεις σα σαΐτες στα Χανιά!

Όλοι αυτοί οι ακαμάτηδες ούτε υδραυλικά ξέρουν να φτειάξουν, ούτε να χτίσουν ένα ντουβάρι μπορούν, ούτε να φτειάξουν ένα πηγάδι είναι ικανοί. Τέτοια ξεφτίλα είναι ο κάθε πανεπιστημιακός που, όταν ήταν έφηβος, δεν ήταν ικανός να ορμήξει και ν’ αρπάξει μια καρδερίνα πάνω στη γη με τα χέρια του ή έστω να βουτύξει μια χρυσόμυγα και να την βάλει σ’ ένα άδειο τσιγαρόκουτο και να την ταΐζει ζάχαρη. Μόνον τη μούχλα του τάφου εκπροσωπούν αυτοί όλοι. Ξεχάστε τους! Ή μάλλον, για να το πω πιο σωστά, τραβήξτε το καζανάκι! Κι αν δεν το κάνετε εσείς, έννοια σας! Έρχεται τώρα να το κάνει ο κορωναϊός. Όλοι αυτοί θα ψοφήσουν σαν τη σκνίπα! Θα τους φάει το μαύρο φίδι και θ’ απαλλαγεί η Γη από τη λέρα τους.

Οπότε, το να πάει κάποιος στο χωριό είναι ασφαλώς η σωστή επιλογή αλλά πρέπει να στρωθείτε στη δουλειά και να μάθετε πολλά πράγματα για την ζωή στην φύση που σας είναι άγνωσστα. Επικεντρωθείτε σ’ αυτά! Αυτά είναι άλλωστε όλη η ουσία της πραγματικής ζωής. Χρειάζεται δουλειά για να μάθεις να δουλεύεις ένα χωράφι. Πρέπει και να προσέξεις από που προέρχονται οι σπόροι που θέλεις να φυτέψεις. Βεβαίως και δεν θα καλλιεργήσεις όλα όσα σου χρειάζονται. Θα πουλάς ένα μέρος της παραωγής σου για να αγοράζεις άλλα απαραίτητα που παράγει ένας άλλος. Και δεν είναι εύκολο να μάθει ένας άπειρος άνθρωπος τις ανάγκες και τις συνήθειες ενός ζώου. Άλλο ένα κατσίκι κι άλλο ένα πρόβατο. Οπότε, έχει νόημα, αν πάρει κάποιος την σωστή απόφαση να πάει να ζήσει σε ένα χωριό, να το χωνέψει καλά ότι αυτή είναι μια βασική αλλαγή στη ζωή του. Ένα αμετάκλητο ορόσημο και οριστική αλλαγή πορείας.

Κι αυτό πρέπει να είναι η αλλαγή της ζωής ενός ανθρώπου με σκοπό την σωτηρία του, επειδή ο κορωναϊός ήρθε για να μείνει και οι επιπτώσεις από την πανδημία θα είναι ασύλληπτες. Και δεν εννοώ μόνον ότι δεν θα υποχωρήσει εύκολα σε ιατρικό καθαρά επίπεδο. Και το εμβόλιο εναντίον του κορωναϊού μπορεί ίσως να προξενεί χειρότερα δεινά. Οι επιπτώσεις όμως που θα προκληθούν στην παγκόσμια οικονομία και πολιτική, και συνεκδοχικά στον τρόπο της καθημερινής ζωής στις πόλεις, θα είναι ανυπολόγιστες και ανεξέλεγκτες. Αυτό θα είναι έτσι επειδή πολλές από τις επιπτώσεις θα αποκτήσουν την δική τους δυναμική.

Η ζωή όπως την ξέραμε στις μεγαλουπόλεις τελείωσε. Αναγκαστικά για να επιβάλλουν μέτρα προστατευτικά και αποτρεπτικά της πανδημίας, οι κυβερνήσεις θα οδηγηθούν στην λήψη απίστευτα κατασταλτικών μέτρων που σήμερα θεωρούνται αδιανόητα. Αυτά όμως, ενώ θα ισοπεδώσουν την καθημερινή ζωή στην πόλη, θα έχουν ελάχιστο νόημα κι ασήμαντη εφαρμογή στο μακρινό χωριό.  

Αυτό θα είναι έτσι, επειδή οι άνθρωποι που θα φύγουν για να πάνε στο χωριό θα έχουν ήδη σβύσει μέσα τους την παλιά ζωή στην πόλη. Για παράδειγμα, αν ζεις στην πόλη κι έχεις ένα λαπτοπ κι ένα USB modem, τότε έχεις επίσης κι ένα μπλογκ και δημοσιεύεις τις απόψεις, τις γνώσεις και τις ιδέες σου, ή ακόμη ένα λογαριασμό στο vk.com, στο ok.ru, στο livejournal, στο dailymotion, στο vimeo, ή ακόμη και στο σιωνιστικό YT και ανεβάζεις βίντεο, ηχητικά, και φωτο-άλμπουμς. Όλα αυτά θα δεχθούν τρομερούς περιορισμούς όταν η αλήθεια θα γίνει επικίνδυνη για την επιβολή της παγκόσμιας δικτατορίας.

Αλλά πόση ανάγκη έχει να ανεβάζει βίντεο και να δημοσιεύει κείμενα κάποιος που νοιάζεται για τις πατάτες, τις ντομάτες, τις πιπεριές ή το κριθάρι του; Καμμιά. Οι άνθρωποι στις μεγαλουπόλεις και στις πόλεις έκαναν το λάθος να νομίσουν (ή για να το πω πιο σωστά να πιστέψουν) ότι το ιντερνέτ είναι μια πραγματικότητα της ζωής. Το ιντερνέτ όμως είναι ένα ψέμμα. Το ιντερνέτ αποκόπτει από την πραγματική ζωή, η οποία υπάρχει μόνον στη φύση. Το ιντερνέτ βουλιάζει τα ανυποψίαστα θύματά του σε μια ψευδή, εικονική πραγματικότητα. Ο κόσμος του ιντερνέτ είναι ένα μείγμα παραπληοφόρησης και από τα mainstream media και από τα δήθεν αντιστασιακά – εναλλακτικά media (που τα περισσότερα είναι μαϊμούδες), απόλυτα προμελετημένης ψυχολογικής χειραγώγησης των χρηστών, και παρανοϊκής υστερίας εκφρασμένης από φοβισμένα ζώα (αυτά είναι οι περισσότεροι χρηστες).

Τίποτα το αληθινό και πραγματικό δεν υπάρχει στο ιντερνέτ. Μόνον συφοριασμένα ζόμπι του συστήματος της παγκοσμιιοποίησης ισχυρίζονται – τάχα νηφάλια !! – ότι το ‘ιντερνέτ έχει τα καλά του και τα κακά του’. Αυτή είναι η γνώμη της κάθε αμόρφωτης κυρα-Κατίνας και του κάθε πληρωμένου οργάνου των σιωνιστών και των ψευτο-μασώνων. Μια τέτοια αισχρή άποψη σκοπό έχει να εμπεδώσει και να συνεχίσει την εξάρτηση της υπόδουλης ανθρωπότητας από το ιντερνέτ, το κινητό, και όλες τις άλλες διαστροφές της υψηλής τεχνολογίας.

Ένας κορωναϊός άλλωστε είναι το ίδιο το ιντερνέτ - μόνο που ξέσπασε σαν πανδημία μερικές δεκαετίες πριν τον Covid-19. Αυτό είναι όλο – αλλά δυστυχώς ο κόσμος δεν το πήρε χαμπάρι. Οπότε, όποιος παρατάει το ιντερνέτ, για να μάθει να κλαδεύει, να οργώνει ή να αρμέγει την κατσίκα, κάνει ένα καθοριστικό βήμα για την απεξάρτησή του από το όπιο του ιντερνέτ και του ψευτο-κόσμου του, θεραπεύεται από την πανδημία, και κυριολεκτικά απελευθερώνεται από την σκλαβιά που του είχαν επιβάλει οι σιωνιστές και το βρωμερό σατανόσκυλο Μπιλ Γκέητς.

Αυτό εννοώ συνειδητή επιλογή στην αποχώρηση από την πόλη και την εγκατάσταση στο χωριό: το τι μπορεί να έχουν ως έννοια και φροντίδα ένας γεωργός κι ένας κτηνοτρόφος είναι γνωστό από χιλιετίες. Νοιάζονται να βρέξει την σωστή εποχή αλλά να μην βρέξει πάρα πολύ, να μη χιονίσει περισσότερο από όσο συνήθως, να μην πέσει χαλάζι, να μην αρπάξουν αρρώστειες τα δέντρα, να περιμένουν την χρονιά που θα αλλάξουν το τι καλλιεργούν στο χωράφι τους, να μην πέσουν ακρίδες, κλπ. Ή επίσης να μη μπει ο λύκος στο μαντρί, να μην αρπάξει η αλεπού κανένα κοτόπουλο, να μην βυζάξει την κατσίκα κανένα φίδι και άλλα παρεμφερή θέματα.

Αυτός είναι ο μόνος πραγματικός κόσμος. Δεν υπάρχουν ούτε ιντερνέτ, ούτε πολιτική, ούτε κρατικοί νόμοι, ούτε κυβέρνηση, ούτε κοινωνία. Όλα αυτά είναι πολύ μακριά και ισχύουν όσο τους δίνεις σημασία. Αν κανένας δεν τους έδινε σημασία, όλες οι κυβερνήσεις θα κατέρρεαν σε λίγη ώρα. Και θα καταρρεύσουν. Αλλά ο άνθρωπος στο μακρινό χωριό θα σωθεί χάρη στην απόσταση που τον χωρίζει από κέντρο (:την πρωτεύουσα) όπου θα πέσει η μεγάλη συμφορά και θα γίνει γης Μαδιάμ!

Οι σημερινές κυβερνήσεις θα διαλυθούν όχι γιατί όλοι οι άνθρωποι θα πάψουν να ενδιαφέρονται γι’ αυτά τα σατανι(στι)κά σχήματα εξουσίας, καθοδήγησης κι εκμετάλλευσης του ανθρώπου αλλά γιατί οι διεθνικές κλίκες της παγκόσμιας εξουσίας, στον ανελέητο πόλεμο που κάνουν η μια στην άλλη, ετοιμάζονται να διαλύσουν όλες τις κυβερνήσεις, όλα τα κράτη και όλες τις κοινωνίες. Και γι’ αυτό και βλέπετε τις τρισάθλιες, εγκληματικές, κατά τόπους κυβερνήσεις να σκαρφίζονται σχήματα εγκλωβισμού του ντόπιου λαού σε ψέμματα, ψευτοϊστορίες, άθλια κι ανυπόστατα αφηγήματα, ψευτοϊδεολογίες κι αρλουμπο-θεωρίες ώστε να τον εκμεταλλευτούν προς όφελός τους.

Ούτε ο μέσος Έλληνας, ούτε ο μέσος Τούρκος, ούτε ο μέσος Ρώσσος, ούτε κανένας άλλος έχει την ανάγκη, την υποχρέωση, ή κάποιο όφελος να υποστηρίξουν τον Σαμαρά εναντίον της Μέρκελ, τον Ερντογάν εναντίον του Άσαντ, τον Πούτιν εναντίον του Ομπάμα, κοκ, ή ακόμη τα κράτη στα οποία τυχαίνει να βρίσκονται ενάντια στο υψηλό κατεστημένο της παγκοσμιοποίησης, το οποίο θα σαρώσει όλους αυτούς τους ψευτο-ηγέτες σαν φτερά στον άνεμο.

Ο μόνος λόγος ύπαρξης ενός ανθρώπου ορίζεται από την πίστη του, την θρησκεία του και τις ηθικές αρχές του όπως του τις δίδαξε η εκκλησία του. Όλοι μας είμαστε περαστικοί από την Γη κι όσο πιο νωρίς το αντιληφθούμε αυτό, τόσο πιο σωστά θα ζήσουμε. Καλές είναι οι δουλειές, οι επιχειρήσεις, τα κέρδη, τα γλέντια, τα ταξίδια κι όλες οι άλλες χαρές της υλικής ζωής αλλά, όταν τελειώνουν όλα αυτά, ο άνθρωπος μένει με την ψυχή του και τις συνέπειες των λόγων και των έργων του – και τις πληρώνει.

- Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού.

Αυτή είναι η μόνη αλήθεια αυτής της ζωής.

Και ο καλύτερος τρόπος να εκζητήσεις τον Κύριον είναι να στραφείς πίσω σ’ ένα χωριό και να αποκαλύψεις εκεί όλα τα θαύματα της Δημιουργίας που υπάρχουν τριγύρω σου και που οι άνθρωποι ξέχασαν, όπως τώρα τους ξέχασε ο Θεός, και θα ψοφήσουν από τον κορωναϊό.  

Όπως προανέφερα, απομόνωση και αυτάρκεια είναι τα κλειδιά της επιβίωσης του ανθρώπου. Δεν χρειάζονται ούτε βιβλία, ούτε εφημερίδες, ούτε περιοδικά, ούτε τηλεοράσεις, ούτε ραδιόφωνα, ούτε βίντεο, ούτε λαπτοπ, ούτε κινητά. Λίγοι συγχωριανοί που δεν ταξιδεύουν αλλά μένουν στον όμορφο τόπο τους και χαίρονται τις χαρές εκεί που τους τις έδωσε ο Θεός είναι υπεραρκετοί για παρέα. Καλύτερη παρέα για τον κάθε άνθρωπο από τον ίδιο του τον εαυτό δεν υπάρχει. Κρείττον σιγάν που έλεγαν κι οι αρχαίοι. Σιωπή και περισυλλογή! Αν θέλεις κουβέντα, κάντην με τον εαυτό σου.

Το να μάθεις όλο τον ετήσιο κύκλο γεωργικών απασχολήσεων θα πάρει καιρό. Συγκεντρώσου σ’ αυτό! Τον ελεύθερο χρόνο σου, χρησιμοποίησέ τον για να μετανοιώσεις για τον παλιό τρόπο ζωής σου που δεν απέδωσε ούτε σε σένα ούτε σε κανένα άλλο. Δίνει τρομερή δύναμη η απομόνωση. Να μην βλέπεις παρά λίγους ανθρώπους την ημέρα, και μερικές μέρες να μην μιλάς καθόλου. Κι όταν θα θέλεις να διαβάσεις κάτι, πήγαινε στην εκκλησία, δανείσου μια Καινή Διαθήκη, κι επίστρεψέ την το επόμενο πρωϊνό στον Όρθρο. Κι οι ευλογίες του Θεού μαζί σου!

Έτσι, ο κορωναϊός μπορεί να είναι καταστροφικός για τα σχέδια των ψευτο-μασώνων και των σιωνιστών αλλά μπορεί να αποβεί ιδιαίτερα ευεργετικός για τον μέσο άνθρωπο. Αρκεί να καταλάβουν όλοι ό,τι κατάλαβε ο καλός μου φίλος από την Δράμα: ότι το μόνο δράμα είναι οι μεγαλουπόλεις. Και σ’ αυτούς στέλνει ο Θεός την φώτιση. Όχι σε όσους βουλιάζουν ακόμη περισσότερο μέσα στον σατανικό βούρκο της παγκόσμιας εξουσίας και διοίκησης που, όπως τα μάελστρομ έξω από την Νορβηγία, θα τραβήξει τον σημερινό κόσμο σε ολοκληρωτική εξαφάνιση. Αλλά στη Φύση η ζωή θα συνεχιστεί.

Αλλά, μην ξεχνάτε δυο βασικές παραμέτρους: πρώτον, κατ’ ουσίαν ο κορωναϊός δεν είναι ιός αλλά παρασκεύασμα εργαστηρίων βιολογικού πολέμου. Αυτό σημαίνει ότι αποτελεί μια βιολογική οντότητα που μπορεί να ενεργοποιείται από ορισμένα βακτήρια που δεν είναι εύκολο να σημειωθούν σε ποιον άνθρωπο υπάρχουν και σε ποιον δεν υπάρχουν. Είναι δεδομένο ότι άνθρωποι που δεν είναι φορείς του κορωναϊού μπορούν να τον μεταδίδουν. Και είναι δεδομένο ότι ακόμη και ολότελα απομονωμένοι άνθρωποι χωρίς επικοινωνία με κάποιον άλλον στον κόσμο μπορεί να νοσήσουν (απειροελάχιστη πιθανότητα αλλά υπαρκτή).

Δεύτερον και κυριώτερον, το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον. Ο καθένας άνθρωπος ζει όσο διαρκεί το αστέρι του και μόνον διεστραμμένοι σατανιστές πιστεύουν ότι ο άνθρωπος μπορεί να κυριαρχήσει πάνω στη μοίρα του. Και μοίρα υπάρχει και τύχη υπάρχει και ελευθερία του ανθρώπου. Η μόνη σημασία αυτής της ζωής είναι η προετοιμασία της αιώνιας ζωής και αυτό ασφαλώς και γίνεται στην φύση καλύτερα.

ΙΙ. Κορωναϊός και η Σύγκρουση Ψευτο-Μασώνων, Σιωνιστών και Ιησουϊτών

Είδατε τον πανικό των ιθυνόντων σε πολλές χώρες; Από τον Τραμπ στον Πούτιν και από τον Ερντογάν στον Νετανιάχου, ψευτο-μασώνοι και σιωνιστές ξέρουν πολύ καλά ότι το χαλί τραβήχτηκε απότομα κάτω από τα πόδια τους, και τώρα έρχεται άσχημη ανατροπή των περισσοτέρων σχεδίων τους. Κάποιοι είχαν επινοήσει κάτι μικρούς πολέμους. Κάποιοι άλλοι τους απέτρεπαν, τον ένα μετά τον άλλο. Τώρα τα ισχυρώτερα οικονομικά μεγαθήρια όλων των κλάδων της παγκόσμιας οικονομίας βλέπουν ότι τα ίδια δεν είναι παρά μικροσκοπικά σπόρια μέσα σε ένα κόσμο όπου σύρονται απίστευτες δυνάμεις.

Ο πανικός των ψευτομασώνων και των σιωνιστών φαίνεται και από τις τρελές αναζητήσεις 'προφητειών’ περί την πανδημία αυτή:  μερικοί αναφέρθηκαν στο βιβλίο – νουβέλα του Dean Koontz, The Eyes of Darkness (1981). Άλλοι θυμήθηκαν σχετικούς υπαινιγμούς στην τηλεοπτική σειρά The Simpsons και πιο συγκεκριμένα σε επεισόδιο του 1993 με τίτλο 'Marge in Chains’. Και κάποιοι παρέπεμψαν στην ταινία Contagion του 2001. Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/The_Eyes_of_Darkness

https://www.mirror.co.uk/news/weird-news/simpsons-fans-convinced-show-predicted-21636905

The Simpsons Predicted The Corona Virus!!

https://www.youtube.com/watch?v=v53GmsuppwY

https://en.wikipedia.org/wiki/Contagion_(2011_film)

https://www.imdb.com/title/tt1598778/

Όλα αυτά δεν έχουν τίποτα το περίεργο. Μόνον άνθρωποι που πιστεύουν ότι υπάρχει χρόνος τα βρίσκουν περίεργα. Αν κάποιος συλλάβει την ζωή στην πραγματική της διάσταση, χωρίς χρόνο, τότε εννοεί ότι όλα όσα θα γίνουν (στο … 'μελλον’) έχουν ήδη ειπωθεί.

Ο πανικός των εξουσιών σε ΗΠΑ, Ισραήλ, Ρωσσία και Δυτική Ευρώπη δείχνει ότι η όλη επιχείρηση κορωναϊός, η οποία ήταν καθαρά κινεζικής επιλογής και δράσης (κάτι που φαινόταν ήδη από καιρό και για το οποίο έχω ήδη γράψει), είναι σαφέστατα ιησουϊτικής έμπνευσης και υψηλής καθοδήγησης. Ταιριάζει άλλωστε απόλυτα με τις αρχές των Ιησουϊτών και τις θεωρίες περί εντροπίας που από την δεκαετία του 1970 κήρυττε μετά παρρησίας το τότε λοιδωρούμενο Κλαμπ της Ρώμης (Club of Rome) – ένας σημαντικός σε παγκόσμιο επίπεδο ιησουϊτικός θεσμός.  

Κίνα και Ιταλία ήταν οι δύο χώρες όπου οι Ιησουΐτες είχαν μεγαλύτερη ισχύ από αλλού. Και τις πλήττουν καίρια για να ανατρέψουν τις πλευρές των τοπικών κατεστημένων που δεν ελέγχουν. Αυτό δεν σημαίνει συντριβή για τις χώρες αυτές αλλά αναμόχλευση. Παράλληλα, με τις ασύλληπτες παρενέργειες κι επιπτώσεις σε διεθνές επίπεδο, θα χτυπηθούν και θα πληγούν καίρια αντι-ιησουϊτικές (δηλαδή ψευτομασωνικές και σιωνιστικές) πλευρές κατεστημένων διαφόρων πολύ σημαντικών χωρών. Η τράπουλα θα ξαναμοιραστεί αλλά διαφορετικά, και – κυρίως – από άλλον παίκτη. Αφελείς κι ανίδεοι ισχυρίζονται ότι ο κορωναϊός είναι η δεύτερη πράξη του θεατρικού έργου που βλέπαμε τα τελευταία 20 χρόνια μετά το γνωστό 9/11. Αυτό είναι εντελώς λάθος. Το 9/11 ήταν ένα χτύπημα Σιωνιστών. Ο κορωναϊός είναι ένα χτύπημα Ιησουϊτών.

Θα ελέγξουν οι Ιησουΐτες την Κίνα απόλυτα; Θα το επιδιώξουν. Έχουν πολλούς αντιπάλους και ο πρόεδρος Σι Ζινπίν, ένα σπάνια προικισμένο άτομο πολύ ικανώτερο όλων των άλλων σημερινών ηγετών, είναι ένας πολύ σημαντικός αντίπαλος των Ιησουϊτών.

Πριν από 14 μήνες, στο τέλος ενός δείπνου στο Πεκίνο με σημαντικούς Κινέζους παρόντες, είχα απέναντί μου τον Έλληνα ανατολιστή ιστορικό και πολιτικό επιστήμονα, καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη που είχε μόλις δώσει μια διάλεξη στα κινεζικά για το πόσο χρήσιμος είναι ο Κεμάλ Ατατούρκ στους Κινέζους σήμερα αναφορικά με τους Ουϊγούρους του Ανατολικού Τουρκεστάν. Ο κ. Μεγαλομμάτης είχε επιδεικτικά κι εντυπωσιακά απαριθμήσει τους κινδύνους που αντιμετωπίζει σήμερα η Κίνα και οι Κινέζοι τον είχαν στην συνέχεια κατακλύσει με ερωτήσεις, επειδή είχαν αντιληφθεί ότι γνώριζε τέλεια το τι ακριβώς συμβαίνει στα παρασκήνια της εξουσίας της χώρας τους. Μετά την συζήτηση και μετά το δείπνο, εντυπωσιασμένος από το τι είχα ακούσει τον ρώτησα:

- Μα είναι πράγματι δυνατόν να γίνει η Κίνα χριστιανική;

Η συζήτηση γινόταν στα ρωσσικά που όλοι οι τριγύρω καταλάβαιναν. Ο Έλληνας ανατολιστής κύτταξε το πιάτο του και μου απάντησε:

- Η σούπα είναι ζεστή. Η σούπα είναι κρύα. Η Κίνα είναι κομμουνιστική. Η Κίνα είναι χριστιανική. Δεν έχει μεγάλη δυσκολία!

Στην συνέχεια και για περίπου 10 λεπτά της ώρας, ο κ. Μεγαλομμάτης εξέθεσε τις σταδιακές εξελίξεις μιας μεγάλης αναταραχής που θα ξεκινούσε με μια τρομερή κρίση δυσπιστίας των Κινέζων κατά του σημερινού κατεστημένου της χώρας τους και θα κατέληγε με μια άρδην ανατροπή του καθεστώτος ως συνέπεια μιας από καιρό ετοιμασμένης εκ των ένδον διάβρωσης της ηγεσίας του ΚΚΚ. Η διαδικασία θα έπαιρνε πολύ λίγα χρόνια, ή αν προτιμάτε μήνες: 18-24! Οι Κινέζοι συνδαιτημόνες φαίνονταν παγωμένοι γιατί καταλάβαιναν, προφανώς καλύτερα από μένα, τον κίνδυνο των περιγραφών του κ. Μεγαλομμάτη. Ένας τους τον ρώτησε σε τι μπορεί να συνίσταται μια κρίση δυσπιστίας στην Κίνα. Ο Έλληνας ανατολιστής είπε:

- Αρκεί να καταλάβουν οι Κινέζοι ότι η εξουσία τους δεν ενδιαφέρεται για την υγεία τους!

Και τότε ακολούθησε μια μακρά περιγραφή αναλογιών

α) του τρόπου με τον οποίο οι Ιησουΐτες θα επιχειρήσουν να καταλάβουν την εξουσία της Κίνας στα επόμενα χρόνια, να καταστήσουν την χώρα 'χριστανική’ (όσο χριστιανική μπορεί να είναι μια ιησουϊτική εξουσία!), και δι’ αυτής να ελέγξουν την παγκόσμια κοινότητα

β) με τον τρόπο που επιχειρήθηκε κάτι ανάλογο πριν από 1800-1840 χρόνια στην διάρκεια της δυναστείας των Ανατολικών Χαν (χονδρικά 206 π.Χ. – 220 μ.Χ).  

Το τρομερό γεγονός της κινεζικής ιστορίας, το οποίο ο κ.Μεγαλομμάτης έδωσε ως ιστορικό ανάλογο της επερχόμενης αλλαγής στην Κίνα, λέγεται στα κινεζικά Χουάν-τζιν ζι λουάν (黃巾之亂) και αυτό στα ελληνικά αποδίδεται ως το 'Από το Κίτρινο Τουρμπάνι Χάος’. Πρόκειται για ένα είδος στάσης κατά της αυτοκρατορικής εξουσίας και στην διεθνή οριενταλιστική βιβλιογραφία έχει πολύ στραβά περάσει ως 'Εξέγερση του Κίτρινου Τουρμπανιού’ (Yellow Turban Rebellion). Τα γεγονότα διαδραματίστηκαν στην περίοδο 184-205 μ.Χ. και προξένησαν (τότε) τον θάνατο 4-7 εκ. Κινέζων. Αλλά δεν ήταν αυτό που ακριβώς εννοούμε σήμερα ως 'εξέγερση’ ή 'επανάσταση’.

Αφορμή των γεγονότων τότε ήταν μια σοβαρή αγροτική κρίση και ξηρασία που εξελίχθηκε σε λιμό και στην συνέχεια σε πανδημία (λοιμό). Αυτά όλα όμως άμεσα κατηγορήθηκαν ως αποτελέσματα αυτοκρατορικής διαφθοράς και στην συνέχεια ένα μυστικιστικό ταοϊστικό τάγμα οδήγησε τους αγρότες σε απόλυτη αμφισβήτηση της αυτοκρατορικής εξουσίας καθώς εμφανίστηκε ως ικανό να θεραπεύσει τον λοιμό και την ξηρασία. Μια κάκιστη, παραχαρακτική των ιστορικών περιγραφή δίνεται εδώ και με πολλά λάθη, παραλείψεις και προ πάντων παρανοήσεις:

https://en.wikipedia.org/wiki/Yellow_Turban_Rebellion

Οι Κινέζοι που άκουγαν τον κ. Μεγαλομμάτη είχαν γίνει κάτωχροι, επειδή το Χάος του Κίτρινου Τουρμπανιού είναι το χειρότερο φόβητρο κάθε εξουσίας στην Κίνα τους τελευταίους 18 αιώνες. Έτσι το καθιστά η σύνδεση ενός λοιμού και μιας συμφοράς για την εξουσία με την θαυματουργική θεραπεία του λοιμού εκ μέρους μιας πνευματιστικής οργάνωσης που είναι οι αποδέκτες Θείας Αποκάλυψης και ταυτόχρονα συνασπίζει μεγάλα τμήματα πληθυσμού κατά της διεφθαρμένης εξουσίας με την υπόσχεση μιας νέας αρχής.

Ο παραλληλισμός – σε ιστορικό / υλικό και σε ψυχικό / πνευματικό επίπεδο – του μυστικιστικού ταοϊστικού τάγματος του Ζαν Ζουέ (με το θεόσταλτο ιερό βιβλίο “Ουσιαστική Τέχνη της Μεγάλης Ειρήνης”) με τους Ιησουΐτες εμφανίζει ένα τεράστιο αριθμό αναλογιών και παρεμφερών χαρακτηριστικών, όπως άλλωστε και οι εξελίξεις που οδήγησαν στο χάος πριν από 18 αιώνες φαίνονται παράλληλες αυτές που σήμερα μπορούν να επιφέρουν κοσμογονικές αλλαγές στην Κίνα και στον κόσμο. Δεν μπορώ να επεκταθώ περισσότερο εδώ, αλλά ξέρω ότι εφέτος στις αρχές του Γενάρη στο Πεκίνο ο κ. Μεγαλομμάτης έδωσε μια άλλη διάλεξη σε επιτελικό κύκλο της Κίνας με ακριβώς συτό το θέμα: “Ωριγένης και Ιησουϊτες, Ταοϊσμός και Ζαν Ζουέ (Zhang Jue), ή το Κίτρινο Τουρμπάνι σήμερα”. Δεν μπορούσαν να παρευρεθούν παρά μόνον Κινέζοι και μάλιστα υψηλόβαθμοι του Κομμουνιστικού (ο Θεός να το κάνει!) Κόμματος της Κίνας.

Τώρα ο φίλος κ. Μεγαλομμάτης συνεχίζει τις έρευνές του στους ορεινούς όγκους του Δυτικού Αφγανιστάν και στα περίχωρα της Αλεξάνδρειας Προφθασίας, ενώ εγώ ακόμη τον θυμάμαι από πιο παλιά να λέει ότι “η Κίνα είναι ο κρυφός άσσος στο μανίκι των Ιησουϊτών”. Οπότε, για να ξεκινούν τέτοιες ιστορίες, καταλαβαίνω ότι τρέχουν να προλάβουν Εκείνους που έρχονται.

Σαμπάλα, Σάνγκρι-Λα, Κεντρική Ασία κι ο Αγώνας Δρόμου Γερμανών κι Άγγλων να φθάσουν στο Κέντρο του Κόσμου

Shambhala, Shangri-La, Central Asia and the German-British Race to the Center of the Earth

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 9η Μαΐου 2019.

Ο κ. Μπαϋρακτάρης αναφέρεται σε συζητήσεις μας για το θέμα, το οποίο απετέλεσε τίτλο ημερήσιου σεμιναρίου το οποίο έδωσα στο Πεκίνο τον Ιανουάριο του 2018. Έτσι, δίνει μία πολύ περιληπτική περιγραφή ενός από τα πλέον σημαντικά γεγονότα της Σύγχρονης Ιστορίας, το οποίο θα παίξει επίσης καθοριστικό ρόλο στο εγγύς μέλλον.

---------------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/09/σαμπάλα-σάνγκρι-λα-κεντρική-ασία-κι-ο/ ===================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Η Ιστορία των Δρόμων του Μεταξιού δεν είναι άμοιρη της αναζήτησης του Ανθρώπου για μια Ιδεατή Κοινωνία χωρίς φθορά.

Πίσω από την προθήκη των εμπορικών ανταλλαγών και πέρα από την διάδοση θρησκειών, λατρειών, κοσμολογιών, μυστικισμών και θεουργιών κατά μήκος των ιστορικών εμπορικών δρόμων μεταξύ Ανατολής και Δύσης ή Βορρά και Νότου, βρίσκεται μια ιστορία μυστικών εταιρειών κι απείρων συγκρούσεων μεταξύ τους.

Είναι μια υπόθεση ευλογίας και κατάρας.

Χωρίς αμφιβολία κοντά σε ένα ιερό τόπο βρίσκεται ένας ανίερος χώρος, απέναντι σε μερικούς άγιους ανθρώπους υπάρχουν μερικά τέρατα, και αν υποτεθεί ότι σε μια συγκεκριμένη περιοχή τοποθετείται μια υλική – αιθερική κοινωνία ανθρώπων που δεν γνωρίζουν θάνατο, τότε όχι πολύ μακριά τους θα είναι κι ένας εσμός αβύσσου όπου τέρατα ζουν συνέχεια μέσα στον αιώνιο θάνατο.

Η απόσταση των δύο κέντρων – πόλων μπορεί να είναι περίπου τόση όση σημειώνεται από το ένα στο άλλο άκρο της Λεκάνης του Ταρίμ (Tarim Basin). Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Tarim_Basin

Τα μέρη αυτά τα αναζητούν πάντοτε εκείνοι που κυριαρχώντας σε μακρινά σημεία προσπαθούν να μετατρέψουν την κυριαρχία τους από τοπική σε παγκόσμια.

Όντας αντίπαλοι επιχειρούν να αποκόψουν τους εχθρούς τους από την πρόσβαση στα ενεργειακά κέντρα τους.

Ή ακόμη να μελετήσουν τι απαιτείται για να καταστραφεί ένα αντίπαλο ενεργειακό κέντρο.

Δεν θα είναι μια εύκολη υπόθεση και όλα τα σημερινά οπλικά συστήματα μπορεί να φανούν άχρηστα παιχνίδια στην έκλυση δυνάμεων που θα απαιτήσουν ορισμένες επιχειρήσεις.

Και όπως τον 19ο αιώνα το Μεγάλο Παιχνίδι (The Great Game) μεταξύ Ρώσσων κι Άγγλων για κυριαρχία στην Κεντρική Ασία έκρυβε την αληθινή σύγκρουση μεταξύ του Κόσμου του Καλού (Γερμανία) και του Κόσμου του Κακού (Αγγλία – Γαλλία), έτσι και σήμερα πολλά κρύβονται πίσω από τον Νέο Δρόμο του Μεταξιού και τις γύρω από τον ίδιο χώρο περιστρεφόμενες προσπάθειες της Κίνας, του Καζακστάν, της Ρωσσίας, της Γερμανίας, της Αγγλίας, των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ιαπωνίας.

Κάποτε είχα ρωτήσει τον καλό μου φίλο, ανατολιστή, ιστορικό και πολιτικό επιστήμονα, καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη ποιο ήταν πραγματικά το Κέντρο της Γης και γύρω από ποια περιοχή είχε όντως περιστραφεί η Παγκόσμια Ιστορία.

Του είχε φανεί περίεργο πως δεν είχα από μόνος μου αντιληφθεί τι συμβαίνει και απάντησε με τον εξής γρίφο:

– Εκείνη η περιοχή εναντίον της οποίας έχει κατ’ εξοχήν στραφεί ο Κόσμος του Κακού, τώρα που είναι περισσότερο ισχυρός από οποτεδήποτε άλλοτε.

Δεν είχα καταλάβει, οπότε ο καλός φίλος μου ζήτησε να ψάξω σε έργα βασικών εκπροσώπων της παγκόσμιας σατανικής ελίτ και να αναζητήσω εκεί ποια περιοχή πάνω στην επιφάνεια της Γης στοχοποιείται κατ’ εξοχήν.

Τον είχα με την σειρά μου ρωτήσει ποιον θα θεωρούσε ένα τυπικό εκπρόσωπο του παγκοσμίου συστήματος εξουσίας, και απάντησε αμέσως αναφερόμενος σε ένα όνομα πολύ καλά γνωστό:

– Μπρζεζίνσκι!

Εννοείς την Μεγάλη Σκακιέρα, του είπα.

Χρειάστηκα λίγη ώρα μετά την καταφατική του απάντηση για να βρω το Κέντρο του Κόσμου.

Στοχοποιώντας το, ο Μπρζεζίνσκι αποκαλεί ‘Ευρασιατικά Βαλκάνια’.

----

----

Είναι η έκταση από την Μεσοποταμία και την Ανατολία μέχρι την Λεκάνη του Ταρίμ στην Κεντρική Ασία.

Δηλαδή η περιοχή προς την οποία στράφηκε ο Μέγας Αλέξανδρος γυρνώντας την πλάτη του προς την ασημαντότητα του Αιγαίου, των Νοτίων Βαλκανίων, της Δυτικής Μικράς Ασίας, και της Ανατολικής Μεσογείου.

Από τότε κατάλαβα γιατί προς τα εκεί στράφηκαν με τόσο αντίθετους σκοπούς τον 19ο και τον 20ο αιώνα οι ευλογημένοι Γερμανοί κι οι θεοκατάρατοι Άγγλοι.

Εκεί βρίσκονται και η Σαμπάλα των βουδιστικών παραδόσεων και ο χώρος των τεράτων στην άβυσσο. Οι Άγγλοι δεν βρήκαν τον πρώτο. Οι Γερμανοί βρήκαν και τους δύο. Και στην επόμενη δεκαετία θα δούμε καίρια γεγονότα να διαδραματίζονται στην περιοχή αυτή: εκεί θα κριθεί η έκβαση του Τέλους.

Δείτε το βίντεο:

Шангри-Ла: бесполезное усилие англичан против немецкого проникновения в Среднюю Азию и Тибет

https://ok.ru/video/1363569216109

Shangri La: the Useless Effort of the English to Oppose the German Penetration in Central Asia and Tibet

https://vk.com/video434648441_456240159

Σάνγκρι Λα, μια Άσκοπη Αναζήτηση, και Shangri La hotel, ένα Γελοίο Υποκατάστατο

Περισσότερα:

Η πρώτη αναφορά στην Σάνγκρι Λα γίνεται μέσα στο διήγημα Lost Horizon του Άγγλου συγγραφέα James Hilton που εκδόθηκε το 1933. Ήταν η περίοδος της ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία και πέρα από το πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο σύγκρουσης, μια τρομερή αντιπαράθεση έγινε σε παγκόσμιο επίπεδο ανάμεσα σε μυστικές, παρασκηνιακές γερμανικές δυνάμεις που δεν έλεγχε ο Χίτλερ από την μια και στις αγγλικές, γαλλικές, αμερικανικές, σοβιετικές και σιωνιστικές μυστικές υπηρεσίες από την άλλη. Εδώ πρέπει να πω ότι, όταν κάνω λόγο για σιωνιστικές μυστικές υπηρεσίες στην δεκαετία του 1930, δεν εννοώ μια κρατική οργάνωση αλλά μια ιδιαίτερη μυστική οργάνωση των ανά τον κόσμο Ασκενάζι Χαζάρων ψευτο-Ιουδαίων που έστησαν το 1948 στην Παλαιστίνη το σατανικό έκτρωμα Ψευτο-Ισραήλ.

Πέρα από το επίπεδο αντιπαράθεσης στον κόσμο των μυστικών υπηρεσιών και των μυστικών εταιρειών (ιησουΐτες, σιωνιστές, ψευτο-μασώνοι, ελεύθεροι τέκτονες, κα), μια τρομερή σύγκρουση έλαβε χώρα σε ψυχικό επίπεδο ανάμεσα σε κορυφαία (κι άγνωστα στον ευρύτερο κόσμο) στελέχη των μυστικών αυτών εταιρειών και στις ψυχικές οντότητες κι ιεραρχίες με τις οποίες αυτά συνεργάζονταν.

Αυτή η ψυχική – υλική – διανοητική – πολιτισμική – κοινωνική – πολιτική σύγκρουση εκείνων των χρόνων δεν ήταν μια ιδιαιτερότητα ή κάτι το καινοφανές, αλλά μια παλαιότερη αντιπαράθεση που είχε απλώς οξυνθεί τότε. Και είχε επικεντρωθεί γύρω από ορισμένα σημεία της Κεντρικής Ασίας. Άλλωστε, δεν έχει πάρει τέλος αυτή η σύγκρουση, αλλά συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας και μάλιστα πρόκειται να οξυνθεί εκνέου ιδιαίτερα στα επόμενα χρόνια.

Μέρος αυτής της αντιπαράθεσης είναι η προσέγγιση κι η αφίξη σε μια ιδεατή περιοχή στην Κεντρική Ασία (σε μια περιοχή που καλύπτει σήμερα εκτάσεις του βόρειου Πακιστάν, του βορειοανατολικού Αφγανιστάν, του ανατολικού Τατζικιστάν, της Κιργιζίας, του ανατολικού Καζακστάν, και τις δυτικές και νότιες εσχατιές του Ανατολικού Τουρκεστάν, δηλαδή της βορειοδυτικής επαρχίας Σινκιάν της Κίνας), όπου επικρατούν παραδεισένιες καταστάσεις κι όπου οι λιγοστοί κάτοικοι διαβιώνουν, όπως θα ζουν οι ελάχιστοι άνθρωποι που θα επιζήσουν μετά την μαζική εξολόθρευση της Ανθρωπότητας κατά την ερχόμενη δεκαετία, την ταυτόχρονη, τελική εξόντωση όλων των μυστικών εταιρειών κι οργανώσεων, καθώς και την αμετάκλητη εξαφάνιση όλων των κρατών, στρατών και κοινωνικών οργανώσεων.

Η ορεινή αυτή περιοχή περιλαμβάνει δηλαδή εκτάσεις του Χιντουκούς (: Ινδοκαυκάσου / Hindu Kush), των Παμίρ (Pamir), των Τιάν Σαν (Tian_Shan) και των Κουν Λουν (Kunlun).

Αυτή την προσέγγιση στην μυθική, δηλαδή υπαρκτή σε ψυχικό και υλικό αιθερικό επίπεδο, Σαμπάλα (Shambhala) του Βουδισμού αντικατοπτρίζει η αποτυχημένη λογοτεχνική προσπάθεια του James Hilton, η Σάνγκρι Λα.

Υπήρχε ήδη ένα μεγάλο παρελθόν στην σύγκρουση των αντιπάλων εθνών στο θέμα αυτής της αναζήτησης: οι Άγγλοι γνώριζαν ότι οι Γερμανοί είχαν ήδη φθάσει εκεί και προσπαθούσαν να τους εντοπίσουν / ανιχνεύσουν. Ήταν σαφές ότι πίσω από την βιτρίνα του 19ου αιώνα που λέγεται The Great Game και που διεξάχθηκε ως πολλαπλός ανταγωνισμός Ρώσσων κι Άγγλων σε εκτάσεις μεταξύ Ινδίας, Κίνας, Κεντρικής Ασίας, και Σιβηρίας, ο μεγάλος κρυμμένος ήταν οι Γερμανοί.

Δυστυχώς για κείνους, οι Άγγλοι ήταν οι μεγάλοι χαμένοι στο παιχνίδι αυτό και παρά τις φιλόπονες προσπάθειες του James Hilton, του ρυπαρού αγγλοσαξωνικού θεοσοφισμού, και των αγγλικών μυστικών υπηρεσιών, ό,τι τους έμεινε τελικά ήταν ένα ομώνυμο ξενοδοχείο σε μια όμορφη τοποθεσία.

Η υπαρκτή Σαμπάλα δεν μπορεί να προσεγγιστεί από ρυπαρά έθνη όπως οι Άγγλοι, οι Γάλλοι (: Φράγκοι), οι Νορμανδοί κι οι Ασκενάζι Χαζάροι ψευτο-Ιουδαίοι. Η Ηθική και η Ψυχική Καθαρότητα είναι προϋποθέσεις για να δει κάποιος την πρόσβαση προς την Σαμπάλα. Αυτά είναι ίδια του πανάρχαιου έθνους των Γερμανών των οποίων η αληθινή ταυτότητα κι ιστορία είναι αγνωστες σήμερα στον περισσότερο κόσμο.

Όμως στους Γερμανούς και στον ρόλο τους στο Πλήρωμα του Χρόνου αναφέρθηκε ο Ιησούς με πολύ σαφή περιγραφή. Και καθώς ο καλύτερος γνώστης των Αγίων Γραφών είναι ο ίδιος ο Σατανάς, εκείνος καταλαβαίνει πολύ καλά το νόημα των λόγων του Ιησού κατά τον οποίο οι Γερμανοί θα φέρουν το τέλος της σατανικής κοινωνίας που υφίσταται από τα χρόνια του Ιησού και μέχρι σήμερα. Κι αυτός είναι ο λόγος που οι Άγγλοι, προαισθανόμενοι το τέλος τους, παρακολουθούν τις κινήσεις των Γερμανών με τόση επιμονή. Δυστυχώς, όπως και στην περίπτωση της Σάνγκρι Λα, αυτό δεν θα τους χρησιμεύσει τελικά σε τίποτα.

———————————————-

Χάρτες της Κεντρικής Ασίας

------

—————————————————

Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Shangri-La

https://en.wikipedia.org/wiki/Lost_Horizon

https://en.wikipedia.org/wiki/James_Hilton_(novelist)

https://en.wikipedia.org/wiki/Shangri-La#Ancient_sources_with_similar_descriptions

https://en.wikipedia.org/wiki/Hindu_Kush

https://en.wikipedia.org/wiki/Pamir_Mountains

https://en.wikipedia.org/wiki/Tian_Shan

https://en.wikipedia.org/wiki/Kunlun_Mountains

https://en.wikipedia.org/wiki/Lower_Kachura_Lake

https://en.wikipedia.org/wiki/Shambhala

https://en.wikipedia.org/wiki/Shambhala_Buddhism(εκδυτικιστική απομίμηση και παραφθορά βουδιστικών παραδόσεων)

————————————

Το αληθινό …………

----

και το ψεύτικο

---

Προσέξτε τις κινήσεις πολλών αντιπάλων προς την ίδια κατεύθυνση:

https://en.wikipedia.org/wiki/Nicholas_Roerich

https://en.wikipedia.org/wiki/Helena_Roerich

https://en.wikipedia.org/wiki/Gleb_Bokii

https://en.wikipedia.org/wiki/Alexandra_David-N%C3%A9el

https://en.wikipedia.org/wiki/John_G._Bennett

Οι τρεις Γερμανοί αδελφοί με το σημαδιακό έργο κατά τον 19ο αιώνα:

https://en.wikipedia.org/wiki/Adolf_Schlagintweit

https://en.wikipedia.org/wiki/Hermann_Schlagintweit

https://en.wikipedia.org/wiki/Robert_Schlagintweit

Ο κορυφαίος Καζάκος που συνεργαζόταν με τους Γερμανούς της Ρωσσίας κι ήξερε τους πάντες και τα πάντα στην Κεντρική Ασία και πέθανε σε ηλικία 30 ετών:

https://en.wikipedia.org/wiki/Shoqan_Walikhanov

Ο Μυστικός Άγιος του Γερμανικού Έθνους κι ο Πολωνός σύμμαχός του:

https://en.wikipedia.org/wiki/Roman_von_Ungern-Sternberg

https://en.wikipedia.org/wiki/Ferdynand_Antoni_Ossendowski

Σχετικά με τους Γερμανούς στη Ρωσσία, την Κεντρική Ασία, το Ιράν, την Σιβηρία και την Μογγολία:

https://www.dw.com/en/catherine-the-great-and-the-russian-germans/a-16965100

https://en.wikipedia.org/wiki/History_of_Germans_in_Russia,_Ukraine_and_the_Soviet_Union

https://en.wikipedia.org/wiki/Caucasus_Germans

http://www.iranicaonline.org/articles/germany-v

https://en.wikipedia.org/wiki/1938%E2%80%9339_German_expedition_to_Tibet

https://studybuddhism.com/en/advanced-studies/history-culture/shambhala/the-nazi-connection-with-shambhala-and-tibet

https://tricycle.org/magazine/hitler-and-himalayas-ss-mission-tibet-1938-39/

https://www.theregister.co.uk/2012/09/27/tibetan_alien_statue_discovered_by_nazis/

https://info-buddhism.com/Nazis-of-Tibet-A-Twentieth-Century-Myth_Engelhardt.html

https://www.spiegel.de/international/zeitgeist/new-discoveries-on-nazi-mission-to-send-zoologist-to-tibet-a-1140669.html

Η σύγκρουση Ρώσσων και Άγγλων στην Κεντρική Ασία τον 19ο αιώνα:

https://en.wikipedia.org/wiki/The_Great_Game

http://dsr.nii.ac.jp/rarebook/09/index.html.en

Ιστορικό υπόβαθρο:

https://en.wikipedia.org/wiki/Chronology_of_European_exploration_of_Asia

"Om mani padme hum" Mantras are the combination of all of the Buddha’s teachings condensed into six syllables in the form of mantra. It is very powerful that you do not need anything else. Avalokiteshvara said that merely through this mani mantra , many people will be liberated from samsara. Lama Thanka Painting School @lama_thanka

Δούρα Ευρωπός, το Τέλειο Πρότυπο Πολυπολιτισμικότητας: Αραμαίοι, Έλληνες, Πάρθες, Ρωμαίοι και Πέρσες σε Μοναδικό Θρησκευτικό Συγκρητισμό δίπλα στον Ευφράτη

Dura Europos, the Perfect Model of Multiculturalism: Aramaeans, Greeks, Parthians, Romans and Persians in Unique Religious Syncretism by the Euphrates

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ “Ρωμιοί και Ρωμανία στους Δρόμους του Μεταξιού”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 25η Νοεμβρίου 2019

Στο κείμενό του αυτό, ο κ. Μπαϋρακτάρης παρουσιάζει τα βασικά σημεία μιας ομιλίας μου στο Πεκίνο τον Ιανουάριο του 2019 αναφορικά με τους Αραμαίους, κυριώτερο ιστορικό έθνος των Δρόμων του Μεταξιού, τα αραμαϊκά οικονομικά και πολιτισμικά κέντρα κατά μήκος των εμπορικών δρόμων μεταξύ της Ρ'ωμης και της Κίνας, και τον ρόλο τους στην διάδοση θρησκειών από την Ανατολή στην Δύση. Το κυρίως θέμα είναι εν προκειμένω η Δούρα Ευρωπός.

-------------------

https://silkroadorientalgreeks.wordpress.com/2019/11/25/δούρα-ευρωπός-το-τέλειο-πρότυπο-πολυπ/ ============================

Ρωμιοί και Ρωμανία στους Δρόμους του Μεταξιού

Πολιτισμικές Ανταλλαγές κι Αδελφωσύνη ανάμεσα σε Ρωμιούς, Πέρσες, Τούρκους, Μογγόλους, Ινδούς και Κινέζους

Η Δούρα Ευρωπός (Δοῦρα Εὐρωπός, Dura Europos, Дура Эвропос) είναι ένας από τους σημαντικώτερους αρχαιολογικούς χώρους όλου του κόσμου. Βρίσκεται στα ανατολικά άκρα της Συρίας, ακριβώς πάνω στην αριστερή (δυτική) όχθη του Ευφράτη, λίγο πριν ο ποταμός μπει στο Ιράκ – κάτι που σημαίνει ότι κάνουμε λόγο για τον μέσο ρου του Ευφράτη. Ο αρχαιολογικός χώρος βρίσκεται κοντά στο χωριό Σαλχίγιε, όχι μακριά από την τελευταία μεγάλη πόλη της Ανατολικής Συρίας Αμπού Κεμάλ.

Όπως το όνομά της δηλώνει, η πόλη ήταν αρχικά ένα ασσυροβαβυλωνιακό κάστρο (Ντουρ) στα δυτικά άκρα της Κεντρικής Μεσοποταμίας. Δούρα είναι η εξελληνισμένη μορφή του Ντουρ. Η επιπρόσθετη ελληνική λέξη προσδιορίζει το τεράστιο οπτικό πεδίο που προσφέρει ο παρά τον Ευφράτη λόφος πάνω στον οποίο αρχικά οι Ασσυροβαβυλώνιοι είχαν ανεγείρει ένα φρούριο. Ο χώρος προσφέρει ευρύτατη δυναυτότητα εποπτείας, συνεπώς προσφερόταν για μια σημαντική οχυρωματική θέση.

Στην μακραίωνη ιστορία της η Δούρα Ευρωπός ήταν η πόλη όλων των ορίων: αρχικά ανάμεσα στους Ασσύριους και τους Βαβυλώνιους. Η πόλη είναι το νοτιοδυτικό άκρο της Ασσυρίας και το βορειοδυτικό άκρο της Βαβυλώνας κατά την 2η προχριστιανική χιλιετία. Στα τέλη αυτής της χιλιετίας και στις αρχές της επόμενης, η Ντουρ και ο τριγύρω χώρος κατακλύσθηκαν από τους Αραμαίους που διασπάρθηκαν από τα νότια άκρα της Βαβυλώνας και τις ακτές του Περσικού Κόλπου μέχρι την Δαμασκό, την Κιλικία ή ακόμη την Λυδία όπως τεκμηριώνουν δίγλωσσες λυδικές – αραμαϊκές επιγραφές που έχουν σωθεί.

Ωστόσο, σήμερα, η Δούρα Ευρωπός δεν είναι αντικείμενο έρευνας των Ασσυριολόγων. Ο χώρος, του οποίου η ακμή ανάγεται στα σελευκιδικά, αρσακιδικά, και ρωμαϊκά χρόνια, είναι αντικείμενο έρευνας πολλών και διαφορετικών επιστημόνων. Η ανεύρεση αραμαϊκών, ελληνικών, λατινικών, παρθικών και περσικών επιγραφών ελκύει το ενδιαφέρον σημιτολόγων, ελληνιστών, λατινιστών και ιρανολόγων. Η τεράστια σημασία της καραβανούπολης ως κομβικού σημείου στους Ιστορικούς Δρόμους του Μεταξιού, των Μπαχαρικών και των Λιβανωτών την καθιστά αντικείμενο έρευνας όλων των ειδικών του Ρωμαϊκού Εμπορίου με την Κίνα.

Όμως περισσότερο από τα προαναφερμένα, η ιστορική σημασία της Δούρας Ευρωπού είναι ένα κάλεσμα για τους ιστορικούς θρησκειών, τους θρησκειολόγους που ειδικεύονται

1- στον Μιθραϊσμό και ιδιαίτερα στην αποδοχή του ανάμεσα στους Αραμαίους,

2- στην διάδοση ανατολικών θρησκειών, λατρειών, μυθολογιών, θεουργιών, μυστικισμών και επιστημών στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και την Μεσόγειο,

3- στον Ιουδαϊσμό και την διάδοση της αρχαίας ιουδαϊκής θρησκείας ανάμεσα στους Αραμαίους (που χαρακτηριστικά εκπροσωπεί η γνωστή Σαμαρείτιδα των ευαγγελικών περικοπών),

4- στην διατήρηση αρχαιοελληνικών και ρωμαϊκών θρησκειών και λατρειών ανάμεσα στις ελληνικές και ρωμαϊκές κοινότητες του σελευκιδικού και ρωμαϊκού κόσμου, και

5- στην διαμόφωση συγκρητικών μορφών θρησκειών με την ανάμειξη στοιχείων πολλών, διαφορετικής προέλευσης, δογμάτων.

Οι χρόνοι της ακμής της Δούρας Ευρωπού τοποθετούνται στην περίοδο από το 303 π.Χ., όταν ο Σέλευκος Νικάτωρ ανήγειρε εκνέου την πόλη ως κεντρικό σημείο στον δρόμο που συνέδεε την Αντιόχεια με την Σελεύκεια επί του Τίγρη (νότια της σημερινής Βαγδάτης), μέχρι την ιρανική σασανιδική επίθεση και καταστροφή της πόλης το 256 μ.Χ., όταν ο Σαπούρ Α’ μετώκισε το σύνολο του πληθυσμού στα ανατολικά κι άφησε την πόλη ως ερείπια να χαθεί κάτω από την άμμο της ερήμου για σχεδόν 1700 χρόνια.

Τα πολλά ευρήματα, τα τείχη, οι πύργοι, τα τεράστια κτήρια, οι πολλοί ναοί, το Μιθραίο, η Εκκλησία, η Συναγωγή, εντυπωσιακές τοιχογραφίες, οι πολλές επιγραφές και τα λοιπά κειμενικά τεκμήρια (περγαμηνές) που ανασκάφηκαν, ανασκάπτονται και θα ανασκαφούν στην Δούρα Ευρωπό κάνουν τον τόπο αυτό ένα από τα μοναδικά στην Παγκόσμια Ιστορία δείγματα αυθεντικής πολυπολιτισμικής κοινωνίας, η οποία αναπτύχθηκε από την εθελούσια συνεργασία και συμβίωση πολλών διαφορετικών εθνών, κι όχι από τυχον παράξενη υποκίνηση, τεχνητή υποδαύλιση, και υστερόβουλη επέμβαση. Ήταν μια φυσιολογική συνέπεια των γενικωτέρων εξελίξεων στον ευρύτερο χώρο κι όχι ένα προγραμματισμένο και προσχεδιασμένο τερατούργημα.

Στην Δούρα Ευρωπό ομιλήθηκαν διάφορες αραμαϊκές γλώσσες και διάλεκτοι, καθώς υπήρχαν ντόπιοι Αραμαίοι αλλά και Παλμυρηνοί και Χατραίοι (: από την Χάτρα, άλλη αραμαϊκή καραβανούπολη – κέντρο εμπορίου Δύσης – Ανατολής, στο σημερινό βορειοδυτικό Ιράκ). Επίσης ομιλήθηκαν αρχαία ελληνικά, λατινικά, παρθικά, ιουδαϊκά, μέσα περσικά, αρχαία υεμενικά, και αραβικά, καθώς από κει περνούσε το εμπόριο από την Μεσόγειο προς το Ιράν, την Ινδία και την Κεντρική Ασία, όπως επίσης και το εμπόριο από την Υεμένη και το Κέρας της Αφρικής προς τον Καύκασο και περιοχές της Κεντρικής Ασίας.

Η Ιστορία της Δούρας Ευρωπού τεκμηριώνει κάτι το πολύ σημαντικό: δεν χρειάζεται μια πόλη για να μείνει ως εξαιρετικά σημαντική στην Ιστορία να είναι πρωτεύουσα ενός ισχυρού κράτους. Κι έτσι ήταν η ιστορία αυτού του μοναδικού τύπου που λειτούργησε σαν χωνευτήρι πίστεων, παραδόσεων, δοξασιών και μυστικισμών σε βαθμό που την αποκάλεσαν Πομπηία της Ερήμου.

Η Δούρα Ευρωπός παρέμεινε σελευκιδική από το 303 π.Χ. μέχρι το 113 π.Χ. όταν την κατέκτησαν οι Πάρθοι, οι οποίοι την εκράτησαν μέχρι το 114 μ.Χ., όταν επελαύνοντας προς τα ανατολικά την κατέλαβε ο Τραϊανός, ο μόνος Ρωμαίος αυτοκράτορας που έφθασε στον μυχό του Περσικού Κόλπου και στα δυτικά παράλια της Κασπίας. Οι Πάρθοι ανακατέλαβαν την πόλη το 117 μ.Χ. και την διατήρησαν μέχρι το 165 μ.Χ. Τότε οι Ρωμαίοι την ανέκτησαν και την διατήρησαν, ως ‘Αποικία’ (Colonia) από το 211 μ.Χ., μέχρι την σασανιδική ιρανική κατάληψη του 256 μ.Χ. και καταστροφή της πόλης.

Έτσι, η Δούρα Ευρωπός υπήρχε πάντοτε μια πόλη ανάμεσα σε δυο κόσμους: του Σελευκίδες της Συρίας και τους Αρσακίδες του Ιράν πρώτα, και τους Ρωμαίους και τους Σασανίδες του Ιράν έπειτα. Με τους Ρωμαίους και Μακεδόνες κατοίκους της, η Δούρα Ευρωπός παρέμεινε το ανατολικώτερο σημείο όπου αρχαία ελληνικά και λατινικά ομιλούντο τον 3ο αιώνα στην Συρο-Μεσοποταμία.

Για την Δούρα Ευρωπό μπορούν να γραφούν εγκυκλοπαίδειες. Είναι ο χώρος όπου σώζονται η αρχαιότερη εκκλησία, η αρχαιότερη συναγωγή και το αρχαιότερο Μιθραίο δυτικά του Ιράν.

Δείτε το βίντεο:

Дура Эвропос: Многокультурный караванный город на берегу Евфрата: арамейцы, греки, римляне и иранцы

https://ok.ru/video/1581278431853

Περισσότερα:

Первоначально на месте Д.-Е. располагалась древнеассир. крепость. В 300-280 гг. до Р. Х. Селевк I Никатор основал там колонию македон. воинов, охранявших переправы через Евфрат на пути из 2 столиц гос-ва Селевкидов – Антиохии-на-Оронте и Селевкии-на-Тигре. Приблизительно после 113 г. до Р. Х. в составе Месопотамии Д.-Е. перешел под власть Парфии, став важным форпостом в Сирии. Население города к Iв. до Р. Х. было по преимуществу арамейским. В 116 г. Д.-Е. был оккупирован войсками рим. имп. Траяна, позже возвращен имп. Адрианом парфянам, в 165 г., во время парфянского похода имп. Луция Вера, завоеван римлянами и включен в состав рим. пров. Сирия, в 211 г. получил статус колонии. С рим. завоеванием Д.-Е. стал одним из форпостов в войнах с Парфией, его гарнизон был увеличен за счет войск, базировавшихся в Сев. Европе, было начато строительство оборонительных сооружений. С падением Парфии и усилением гос-ва Сасанидов город неоднократно переходил из рук в руки. В 256 или 257 г. крепость была разрушена войсками сасанидского царя Шапура I (сохр. следы разрушений, останки воинов, погибших в подстенных подкопах). В 260-273 гг. Д.-Е. входил в состав гос-ва Пальмира, позже стал местом поселений христ. отшельников, постепенно был поглощен пустыней.

В эпоху правления Селевкидов (возможно, раньше) город был окружен зубчатой стеной со сторожевыми башнями (сохр. остатки 26), разделен улицами на квадраты по античной Гипподамовой системе (судя по следам неоконченных строительных работ, первоначальный план не был осуществлен; основной план сохр. структуру эллинистического города). От главных Пальмирских ворот (17-16 гг. до Р. Х.) начиналась широкая улица, на к-рой находилась агора; по оси этой улицы в юго-вост. части города располагалась старая цитадель, основанная греками как стратегион (резиденция стратега), на северо-востоке – новая цитадель (времени Селевкидов, IIв. до Р. Х.; перестроена и достроена в парфянский период), у сев. оконечности города, у приречной стены,- резиденция начальника рим. гарнизона (после 227).

От парфянского времени в Д.-Е. сохранились руины цитадели и дворца, остатки жилых домов, руины храмов греч., местных вост. и синкретических греко-сир. и греко-иран. божеств: Баала-Бела, Артемиды, культ к-рой слился с культом иран. Нанайи (40-33 гг. до Р. Х., перестроен при парфянах из греч. храма, служил центром офиц. культа Д.-Е. в греч., парфянский и рим. периоды), сир. богини Атаргатис (31-2 гг. до Р. Х., к востоку от храма Артемиды-Нанайи, построен по сходному плану), Зевса Кириоса (Господа), Зевса Теоса (Бога) (114 г., к северу от кардо), Зевса Мегиста (Величайшего) (169 г., на месте древнего храма 95-70 гг. до Р. Х., имеет смешанные греко-парфянские черты), т. н. храма Пальмирских богов, или храма Гадде, посвященного 2 пальмирским божествам – Баалам (до 159, между храмом Атаргатис и агорой Д.-Е.), Адониса и др. Нек-рые из храмов были расписаны, в руинах обнаружены рельефы и статуи. К рим. времени относятся укрепления в военном квартале и возведенные на месте жилого квартала парфянского времени строения, предназначенные для гарнизона, занявшие 1/4 территории города, где располагались термы и храмы. В храмах Д.-Е. обнаружено множество вотивных рельефов, стилистически близких к пальмирским, при полном их отсутствии в погребальных комплексах.

Открытые в Д.-Е. жилые дома (по типу и архитектурному декору греч. или эллинизированные, рим. или отмеченные рим. влиянием – «дворец Лисия» с портиком на стороне террасы, обращенной к Евфрату; «дворец начальника пограничной стражи» в военном квартале) и многочисленные святилища имеют месопотамский облик – комплекс помещений вокруг главного двора, окруженного стеной. За стенами Д.-Е. расположены некрополи, представляющие собой подземные захоронения с неск. погребальными башнями.

В 256 г., видимо незадолго до осады армией Сасанидов, застроенный квартал шириной ок. 12-15 м, прилежащий к стене, высота к-рой составляла 10 м, был засыпан рим. солдатами битым кирпичом, благодаря чему до наст. времени сохранились храм Пальмирских богов, митреум (храм Митры), дом рим. типа с «домовой церковью», синагога (с 245).

Остатки крепости Д.-Е. были обнаружены 30 марта 1920 г., когда при рытье траншей брит. солдаты увидели росписи храма Пальмирских богов с изображением жрецов и римского легионера, приносящих жертвы богам. Эксперт археолог Дж. Г. Брестед, 1-м ознакомившийся с городищем, предположил, что оно известно по лит. источникам как Д.-Е. В 1922-1923 гг. раскопки Д.-Е. вела франц. экспедиция под рук. Ф. Кюмона (в публикации 1926 г. он подтвердил, что обнаруженный город является Д.-Е.), в 1928-1937 гг.- франко-амер. экспедиция под рук. М. И. Ростовцева из Йельского ун-та; раскопки были остановлены в связи с началом второй мировой войны. В сер. 80-х гг. раскопки возобновлены франко-сирийской экспедицией под рук. П. Лериша.

http://www.pravenc.ru/text/180593.html

Δείτε το βίντεο:

Дура Эвропос: Самый захватывающий мультикультурный караванный город в мире: арамейцы, греки, римляне и иранцы

https://vk.com/video434648441_456240370

Περισσότερα:

Ду́ра-Е́вропос [греч. Ϫοῦρα Εὔρωπος], древний город на берегу р. Евфрат, у одной из главных дорог, связывавших Дамаск с Месопотамией; в наст. время – городище близ дер. Эс-Салихия (Вост. Сирия); музей под открытым небом. Совр. название условно и образовано из слияния арам. duru – стена, крепость (название бытовало среди местного населения) и македон. топонима Europos(офиц. название в греко-рим. документах).

Памятники материальной культуры и эпиграфики, сохранившиеся в Д.-Е., доказывают, что в парфянский период его население было сирийским, арабским и иранским. Этническая картина усложнилась при Селевкидах с поселением греков и македонян, затем – с рим. завоеванием. Различные религии были принесены в Д.-Е. греками, рим. воинами (в основном германцами из Сев. Европы), арабами из Пальмирского оазиса, степными кочевниками, парфянами; население разделялось по вероисповеданию, о чем свидетельствуют надписи: в синагоге они выполнены на арам. языке, в «церкви» – на греческом.

http://www.pravenc.ru/text/180593.html

Δείτε το βίντεο:

Dura Europos: The World’s most Fascinating Multicultural Caravan City: Aramaeans, Greeks, Romans & Iranians

https://orientalgreeks.livejournal.com/1918.html

Περισσότερα:

Dura Europos (“Fort Europos”) is a ruined Hellenistic-Roman walled city built on cliff 90 meters above the banks of the Euphrates river. It is located near the village of Salhiyé, in today’s Syria. Destroyed by war and abandoned in the 3rd century AD, it lie hidden until its rediscovery in 1920. Excavations have revealed, among other important ruins, the oldest synaogogue and oldest church ever found. Due to its remarkable preservation and has sometimes been dubbed the “Pompeii of the Syrian Desert.”

Dura Europos was founded in 303 BC by the Seleucids (Alexander the Great’s successors) on the intersection of an east-west trade route and a north-south trade route along the Euphrates. The new city, named for the birthplace of Seleucus I Nicator, controlled the river crossing on the route between Antioch on the Orontes and Seleucia on the Tigris. Dura Europos was part of a network of military colonies intended to secure Seleucid control of the Middle Euphrates.

Dura was rebuilt as a great Hellenistic city in the 2nd century BC, with a rectangular grid of streets arranged around a large central agora, was formally laid out. Its location on a major crossroads made it a very cosmopolitan city: inscriptions in many languages have been found here and the religious buildings of pagans, Jews and Christians stand side by side.

Dura Europos later became a frontier fortress of the Parthian Empire and it was captured by the Romans in 165 AD. In the early 200s AD, the famed house-church and synagogue were built at Dura Europos. There was also a Mithraeum, a Temple of Bel and a Temple of Adonis in the multi-cultural city.

Dura Europos was abandoned after a Sassanian siege in 256-257. In a last-ditch attempt to save the city, the synagogue was filled in to make a fortress, thereby ensuring its preservation. The city eventually became covered in shifting sands and disappeared from sight.

Although the existence of Dura-Europos was long known through literary sources, it was not rediscovered until British troops under Captain Murphy made the first discovery during the Arab rebellion in the aftermath of World War I. On March 30, 1920, a soldier digging a trench uncovered beautifully preserved frescoes. The American archeologist James Henry Breasted, then at Baghdad, was alerted. Major excavations were carried out in the 1920s and 1930s by French and American teams.

The first excavations of the site, undertaken by Franz Cumont and published in 1922-23, identified the site as Dura-Europos and uncovered a temple before renewed hostilities in the area closed it to archaeology. Later, renewed campaigns directed by Michael Rostovtzeff funded by Yale University continued until 1937, when funds ran out with only part of the excavations published. World War II then interfered.

Since 1986 excavations have resumed. Not the least of the finds were astonishingly well-preserved arms and armour belonging to the Roman garrison at the time of the final Sassanian siege of 256. Finds included painted wooden shields and complete horse armours, preserved by the very finality of the destruction of the city that journalists have called “the Pompeii of the desert”.

The largely mud-brick architecture of Dura Europos does not compare to Palmyra visually, but the dramatic remains of the walls and siegeworks combined with precipitous views over the green valley of the Euphrates makes for a striking sight. And arguably, Dura surpasses Palmyra in historical and religious importance.

Dura-Europos was a cosmopolitan society: over a hundred parchment and papyrus fragments and many inscriptions have been discovered at the site, which include Greek, Latin, Palmyrenean, Hebrew, Hatrian, Safaitic, and Pahlavi.

Three of the covered homes in Dura Europos had been converted for use as religious buildings. One had become a Mithraeum, dedicated to the worship of the god Mithras, who was popular with Roman soldiers. Another had undergone structural modifications to become a Jewish synagogue. The third home had been converted to a Christian church. The synagogue and church are the oldest that have been found anywhere, and are also remarkable in that they were built very close to each other at virtually the same time.

The world’s oldest preserved Jewish synagogue in Dura-Europos has been dated by an Aramaic inscription to 244. It was preserved when it was filled with earth to strengthen the city’s fortifications against a Sassanian assault in 256. It was uncovered in 1935 by Clark Hopkins, who found that it contains a forecourt and house of assembly with frescoed walls depicting people and animals, and a Torah shrine in the western wall facing Jerusalem.

The synagogue’s painted walls and roof of baked-brick tiles were transported across the desert 300 miles away to Damascus, where it became the centrepiece of the National Museum built in 1934. Yale had to settle for a copy.

Dura-Europos also boasts the oldest known Christian church. It was dismantled and re-constructed at Yale University in the early 1930s, so there isn’t much to see at Dura-Europos but basic foundations.

The church occupied a typical Roman upper-class house centered around a columned courtyard with an open room (atrium). In the center of the courtyard was a pool (impluvium). At the opposite end from the entrance was a raised area (tablinum) containing a table and used by the family as a reception area and for ceremonial functions.

Scholars speculate that the congregation gathered around the pool, which was used for baptism. In the tablinum sat the bishop, who celebrated the Eucharist (communion) at the table. This arrangement provides a basis for the liturgical arrangement of later basilica churches.

The murals of the Dura Europos chuch were painted between 232 and 256 AD and are among the earliest examples of Christian art that survives today. The mural of the Healing of the Paralytic contains the earliest image of Jesus found anywhere.

In 1933, an important fragmentary text was unearthed at Dura Europos that contained a previously unknown Greek harmony of the gospels, dated to the late 2nd century. This has been important for early Christian studies, particular those of Tatian’s Diatessaron, a more well-known gospel harmony.

Excavations have also revealed the ruins of pagan temples dedicated to Greek, Roman and Palmyrene gods, including a Temple of Bel (a Semitic god) and a Temple of Adonis (a Greek god).

Preserved in the Temple of Adonis was a 2nd-century dedicatory inscription, which is now in the Louvre Museum. Other finds from Dura can be seen at the National Museum in Damascus and elsewhere.

http://www.sacred-destinations.com/syria/dura-europos

Δείτε το βίντεο:

Δούρα Ευρωπός: Το Μέγιστο Πολυπολιτισμικό Κέντρο της Ιστορίας – Αραμαίοι, Έλληνες, Ρωμαίοι, Ιρανοί

https://www.youtube.com/watch?v=b0CYNFhXdYE

Περισσότερα:

Η Δούρα Ευρωπός είναι αρχαία πόλη, στις όχθες του ποταμού Ευφράτη, στα σύνορα μεταξύ Μεσοποταμίας και Συρίας. Ιδρύθηκε, ως στρατιωτική αποικία, μετά το πέρας του Βαβυλωνιακού πολέμου (311-309 π.Χ.) από τον στρατηγό Νικάνορα (λογικά είναι το ίδιο πρόσωπο που ίδρυσε την Έδεσσα και την Αντιόχεια Μυγδονική) για λογαριασμό του κυρίου του Σελεύκου Α΄ Νικάτορος (358-281 π.Χ.), ενός εκ των βασιλικών φίλων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η ονομασία Ευρωπός προέρχεται από την ομώνυμη πατρίδα του Σελεύκου στην Μακεδονία.

Το 253 ή 256 μ.Χ. καταστράφηκε από τους Πέρσες και σκεπάστηκε από την άμμο. Όταν, στις δεκαετίες 1920 – 1930, η αρχαιολογική σκαπάνη την επανέφερε στο φως ο Mikhail Rostovtzeff την είχε αποκαλέσει «Πομπηία της ερήμου». Η ανακάλυψή της έγινε τυχαία από το βρετανικά στρατεύματα το 1920.

https://el.wikipedia.org/wiki/Δούρα_Ευρωπός

Dura-Europos (Greek: Δοῦρα Εὐρωπός), also spelled Dura-Europus, was a Hellenistic, Parthian and Roman border city built on an escarpment 90 metres (300 feet) above the right bank of the Euphrates river. It is located near the village of Salhiyé, in today’s Syria. In 113 BC, Parthians conquered the city, and held it, with one brief Roman intermission (114 AD), until 165 AD. Under Parthian rule, it became an important provincial administrative center. The Romans decisively captured Dura-Europos in 165 AD and greatly enlarged it as their easternmost stronghold in Mesopotamia, until it was captured by the Sasanian Empire after a siege in 256–57 AD. Its population was deported, and after it was abandoned, it was covered by sand and mud and disappeared from sight.

Dura-Europos is extremely important for archaeological reasons. As it was abandoned after its conquest in 256–57 AD, nothing was built over it and no later building programs obscured the architectonic features of the ancient city. Its location on the edge of empires made for a co-mingling of cultural traditions, much of which was preserved under the city’s ruins. Some remarkable finds have been brought to light, including numerous temples, wall decorations, inscriptions, military equipment, tombs, and even dramatic evidence of the Sassanian siege.

https://en.wikipedia.org/wiki/Dura-Europos

Ду́ра-Эвропо́с (греч. Δοῦρα Εὐρωπός) — античный город на Евфрате (вблизи современного города Сальхиях в Сирии), существовавший примерно с 300 года до н. э. до 256 года. Получил известность в связи с археологическими находками и хорошо сохранившимися древними фресками. Дура на арамейском означает «крепость».

Город был основан царём Селевком IНикатором около 300 года до н. э. среди многих других и просуществовал более 550 лет. Примерно в 100 году до н. э. перешёл под власть Парфянского царства, а с 165 года — Римской империи. В римское время Дура-Европос был крупным торговым центром, и большинство археологических находок относятся к этому периоду времени. В 256 году захвачен войсками Сасанидов и заброшен.

Селевк, диадох Александра Македонского, выбрал для поселения своих солдат заброшенную ассирийскую крепость на дороге из Дамаска в Междуречье и дал ей имя «Дура». Римляне назвали город «Дура-Европос», потому что местная аристократия состояла из потомков македонцев, то есть они подчеркнули что город управляется «европейцами» из Македонии. Крепость стояла на высоком берегу среднего Евфрата, защищённая с трёх сторон крутыми обрывами, а четвёртая сторона, противоположная от реки и примыкающая к пустыне, была обнесена длинной прямой стеной с башнями. Размеры города составляют примерно 700 на 1000 м.

Город регулярно спланирован (прямо пересекающиеся улицы) в селевкидское время, к которому относятся агора, остатки храмов, цитадель. Со временем гражданское население стало превалировать, и крепость превратилась в захолустный городок, выросший вокруг рыночной площади. Однако население можно назвать гражданским лишь условно. В военное время земледельцы вставали в строй, образуя сословие так называемых клерухов. В социальном отношении жители делились по родам, как и в Македонии. Земля клерухам давалась в пожизненную аренду за их службу или службу их детей, оставаясь царской собственностью.

https://ru.wikipedia.org/wiki/Дура-Эвропос

———————————-

Περισσότερα:

Dura Europos, ruined city on the right bank of the Euphrates between Antioch and Seleucia on the Tigris, founded in 303 B.C.E. by Nicanor, a general of Seleucus I. It flourished under Parthian rule. The site is in modern Syria, on a plateau protected on the east by a citadel built on bluffs overlooking the river, on the north and south by wadis, and on the west by a strong rampart with powerful defensive towers. Its military function of the Greek period was abandoned under the Parthians, but at that time it was the administrative and economic center of the plain extending 100 km between the confluence of the Ḵābūr and Euphrates rivers and the Abū Kamāl gorge to the south.

I. Archaeology and History

Initial archeological exploration of the city took place in 1920-22, under the direction of Franz Cumont and the sponsorship of the Académie des Inscriptions et Belles-Lettres in Paris. From 1929 to 1937 Yale University and the Académie sponsored excavations under the initiative of M. I. Rostovtzeff, who published Dura-Europos and Its Art, a synthesis of the history of the town and of its civilization, formed from Greek, Semitic, and Iranian components. This work has served as the basis for all subsequent studies of the site. In fact, however, understanding of Dura Europos depended mainly on written materials (parchments, papyri, inscriptions, and grafitti; see ii, below), paintings, tombs, and portable objects (e.g., coins, bronzes, and lamps) from the excavations, and very little attention has been paid to the architectural remains. Although nearly a third of the town has been excavated, a large number of buildings have been published only summarily or not at all. It therefore became necessary to resume the work of publication, and for this reason the Mission Franco-Syrienne de Doura-Europos was formed in 1986 under the joint direction of the author and Assad Al-Mahmoud; the major objectives are to reexamine the archeological data, to make available the entire mass of documentation from previous excavations, as well as to save the monuments from destruction.

Dura Europos was brought into the Iranian cultural sphere after the Parthian conquest in about 113 B.C.E. (Bellinger; Welles). This domination lasted three centuries, interrupted by a Roman occupation in 115-17 C.E., during Trajan’s expedition to Ctesiphon. In 165 Dura was conquered by Avidius Cassius and became a stronghold in the Roman defensive system along the eastern frontier of the empire. Nevertheless, despite an impressive effort to reinforce its defenses, the town was unable to withstand the great offensive launched by the Sasanian Šāpūr I (240-70) in 256; it was taken after a bitter siege, and the population was deported, thus putting an end to the town’s existence.

The Parthian period

According to recent discoveries, Dura Europos, originally a fortress, was constituted as a city only in the late Hellenistic period and had been only sparsely populated throughout the Greek period. It was under the Parthians, however, that the city assumed its essential aspect, as revealed by the excavations, a configuration only partly modified by the Roman occupation, except for transformation of the northern sector into a Roman camp. Recent work by the Mission Franco-Syrienne has permitted some refinement of this picture; certain buildings that had formerly been attributed to the Parthians can now be dated to the Hellenistic period. For example, according to Armin von Gerkan, the cut-stone fortifications of Dura Europos had been built by the Parthians, fearful that the Greek wall of unbaked bricks would be insufficient against a Roman attack. Only the northern section of the original western wall survived, which he took as proof that the project had been rendered unnecessary by the peace concluded between the Parthians and Augustus in 20 B.C.E. (pp. 4-51). This conclusion was based more on probabilities extrapolated from the reports of ancient historians than on archeological discoveries and has been contradicted by the results of recent soundings and clearing of earlier trenches. It is now clear that it was the Greeks themselves who built the stone fortifications, in the second half of the 2nd century B.C.E., and that the use of mud bricks resulted from the imminent threat from the Parthians, which forced the builders to finish the wall with more easily obtained material (Leriche and Mahmoud, l990). Similarly, the reconstruction of the palace of the strategus and its extension to the north, as well as construction of the second palace in the citadel, which shows a number of similarities, had been attributed to the Parthian period, but recent excavations in the interior and at the base of the facade of the former building have revealed that it belongs to the 2nd century B.C.E., that is, the Greek period. In a recent study Susan Downey (1988) has also called into question the restoration of one palace with an ayvān, which was suggested in the Yale publications and would imply a Parthian construction.

The Parthian period thus appears to have been primarily a phase of expansion at Dura Europos, an expansion favored by abandonment of the town’s military function. All the space enclosed by the walls gradually became occupied, and the installation of new inhabitants with Semitic and Iranian names alongside descendants of the original Macedonian colonists contributed to an increase in the population (Welles et al.). In his celebrated Caravan Cities Rostovtzeff had argued that this prosperity could have resulted from the town’s position as a trading center and caravan halt, but this hypothesis has been abandoned, for nothing uncovered by the excavations has confirmed it. Instead, Dura Europos owed its development to its role as a regional capital, amply illustrated by the contents of inscriptions, parchments, and papyri.

In the Parthian period Greek institutions remained in place (Arnaud), and the property-zoning scheme established in the Hellenistic period was respected in new construction; that is, buildings were kept within the limits of pre-existing blocks 35 x 70 m laid out uniformly over the entire surface of the plateau, even to a large extent in the interior wadis. The only exceptions were the quarter of the town southeast of the citadel, which had apparently already been occupied before the division into lots, and a sector of the agora that had been invaded by domestic buildings. The ramparts were neglected: Domestic trash accumulated along the periphery, finally forming a mass so thick that it prevented access to certain towers on the western wall.

The architecture of the Parthian period was characterized by a progressive evolution of Greek concepts toward new formulas in which regional traditions, particularly those derived from Babylonia, played an increasing role. These innovations affected both religious and domestic buildings. No secular public building is known to have been built during the Parthian period, with the possible exception of a bath constructed of cut stone in the northeast sector of the town. The evolved Parthian forms generally persisted into the Roman period, except for buildings in the Roman camp in the northern third of the town, for example, the palace of the Dux Ripae and the praetorium.

The architecture of private dwellings varied in detail according to the wealth of the owner. The systematic layout of the Greek city, in which each house was supposed to cover one-eighth of a block (ca. 300 m2), was abandoned or modified through subdivision and consolidation resulting from sales or inheritance (Saliou). The smallest houses covered one quarter or even less of a Greek lot whereas other more luxurious examples covered up to half a block. But the organizing principle of the house remained fundamentally the same: The street door, often situated at a corner of the house, opened onto a corridor leading into a central courtyard, which provided access and light to the various rooms of the house. The principal room, the andrón, was usually situated on the south side, opening to the north, and was surrounded on all four walls by a masonry bench; it served as a reception room (Allara). Some houses incorporated columns, but gabled roofs disappeared in favor of terraces, rooms became irregular in shape, and several houses had second stories.

Religious architecture underwent a comparable evolution, traceable through numerous excavated buildings: the temples of Artemis Nanaïa II and Zeus Megistos II, the necropolis temple, and the temples of Artemis Azzanathkona, Zeus Kyrios, Atargatis, Bel, Aphlad, Zeus Theos, Gad, and Adonis. This architecture diverged more and more from the hypothetical Greek model, if in fact such a model had ever been introduced at Dura Europos (Downey, 1988, p. 176). All the temples of the Parthian period have the same basic plan, with variations in detail. A generally square temenos is enclosed by a blank wall; the naos stands at the back of the interior courtyard facing the entrance. Against the interior face of the enclosure wall are a series of rooms for service or secondary cults, usually built by donors. When the naos is set against the back wall of the temenos, a narrow space is left between them to provide a separation of the cella from the exterior world. The building is small, usually square in plan, and raised on a podium of two or three steps, with one or more altars in front. The interior is divided in two: the pronaos, which occupies the full width of the building and is sometimes furnished with tiers of benches on either side of the entrance, and the cella, usually flanked by two chapels or lateral sacristies. The cult image on the wall opposite the entrance, either mounted on a pedestal or painted directly on the surface. All that remains from the Greek tradition is the occasional presence of a columned facade in front of the temple or porticoes along the sides of the courtyard, as at the temple of Bel.

It is thus clear that at Dura Europos entirely original architectural formulas were perfected during the Parthian period, in both religious and domestic constructions; the Babylonian element predominated, though with a certain Greek dressing, but no unequivocal Iranian influence appears. The formula for religious buildings was followed in all temples, whatever the form of worship to which they were consecrated, Greek or Semitic.

The only Iranian cult known at Dura Europos was that of Mithra, which paradoxically had been introduced into the city by Roman troops in 168. The mithraeum, located near the western wall in the Roman camp, belongs to the type dedicated to the cult throughout the Roman world and has no features in common with the other religious buildings at Dura Europos, except that it stands on a podium. It appears to have been a single room of modest dimensions with a bench on each of the longer sides; above the central aisle there was a raised ceiling with a clerestory. At the end of the room was a niche containing two cultic bas-reliefs with an altar before them. The entire surface of the room was covered with painted decoration: scenes from the life of Mithra, representations of magi and the zodiac around the bas-reliefs in the niche, and mounted hunting scenes on the side walls.

Although Iranian influence is difficult to find in the architecture of Dura Europos, in figurative art it is much more pronounced. In fact, owing to landfill that preserved religious buildings along the western wall (see below), Dura has provided the main evidence of a decorative art that seems to have developed in Parthian domains, reflecting a synthesis of the traditions of the ancient Near East (linear drawing, two-dimensional forms, stiff poses) and the Hellenic world (the use of architectural decoration and friezes, types of dress). Furthermore, in religious settings, those most fully represented, the principle of “Parthian frontality” prevailed. This convention, according to which all figures, human or divine, face directly forward, with eyes fixed on the spectator, made its appearance at Dura very early, in the oldest painting, of the sacrifice of Conon, in the temple of Bel (probably 1st century C.E.). It persisted until the destruction of the city, as attested in the frescoes of the synagogue, dating from 245. It was equally apparent in sculpture and terra-cottas (except for a statue of Artemis with the tortoise, which comes from a Hellenistic center) and, for example, in two reliefs of the Gads of Dura and Palmyra. On the other hand, in frequent narrative scenes of combat and hunting on horseback, like those in the mithraeum, the horses and wild beasts are portrayed in a flying gallop, a characteristic that was to be developed in Sasanian art.

The siege of Dura Europos

The Sasanian siege of Dura Europos in 256 brought an end to the town’s existence and immobilized Šāpūr’s army for several months. The determined resistance put up by the inhabitants forced the assailants to adopt various siege tactics, which eventually resulted in conquest of the city; the defensive system, the mines, and the assault ramp were left in place after the deportation of the population, which permits modern investigators to gain an exact idea of the military techniques of the Sasanians and the Romans in the mid-3rd century.

It is not known where the Sasanians located their camp, but traces of their operations against the city wall still survive (du Mesnil du Buisson). To guard against the attack, which was clearly expected from the time that the Sasanian empire was established, the Romans had heightened and reinforced the external faces of the western and northern ramparts by masking them with thick layers of fill covered by a mud-brick glacis and thus burying the buildings along the inside of the wall. The Persians undermined towers 19 and 14 on the western wall in order to bring them down, but, owing to the filling and the glacis, the towers were not really destroyed. At the southeast corner of the town they built an assault ramp 40 m long and 10 m high against the wall to permit troops to enter; it consisted of a mass of fill packed between two walls of brick and paved with baked bricks, which made it possible to move a siege machine close to the wall. Two tunnels, each wide enough to permit several men to advance abreast, were dug near the body of the ramp. There is no surviving textual description of the siege of Dura Europos, but Ammianus Marcellinus’ account of the siege of Amida a century later, in which the same techniques were used, permits reconstruction of the operations at Dura; the main siege weapons were catapults, movable towers, and even elephants. Clearly the Sasanian armies had a sophisticated knowledge of siege techniques.

The discovery of the body of a Sasanian soldier in one of the trenches has also yielded precious information. He was equipped with a coat of mail, a sword ornamented with a jade disk of Central Asian type, and an iron helmet made in two halves with an iron crest running vertically down the center of the front, of clearly Mesopotamian and Iranian origin. This type of helmet served as a model for those adopted in the Roman empire in the 3rd century (James).

The chronology of the siege operations has given rise to a debate that is still far from having been resolved. The discovery of Pahlavi inscriptions on the frescoes of the synagogue does not prove that the town had first been occupied by the Sasanians during a campaign in 253, three years before the final siege. It is also improbable that a house near the triumphal arch on the main street, in which there was a fresco of Sasanian type showing a fight between cavalrymen, belongs to this putative first occupation. It seems now that this fresco, several ostraca in Pahlavi found in the palace of the Dux Ripae (Figure 30/13), and the tombs discovered in the town and along the river resulted from temporary installation of a small Persian detachment in the town after the victory of 256 (MacDonald; Leriche and Al Mahmoud, 1994).

Τις βιβλιογραφικές παραπομπές μπορείτε να βρείτε εδώ:

http://www.iranicaonline.org/articles/dura-europos

———————————————–

Γενικά:

http://www.tertullian.org/rpearse/mithras/display.php?page=cimrm34

https://www.thebyzantinelegacy.com/dura-mithraeum

https://sergeyurich.livejournal.com/809515.html

https://en.wikipedia.org/wiki/Dura-Europos

https://en.wikipedia.org/wiki/Dura-Europos_synagogue

https://ru.wikipedia.org/wiki/Дура-Эвропос

https://ru.wikipedia.org/wiki/Синагога_Дура-Европос

https://el.wikipedia.org/wiki/Δούρα_Ευρωπός

https://artgallery.yale.edu/online-feature/dura-europos-excavating-antiquity

http://media.artgallery.yale.edu/duraeuropos/dura.html

http://www.sacred-destinations.com/syria/dura-europos

http://www.pravenc.ru/text/180593.html

https://www.livius.org/articles/place/dura-europos/

https://artgallery.yale.edu/collections/objects/6746

http://users.stlcc.edu/mfuller/DuraMithras.html

https://www.cambridge.org/core/books/religion-society-and-culture-at-duraeuropos/mithraeum-of-duraeuropos/EC5B512F8931E969F185C033CB758FA2

—————————————–

Αρχική ανάρτηση του βίντεο:

Dura Europos – The Life, Death and Resurrection of an ancient city – Syria

I traveled to Dura Europos just before the outbreak of the Syrian civil war and were one of the last to see this magnificent site before it was destroyed.

Dura Europos was a Hellenistic, Parthian and Roman border city built on an escarpment above the Euphrates river in eastern Syria.

It was conquered in 114 AD and finally captured in 165 AD by the Romans (who greatly enlarged it as their easternmost stronghold in Mesopotamia) and destroyed after a Sassanian siege in 257 AD. After it was abandoned, it was covered by sand and mud and disappeared from sight.

Abandoned after its conquest in 256–7 AD, nothing was built over it and no later building programs obscured the architectonic features of the ancient city. Its location on the edge of empires made for a co-mingling of cultural traditions, much of which was preserved under the city’s ruins.

Some remarkable finds have been brought to light, including numerous temples, wall decorations, inscriptions, military equipment, tombs, and even dramatic evidence of the Sassanian siege during the Imperial Roman period which led to the site’s abandonment.

After it has been severely looted by the Islamic State in the ongoing Syrian Civil War, it was demolished by ISIS.

---------------------

Κατεβάστε το κείμενο σε Word doc.:

https://vk.com/doc429864789_625211299

https://www.docdroid.net/kyb9h2o/doura-efropos-to-teleio-protipo-polipolitismikotitas-docx

https://www.linkedin.com/posts/muhammad-shamsaddin-megalommatis-677982143_δούρα-ευρωπός-το-τέλειο-πρότυπο-πολυπολιτισμικότητας-activity-6880844641445400576-yo16/

Scythian mummy tomb (Fifth Pazyryk Kurgan), Pazyryk culture 3rd C. BCE. More pictures on my blog, link at bottom.

"The pair were buried alongside nine horses, a huge cache of cannabis and a stash of priceless treasures - including the world's oldest carpet and an ornate carriage.

The man had curly hair and was aged between 55 and 60 when he died, whilst the woman was about ten years younger.

It is believed he was a chieftain or king of the Pazyryk civilisation, which lived in Kazakhstan, Siberia and Mongolia from the 6th to 3rd centuries BC."

...

"The attractive log cabin was a prefabricated construction by the prehistoric Pazyryk culture to house an elite tomb - in which was buried a mummified curly-haired potentate and his younger wife or concubine.

The mound in the Altai Mountains was originally 42 metres in diameter, and this tattooed couple went to the next life alongside nine geldings, saddled and harnessed.

The house itself, recently reconstructed, was not built as a dwelling but nevertheless is seen by archeologists as showing the style of domestic architecture more than two millennia ago.

This structure was the outer of two wooden houses in the large burial mound in the valley of the River Bolshoy Ulagan at an altitude of around 1,600 metres above sea level.

The core of the mound including the ice-preserved bodies of the elite couple had been excavated by Soviet archeologists in 1949, and many of the finds are on on display in the world famous State Hermitage Museum in St Petersburg.

As we have previously written, the pair - who owned perhaps the world’s oldest carpets - are currently undergoing an ultra modern medical scan to establish the cause of death, and reconstruct the appearance of the ancient pair, and to study the techniques of mummification in more detail.

Yet in 1949 this fascinating house was left in the permafrost ground - and only retrieved now from the so-called Fifth Pazyryk Barrow, to the excitement of archeologists.

Head of the excavation Dr Nikita Konstantinov from Gorno-Altaisk State University, was full of admiration about the skills of the ancient craftsmen.

‘We took out the log house and reassembled it right next to the mound,’ he said.

‘We made kind of express reconstruction, which made it possible to study the log house in detail.

‘Notches were made on each of its logs - building marks…’.

This was like IKEA instructions today for building their products, telling modern day excavation volunteers how to correctly construct the prehistoric building kit.

The result is seen in the pictures shown here.

‘This log house was first built somewhere away from the mound, then it was dismantled, brought and reassembled in the pit,’ said Dr Konstantinov.

‘Today we build in similar way, using Roman numerals, as a rule.

‘In those times they simply made different numbers of notches.’

The archeological team followed the code left by the ancient craftsmen and reassembled the house without problems.

‘The Pazyryks knitted the corners of the building in a masterly way and chopped the attachment points of these logs.

‘They fitted very cleanly….

‘When we built the log house and began to measure the height, it turned out that the height difference in the angles is only one centimetre.’

In modern constructions, a difference of 7 cm is allowed which showed how skilful were the ancient craftsmen.

He said: ‘This is a funerary structure, but we can say with a high degree of probability that the log cabin was created in the image and likeness of the houses in which the Pazyryks lived."

-taken from siberiantimes and thesun

paganimagevault.blogspot.com

Scythian mummy tomb (Fifth Pazyryk Kurgan), Pazyryk culture 4th-3rd C. BCE

Ancient interior in Armenia

Gate in Volterra, Etruria by Pavel Svedomsky