Μιθραίο - Blog Posts

Το Μιθραίο της Δούρας Ευρωπού: όπου Αραμαίοι, Έλληνες και Ρωμαίοι αποδέχθηκαν Μια Ιρανική Θρησκεία

The Mithraeum of Dura Europos: where Aramaeans, Greeks and Romans accepted an Iranian Religion

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 26η Νοεμβρίου 2019. Αποτελεί συνέχεια των προηγουμένων κειμένων του τα οποία έχουν ήδη αναδημοσιευθεί εδώ:

"Δούρα Ευρωπός, το Τέλειο Πρότυπο Πολυπολιτισμικότητας: Αραμαίοι, Έλληνες, Πάρθες, Ρωμαίοι και Πέρσες σε Μοναδικό Θρησκευτικό Συγκρητισμό δίπλα στον Ευφράτη" https://www.academia.edu/66009699/Έλληνες_Πάρθες_Ρωμαίοι_και_Πέρσες_σε_Μοναδικό_Θρησκευτικό_Συγκρητισμό_δίπλα_στον_Ευφράτη

και

"Δούρα Ευρωπός, οι Ιουδαίοι Αραμαίοι, η Συναγωγή και η Νεώτερη Ψευτοϊστορία των Σιωνιστών"

https://www.academia.edu/66138539/Δούρα_Ευρωπός_οι_Ιουδαίοι_Αραμαίοι_η_Συναγωγή_και_η_Νεώτερη_Ψευτοϊστορία_των_Σιωνιστών

--------------------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/11/26/το-μιθραίο-της-δούρας-ευρωπού-όπου-αρα/ ==================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Παιδιά ενός κατώτερου θεού και πολιτισμικά ασυγκρίτως κατώτεροι, οι απόγονοι των Ελλήνων και των Μακεδόνων των σελευκιδικών χρόνων, μαζί με τους ντόπιους Αραμαίους της Κεντρικής Μεσοποταμίας, και τους Ρωμαίους των αυτοκρατορικών χρόνων παράτησαν τους θεούς τους και λάτρευσαν τον Μίθρα, αφού ο μιθραϊσμός είχε ήδη κατακλύσει την Συρο-Παλαιστίνη, την Αρμενία, την Κομμαγηνή, τον Πόντο, την Καππαδοκία, την Μικρά Ασία, την Ελλάδα, την Ρώμη και όλη την Ευρώπη. Μαζί τους συλλειτουργούσαν Πάρθες και άλλοι Ιρανοί.

Μιθραϊστές ιερείς (: Μάγοι) ιερουργούν στον Ναό του Μπάαλ της Δούρας Ευρωπού όπως επήλθε αρχικά η ταύτιση του αραμαϊκού Μπάαλ με τον ιρανικό Μίθρα

Πολύ πριν αναγραφούν οι πρώτες από τις σωζόμενες επιγραφές και πολύ πριν φιλοτεχνηθούν τα πρώτα από τα σωζόμενα ανάγλυφα, αγάλματα και τοιχογραφίες του Μιθραίου της Δούρας Ευρωπού, Έλληνες μιθραϊστές πειρατές του 1ου προχριστιανικού αιώνα είχαν επιβάλλει τα Μυστήρια του Τριπλάσιου (: Τριαδικού) Μίθρα σε όλη την Ελλάδα, βεβηλώνοντας κι ακυρώνοντας την ιερότητα όλων των σημαντικών αρχαίων ελληνικών ιερών.

Ελληνικής καταγωγής βασιλείς του Πόντου και της Κομμαφηνής στον άνω ρου του Ευφράτη είχαν ήδη εδώ και αιώνες στεφθεί ως Ασιάτες πιστοί εν Μίθρα (: Μιθριδάτης) ηγεμόνες. Έτσι, κι οι Έλληνες της Συρίας, όπως λεγόταν παλιότερα η απέραντη σελευκιδική αυτοκρατορία που το δυτικό τμήμα της προσαρτήθηκε στην Ρώμη και το ανατολικό ενσωματώθηκε στο αρσακιδικό Ιράν, παράτησαν τον Δία και τον Απόλλωνα και γονάτισαν προ του Υπέρτατου Μίθρα.

Δεν το έκαναν τυχαία: είχαν δει την συντριπτική υπεροχή των Μάγων του Μίθρα οι οποίοι ως απόλυτοι πανεπιστήμονες εκείνων των χρόνων, τέτοιοι που δεν υπήρξαν ποτέ στην Αρχαία Ελλάδα, θεουργούσαν αποδεικνύοντας όλες τις δυνατότητες συνέργειας ψυχής και σώματος και στα τρία επίπεδα της ψυχικής ύπαρξης. Τέτοια ‘θαύματα’ μόνον Ιρανοί έκαναν στα χρόνια της Ύστερης Αρχαιότητας.

Σχετικά:

Ταυροθυσίες και Μιθραϊκά Μυστήρια στην Κορυφή του Ολύμπου – Η Απόλυτη Επιβολή του Περσικού Πνεύματος ανάμεσα στους Έλληνες & το Τέλος της Αρχαίας Ελλάδας

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/06/ταυροθυσίες-και-μιθραϊκά-μυστήρια-στ/

(αναδημοσιευμένο εδώ: https://www.academia.edu/62212919/Ταυροθυσίες_και_Μιθραϊκά_Μυστήρια_στην_Κορυφή_του_Ολύμπου_Η_Απόλυτη_Επιβολή_του_Περσικού_Πνεύματος_ανάμεσα_στους_Έλληνες_and_το_Τέλος_της_Αρχαίας_Ελλάδας)

Μίθρας, Μιθραϊσμός & Μιθραϊκά Μυστήρια: Όλα τα Αρχαία Ελληνικά και Λατινικά Κείμενα που αναφέρονται στον Μίθρα και τους Μιθραϊστές

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/07/μίθρας-μιθραϊσμός-μιθραϊκά-μυστήρι/

(αναδημοσιευμένο εδώ: https://www.academia.edu/62259348/Μίθρας_Μιθραϊσμός_and_Μιθραϊκά_Μυστήρια_Όλα_τα_Αρχαία_Ελληνικά_και_Λατινικά_Κείμενα_που_αναφέρονται_στον_Μίθρα_και_τους_Μιθραϊστές)

Η Απόλυτη Κυριαρχία των Μιθραϊστών Πειρατών στο Αιγαίο, την Ελλάδα και τον Θεσσαλικό Όλυμπο στον 1ο Αιώνα π.Χ. – Τι λέει ο Πλούταρχος

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/07/η-απόλυτη-κυριαρχία-των-μιθραϊστών-πε/

(αναδημοσιευμένο εδώ: https://www.academia.edu/62228155/Η_Απόλυτη_Κυριαρχία_των_Μιθραϊστών_Πειρατών_στο_Αιγαίο_την_Ελλάδα_και_τον_Θεσσαλικό_Όλυμπο_στον_1ο_Αιώνα_π_Χ_Τι_λέει_ο_Πλούταρχος)

Ο Σέλευκος Νικάτωρ ανήγειρε την Δούρα Ευρωπό ως μεγάλη στρατιωτική βάση και εμπορείο – καραβανούπολη πάνω στον δρόμο που οδηγούσε από την Αντιόχεια προς την Σελεύκεια. Όμως τελικά τα θρησκευτικά μνημεία που σώθηκαν στην τεράστια πολιτεία πάνω στον μέσο ρου του Ευφράτη, στα ανατολικά άκρα της σημερινής Συρίας, επεσκίασαν και την εμπορική – οικονομική σημασία της και την στρατιωτική χρησιμότητά της.

Ο Μιθραϊσμός ήταν η επίσημη θρησκεία (ως Sol Invictus) της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας πριν την άνοδο της Χριστιανωσύνης. Οι ομοιότητες ανάμεσα στην Επίσημη Χριστιανωσύνη και τον Μιθραϊσμό είναι πολλές και δεν είναι συμπτωματικές. Όμως αυτό δεν αποτελεί τίποτα το περίεργο. Πατέρες της Χριστιανικής Εκκλησίας έχουν αναφερθεί στο θέμα ήδη πριν από 1600=1700 χρόνια!

Αλλά η λειτουργικότητα ενός δογματικού στοιχείου κρίνεται από την ηθική των πιστών. Μπορεί και ο Μίθρας και ο Ιησούς να γεννιούνται κατά την επίσημη εκδοχή των δύο δογμάτων στις 25 Δεκεμβρίου, μπορεί αμφότεροι να θυσιάζονται, μπορεί αμφότεροι να αναλαμβάνονται, μπορεί να έχουν αμφότεροι ένα Μυστικό Δείπνο, μπορεί και οι δύο να προέρχονται από Άμωμη Σύλληψη, μπορεί και οι δύο να κάνουν θαύματα, μπορεί και οι δύο να είναι μέλη ενός Τριπλάσιου ή Τριαδικού Θεού, αλλά η αληθινή διάσταση μιας θρησκείας είναι πολύ πίσω, πολύ πέρα, και πολύ πάνω από αυτές τις ομοιότητες. Η στροφή των πιστών προς την Ηθική ή την Ανηθικότητα κρίνει τον ρόλο μιας θρησκείας.

Δεν υπάρχουν οι άνθρωποι για το Δόγμα αλλά το δόγμα για τους Ανθρώπους.

Και αν ακόμη πιστεύοντας δυο πανομοιότυπες θρησκείες οι μεν στρέφονται προς το Φως της Ηθικής και οι δε οδηγούνται στο Σκότος της Ανηθικότητας, οι ομοιότητες αποδεικνύονται επιφανειακές. Στο θέμα του Μιθραϊσμού, του δόγματός του, των μυστηρίων του, και της καταλυτικής παρουσίας του στην Ευρώπη θα επανέλθω. Στην συνέχεια αναδημοσιεύω άρθρα σχετικά με το Μιθραίο της Δούρας Ευρωπού το οποίο δεν είναι μόνον ένα κορυφαίο μνημείο της παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς. Είναι επίσης η αφετηρία μιας νέας ερμηνευτικής προσέγγισης εντός του Ορεινταλισμού και της Ιστορίας των Θρησκειών. Άλλωστε, οι δυο πρώτοι ανασκαφείς ήταν κορυφαία πρόσωπα της επιστήμης του 20ου αιώνα: Franz Cumont και Michael I. Rostovtzeff.

Franz Cumont (αριστερά) και Michael I. Rostovtzeff (δεξιά) στην ανασκαφή του Μιθραίου της Δούρας Ευρωπού

———————————————————-

Διαβάστε:

Dura Europos

In February 1934 a Mithraeum was discovered on the N.W. side inside the rampart of Dura-Europos (Es-Sâlihiyeh) between gate 24 and 23. After the excavations it was transported to New Haven, Gallery of Fine Arts of Yale University.

Rostovtzeff in RM 49,1934, 180ff; cf. BCR 1934 (Not.) 121f; AJA XXXIX 1935, 4f; 147; 259f and 293ff; Mouterde in MUSJ XIX, 1935, 123f; Dussaud in Syria XVI, 1935, 313ff; Cumont in CRAI 1934, 90ff; Hopkins in ILN 8 Dec. 1934, 963ff; du Mesnil du Buisson in GBA 1935, 1ff; CRAI 1935, 275ff; Watzinger in die Welt als Geschichte II, 1936, 397ff; Rostovtzeff e.o. Report, 62ff; cf. P. Koschaker in OLZ 1941, 271ff; Merlin in JS 1940, 36ff. Professor C. B. Welles informs me of the fact, that a final report is in preparation. We have drawn our description from the preliminary report. See fig. 7.

We are highly indebted to Prof. C. B. Welles and Miss Ann Perkins for sending us photographs of the finds.

General plan and history of the Mithraeum.

Rostovtzeff in RM 1934, 180ff and fig. 1; D-E, Pl. II and fig. 6; CRAI 1934, 91ff; GBA 1935, 6ff and fig. 2; Report, 62ff and figs. 29-35, Pls. I and III, 1, from which our, figs. 8-9.

“When the Mithraeum was founded in about 168 A.D. (see inscr. No. 39) it consisted of three apartments (see plans 8, 9). Room A (L. 4.65 Br. 5.80), the Mithras shrine, was entered by an axial door through a partition separating it from a central chamberB (L. 5.75 Br. 3.50), originally a house diwan, that opened into a courtyard D to the south, and a small chamber C. (L. 3.50 Br. 3.50) to the east”.

A was divided into three parts: a paved passage with on either side the benches band c (H. 0.72 Br. 1.70), in which the columns 1 and 2 had been built to support the ceiling, which was approximately 1.65 high over their benches, but about 1.60 higher over the central aisle.

Via the stairs d a rectangular, raised platform a (H. 0.88), in which a round well 9 (diam. 0;32). In front of a stood the main altar with two smaller side-altars, whereas against the backwall two reliefs had been fixed (see infra).

About 210 A.D. (see inscr. No. 53) a first rebuilding took place, because in the general destruction of the quarter the early Mithraeum was also destroyed (see fig. 10). The entire sanctuary was enlarged considerably. “The new alterations consisted of adding an antechamber B to the Mithras shrine by taking out the dividing partition and adding two more columns 3 and 4 on the foundations ofthat wall (L. 10.90); of building a small room E (L. 5.60 Br. 1.65) on the south and a low bench on the north of this new addition (H. 0.40 Br. 1.70); of turning the east chamber C into a vestibule and porch; of constructing an arched niche back of the altar; and of redecorating the entire chamber”.

Opposite a rectangular recess (L. 1.25 Br. 0.75) in the new podium, there was a basin 10 in the middle of the paved floor (Diam. 0.32). another basin 11 was situated in the former room C. Underneath the columns 3 and 4 two altars e and t were placed.

Finally in ca. 240 A.D. a second reconstruction took place, which resulted in the definitive shape of the sanctuary (see fig. 11).

“It is probable that the roof was removed and altered for the construction of the new vaulted spelaeum and the additional columns (5, 6, 7, 8).

In the Late Mithraeum, the chamber of the south E was entirely removed and in its place was built a bench, probably low; the low bench on the north side was heightened to the level of the upper benches; two more columns were added to either side, making the chamber more symmetrical; two chambers F (L. 3.25 Br. 6.00) and G (L. 2.50 Br. 6.00) to the north of the building, the earlier history of which is obscure, were joined to the Mithraeum, a narrow passageway being cut through the benches leading to a newly pierced doorway.

For the new altar-table the aisle between the benches was filled up to the bench level as far as the first pair (I, 2) of columns and a stair of seven steps was built against the face of this platform. Between the first pair of columns and the wall were built partitions that supported a vault covering the new raised platform”.

When the walls behind the Mithraeum had to be strengthened against the impendency of the Persians under Sapor, the sanctuary got buried under the sand at the capture of the fortification in 256 A.D.

We now proceed to a detailed description of the most important part of the sanctuary; the elevated altar niche (see figs. 12 and 13).

Rostovtzeff in RM 1934, 184ff and Pl. 11; ILN 1934,963; AJA 1935, Pl. IV; GBA 1935, fig. 5; Report, 79 and Pl. II and fig. 36.

http://www.tertullian.org/rpearse/mithras/display.php?page=cimrm34

Mithraeum at Dura-Europos

Originally an Iranian god, Mithras became especially popular in the Roman period among soldiers and the merchant class. It is not surprising, therefore, to find that he had a special status in the military garrison at Dura-Europos.

In 1933–34, during the seventh season of the excavations at Dura-Europos by Yale University and the French Academy of Inscriptions and Letters, a small shrine to Mithras was discovered along the western fortification wall in the northern part of the city. A dedicatory inscription found there, dated about A.D. 168–69, shows that the shrine was sponsored by Palmyrene archers who served in the Roman army.

There is no evidence of any earlier Mithraeum; it seems safe to assume that the god Mithras was not worshipped in Parthian Dura-Europos but came to the city with the Romans. The Mithraeum was rebuilt and augmented after the enlargement of the garrison in A.D. 209–11. An inscription from this phase shows that the dedicant of the renovation was a centurion named Antonius Valentius.

The building underwent yet another reconstruction and enlargement around A.D. 240. The decorations from this final phase were preserved by a defensive dirt embankment when the city was conquered by the Sassanians around A.D. 256 and are now part of the Yale University Art Gallery’s Dura-Europos Collection.

The cult of Mithras was a mystery religion that featured initiation, banquets, and the promise of salvation after death. Only men were allowed to join. Due to the exclusive nature of the cult, little is known about its rituals. There were seven levels, or grades, of initiation; graffiti at Dura-Europos listed names of initiates, given along with their Mithraic grade. Shrines dedicated to Mithras were generally located underground, commemorating the god’s birth in a cave; the Dura-Europos Mithraeum was unusual in that it was totally above ground.

The devotional focus of a Mithraic shrine was typically a cult relief showing Mithras slaying the Cosmic Bull (in a depiction known as the tauroctony), which symbolized the victory of light over primeval darkness.

While iconographic schemes varied among Mithraic shrines in different locations, this image was a constant. The Dura-Europos Mithraeum contained two such reliefs (at right). Their inscriptions show that they date from the earliest phase of the shrine. The only surviving elements of that phase, the reliefs were reused as cult images in each subsequent renovation. Both show Mithras and the Bull in characteristic fashion: Mithras, dressed in Persian costume, sits on the back of the Bull and pulls his head back with one hand while he stabs the animal in the neck with the other. A small dog drinks blood from the wound. In the larger of the two reliefs, the donors or dedicants of the relief are shown observing the scene. Mithraic iconography from this period generally omits donor images, so their presence here is another deviation for which the Dura-Europos shrine is notable.

A series of paintings are showing scenes from the life of Mithras (including the slaying of the Bull, this time in a landscape with trees and altars), as well as representations of the signs of the zodiac, surrounded the reliefs.

The reliefs were flanked on both left and right by single seated figures who, like Mithras, wear Eastern dress. Russian scholar and Yale professor in the 1920s Michael I. Rostovtzeff proposed that the two were members of the shrine’s Palmyrene congregation, although others have suggested that they are prophets or magi.

On the side walls of the niche were two virtually identical scenes of Mithras as a mounted archer hunting wild animals in a wood. These hunting scenes are particularly Iranian in character and display an Eastern sensibility unlike other depictions of Mithras in the western Roman Empire. They emphasize the god’s role as divine archer, one that would have carried special meaning for the Palmyrene archers who worshipped him at Dura-Europos.

https://www.thebyzantinelegacy.com/dura-mithraeum

Δούρα Ευρωπός, το Τέλειο Πρότυπο Πολυπολιτισμικότητας: Αραμαίοι, Έλληνες, Πάρθες, Ρωμαίοι και Πέρσες σε Μοναδικό Θρησκευτικό Συγκρητισμό δίπλα στον Ευφράτη

Dura Europos, the Perfect Model of Multiculturalism: Aramaeans, Greeks, Parthians, Romans and Persians in Unique Religious Syncretism by the Euphrates

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ “Ρωμιοί και Ρωμανία στους Δρόμους του Μεταξιού”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 25η Νοεμβρίου 2019

Στο κείμενό του αυτό, ο κ. Μπαϋρακτάρης παρουσιάζει τα βασικά σημεία μιας ομιλίας μου στο Πεκίνο τον Ιανουάριο του 2019 αναφορικά με τους Αραμαίους, κυριώτερο ιστορικό έθνος των Δρόμων του Μεταξιού, τα αραμαϊκά οικονομικά και πολιτισμικά κέντρα κατά μήκος των εμπορικών δρόμων μεταξύ της Ρ'ωμης και της Κίνας, και τον ρόλο τους στην διάδοση θρησκειών από την Ανατολή στην Δύση. Το κυρίως θέμα είναι εν προκειμένω η Δούρα Ευρωπός.

-------------------

https://silkroadorientalgreeks.wordpress.com/2019/11/25/δούρα-ευρωπός-το-τέλειο-πρότυπο-πολυπ/ ============================

Ρωμιοί και Ρωμανία στους Δρόμους του Μεταξιού

Πολιτισμικές Ανταλλαγές κι Αδελφωσύνη ανάμεσα σε Ρωμιούς, Πέρσες, Τούρκους, Μογγόλους, Ινδούς και Κινέζους

Η Δούρα Ευρωπός (Δοῦρα Εὐρωπός, Dura Europos, Дура Эвропос) είναι ένας από τους σημαντικώτερους αρχαιολογικούς χώρους όλου του κόσμου. Βρίσκεται στα ανατολικά άκρα της Συρίας, ακριβώς πάνω στην αριστερή (δυτική) όχθη του Ευφράτη, λίγο πριν ο ποταμός μπει στο Ιράκ – κάτι που σημαίνει ότι κάνουμε λόγο για τον μέσο ρου του Ευφράτη. Ο αρχαιολογικός χώρος βρίσκεται κοντά στο χωριό Σαλχίγιε, όχι μακριά από την τελευταία μεγάλη πόλη της Ανατολικής Συρίας Αμπού Κεμάλ.

Όπως το όνομά της δηλώνει, η πόλη ήταν αρχικά ένα ασσυροβαβυλωνιακό κάστρο (Ντουρ) στα δυτικά άκρα της Κεντρικής Μεσοποταμίας. Δούρα είναι η εξελληνισμένη μορφή του Ντουρ. Η επιπρόσθετη ελληνική λέξη προσδιορίζει το τεράστιο οπτικό πεδίο που προσφέρει ο παρά τον Ευφράτη λόφος πάνω στον οποίο αρχικά οι Ασσυροβαβυλώνιοι είχαν ανεγείρει ένα φρούριο. Ο χώρος προσφέρει ευρύτατη δυναυτότητα εποπτείας, συνεπώς προσφερόταν για μια σημαντική οχυρωματική θέση.

Στην μακραίωνη ιστορία της η Δούρα Ευρωπός ήταν η πόλη όλων των ορίων: αρχικά ανάμεσα στους Ασσύριους και τους Βαβυλώνιους. Η πόλη είναι το νοτιοδυτικό άκρο της Ασσυρίας και το βορειοδυτικό άκρο της Βαβυλώνας κατά την 2η προχριστιανική χιλιετία. Στα τέλη αυτής της χιλιετίας και στις αρχές της επόμενης, η Ντουρ και ο τριγύρω χώρος κατακλύσθηκαν από τους Αραμαίους που διασπάρθηκαν από τα νότια άκρα της Βαβυλώνας και τις ακτές του Περσικού Κόλπου μέχρι την Δαμασκό, την Κιλικία ή ακόμη την Λυδία όπως τεκμηριώνουν δίγλωσσες λυδικές – αραμαϊκές επιγραφές που έχουν σωθεί.

Ωστόσο, σήμερα, η Δούρα Ευρωπός δεν είναι αντικείμενο έρευνας των Ασσυριολόγων. Ο χώρος, του οποίου η ακμή ανάγεται στα σελευκιδικά, αρσακιδικά, και ρωμαϊκά χρόνια, είναι αντικείμενο έρευνας πολλών και διαφορετικών επιστημόνων. Η ανεύρεση αραμαϊκών, ελληνικών, λατινικών, παρθικών και περσικών επιγραφών ελκύει το ενδιαφέρον σημιτολόγων, ελληνιστών, λατινιστών και ιρανολόγων. Η τεράστια σημασία της καραβανούπολης ως κομβικού σημείου στους Ιστορικούς Δρόμους του Μεταξιού, των Μπαχαρικών και των Λιβανωτών την καθιστά αντικείμενο έρευνας όλων των ειδικών του Ρωμαϊκού Εμπορίου με την Κίνα.

Όμως περισσότερο από τα προαναφερμένα, η ιστορική σημασία της Δούρας Ευρωπού είναι ένα κάλεσμα για τους ιστορικούς θρησκειών, τους θρησκειολόγους που ειδικεύονται

1- στον Μιθραϊσμό και ιδιαίτερα στην αποδοχή του ανάμεσα στους Αραμαίους,

2- στην διάδοση ανατολικών θρησκειών, λατρειών, μυθολογιών, θεουργιών, μυστικισμών και επιστημών στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και την Μεσόγειο,

3- στον Ιουδαϊσμό και την διάδοση της αρχαίας ιουδαϊκής θρησκείας ανάμεσα στους Αραμαίους (που χαρακτηριστικά εκπροσωπεί η γνωστή Σαμαρείτιδα των ευαγγελικών περικοπών),

4- στην διατήρηση αρχαιοελληνικών και ρωμαϊκών θρησκειών και λατρειών ανάμεσα στις ελληνικές και ρωμαϊκές κοινότητες του σελευκιδικού και ρωμαϊκού κόσμου, και

5- στην διαμόφωση συγκρητικών μορφών θρησκειών με την ανάμειξη στοιχείων πολλών, διαφορετικής προέλευσης, δογμάτων.

Οι χρόνοι της ακμής της Δούρας Ευρωπού τοποθετούνται στην περίοδο από το 303 π.Χ., όταν ο Σέλευκος Νικάτωρ ανήγειρε εκνέου την πόλη ως κεντρικό σημείο στον δρόμο που συνέδεε την Αντιόχεια με την Σελεύκεια επί του Τίγρη (νότια της σημερινής Βαγδάτης), μέχρι την ιρανική σασανιδική επίθεση και καταστροφή της πόλης το 256 μ.Χ., όταν ο Σαπούρ Α’ μετώκισε το σύνολο του πληθυσμού στα ανατολικά κι άφησε την πόλη ως ερείπια να χαθεί κάτω από την άμμο της ερήμου για σχεδόν 1700 χρόνια.

Τα πολλά ευρήματα, τα τείχη, οι πύργοι, τα τεράστια κτήρια, οι πολλοί ναοί, το Μιθραίο, η Εκκλησία, η Συναγωγή, εντυπωσιακές τοιχογραφίες, οι πολλές επιγραφές και τα λοιπά κειμενικά τεκμήρια (περγαμηνές) που ανασκάφηκαν, ανασκάπτονται και θα ανασκαφούν στην Δούρα Ευρωπό κάνουν τον τόπο αυτό ένα από τα μοναδικά στην Παγκόσμια Ιστορία δείγματα αυθεντικής πολυπολιτισμικής κοινωνίας, η οποία αναπτύχθηκε από την εθελούσια συνεργασία και συμβίωση πολλών διαφορετικών εθνών, κι όχι από τυχον παράξενη υποκίνηση, τεχνητή υποδαύλιση, και υστερόβουλη επέμβαση. Ήταν μια φυσιολογική συνέπεια των γενικωτέρων εξελίξεων στον ευρύτερο χώρο κι όχι ένα προγραμματισμένο και προσχεδιασμένο τερατούργημα.

Στην Δούρα Ευρωπό ομιλήθηκαν διάφορες αραμαϊκές γλώσσες και διάλεκτοι, καθώς υπήρχαν ντόπιοι Αραμαίοι αλλά και Παλμυρηνοί και Χατραίοι (: από την Χάτρα, άλλη αραμαϊκή καραβανούπολη – κέντρο εμπορίου Δύσης – Ανατολής, στο σημερινό βορειοδυτικό Ιράκ). Επίσης ομιλήθηκαν αρχαία ελληνικά, λατινικά, παρθικά, ιουδαϊκά, μέσα περσικά, αρχαία υεμενικά, και αραβικά, καθώς από κει περνούσε το εμπόριο από την Μεσόγειο προς το Ιράν, την Ινδία και την Κεντρική Ασία, όπως επίσης και το εμπόριο από την Υεμένη και το Κέρας της Αφρικής προς τον Καύκασο και περιοχές της Κεντρικής Ασίας.

Η Ιστορία της Δούρας Ευρωπού τεκμηριώνει κάτι το πολύ σημαντικό: δεν χρειάζεται μια πόλη για να μείνει ως εξαιρετικά σημαντική στην Ιστορία να είναι πρωτεύουσα ενός ισχυρού κράτους. Κι έτσι ήταν η ιστορία αυτού του μοναδικού τύπου που λειτούργησε σαν χωνευτήρι πίστεων, παραδόσεων, δοξασιών και μυστικισμών σε βαθμό που την αποκάλεσαν Πομπηία της Ερήμου.

Η Δούρα Ευρωπός παρέμεινε σελευκιδική από το 303 π.Χ. μέχρι το 113 π.Χ. όταν την κατέκτησαν οι Πάρθοι, οι οποίοι την εκράτησαν μέχρι το 114 μ.Χ., όταν επελαύνοντας προς τα ανατολικά την κατέλαβε ο Τραϊανός, ο μόνος Ρωμαίος αυτοκράτορας που έφθασε στον μυχό του Περσικού Κόλπου και στα δυτικά παράλια της Κασπίας. Οι Πάρθοι ανακατέλαβαν την πόλη το 117 μ.Χ. και την διατήρησαν μέχρι το 165 μ.Χ. Τότε οι Ρωμαίοι την ανέκτησαν και την διατήρησαν, ως ‘Αποικία’ (Colonia) από το 211 μ.Χ., μέχρι την σασανιδική ιρανική κατάληψη του 256 μ.Χ. και καταστροφή της πόλης.

Έτσι, η Δούρα Ευρωπός υπήρχε πάντοτε μια πόλη ανάμεσα σε δυο κόσμους: του Σελευκίδες της Συρίας και τους Αρσακίδες του Ιράν πρώτα, και τους Ρωμαίους και τους Σασανίδες του Ιράν έπειτα. Με τους Ρωμαίους και Μακεδόνες κατοίκους της, η Δούρα Ευρωπός παρέμεινε το ανατολικώτερο σημείο όπου αρχαία ελληνικά και λατινικά ομιλούντο τον 3ο αιώνα στην Συρο-Μεσοποταμία.

Για την Δούρα Ευρωπό μπορούν να γραφούν εγκυκλοπαίδειες. Είναι ο χώρος όπου σώζονται η αρχαιότερη εκκλησία, η αρχαιότερη συναγωγή και το αρχαιότερο Μιθραίο δυτικά του Ιράν.

Δείτε το βίντεο:

Дура Эвропос: Многокультурный караванный город на берегу Евфрата: арамейцы, греки, римляне и иранцы

https://ok.ru/video/1581278431853

Περισσότερα:

Первоначально на месте Д.-Е. располагалась древнеассир. крепость. В 300-280 гг. до Р. Х. Селевк I Никатор основал там колонию македон. воинов, охранявших переправы через Евфрат на пути из 2 столиц гос-ва Селевкидов – Антиохии-на-Оронте и Селевкии-на-Тигре. Приблизительно после 113 г. до Р. Х. в составе Месопотамии Д.-Е. перешел под власть Парфии, став важным форпостом в Сирии. Население города к Iв. до Р. Х. было по преимуществу арамейским. В 116 г. Д.-Е. был оккупирован войсками рим. имп. Траяна, позже возвращен имп. Адрианом парфянам, в 165 г., во время парфянского похода имп. Луция Вера, завоеван римлянами и включен в состав рим. пров. Сирия, в 211 г. получил статус колонии. С рим. завоеванием Д.-Е. стал одним из форпостов в войнах с Парфией, его гарнизон был увеличен за счет войск, базировавшихся в Сев. Европе, было начато строительство оборонительных сооружений. С падением Парфии и усилением гос-ва Сасанидов город неоднократно переходил из рук в руки. В 256 или 257 г. крепость была разрушена войсками сасанидского царя Шапура I (сохр. следы разрушений, останки воинов, погибших в подстенных подкопах). В 260-273 гг. Д.-Е. входил в состав гос-ва Пальмира, позже стал местом поселений христ. отшельников, постепенно был поглощен пустыней.

В эпоху правления Селевкидов (возможно, раньше) город был окружен зубчатой стеной со сторожевыми башнями (сохр. остатки 26), разделен улицами на квадраты по античной Гипподамовой системе (судя по следам неоконченных строительных работ, первоначальный план не был осуществлен; основной план сохр. структуру эллинистического города). От главных Пальмирских ворот (17-16 гг. до Р. Х.) начиналась широкая улица, на к-рой находилась агора; по оси этой улицы в юго-вост. части города располагалась старая цитадель, основанная греками как стратегион (резиденция стратега), на северо-востоке – новая цитадель (времени Селевкидов, IIв. до Р. Х.; перестроена и достроена в парфянский период), у сев. оконечности города, у приречной стены,- резиденция начальника рим. гарнизона (после 227).

От парфянского времени в Д.-Е. сохранились руины цитадели и дворца, остатки жилых домов, руины храмов греч., местных вост. и синкретических греко-сир. и греко-иран. божеств: Баала-Бела, Артемиды, культ к-рой слился с культом иран. Нанайи (40-33 гг. до Р. Х., перестроен при парфянах из греч. храма, служил центром офиц. культа Д.-Е. в греч., парфянский и рим. периоды), сир. богини Атаргатис (31-2 гг. до Р. Х., к востоку от храма Артемиды-Нанайи, построен по сходному плану), Зевса Кириоса (Господа), Зевса Теоса (Бога) (114 г., к северу от кардо), Зевса Мегиста (Величайшего) (169 г., на месте древнего храма 95-70 гг. до Р. Х., имеет смешанные греко-парфянские черты), т. н. храма Пальмирских богов, или храма Гадде, посвященного 2 пальмирским божествам – Баалам (до 159, между храмом Атаргатис и агорой Д.-Е.), Адониса и др. Нек-рые из храмов были расписаны, в руинах обнаружены рельефы и статуи. К рим. времени относятся укрепления в военном квартале и возведенные на месте жилого квартала парфянского времени строения, предназначенные для гарнизона, занявшие 1/4 территории города, где располагались термы и храмы. В храмах Д.-Е. обнаружено множество вотивных рельефов, стилистически близких к пальмирским, при полном их отсутствии в погребальных комплексах.

Открытые в Д.-Е. жилые дома (по типу и архитектурному декору греч. или эллинизированные, рим. или отмеченные рим. влиянием – «дворец Лисия» с портиком на стороне террасы, обращенной к Евфрату; «дворец начальника пограничной стражи» в военном квартале) и многочисленные святилища имеют месопотамский облик – комплекс помещений вокруг главного двора, окруженного стеной. За стенами Д.-Е. расположены некрополи, представляющие собой подземные захоронения с неск. погребальными башнями.

В 256 г., видимо незадолго до осады армией Сасанидов, застроенный квартал шириной ок. 12-15 м, прилежащий к стене, высота к-рой составляла 10 м, был засыпан рим. солдатами битым кирпичом, благодаря чему до наст. времени сохранились храм Пальмирских богов, митреум (храм Митры), дом рим. типа с «домовой церковью», синагога (с 245).

Остатки крепости Д.-Е. были обнаружены 30 марта 1920 г., когда при рытье траншей брит. солдаты увидели росписи храма Пальмирских богов с изображением жрецов и римского легионера, приносящих жертвы богам. Эксперт археолог Дж. Г. Брестед, 1-м ознакомившийся с городищем, предположил, что оно известно по лит. источникам как Д.-Е. В 1922-1923 гг. раскопки Д.-Е. вела франц. экспедиция под рук. Ф. Кюмона (в публикации 1926 г. он подтвердил, что обнаруженный город является Д.-Е.), в 1928-1937 гг.- франко-амер. экспедиция под рук. М. И. Ростовцева из Йельского ун-та; раскопки были остановлены в связи с началом второй мировой войны. В сер. 80-х гг. раскопки возобновлены франко-сирийской экспедицией под рук. П. Лериша.

http://www.pravenc.ru/text/180593.html

Δείτε το βίντεο:

Дура Эвропос: Самый захватывающий мультикультурный караванный город в мире: арамейцы, греки, римляне и иранцы

https://vk.com/video434648441_456240370

Περισσότερα:

Ду́ра-Е́вропос [греч. Ϫοῦρα Εὔρωπος], древний город на берегу р. Евфрат, у одной из главных дорог, связывавших Дамаск с Месопотамией; в наст. время – городище близ дер. Эс-Салихия (Вост. Сирия); музей под открытым небом. Совр. название условно и образовано из слияния арам. duru – стена, крепость (название бытовало среди местного населения) и македон. топонима Europos(офиц. название в греко-рим. документах).

Памятники материальной культуры и эпиграфики, сохранившиеся в Д.-Е., доказывают, что в парфянский период его население было сирийским, арабским и иранским. Этническая картина усложнилась при Селевкидах с поселением греков и македонян, затем – с рим. завоеванием. Различные религии были принесены в Д.-Е. греками, рим. воинами (в основном германцами из Сев. Европы), арабами из Пальмирского оазиса, степными кочевниками, парфянами; население разделялось по вероисповеданию, о чем свидетельствуют надписи: в синагоге они выполнены на арам. языке, в «церкви» – на греческом.

http://www.pravenc.ru/text/180593.html

Δείτε το βίντεο:

Dura Europos: The World’s most Fascinating Multicultural Caravan City: Aramaeans, Greeks, Romans & Iranians

https://orientalgreeks.livejournal.com/1918.html

Περισσότερα:

Dura Europos (“Fort Europos”) is a ruined Hellenistic-Roman walled city built on cliff 90 meters above the banks of the Euphrates river. It is located near the village of Salhiyé, in today’s Syria. Destroyed by war and abandoned in the 3rd century AD, it lie hidden until its rediscovery in 1920. Excavations have revealed, among other important ruins, the oldest synaogogue and oldest church ever found. Due to its remarkable preservation and has sometimes been dubbed the “Pompeii of the Syrian Desert.”

Dura Europos was founded in 303 BC by the Seleucids (Alexander the Great’s successors) on the intersection of an east-west trade route and a north-south trade route along the Euphrates. The new city, named for the birthplace of Seleucus I Nicator, controlled the river crossing on the route between Antioch on the Orontes and Seleucia on the Tigris. Dura Europos was part of a network of military colonies intended to secure Seleucid control of the Middle Euphrates.

Dura was rebuilt as a great Hellenistic city in the 2nd century BC, with a rectangular grid of streets arranged around a large central agora, was formally laid out. Its location on a major crossroads made it a very cosmopolitan city: inscriptions in many languages have been found here and the religious buildings of pagans, Jews and Christians stand side by side.

Dura Europos later became a frontier fortress of the Parthian Empire and it was captured by the Romans in 165 AD. In the early 200s AD, the famed house-church and synagogue were built at Dura Europos. There was also a Mithraeum, a Temple of Bel and a Temple of Adonis in the multi-cultural city.

Dura Europos was abandoned after a Sassanian siege in 256-257. In a last-ditch attempt to save the city, the synagogue was filled in to make a fortress, thereby ensuring its preservation. The city eventually became covered in shifting sands and disappeared from sight.

Although the existence of Dura-Europos was long known through literary sources, it was not rediscovered until British troops under Captain Murphy made the first discovery during the Arab rebellion in the aftermath of World War I. On March 30, 1920, a soldier digging a trench uncovered beautifully preserved frescoes. The American archeologist James Henry Breasted, then at Baghdad, was alerted. Major excavations were carried out in the 1920s and 1930s by French and American teams.

The first excavations of the site, undertaken by Franz Cumont and published in 1922-23, identified the site as Dura-Europos and uncovered a temple before renewed hostilities in the area closed it to archaeology. Later, renewed campaigns directed by Michael Rostovtzeff funded by Yale University continued until 1937, when funds ran out with only part of the excavations published. World War II then interfered.

Since 1986 excavations have resumed. Not the least of the finds were astonishingly well-preserved arms and armour belonging to the Roman garrison at the time of the final Sassanian siege of 256. Finds included painted wooden shields and complete horse armours, preserved by the very finality of the destruction of the city that journalists have called “the Pompeii of the desert”.

The largely mud-brick architecture of Dura Europos does not compare to Palmyra visually, but the dramatic remains of the walls and siegeworks combined with precipitous views over the green valley of the Euphrates makes for a striking sight. And arguably, Dura surpasses Palmyra in historical and religious importance.

Dura-Europos was a cosmopolitan society: over a hundred parchment and papyrus fragments and many inscriptions have been discovered at the site, which include Greek, Latin, Palmyrenean, Hebrew, Hatrian, Safaitic, and Pahlavi.

Three of the covered homes in Dura Europos had been converted for use as religious buildings. One had become a Mithraeum, dedicated to the worship of the god Mithras, who was popular with Roman soldiers. Another had undergone structural modifications to become a Jewish synagogue. The third home had been converted to a Christian church. The synagogue and church are the oldest that have been found anywhere, and are also remarkable in that they were built very close to each other at virtually the same time.

The world’s oldest preserved Jewish synagogue in Dura-Europos has been dated by an Aramaic inscription to 244. It was preserved when it was filled with earth to strengthen the city’s fortifications against a Sassanian assault in 256. It was uncovered in 1935 by Clark Hopkins, who found that it contains a forecourt and house of assembly with frescoed walls depicting people and animals, and a Torah shrine in the western wall facing Jerusalem.

The synagogue’s painted walls and roof of baked-brick tiles were transported across the desert 300 miles away to Damascus, where it became the centrepiece of the National Museum built in 1934. Yale had to settle for a copy.

Dura-Europos also boasts the oldest known Christian church. It was dismantled and re-constructed at Yale University in the early 1930s, so there isn’t much to see at Dura-Europos but basic foundations.

The church occupied a typical Roman upper-class house centered around a columned courtyard with an open room (atrium). In the center of the courtyard was a pool (impluvium). At the opposite end from the entrance was a raised area (tablinum) containing a table and used by the family as a reception area and for ceremonial functions.

Scholars speculate that the congregation gathered around the pool, which was used for baptism. In the tablinum sat the bishop, who celebrated the Eucharist (communion) at the table. This arrangement provides a basis for the liturgical arrangement of later basilica churches.

The murals of the Dura Europos chuch were painted between 232 and 256 AD and are among the earliest examples of Christian art that survives today. The mural of the Healing of the Paralytic contains the earliest image of Jesus found anywhere.

In 1933, an important fragmentary text was unearthed at Dura Europos that contained a previously unknown Greek harmony of the gospels, dated to the late 2nd century. This has been important for early Christian studies, particular those of Tatian’s Diatessaron, a more well-known gospel harmony.

Excavations have also revealed the ruins of pagan temples dedicated to Greek, Roman and Palmyrene gods, including a Temple of Bel (a Semitic god) and a Temple of Adonis (a Greek god).

Preserved in the Temple of Adonis was a 2nd-century dedicatory inscription, which is now in the Louvre Museum. Other finds from Dura can be seen at the National Museum in Damascus and elsewhere.

http://www.sacred-destinations.com/syria/dura-europos

Δείτε το βίντεο:

Δούρα Ευρωπός: Το Μέγιστο Πολυπολιτισμικό Κέντρο της Ιστορίας – Αραμαίοι, Έλληνες, Ρωμαίοι, Ιρανοί

https://www.youtube.com/watch?v=b0CYNFhXdYE

Περισσότερα:

Η Δούρα Ευρωπός είναι αρχαία πόλη, στις όχθες του ποταμού Ευφράτη, στα σύνορα μεταξύ Μεσοποταμίας και Συρίας. Ιδρύθηκε, ως στρατιωτική αποικία, μετά το πέρας του Βαβυλωνιακού πολέμου (311-309 π.Χ.) από τον στρατηγό Νικάνορα (λογικά είναι το ίδιο πρόσωπο που ίδρυσε την Έδεσσα και την Αντιόχεια Μυγδονική) για λογαριασμό του κυρίου του Σελεύκου Α΄ Νικάτορος (358-281 π.Χ.), ενός εκ των βασιλικών φίλων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η ονομασία Ευρωπός προέρχεται από την ομώνυμη πατρίδα του Σελεύκου στην Μακεδονία.

Το 253 ή 256 μ.Χ. καταστράφηκε από τους Πέρσες και σκεπάστηκε από την άμμο. Όταν, στις δεκαετίες 1920 – 1930, η αρχαιολογική σκαπάνη την επανέφερε στο φως ο Mikhail Rostovtzeff την είχε αποκαλέσει «Πομπηία της ερήμου». Η ανακάλυψή της έγινε τυχαία από το βρετανικά στρατεύματα το 1920.

https://el.wikipedia.org/wiki/Δούρα_Ευρωπός

Dura-Europos (Greek: Δοῦρα Εὐρωπός), also spelled Dura-Europus, was a Hellenistic, Parthian and Roman border city built on an escarpment 90 metres (300 feet) above the right bank of the Euphrates river. It is located near the village of Salhiyé, in today’s Syria. In 113 BC, Parthians conquered the city, and held it, with one brief Roman intermission (114 AD), until 165 AD. Under Parthian rule, it became an important provincial administrative center. The Romans decisively captured Dura-Europos in 165 AD and greatly enlarged it as their easternmost stronghold in Mesopotamia, until it was captured by the Sasanian Empire after a siege in 256–57 AD. Its population was deported, and after it was abandoned, it was covered by sand and mud and disappeared from sight.

Dura-Europos is extremely important for archaeological reasons. As it was abandoned after its conquest in 256–57 AD, nothing was built over it and no later building programs obscured the architectonic features of the ancient city. Its location on the edge of empires made for a co-mingling of cultural traditions, much of which was preserved under the city’s ruins. Some remarkable finds have been brought to light, including numerous temples, wall decorations, inscriptions, military equipment, tombs, and even dramatic evidence of the Sassanian siege.

https://en.wikipedia.org/wiki/Dura-Europos

Ду́ра-Эвропо́с (греч. Δοῦρα Εὐρωπός) — античный город на Евфрате (вблизи современного города Сальхиях в Сирии), существовавший примерно с 300 года до н. э. до 256 года. Получил известность в связи с археологическими находками и хорошо сохранившимися древними фресками. Дура на арамейском означает «крепость».

Город был основан царём Селевком IНикатором около 300 года до н. э. среди многих других и просуществовал более 550 лет. Примерно в 100 году до н. э. перешёл под власть Парфянского царства, а с 165 года — Римской империи. В римское время Дура-Европос был крупным торговым центром, и большинство археологических находок относятся к этому периоду времени. В 256 году захвачен войсками Сасанидов и заброшен.

Селевк, диадох Александра Македонского, выбрал для поселения своих солдат заброшенную ассирийскую крепость на дороге из Дамаска в Междуречье и дал ей имя «Дура». Римляне назвали город «Дура-Европос», потому что местная аристократия состояла из потомков македонцев, то есть они подчеркнули что город управляется «европейцами» из Македонии. Крепость стояла на высоком берегу среднего Евфрата, защищённая с трёх сторон крутыми обрывами, а четвёртая сторона, противоположная от реки и примыкающая к пустыне, была обнесена длинной прямой стеной с башнями. Размеры города составляют примерно 700 на 1000 м.

Город регулярно спланирован (прямо пересекающиеся улицы) в селевкидское время, к которому относятся агора, остатки храмов, цитадель. Со временем гражданское население стало превалировать, и крепость превратилась в захолустный городок, выросший вокруг рыночной площади. Однако население можно назвать гражданским лишь условно. В военное время земледельцы вставали в строй, образуя сословие так называемых клерухов. В социальном отношении жители делились по родам, как и в Македонии. Земля клерухам давалась в пожизненную аренду за их службу или службу их детей, оставаясь царской собственностью.

https://ru.wikipedia.org/wiki/Дура-Эвропос

———————————-

Περισσότερα:

Dura Europos, ruined city on the right bank of the Euphrates between Antioch and Seleucia on the Tigris, founded in 303 B.C.E. by Nicanor, a general of Seleucus I. It flourished under Parthian rule. The site is in modern Syria, on a plateau protected on the east by a citadel built on bluffs overlooking the river, on the north and south by wadis, and on the west by a strong rampart with powerful defensive towers. Its military function of the Greek period was abandoned under the Parthians, but at that time it was the administrative and economic center of the plain extending 100 km between the confluence of the Ḵābūr and Euphrates rivers and the Abū Kamāl gorge to the south.

I. Archaeology and History

Initial archeological exploration of the city took place in 1920-22, under the direction of Franz Cumont and the sponsorship of the Académie des Inscriptions et Belles-Lettres in Paris. From 1929 to 1937 Yale University and the Académie sponsored excavations under the initiative of M. I. Rostovtzeff, who published Dura-Europos and Its Art, a synthesis of the history of the town and of its civilization, formed from Greek, Semitic, and Iranian components. This work has served as the basis for all subsequent studies of the site. In fact, however, understanding of Dura Europos depended mainly on written materials (parchments, papyri, inscriptions, and grafitti; see ii, below), paintings, tombs, and portable objects (e.g., coins, bronzes, and lamps) from the excavations, and very little attention has been paid to the architectural remains. Although nearly a third of the town has been excavated, a large number of buildings have been published only summarily or not at all. It therefore became necessary to resume the work of publication, and for this reason the Mission Franco-Syrienne de Doura-Europos was formed in 1986 under the joint direction of the author and Assad Al-Mahmoud; the major objectives are to reexamine the archeological data, to make available the entire mass of documentation from previous excavations, as well as to save the monuments from destruction.

Dura Europos was brought into the Iranian cultural sphere after the Parthian conquest in about 113 B.C.E. (Bellinger; Welles). This domination lasted three centuries, interrupted by a Roman occupation in 115-17 C.E., during Trajan’s expedition to Ctesiphon. In 165 Dura was conquered by Avidius Cassius and became a stronghold in the Roman defensive system along the eastern frontier of the empire. Nevertheless, despite an impressive effort to reinforce its defenses, the town was unable to withstand the great offensive launched by the Sasanian Šāpūr I (240-70) in 256; it was taken after a bitter siege, and the population was deported, thus putting an end to the town’s existence.

The Parthian period

According to recent discoveries, Dura Europos, originally a fortress, was constituted as a city only in the late Hellenistic period and had been only sparsely populated throughout the Greek period. It was under the Parthians, however, that the city assumed its essential aspect, as revealed by the excavations, a configuration only partly modified by the Roman occupation, except for transformation of the northern sector into a Roman camp. Recent work by the Mission Franco-Syrienne has permitted some refinement of this picture; certain buildings that had formerly been attributed to the Parthians can now be dated to the Hellenistic period. For example, according to Armin von Gerkan, the cut-stone fortifications of Dura Europos had been built by the Parthians, fearful that the Greek wall of unbaked bricks would be insufficient against a Roman attack. Only the northern section of the original western wall survived, which he took as proof that the project had been rendered unnecessary by the peace concluded between the Parthians and Augustus in 20 B.C.E. (pp. 4-51). This conclusion was based more on probabilities extrapolated from the reports of ancient historians than on archeological discoveries and has been contradicted by the results of recent soundings and clearing of earlier trenches. It is now clear that it was the Greeks themselves who built the stone fortifications, in the second half of the 2nd century B.C.E., and that the use of mud bricks resulted from the imminent threat from the Parthians, which forced the builders to finish the wall with more easily obtained material (Leriche and Mahmoud, l990). Similarly, the reconstruction of the palace of the strategus and its extension to the north, as well as construction of the second palace in the citadel, which shows a number of similarities, had been attributed to the Parthian period, but recent excavations in the interior and at the base of the facade of the former building have revealed that it belongs to the 2nd century B.C.E., that is, the Greek period. In a recent study Susan Downey (1988) has also called into question the restoration of one palace with an ayvān, which was suggested in the Yale publications and would imply a Parthian construction.

The Parthian period thus appears to have been primarily a phase of expansion at Dura Europos, an expansion favored by abandonment of the town’s military function. All the space enclosed by the walls gradually became occupied, and the installation of new inhabitants with Semitic and Iranian names alongside descendants of the original Macedonian colonists contributed to an increase in the population (Welles et al.). In his celebrated Caravan Cities Rostovtzeff had argued that this prosperity could have resulted from the town’s position as a trading center and caravan halt, but this hypothesis has been abandoned, for nothing uncovered by the excavations has confirmed it. Instead, Dura Europos owed its development to its role as a regional capital, amply illustrated by the contents of inscriptions, parchments, and papyri.

In the Parthian period Greek institutions remained in place (Arnaud), and the property-zoning scheme established in the Hellenistic period was respected in new construction; that is, buildings were kept within the limits of pre-existing blocks 35 x 70 m laid out uniformly over the entire surface of the plateau, even to a large extent in the interior wadis. The only exceptions were the quarter of the town southeast of the citadel, which had apparently already been occupied before the division into lots, and a sector of the agora that had been invaded by domestic buildings. The ramparts were neglected: Domestic trash accumulated along the periphery, finally forming a mass so thick that it prevented access to certain towers on the western wall.

The architecture of the Parthian period was characterized by a progressive evolution of Greek concepts toward new formulas in which regional traditions, particularly those derived from Babylonia, played an increasing role. These innovations affected both religious and domestic buildings. No secular public building is known to have been built during the Parthian period, with the possible exception of a bath constructed of cut stone in the northeast sector of the town. The evolved Parthian forms generally persisted into the Roman period, except for buildings in the Roman camp in the northern third of the town, for example, the palace of the Dux Ripae and the praetorium.

The architecture of private dwellings varied in detail according to the wealth of the owner. The systematic layout of the Greek city, in which each house was supposed to cover one-eighth of a block (ca. 300 m2), was abandoned or modified through subdivision and consolidation resulting from sales or inheritance (Saliou). The smallest houses covered one quarter or even less of a Greek lot whereas other more luxurious examples covered up to half a block. But the organizing principle of the house remained fundamentally the same: The street door, often situated at a corner of the house, opened onto a corridor leading into a central courtyard, which provided access and light to the various rooms of the house. The principal room, the andrón, was usually situated on the south side, opening to the north, and was surrounded on all four walls by a masonry bench; it served as a reception room (Allara). Some houses incorporated columns, but gabled roofs disappeared in favor of terraces, rooms became irregular in shape, and several houses had second stories.

Religious architecture underwent a comparable evolution, traceable through numerous excavated buildings: the temples of Artemis Nanaïa II and Zeus Megistos II, the necropolis temple, and the temples of Artemis Azzanathkona, Zeus Kyrios, Atargatis, Bel, Aphlad, Zeus Theos, Gad, and Adonis. This architecture diverged more and more from the hypothetical Greek model, if in fact such a model had ever been introduced at Dura Europos (Downey, 1988, p. 176). All the temples of the Parthian period have the same basic plan, with variations in detail. A generally square temenos is enclosed by a blank wall; the naos stands at the back of the interior courtyard facing the entrance. Against the interior face of the enclosure wall are a series of rooms for service or secondary cults, usually built by donors. When the naos is set against the back wall of the temenos, a narrow space is left between them to provide a separation of the cella from the exterior world. The building is small, usually square in plan, and raised on a podium of two or three steps, with one or more altars in front. The interior is divided in two: the pronaos, which occupies the full width of the building and is sometimes furnished with tiers of benches on either side of the entrance, and the cella, usually flanked by two chapels or lateral sacristies. The cult image on the wall opposite the entrance, either mounted on a pedestal or painted directly on the surface. All that remains from the Greek tradition is the occasional presence of a columned facade in front of the temple or porticoes along the sides of the courtyard, as at the temple of Bel.

It is thus clear that at Dura Europos entirely original architectural formulas were perfected during the Parthian period, in both religious and domestic constructions; the Babylonian element predominated, though with a certain Greek dressing, but no unequivocal Iranian influence appears. The formula for religious buildings was followed in all temples, whatever the form of worship to which they were consecrated, Greek or Semitic.

The only Iranian cult known at Dura Europos was that of Mithra, which paradoxically had been introduced into the city by Roman troops in 168. The mithraeum, located near the western wall in the Roman camp, belongs to the type dedicated to the cult throughout the Roman world and has no features in common with the other religious buildings at Dura Europos, except that it stands on a podium. It appears to have been a single room of modest dimensions with a bench on each of the longer sides; above the central aisle there was a raised ceiling with a clerestory. At the end of the room was a niche containing two cultic bas-reliefs with an altar before them. The entire surface of the room was covered with painted decoration: scenes from the life of Mithra, representations of magi and the zodiac around the bas-reliefs in the niche, and mounted hunting scenes on the side walls.

Although Iranian influence is difficult to find in the architecture of Dura Europos, in figurative art it is much more pronounced. In fact, owing to landfill that preserved religious buildings along the western wall (see below), Dura has provided the main evidence of a decorative art that seems to have developed in Parthian domains, reflecting a synthesis of the traditions of the ancient Near East (linear drawing, two-dimensional forms, stiff poses) and the Hellenic world (the use of architectural decoration and friezes, types of dress). Furthermore, in religious settings, those most fully represented, the principle of “Parthian frontality” prevailed. This convention, according to which all figures, human or divine, face directly forward, with eyes fixed on the spectator, made its appearance at Dura very early, in the oldest painting, of the sacrifice of Conon, in the temple of Bel (probably 1st century C.E.). It persisted until the destruction of the city, as attested in the frescoes of the synagogue, dating from 245. It was equally apparent in sculpture and terra-cottas (except for a statue of Artemis with the tortoise, which comes from a Hellenistic center) and, for example, in two reliefs of the Gads of Dura and Palmyra. On the other hand, in frequent narrative scenes of combat and hunting on horseback, like those in the mithraeum, the horses and wild beasts are portrayed in a flying gallop, a characteristic that was to be developed in Sasanian art.

The siege of Dura Europos

The Sasanian siege of Dura Europos in 256 brought an end to the town’s existence and immobilized Šāpūr’s army for several months. The determined resistance put up by the inhabitants forced the assailants to adopt various siege tactics, which eventually resulted in conquest of the city; the defensive system, the mines, and the assault ramp were left in place after the deportation of the population, which permits modern investigators to gain an exact idea of the military techniques of the Sasanians and the Romans in the mid-3rd century.

It is not known where the Sasanians located their camp, but traces of their operations against the city wall still survive (du Mesnil du Buisson). To guard against the attack, which was clearly expected from the time that the Sasanian empire was established, the Romans had heightened and reinforced the external faces of the western and northern ramparts by masking them with thick layers of fill covered by a mud-brick glacis and thus burying the buildings along the inside of the wall. The Persians undermined towers 19 and 14 on the western wall in order to bring them down, but, owing to the filling and the glacis, the towers were not really destroyed. At the southeast corner of the town they built an assault ramp 40 m long and 10 m high against the wall to permit troops to enter; it consisted of a mass of fill packed between two walls of brick and paved with baked bricks, which made it possible to move a siege machine close to the wall. Two tunnels, each wide enough to permit several men to advance abreast, were dug near the body of the ramp. There is no surviving textual description of the siege of Dura Europos, but Ammianus Marcellinus’ account of the siege of Amida a century later, in which the same techniques were used, permits reconstruction of the operations at Dura; the main siege weapons were catapults, movable towers, and even elephants. Clearly the Sasanian armies had a sophisticated knowledge of siege techniques.

The discovery of the body of a Sasanian soldier in one of the trenches has also yielded precious information. He was equipped with a coat of mail, a sword ornamented with a jade disk of Central Asian type, and an iron helmet made in two halves with an iron crest running vertically down the center of the front, of clearly Mesopotamian and Iranian origin. This type of helmet served as a model for those adopted in the Roman empire in the 3rd century (James).

The chronology of the siege operations has given rise to a debate that is still far from having been resolved. The discovery of Pahlavi inscriptions on the frescoes of the synagogue does not prove that the town had first been occupied by the Sasanians during a campaign in 253, three years before the final siege. It is also improbable that a house near the triumphal arch on the main street, in which there was a fresco of Sasanian type showing a fight between cavalrymen, belongs to this putative first occupation. It seems now that this fresco, several ostraca in Pahlavi found in the palace of the Dux Ripae (Figure 30/13), and the tombs discovered in the town and along the river resulted from temporary installation of a small Persian detachment in the town after the victory of 256 (MacDonald; Leriche and Al Mahmoud, 1994).

Τις βιβλιογραφικές παραπομπές μπορείτε να βρείτε εδώ:

http://www.iranicaonline.org/articles/dura-europos

———————————————–

Γενικά:

http://www.tertullian.org/rpearse/mithras/display.php?page=cimrm34

https://www.thebyzantinelegacy.com/dura-mithraeum

https://sergeyurich.livejournal.com/809515.html

https://en.wikipedia.org/wiki/Dura-Europos

https://en.wikipedia.org/wiki/Dura-Europos_synagogue

https://ru.wikipedia.org/wiki/Дура-Эвропос

https://ru.wikipedia.org/wiki/Синагога_Дура-Европос

https://el.wikipedia.org/wiki/Δούρα_Ευρωπός

https://artgallery.yale.edu/online-feature/dura-europos-excavating-antiquity

http://media.artgallery.yale.edu/duraeuropos/dura.html

http://www.sacred-destinations.com/syria/dura-europos

http://www.pravenc.ru/text/180593.html

https://www.livius.org/articles/place/dura-europos/

https://artgallery.yale.edu/collections/objects/6746

http://users.stlcc.edu/mfuller/DuraMithras.html

https://www.cambridge.org/core/books/religion-society-and-culture-at-duraeuropos/mithraeum-of-duraeuropos/EC5B512F8931E969F185C033CB758FA2

—————————————–

Αρχική ανάρτηση του βίντεο:

Dura Europos – The Life, Death and Resurrection of an ancient city – Syria

I traveled to Dura Europos just before the outbreak of the Syrian civil war and were one of the last to see this magnificent site before it was destroyed.

Dura Europos was a Hellenistic, Parthian and Roman border city built on an escarpment above the Euphrates river in eastern Syria.

It was conquered in 114 AD and finally captured in 165 AD by the Romans (who greatly enlarged it as their easternmost stronghold in Mesopotamia) and destroyed after a Sassanian siege in 257 AD. After it was abandoned, it was covered by sand and mud and disappeared from sight.

Abandoned after its conquest in 256–7 AD, nothing was built over it and no later building programs obscured the architectonic features of the ancient city. Its location on the edge of empires made for a co-mingling of cultural traditions, much of which was preserved under the city’s ruins.

Some remarkable finds have been brought to light, including numerous temples, wall decorations, inscriptions, military equipment, tombs, and even dramatic evidence of the Sassanian siege during the Imperial Roman period which led to the site’s abandonment.

After it has been severely looted by the Islamic State in the ongoing Syrian Civil War, it was demolished by ISIS.

---------------------

Κατεβάστε το κείμενο σε Word doc.:

https://vk.com/doc429864789_625211299

https://www.docdroid.net/kyb9h2o/doura-efropos-to-teleio-protipo-polipolitismikotitas-docx

https://www.linkedin.com/posts/muhammad-shamsaddin-megalommatis-677982143_δούρα-ευρωπός-το-τέλειο-πρότυπο-πολυπολιτισμικότητας-activity-6880844641445400576-yo16/

Μίθρας, Μιθραϊσμός & Μιθραϊκά Μυστήρια: Όλα τα Αρχαία Ελληνικά και Λατινικά Κείμενα που αναφέρονται στον Μίθρα και τους Μιθραϊστές

Mithras, Mithraism & Mithraic Mysteries: All Ancient Greek and Latin Texts Relating to Mithras and the Mithraists

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 7η Μαΐου 2019.

Αναδημοσίευση από το https://www.tertullian.org/ όλων των αρχαιοελληνικών και λατινικών κειμενικών αναφορών στον Μίθρα. Οι αρχαίες ιρανικές ιστορικές πηγές των αχαιμενιδικών, αρσακιδικών και σασανιδικών και οι αναφορές των Αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων στον Μίθρα μας βοηθούν τόσο στην ανασύσταση της τρομερής θρησκευτικής διαπάλης των αχαιμενιδικών χρόνων (550-330) ανάμεσα στον Ζωροαστρισμό και τον Μιθραϊσμό, όσο και στην κατανόηση της μεγάλης άγνοιας των Αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων σχετικά με τις θρησκείες του Ιράν. Με άλλα λόγια, οι Αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι δεν στάθηκαν ικανοί να διακρίνουν την τρομερή αντιπαλότητα των Ζωροαστριστών και Μιθραϊστών Ιρανών με τους οποίους συνδιαλέγοντο. Έτσι, η τεράστια σύγχυση σχετικά με το αχαιμενιδικό Ιράν διατηρήθηκε επί μακρόν και επέδρασε αρνητικά στις ρωμαιοϊρανικές σχέσεις κατά τα αρσακιδικά και τα σασανιδικά χρόνια. Αυτή η σύγχυση βρήκε την συνέχειά της στα χριστιανοϊσλαμικά χρόνια, όταν οι Ρωμιοί ιστορικοί δεν μπορούσαν να εννοήσουν τις θρησκευτικές, ψυχικές-πνευματικές, μυστικιστικές και θεολογικές έριδες οι οποίες εκδηλώθηκαν εντός του ισλαμικού χαλιφάτου.

-----------------------------------------

http://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/07/μίθρας-μιθραϊσμός-μιθραϊκά-μυστήρι/ ====================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Ύστερα από το μεγάλο ενδιαφέρον που προκλήθηκε σχετικά με την διάδοση του Μιθραϊσμού ανάμεσα στους Έλληνες, τους Ρωμαίους, την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και ολόκληρη την Ευρώπη εξαιτίας δύο πρώτων κειμένων μου σχετικά, δημοσιεύω σήμερα ένα πλήρη κατάλογο (στα αγγλικά) όλων των αποσπασμάτων αρχαίας ελληνικής και ρωμαϊκής γραμματείας που αναφέρονται στον Μίθρα και στους Μιθραϊστές.

Η επιστημονική εργασία αυτή δεν έχει βεβαίως γίνει από μένα, ούτε κι η ηλεκτρονική παρουσίαση του θέματος είναι δική μου. Παραθέτω τον σύνδεσμο. Είμαι όμως σίγουρος ότι όσοι ενδιαφέρονται σοβαρά θα βρουν εδώ όσα τους χρειάζονται για να κάνουν μόνοι τους την δική τους έρευνα.

Αποσπάσματα από τον Ηρόδοτο και τον Ξενοφώντα μέχρι τον Θεοφάνη και τον Φώτιο, περνώντας από τους Δίωνα Χρυσόστομο, τον Λουκιανό, τον Δίωνα Κάσσιο, τον Ψευδο-Καλλισθένη, τον Γρηγόριο Ναζιανζηνό, τον Ιουλιανό Παραβάτη, τον Ιερώνυμο, τον Κοσμά Ινδικοπλεύστη, τον Κοσμά Μελωδό, και πολλούς άλλους δείχνουν σε ποιον βαθμό είχε προχωρήσει ο πολιτισμικός εκπερσισμός των Αρχαίων Ελλήνων και των Ρωμαίων. Οι φιλολογικές μαρτυρίες παρουσιάζονται καταταγμένες χρονολογικά.

Εννοείται ότι δεν περιλαμβάνονται εδώ οι επιγραφικές μαρτυρίες: οι χιλιάδες επιγραφών σε αρχαία ελληνικά και λατινικά που έχουν ανασκαφεί κι ανευρεθεί από την Κομμαγηνή και τον Πόντο μέχρι την Γερμανία και την Βρεταννία κι από την Αλγερία και την Ιβηρική μέχρι τις στέππες της Ουκρανίας.

Επίσης δεν περιλαμβάνονται εδώ κατάλογοι αναγλύφων, αγαλμάτων, μνημείων, ναών του Μίθρα (: ‘Μιθραίων’) και γενικώτερα αρχαιολογικών χώρων που έχουν εντοπισθεί δυτικά του Ιράν και μέχρι τον Ατλαντικό, ή από την Βόρεια Ευρώπη μέχρι το Σουδάν.

Τα τρία πρότερα κείμενά μου για το θέμα βρίσκονται εδώ:

Οι Ατελείωτες Επελάσεις του Μίθρα προς την Δύση κι ο Πολιτισμικός Εξιρανισμός Ελλήνων, Ρωμαίων κι Ευρωπαίων

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/04/29/οι-ατελείωτες-επελάσεις-του-μίθρα-προ/

(και πλέον: https://www.academia.edu/58627059/Οι_Ατελείωτες_Επελάσεις_του_Μίθρα_προς_την_Δύση_κι_ο_Πολιτισμικός_Εξιρανισμός_Ελλήνων_Ρωμαίων_κι_Ευρωπαίων)

Ταυροθυσίες και Μιθραϊκά Μυστήρια στην Κορυφή του Ολύμπου – Η Απόλυτη Επιβολή του Περσικού Πνεύματος ανάμεσα στους Έλληνες & το Τέλος της Αρχαίας Ελλάδας

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/06/ταυροθυσίες-και-μιθραϊκά-μυστήρια-στ/

(και πλέον: https://www.academia.edu/62212919/Ταυροθυσίες_και_Μιθραϊκά_Μυστήρια_στην_Κορυφή_του_Ολύμπου_Η_Απόλυτη_Επιβολή_του_Περσικού_Πνεύματος_ανάμεσα_στους_Έλληνες_and_το_Τέλος_της_Αρχαίας_Ελλάδας)

και

Η Απόλυτη Κυριαρχία των Μιθραϊστών Πειρατών στο Αιγαίο, την Ελλάδα και τον Θεσσαλικό Όλυμπο στον 1ο Αιώνα π.Χ. – Τι λέει ο Πλούταρχος

http://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/07/η-απόλυτη-κυριαρχία-των-μιθραϊστών-πε/

(και πλέον: https://www.academia.edu/62228155/Η_Απόλυτη_Κυριαρχία_των_Μιθραϊστών_Πειρατών_στο_Αιγαίο_την_Ελλάδα_και_τον_Θεσσαλικό_Όλυμπο_στον_1ο_Αιώνα_π_Χ_Τι_λέει_ο_Πλούταρχος)

Για όσους έχουν δυσκολία στα αγγλικά, τονίζω ότι θα επανέλθω συχνά-πυκνά εστιάζοντας σε πολλά από τα παρακάτω κείμενα.

—————————————————-

Ο Μίθρας στο Ιράν, Ανάγλυφο του Ταγ-ε Μποστάν (Taq-e_Bostan): στέψη του Αρντασίρ Β’ 379-383 μ.Χ. (αριστερά, κραδαίνοντας το μπαρσόμ)

Ο Μίθρας στο Ιεροθέσιον Κορυφής (Νέμρουτ Νταγ) και άλλα μνημεία της Κομμαγηνής

Ο Μίθρας στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και την Ευρώπη

Ο Μίθρας στην Αυτοκρατορία της Μερόης (‘Αιθιοπία’: Αρχαίο Σουδάν), Αναπαράσταση των χρόνων του βασιλέως Σορκάρορ (Shorkaror – 20-30 μ.Χ.) από το Τζέμπελ Κέιλι (Jebel Qeili), ανατολικά του Χαρτούμ

——————————————————–

Mithras: all the passages in Graeco-Roman literature

http://www.tertullian.org/rpearse/mithras/literary_sources.htm

This page contains a list of all the passages in Greek or Latin literature that refer to “Mithra(s)”, in English translation. This includes all the material for both the ancient Persian cult of Mitra, and the Roman cult of Mithras, as it is sometimes not clear which is intended here, and the Romans themselves tended to suppose that Mithras and Mithra were the same, and used the same word for each.

I have indicated in each case, where possible, which is intended: the Persian cult by P, the Roman one by R. and those which could be either as ?.

The material here has mainly been gathered as follows:

· Use the bibliography from Manfred Clauss The Roman cult of Mithras.

· Use Geden Select passages illustrating Mithraism

· Use Cumont, Textes et Monuments 2. A number of passages which don’t mention Mithras, or else are from late saints’ lives, are omitted.

I have tried to link to complete English translations online where possible, and to indicate where the original language text can be found using {}. In some cases where more than one translation was available to me, I give both. Dates given for the works are approximate, for the convenience of the reader.

I have excluded Persian and Armenian material, which presumably would be inaccessible in the Greek and Roman world anyway. Geden translates a small selection of this.

· Herodotus (5th c. BC) P

· Ctesias (4th c. BC) P

· Xenophon (4th c. BC) P

· Duris of Samos (4th c. BC) P

· Strabo (20 BC) P

· Pliny the Elder (ca. 50 AD) P

· Quintus Curtius (40-50 AD) P

· Plutarch (c. 100 AD) P

· Dio Chrysostom (50-120 AD) P

· Statius (80 AD) R

· Justin Martyr (150 AD) R

· Lucian (120-200 AD) P

· Zenobius the Sophist (2nd century AD) ?

· Tertullian (ca. 200 AD) R

· Cassius Dio (ca. 200 AD) P

· Origen (200-254 AD) R

· Ps.Clement (200 AD) ?

· Porphyry (ca.270 AD) R

· Commodian (3rd c. AD) R

--------------------------

· Arnobius the Elder (295 AD) ?

· P.Oxy.1802 (2-3rd c. AD) P

· Ps.Callisthenes (300 AD) P

· Greek Magical Papyri (3rd c. AD) ?

· Acts of Archelaus (Early 4th c. AD) R

· Firmicus Maternus (350 AD) R

· Gregory Nazianzen (370 AD) R

· Julian the Apostate (361-2 AD) R

· Himerius (ca. 362 AD) R

· Libanius (ca. 362 AD) R

· Epiphanius (late 4th c.)

· Jerome (ca. 400 AD) R

· Eunapius (late 4th c. AD) R

· Augustan History (late 4th c. AD) R

· Ambrose of Milan (late 4th c. AD) P

· Claudian (ca. 400 AD) P

· Prudentius (ca. 400 AD) ?

· Ps.-Paulinus of Nola / Carmen ad Antonium (ca. 400 AD) R

· Carmen ad Flavianum / contra Paganos (ca. 400 AD) R

· Augustine (early 5th c. AD) R

· Ambrosiaster (5th c. AD) R

· Dionysius the Areopagite (late 5th c. AD) P

-------------------------

· Martianus Capella (5th c. AD) ?

· Socrates Scholasticus (early 5th c. AD) R

· Sozomen (5th c. AD) R

· Proclus (5th c. AD) P

· Hesychius (ca. 400 AD) P

· Zosimus the alchemist (300 AD) ?

· Zosimus (6th c. AD) ?

· Nonnus of Panopolis (ca. 400 AD) P

· Lactantius Placidus (5th century AD) R

· John the Lydian (6th c. AD) R

· Damascius (6th c. AD) ?

· Cosmas Indicopleustes (ca. 550 AD) P

· Maximus the Confessor (7th c. AD) P

· Nonnus the Mythographer (6th or 7th c. AD) R

· John the Lydian (6th c. AD) R

· Theophylact Simocatta (ca. 600 AD) ?

· Cosmas of Jerusalem (ca. 750 AD) R

· Theophanes (650+ AD) R

· The Suda (9-10 c. AD) R

· Photius (9 c. AD) R

· Panegyrici Latini (9th c. AD) ?

================================

Herodotus (5th c. B.C.) [=Mithra] {Cumont, ii, p.16-17}

Histories, book 1, ch. 131 (Geden p.24):

Others are accustomed to ascend the hill-tops and sacrifice to Zeus, the name they give to the whole expanse of the heavens. Sacrifice is offered also to the sun and moon, to the earth and fire and water and the winds. These alone are from ancient times the objects of their worship, but they have adopted also the practice of sacrifice to Urania, which they have learned from the Assyrians and Arabians. The Assyrians give to Aphrodite the name Mylitta, the Arabians Alilat and the Persians Mitra.

Cumont notes that Ambrose of Milan also calls Mithra female.

————————————————–

Ctesias (after 398 B.C.) [=Mithra] {Cumont, ii, p.10}

Quoted by Athenaeus, Deipnosophists, book 10, ch.45 (2nd c.). Geden p.25:

Ktesias reports that among the Indians it was not lawful for the king to drink to excess. Among the Persians however the king was permitted to be intoxicated on the one day on which sacrifice was offered to Mithra.

Cumont adds that the passage from Athenaeus is reproduced in part by Eustathius, Commentary on the Odyssey, XVIII, 3, p.1854; and Commentary on the Iliad, p.957.

—————————————————–

Xenophon (ca. 397-340 B.C.) [=Mithra] {Cumont, ii, p.51}

Oeconomicus, IV. 24. Cyrus the Younger, addressing Lysander:

Do you wonder at this, Lysander? I swear to you by Mithra that whenever I am in health I never break my fast without perspiring. (Geden)

Cyropaedia, VII. 5. Spoken by Artabazus to Cyrus the Elder.

By Mithra I could not come to you yesterday without fighting my way through many foes. (Geden)

———————————————————–

Duris of Samos (Mid. 4th c. B.C.) [=Mithra] {Cumont, ii, p.10}

Quoted by Athenaeus, Deipnosophists, book 10, ch.45, immediately after the quote from Ctesias above. (2nd c. A.D.) Geden p.26.

In the seventh book of his Histories Duris has preserved the following account on this subject. Only at the festival celebrated by the Persians in honour of Mithra does the Persian king become drunken and dance after the Persian manner. On this day throughout Asia all abstain from the dance. For the Persians are taught both horsemanship and dancing; and they believe that the practice of these rhythmical movements strengthens and disciplines the body.

Cumont adds that the passage from Athenaeus is reproduced in part by Eustathius, Commentary on the Odyssey, XVIII, 3, p.1854; and Commentary on the Iliad, p.957.

——————————————————–

Strabo (20 B.C.) [=Mithra] {Cumont, ii, p.49}

Geographica, XI. 14:

The country (i.e. Armenia) is so excellently suited to the rearing of horses, being not inferior indeed to Media, that the Nisaean steeds are raised there also of the same breed that the Persian kings were wont to use. And the satrap of Armenia used to send annually to Persia twice ten thousand colts for the Mithraic festivals. (Geden)

Geographica, XV. 3:

The Persians therefore do not erect statues and altars, but sacrifice on a high place, regarding the heaven as Zeus; and they honour also the sun, whom they call Mithra, and the moon and Aphrodite and fire and earth and the winds and water. (Geden)

Cumont notes that the second passage reproduces Herodotus.

—————————————————–

Pliny the Elder (23-79 A.D.) [=Mithra] {Cumont, ii, p.32}

Natural History, book 37, chapter 10: (Jewels derived from the name)

Mithrax is brought from Persia and the hill-country of the Red Sea, a stone of varied colours that reflects the light of the sun. … The Assyrians prize Eumitren the jewel of Bel their most honoured deity, of a light-green colour and employed in divination. (Geden)

—————————————————–

Quintus Curtius (40-50 A.D.) [=Mithra] {Cumont, ii, p.10}

Geden p.27. History of Alexander, book 4, chapter. 13. The scene is before the battle of Arbela.

The king himself with his generals and Staff passed around the ranks of the armed men, praying to the sun and Mithra and the sacred eternal fire to inspire them with courage worthy of their ancient fame and the monuments of their ancestors.

Cumont adds that there is a variant here: mithrem rather than mithram.

—————————————————–

Plutarch (ca. 100 A.D.) [=Mithra] {Cumont, ii, p.33-36}

De Iside et Osiride, ch. 46. Theopompus lived in the 4th c. B.C.

The following is the opinion of the great majority of learned men. By some it is maintained that there are two gods, rivals as it were, authors the one of good and the other of evil. Others confine the name of god to the good power, the other they term demon, as was done by Zoroaster the Magian, who is said to have lived to old age five thousand years before the Trojan war. He calls the one Horomazes, the other Areimanius. The former he assserts is of all natural phenomena most closely akin to the light, the latter to darkness, and that Mithra holds an intermediate position. To Mithra therefore the Persians give the name of the mediator. Moreover he taught men to offer to Horomazes worthy and unblemished sacrifices, but to Areimanius imperfect and deformed. For they bruise a kind of grass called molu in a trough, and invoke Hades and Darkness; then mixing it with the blood of a slaughtered wolf they carry it to a sunless place and throw it away. For they regard some plants as the property of the good god, and some· of the evil demon; and so also such animals as dogs and birds ,and hedgehogs belong to the good deity, and the water rat to the evil. Of these last therefore it is meritorious to kill as many as possible.

They have also many stories to relate concerning the gods, for example that Horomazes was born of the purest light, Areimanius of the darkness, and these are hostile to one another. The former created six gods, the first three deities respectively of good-will, truth, and orderliness, the others of wisdom, wealth, and a good conscience. By the latter rivals as it were to these were formed of equal number. Then Horomazes extended himself to thrice his stature as far beyond the sun as the sun is beyond the earth, and adorned the heaven with stars, appointing one star, Sirius, as guardian and watcher before all. He made also other twenty-four gods and placed them in an egg, but Areimanius produced creatures of equal number and these crushed the egg . . . wherefore evil is mingled with good.

At the appointed time however Areimanius must be utterly brought to nought and destroyed by the pestilence and famine which he has himself caused, and the earth will be cleared and made free from obstruction, the habitation of a united community of men dwelling in happiness and speaking one tongue. Theopompus further reports that according to the magi for three thousand years in succession each of the gods holds sway or is in subjection, and that there will follow on these a further period of three thousand years of war and strife, in which they mutually destroy the works of one another. Finally Hades will be overthrown, and men will be blessed, and will neither need nourishment nor cast a shadow. And the deity who has accomplished these things will then take rest and solace for a period that is not long, especially for a god, and moderate for a sleeping man. To this effect then is the legendary account given by the magi.

Life of Alexander, c. 30:

If thou art not false to the interests of the Persians, but remainest loyal to me thy lord, tell me by thy regard for the great light of Mithra, and the royal right hand ….

Life of Artaxerxes Memnon, c.4:

Presenting a pomegranate of great size a certain Omisus said to him: By Mithra you may trust this man quickly to make an insignificant city great.

Vita Pompei (Life of Pompey) c.24, 5, 632CD. (This is often quoted as if it had some connection with Mithras of the legions; but surely relates to Mithridates and Persian Mithra in Asia Minor?).

There were of these corsairs above one thousand sail, and they had taken no less than four hundred cities, committing sacrilege upon the temples of the gods, and enriching themselves with the spoils of many never violated before, such as were those of Claros, Didyma, and Samothrace; and the temple of the Earth in Hermione, and that of Aesculapius in Epidaurus, those of Neptune at the Isthmus, at Taenarus, and at Calauria; those of Apollo at Actium and Leucas, and those of Juno in Samos, at Argos, and at Lacinium. They themselves offered strange sacrifices upon Mount Olympus, and performed certain secret rites or religious mysteries, among which those of Mithras have been preserved to our own time having received their previous institution from them. (Dryden)

They were accustomed to offer strange sacrifices on Olympus and to observe certain secret rites, of which that of Mithra is maintained to the present day by those by whom it was first established. (Geden)

(Ps.Plutarch) De fluviis, XXIII. 4.

Clauss says that the story is that Mithras spilled his seed onto a rock, and the stone gave birth to a son, named Diorphos, who, worsted and killed in a duel by Ares, was turned into the mountain of the same name not far from the Armenian river Araxes.

Near it also (i.e. the Araxes) is a mountain Diorphus, so called from the giant of that name, of which this story is told: Mithra being desirous of a son, and hating the female race, entered into a certain rock; and the stone becoming pregnant after the appointed time bore a child named Diorphus. The latter when he had grown to manhood challenged Ares to a contest of valour, and was slain. The purpose of the gods was then fulfilled in his transformation into the mountain which bears his name. (Geden)

———————————————–

Dio Chrysostom (ca. 50-120 A.D.) [=Mithra] {Cumont, ii, p.60-64}

Oration 36. Marked as doubtful by Cumont.

In the secret mysteries the magi relate a further marvellous tradition concerning this god (Zeus) that he was the first and faultless charioteer of the unrivalled car. For they declare that the car of the sun is more recent, but on account of its prominent course in the sky is familiar to all. Whence is derived, it would seem, the common legend adopted by almost all the leading poets who have told of the risings and settings of the sun, the yoking of the steeds, and his ascent into the car. But of the mighty and perfect car of Zeus none of our writers hitherto has worthily sung, not even Homer or Hesiod, but the story is told by Zoroaster and the descendants of the magi who have learnt from him.

Of him the Persians relate that moved by love of wisdom and righteousness he separated himself from men and lived apart on a certain mountain, that fire subsequently fell from heaven and the whole mountain was kindled into flame. The king then with the most illustrious of the Persians approached wishing to offer prayer to the god. And Zoroaster came forth from the fire unharmed and gently bade them be of good courage and offer certain sacrifices, since it was the divine sanctuary to which the king had come.

Afterwards only those distinguished for love of the truth and who were worthy to approach the god were permitted to have access, and to these the Persians gave the name of magi, as being adepts in the divine service; differing therein from the Greeks who through ignorance of the name call such men wizards. And among other sacred rites they maintain for Zeus a pair of Nisaean steeds, these being the noblest and strongest that Asia yields, but one steed only for the sun. Moreover, they recount their legend not like our poets of the Muses who with all the arts of persuasion endeavour to carry conviction, but quite simply. For without doubt the control and government of the Supreme are unique, actuated always by the highest skill and strength, and that without cessation through endless ages.

The circuits then of the sun and moon are, as I said, movements of parts, and therefore readily discernible; most men however do not understand the movement and course of the whole, but the majestic order of its succession removes it above their comprehension. The further stories which they tell concerning the steeds and their management I hesitate to relate; and indeed they fail to take into account that the nature of the symbolism they employ betrays their own character. For it may be that it would be regarded as an act of folly for me to set forth a barbarian tale by the side of the fair Greek lays.

I must however make the venture. The first of the steeds is said to surpass infinitely in beauty and size and swiftness, running as it does on the outside round of the course, sacred to Zeus himself; and it is winged. The colour also of its skin is bright, of the purest sheen. And on it the sun and the moon are emblematically represented; I understand the meaning to be that these steeds have emblems moon-shaped or other; and they are seen by us indistinctly like sparks dancing in the bright blaze of a fire, each with its own proper motion. And the other stars receive their light through it and are all under its influence; and some have the same motion and are carried round with it, and others follow different courses. And the latter have each their own name among men, but the others are grouped together, assigned to certain forms and shapes.

The most handsome and variegated steed then is the favourite of Zeus himself, and on this account is lauded by them, receiving as is right the chief sacrifices and honours. The next to it in rank bears the name of Hera, being tractable and gentle, greatly inferior however in strength and swiftness. Its colour is naturally black, but that which is illuminated by the sun is always resplendent, while that which is in shadow during its circuit reveals the true character of the skin. The third is sacred to Poseidon, and is slower in movement than the second. His counterpart the poets say is found among men, meaning I suppose that which bears the name of Pegasus; a spring, according to the story, breaking forth in Corinth when the ground was opened.

The fourth is the strangest figure of all, fixed and motionless, not furnished with wings, named Hestia; but they do not hesitate to declare that this also is yoked to the car, remaining however in its place champing a bit of steel. And the others are on each side closely attached to it, the two nearest turning equally towards it, as though assailing it and resenting its control; but the leader on the outside circles constantly around it as though around a fixed centre post. For the most part therefore they live in peace and amity unhurt by one another, but eventually after a long time and many circuits the powerful breath of the leader descends from above and kindles into flame the proud spirit of the others, and most of all of the last.

His flaming mane then is set on fire, in which he took especial pride, and the whole universe. This calamity which they record they say that the Greeks attribute to Phaethon, for they refuse to blame Zeus’ driving of the car, and are unwilling to attach fault to the circuits of the sun … and again when in the course of further years the sacred colt of the Nymphs and Poseidon rouses itself to unaccustomed exertion, and incommoded with the sweat that pours from it drenches its own yokefellow, it gives rise to a destruction the contrary of the preceding, a flood of water. This then is the one catastrophe of which the Greeks have record owing to their recent origin and the shortness of their memory, and they relate that Deucalion reigned over them at that time before the universal destruction.

And in consequence of the ruin brought upon themselves men regard these rare occurrences as taking place neither in harmony with reason nor as a part of the general order, overlooking the fact that they occur in due course and in accordance with the will of the preserver and ruler of all. For it is just as when a charioteer chastises one of his steeds by checking it with the rein or touching it with the whip; the horse gives a start and is restless before settling down into its accustomed order. This earlier control then of the team they say is firm and the universe suffers no harm; but later a change takes place in the movement of the four, and their natures are mutually altered and interchanged, until they are all subdued by the higher power and a uniform character is imposed on all.

Nevertheless they do not hesitate to compare this movement to the conduct and driving of a car, for lack of a more impressive simile. As though a clever artificer should fashion horses out of wax, and should then smooth off the roughnesses of each, adding now to one and now to another, finally reducing all to one pattern, and forming his whole material into one shape. This however is not the case of a Creator fashioning and transforming from the outside the material substance of things without life, but the experience is that of the very substances themselves, as though they were contending for victory in a real and well-contested strife; and the crown of victory is awarded of right to the first and foremost in swiftness and strength and in every kind of virtue, to whom at the beginning of our discourse we gave the name of “chosen of Zeus.”.

For this one being the strongest and naturally fiery quickly consumed the others as though they had been really wax in a period not actually long, though to our limited reasoning it appears infinite; and absorbing into himself the entire substance of all is seen to be far greater and more glorious than before, having won the victory in the most formidable contest by no mortal or immortal aid, but by his own valour. Raised then proudly aloft and exulting in his victory, he takes possession of the widest possible domain, and yet such is his might and power that he craves further room for expansion. Having reached this conclusion they shrink from describing the nature of the living creature as the same; for that it is now no other than the soul of the charioteer and lord, or rather it has the same purpose and mind. (Geden)

————————————————–

Statius (ca. 80 A.D.) [=Mithras] {Cumont, ii, p.46}

Thebaid, book 1, v.719-20:

(Mithras) ‘twists the unruly horns beneath the rocks of a Persian cave’ (Clauss)

717 …… seu te roseum Titana vocari Gentis Achaemeniae ritu, seu praestat Osirim Frugiferum, seu Persei sub rupibus antri Indignata sequi torquentem cornua Mithram.

Or:

Whether it please thee to bear the name of ruddy Titan after the manner of the Achaemenian race, or Osiris lord of the crops, or Mithra as beneath the rocks of the Persian cave he presses back the horns that resist his control. (Geden)

Geden suggests the horns must be those of the bull.

The scholia on Statius are attributed to a certain Lactantius Placidus.

—————————————————–

Justin Martyr (ca. 150 A.D.) [=Mithras] {Cumont, ii.20-21}

1st Apology, ch. 66

For the apostles, in the memoirs composed by them, which are called Gospels, have thus delivered unto us what was enjoined upon them; that Jesus took bread, and when He had given thanks, said, “This do ye in remembrance of Me, this is My body; “and that, after the same manner, having taken the cup and given thanks, He said, “This is My blood; “and gave it to them alone. Which the wicked devils have imitated in the mysteries of Mithras, commanding the same thing to be done. For, that bread and a cup of water are placed with certain incantations in the mystic rites of one who is being initiated, you either know or can learn. (ANF)

Dialogue with Trypho, ch. 70

70. And when those who record the mysteries of Mithras say that he was begotten of a rock, and call the place where those who believe in him are initiated a cave, do I not perceive here that the utterance of Daniel, that a stone without hands was cut out of a great mountain, has been imitated by them, and that they have attempted likewise to imitate the whole of Isaiah’s words? For they contrived that the words of righteousness be quoted also by them. But I must repeat to you the words of Isaiah referred to, in order that from them you may know that these things are so. They are these: `Hear, ye that are far off, what I have done; those that are near shall know my might.

The sinners in Zion are removed; trembling shall seize the impious. Who shall announce to you the everlasting place? The man who walks in righteousness, speaks in the right way, hates sin and unrighteousness, and keeps his hands pure from bribes, stops the ears from hearing the unjust judgment of blood closes the eyes from seeing unrighteousness: he shall dwell in the lofty cave of the strong rock. Bread shall be given to him, and his water [shall be] sure. Ye shall see the King with glory, and your eyes shall look far off. Your soul shall pursue diligently the fear of the Lord. Where is the scribe? where are the counsellors? where is he that numbers those who are nourished,-the small and great people? with whom they did not take counsel, nor knew the depth of the voices, so that they heard not.

The people who are become depreciated, and there is no understanding in him who hears.’ Now it is evident, that in this prophecy [allusion is made] to the bread which our Christ gave us to eat, in remembrance of His being made flesh for the sake of His believers, for whom also He suffered; and to the cup which He gave us to drink, in remembrance of His own blood, with giving of thanks. And this prophecy proves that we shall behold this very King with glory; and the very terms of the prophecy declare loudly, that the people foreknown to believe in Him were foreknown to pursue diligently the fear of the Lord. Moreover, these Scriptures are equally explicit in saying, that those who are reputed to know the writings of the Scriptures, and who hear the prophecies, have no understanding.

And when I hear, Trypho,” said I, “that Perseus was begotten of a virgin, I understand that the deceiving serpent counterfeited also this. (ANF)

78. … I have repeated to you,” I continued, “what Isaiah foretold about the sign which foreshadowed the cave; but for the sake of those who have come with us to-day, I shall again remind you of the passage.” Then I repeated the passage from Isaiah which I have already written, adding that, by means of those words, those who presided over the mysteries of Mithras were stirred up by the devil to say that in a place, called among them a cave, they were initiated by him. … (ANF)

Geden (p.39-40) renders these passages as:

(Apol. 1, 66) Accordingly in the mysteries of Mithra also we have heard that evil spirits practise mimicry. For at the initiatory rites bread and a cup of water are set out accompanied by certain formulae, as you know or may ascertain.

(Dial. 70) And when in the tradition of the Mithraic mysteries they relate that Mithra was born of a rock, and name the place where his followers receive initiation a cave, do I not know that they are perverting the saying of Daniel that “a stone was hewn without hands from a great mountain,” and likewise the words of Isaiah, all whose sayings also they endeavour to pervert? Noteworthy sayings too besides these they have artfully contrived to use.

(Dial. 78) According to the tradition of the Mithraic mysteries initiation takes place among them in a so-called cave, … a device of the evil one.

———————————————–

Lucian (120-200 A.D.) [=?] {Cumont, ii.22}

The Gods in Council, chapter 9.

Momus. Ah; and out of consideration for him I suppose I must also abstain from any reference to the eagle, which is now a God like the rest of us, perches upon the royal sceptre, and may be expected at any moment to build his nest upon the head of Majesty?–Well, you must allow me Attis, Corybas, and 9 Sabazius: by what contrivance, now, did they get here? and that Mede there, Mithras, with the candys and tiara? why, the fellow cannot speak Greek; if you pledge him, he does not know what you mean. The consequence is, that Scythians and Goths, observing their success, snap their fingers at us, and distribute divinity and immortality right and left; that was how the slave Zamolxis’s name slipped into our register. However, let that pass. But I should just like to ask that Egyptian there–the dog-faced gentleman in the linen suit — who he is, and whether he proposes to establish his divinity by barking?

Or:

And Attis too, by heaven, and Korybas and Sabazius with what a flood have these deluged us, and your Mithra with his Assyrian cloak and crown, maintaining even their foreign tongue, so that when they give a toast no one can understand what they say. (Geden)

The Tragic Zeus, ch. 8:

There is Bendis herself and Anubis yonder and by his side Attis and Mithra and Men, all resplendent in gold, weighty and costly you may be sure.

Menippus, ch. 6:

Once as with these thoughts I was lying awake I determined to go to Babylon and there make inquiry of one of the magi, the disciples and successors of Zoroaster. I had heard that by incantations and magic rites they open the gates of Hades, and lead thither in safety whom they will, and restore him again to the upper world . . . so I arose at once, and without delay set out for Babylon.

On arrival I betook myself to a certain Chaldaean, a man skilled in the art of the diviner, grey-haired and wearing an imposing beard, whose name was Mithrobarzanes. With much trouble and importunity I won his consent, for whatever fee he liked to name, to be my guide on the way. He took me under his charge, and first for twenty-nine days from the new moon he conducted me at dawn to the Euphrates and bathed me, reciting some long invocation to the rising sun, which I did not fully understand; for like the second-rate heralds at the games he spoke in obscure and involved fashion. It was clear however that he was invoking certain deities.

Then after the invocation he spat thrice in front of me and conducted me back without looking in the face of any whom we met. For food we had acorns, and our drink was milk and honey-mead and the waters of the Choaspes, and we made our couch upon the grass in the open air. These preliminaries concluded he took me about midnight to the Tigris, cleansed and rubbed me down and purified me with resinous twigs and hyssop and many other things, reiterating at the same time the previous invocation. Then he threw spells over me and circumambulated me for my defence against the ghosts and led me back to the house, as I was, on foot; and the rest of the journey we made by boat. He himself put on some sort of a Magian robe, not unlike that of the Medes. And he further equipped me with the cap and lion’s skin and put into my hands the lyre, and bade me if I were asked my name not to answer Menippus, but to say Herakles or Odysseus or Orpheus ….

Arrived at a certain place, gloomy and desolate and overgrown with jungle, we disembarked, Mithrobarzanes leading the way, and dug a pit, and sacrificed the sheep, pouring out the blood over it. Then the Magian with lighted torch in his hand, no longer in subdued tones but exerting his voice to the utmost, invoked the whole host of demons with the Avengers and Furies, “and Hecate the queen of night and noble Persephone,” joining with them some foreign names of inordinate length. (Geden)

Cumont adds that the name of Mithras is explained in two of the scholia on Lucian. The second is similar to Hesychius. Scholia, c. 1. 1 (p.173 ed. Jacobitz), Cumont p.23. Translated by Andrew Eastbourne:

Cumont cites two scholia on Lucian which discuss Mithra(s), from the edition of Jacobitz. For a more recent edition, see Rabe, Scholia in Lucianum (1906).[1]

Scholion on Lucian, Zeus Rants / Jupiter tragoedus 8 [cf. Rabe, p. 60]

This Bendis…[2] Bendis is a Thracian goddess, and Anubis is an Egyptian [god], whom the theologoi[3] call “dog-faced.” Mithras is Persian, and Men is Phrygian. This Mithras is the same as Hephaestus, but others say [he is the same as] Helios. So then, because the barbarians would take pride[4] in wealth, they naturally also outfitted their own gods most expensively. And Attis is revered by the Phrygians…

Scholion on Lucian, The Parliament of the Gods / Deorum concilium 9 [cf. Rabe, p. 212]

Mithrês [Mithras]… Mithras is the sun [Helios], among the Persians.[5]

[1] I have noted points where Rabe’s edition differs in substance from the text printed by Cumont. Rabe’s edition is available online at http://www.archive.org/details/scholiainlucianu00rabe

[2] Lucian’s text here mentions Bendis, Anubis, Attis, Mithrês [Mithras], and Mên.

[3] The Greek term normally refers to poets who wrote about the gods, like Hesiod or Orpheus. Note that this is an emendation; the mss. read logoi (“words / discourses / accounts”), which Rabe adopts in his edition.

[4] Gk. ekômôn; lit., “wore their hair long / let their hair grow long.”

[5] Rabe’s text: “Mithras is the same as Helios, among the Persians.”

——————————————————–

Zenobius the Sophist (2nd century A.D.) [=?]

A Greek sophist of the reign of Hadrian. His collection of proverbs is partly extant.

Proverbia, book 5, 78 (in Corpus paroemiographorum Graecorum vol. 1, p.151). Quoted in Albert de Jong, Traditions of the Magi: Zoroastrianism in Greek and Latin literature, p.309:

Evander said that the gods who rule over everything are eight: Fire, Water, Earth, Heaven, Moon, Sun, Mithras, Night.

Not in Geden or Cumont.

Clauss p.70 n.84 also mentions literary evidence of syncretism of Mithras with the Orphic creator-god Phanes (no citation). This refers to a similar list from Iranian sources appearing in Theon of Smyrna’s Exposition of mathematical ideas useful for reading Plato, ch. 47 (from Exposition des connaissances mathematiques utiles pour la lecture de platon, J. Dupuis in 1892, p.173):

47. The number eight which is the first cube composed of unity and seven. Some say that there are eight gods who are masters of the universe, and this is also what we see in the sayings of Orpheus:

By the creators of things ever immortal, Fire and water, earth and heaven, moon, And sun, the great Phanes and the dark night.

And Evander reports that in Egypt may be found on a column an inscription of King Saturn and Queen Rhea: “The most ancient of all, King Osiris, to the immortal gods, to the spirit, to heaven and earth, to night and day, to the father of all that is and all that will be, and to Love, souvenir of the magificence of his life.” Timotheus also reports the proverb, “Eight is all, because the spheres of the world which rotate around the earth are eight.” And, as Erastothenes says,

“These eight spheres harmonise together in making their revolutions around the earth.”

The real basis for identification of Mithras and Phanes is some inscriptions.

........

Continue in the Word doc. that you can download (see below!)

---------------------------

Bibliography

· Manfred CLAUSS, The Roman Cult of Mithras: The God and his Mysteries. Edinburgh University Press (2000). Tr. Richard GORDON.

· Franz CUMONT, The Mysteries of Mithra. London: Kegan Paul (1910). Tr. Thomas J. McCORMACK from the second French edition.

An Image of the Tauroctony

[Museo Nazionale, Roma. Photographed by R.Pearse, February 2004]

http://www.tertullian.org/rpearse/mithras/literary_sources.htm

--------------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250716152

https://issuu.com/megalommatis/docs/mithra_mithraism_and_mithraic_mysteries.docx

https://vk.com/doc429864789_621839366

https://www.docdroid.net/5YzE1Mw/mithras-mithraismos-mithraika-mistiria-docx

Η Απόλυτη Κυριαρχία των Μιθραϊστών Πειρατών στο Αιγαίο, την Ελλάδα και τον Θεσσαλικό Όλυμπο στον 1ο Αιώνα π.Χ. – Τι λέει ο Πλούταρχος

The Overwhelming Prevalence of the Mithraic Pirates throughout the Aegean Sea, Greece and the Thessalian Olympus in the 1st c. BCE: what Plutarch states!

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 7η Μαΐου 2019.

Στηριζόμενος σε πολλές συζητήσεις μας και σε στοιχεία που παρέθεσα σε ένα σεμινάριο (τον Δεκέμβριο του 2018 στην Μόσχα) αναφορικά με την ψευδέστατη δυτική, αποικιοκρατική και ρατσιστική, 'Ιστορία ' της Αρχαίας Ελλάδας, ο κ. Μπαϋρακτάρης αναφέρεται σε μένα και σε ιστορικές πηγές (και πιο συγκεκριμένα τον Πλούταρχο), τις οποίες άθλιοι Άγγλοι ψευτο-επιστήμονες και αγύρτες εξεπίτηδες διεστρέβλωσαν για να παρουσιάσουν διεθνώς το αρχαιοελληνικό εξάμβλωμα ως δήθεν πολιτισμό, και μάλιστα 'δυτικό'. Τόσο ασήμαντο περιθώριο ήταν η Αρχαία Ελλάδα που τελικά κατέληξε παράρτημα ιρανικού, ανατολιακού, μεσοποταμιακού και αιγυπτιακού πολιτισμού. Για τους Αρχαίους Έλληνες του 1ου προχριστιανικού αιώνα, τόσο ο δώδεκα 'θεοί' (και οι γελοίοι ψευτο-ιερείς τους) όσο και οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν άχρηστα απόβλητα ανίκανα να ιερουργήσουν, να θεουργήσουν, και να μιμηθούν την απέραντη ψυχική ισχύ ή να επιτελέσουν, κατά τα Μυστήρια του Μίθρα, τα μεγαλουργηματικά επιτεύγματα των Ιρανών Μάγων του Μίθρα.

------------------------------------

http://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/07/η-απόλυτη-κυριαρχία-των-μιθραϊστών-πε/ ==========================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Όταν οι Μακεδόνες κι οι Έλληνες στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου έφθασαν στην Ανατολή κατάλαβαν πόσο βάρβαροι κι απολίτιστοι ήταν οι ίδιοι κι εξανατολίσθηκαν: στην Περσία εκπερσίσθηκαν, στην Αίγυπτο εξαιγυπτίσθηκαν και σε πολλά άλλα σημεία επηρεάσθηκαν καταλυτικά από τους ποιοτικά ανώτερους ανατολικούς πολιτισμούς: στην Βαβυλώνα, στην Φοινίκη, ανάμεσα στους Αραμαίους της Συρο-Παλαιστίνης, και στην ήδη έντονα εξιρανισμένη Ανατολία: στην Καππαδοκία και στον Πόντο. Στην Βακτριανή (Αφγανιστάν) μάλιστα πολλοί Μακεδόνες κι οι Έλληνες στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου προσχώρησαν στον ήδη αφιγμένο εκεί Βουδισμό.

Οι μεικτοί γάμοι τους οποίους έκαναν δεν ήταν ηλίθιοι πολιτικοί γάμοι, όπως οι κρετίνοι Νεοέλληνες κι οι άλλοι άπιστοι λαοί της αντίχριστης Δύσης συνηθίζουν να κάνουν μέσα στον παρανοϊκό βούρκο του υλισμού και στην παράνοια του αριστοτελισμού, αλλά ιερά μυστήρια. Όλοι οι γάμοι ήταν μυστήριο στην Αρχαιότητα και οι γάμοι των Μακεδόνων κι Ελλήνων στρατιωτών με γυναίκες καταγόμενες στους πολλούς και διαφορετικούς λαούς της απέραντης Ιρανικής Αυτοκρατορίας ήταν εμφανέστατο δείγμα επιβολής του Ιρανικού Πνεύματος και Πολιτισμού ανάμεσα στους Μακεδόνες κι Έλληνες, Αυτό φάνηκε πολύ σύντομα και πρώτα απ’ όλα στον Πόντο. Σαράντα χρόνια μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξανδρου, ο Μιθριδάτης Α’ Κτίστης του Πόντου ήταν ένας ελληνικής και ιρανικής καταγωγής βασιλιάς που ήταν πιστός στον Μίθρα κι όχι στον Δία.

Η επιβολή του Μιθραϊσμού επί του Ζωροαστρισμού ήταν καταλυτική σε όλο το Ιράν κατά την διάρκεια των αχαιμενιδικών χρόνων (550-330 π.Χ.). Αυτής έπεται η διάδοση του Μιθραϊσμού ανάμεσα στους Έλληνες ήδη από τον 3ο προχριστιανικό αιώνα. Δεν υπάρχουν ούτε ‘ελληνιστικοί χρόνοι’, ούτε ‘ελληνιστικά βασίλεια’: όλα αυτά είναι διαστρεβλωτικά παρασκευάσματα των ρατσιστών, αποικιοκρατών ελληνιστών κι οριενταλιστών της Γαλλίας, της Αγγλίας και της Αμερικής.

Τα βασίλεια των Σελευκιδών, των Πτολεμαίων, των Ατταλιδών, των ηγεμόνων του Πόντου και της Βακτριανής ήταν ολότελα ανατολικά βασίλεια, όπως το Αρσακιδικό Ιράν, η Καρχηδόνα, η Μεροϊτική Αιθιοπία (στον χώρο του σημερινού Σουδάν), τα υεμενικά βασίλεια Σαβά, Χιμυάρ, Καταμπάν και Χαντραμάουντ, κα. Κι αντί να διαδοθεί ο ελληνικός πολιτισμός ανάμεσα στα πολιτισμικά ανώτερα ανατολικά έθνη, διαδόθηκαν ανατολικές θρησκείες, λατρείες, κοσμολογίες, μυστήρια, κοσμογονίες, μυστικισμοί και παραδόσεις ανάμεσα στους Έλληνες – είτε αυτούς που είχαν εγκατασταθεί στην Ανατολή, είτε εκείνους που παρέμειναν στην Μικρά Ασία, τα νότια Βαλκάνια και την Μεγάλη Ελλάδα.

Αυτή την ιστορική αλήθεια, οι ρατσιστές αποικιοκράτες ιστορικοί προσπάθησαν και προσπαθούν ν’ αποκρύψουν. Δεν είναι αυτό ένα θέμα μόνον ελληνικών πανεπιστημίων. Το ψέμμα του ‘ελληνισμού’ ξεκινάει από την Δυτική Ευρώπη και την Βόρεια Αμερική. Και τμήμα της ιστορικής διαστρέβλωσης γίνεται στις μεταφράσεις αρχαίων κειμένων. Στο επίμαχο απόσπασμα του Πλουτάρχου (από τον Βίο Πομπήιου) που παρέθεσα σε πρότερο κείμενό μου έχουν γίνει παραχαρακτικές μεταφράσεις επειδή διεστραμμένοι, ανώμαλοι, σατανιστές ψευτο-ιστορικοί της Γαλλίας, της Αγγλίας και των ΗΠΑ δεν θέλουν να δεχθούν ότι

1) Μιθραϊστές επιτελούσαν ταυροθυσίες και μυστικές τελετουργίες στην κορυφή του θεσσαλικού Ολύμπου,

2) το Περσικό Πνεύμα επικράτησε του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος όταν οι Αρχαίοι Έλληνες αποδέχθηκαν την φυσική ανωτερότητα των αρχαίων ανατολικών πολιτισμών και προσχώρησαν σε ανατολικών θρησκειών μυστήρια και τελετουργίες,

3) η Αρχαία Ελληνική Ιερότητα έσβυσε όταν ο κύριος ιερός χώρος των Αρχαίων Ελλήνων (η κατοικία των ‘θεών’) μεταλλάχθηκε υποτασσόμενος στην περσική μιθραϊκή ιερότητα κι απαλλοτριώθηκε από κάθε αρχαίο ελληνικό πολιτιστικό στοιχείο,

4) οι ίδιοι οι Αρχαίοι Έλληνες προθύμως αποδέχθηκαν τον Μιθραϊσμό και τα Μιθραϊκά Μυστήρια.

Έτσι λοιπόν υπάρχουν ρατσιστές κι αποικιοκράτες, δυτικοί ψευτο-ιστορικοί που παρερμηνεύουν το κείμενο του Πλουτάρχου, λέγοντας ότι δεν αναφέρεται στον θεσσαλικό Όλυμπο αλλά στον Όλυμπο της Λυκίας – επειδή τάχα εκείνο το βουνό βρισκόταν κοντά στην Κιλικία, δηλαδή το ορμητήριο των πειρατών που ο Πομπήιος δυσκολεύθηκε πολύ να υποτάξει επειδή τους βοηθούσε πλουσιοπάροχα ο εκπερσισμένος Έλληνας βασιλιάς Μιθριδάτης ΣΤ’ του Πόντου (: ένας από τους μεγαλύτερους ηγεμόνες όλων των εποχών που στο σάπιο κράτος ‘Ελλάδα’ καθόλου δεν μνημονεύουν στην Μέση Εκπαίδευση μόνο και μόνο για να παρουσιάζουν σκουπίδια του τύπου Θουκυδίδη, Περικλή, Δημοσθένη, κοκ).

Ποια είναι όμως η ιστορική αλήθεια που τα ίδια τα συμφραζόμενα του κειμένου αποδεικνύουν, έτσι γελοιοποιώντας τους δυτικούς ελληνιστές κι οριενταλιστές.

Παραθέτω εδώ και πάλι ένα ευρύτερο απόσπασμα (σε αρχαίο ελληνικό κείμενο και σε σωστή αγγλική μετάφραση) και στην συνέχεια θα το σχολιάσω απαριθμώντας τις αναφορές του Πλούταρχου μία – μία.

Αρχαίο ελληνικό κείμενο

ἐγένοντο δ’ οὖν αἱ μὲν λῃστρίδες νῆες ὑπὲρ χιλίας, αἱ δὲ ἁλοῦσαι πόλεις ὑπ’ αὐτῶν τετρακόσιαι. τῶν δὲ ἀσύλων καὶ ἀβάτων πρότερον ἱερῶν ἐξέκοψαν ἐπιόντες τὸ Κλάριον, τὸ Διδυμαῖον, τὸ Σαμοθρᾴκιον, τὸν ἐν Ἑρμιόνῃ τῆς Χθονίας νεὼν καὶ τὸν ἐν Ἐπιδαύρῳ τοῦ Ἀσκληπιοῦ καὶ τὸν Ἰσθμοῖ καὶ Ταινάρῳ καὶ Καλαυρίᾳ τοῦ Ποσειδῶνος, τοῦ δὲ Ἀπόλλωνος τὸν ἐν Ἀκτίῳ καὶ Λευκάδι, τῆς δὲ Ἥρας τὸν ἐν Σάμῳ, τὸν ἐν Ἄργει, τὸν ἐπὶ Λακινίῳ. ξένας δὲ θυσίας ἔθυον αὐτοὶ τὰς ἐν Ὀλύμπῳ, καὶ τελετάς τινας ἀπορρήτους ἐτέλουν, ὧν ἡ τοῦ Μίθρου καὶ μέχρι δεῦρο διασώζεται καταδειχθεῖσα πρῶτον ὑπ’ ἐκείνων.

Και η σωστή αγγλική μετάφραση:

There were of these corsairs above one thousand sail, and they had taken no less than four hundred cities, committing sacrilege upon the temples of the gods, and enriching themselves with the spoils of many never violated before, such as were those of Claros, Didyma, and Samothrace; and the temple of the Earth in Hermione, and that of Aesculapius in Epidaurus, those of Neptune at the Isthmus, at Taenarus, and at Calauria; those of Apollo at Actium and Leucas, and those of Juno in Samos, at Argos, and at Lacinium. They themselves offered strange sacrifices upon Mount Olympus, and performed certain secret rites or religious mysteries, among which those of Mithras have been preserved to our own time having received their previous institution from them.

Σχολιασμός των ενεργειών των πειρατών (πριν τους αντιμετωπίσει ο Πομπήιος):

1) Κατέλαβαν όχι λιγώτερες από 400 πόλεις

2) Επιδόθηκαν σε ιεροσυλία αρχαίων ελληνικών ναών

3) Βεβήλωσαν τα ιερά της Κλάρου (του Απόλλωνα: https://en.wikipedia.org/wiki/Claros), των Διδύμων (του Απόλλωνα και της Άρτεμης: https://en.wikipedia.org/wiki/Didyma), και της Σαμοθράκης (το ιερό των Καβείρων ήταν το κεντρικό μυστηριακό ιερό των Αρχαίων Ελλήνων: https://en.wikipedia.org/wiki/Samothrace_temple_complex)

4) Βεβήλωσαν τον ναό της Χθωνίας στην Ερμιόνη (https://en.wikipedia.org/wiki/Hermione_(Argolis) / https://en.wikipedia.org/wiki/Chthonia)

5) Βεβήλωσαν τον ναό του Ασκληπιού στην Επίδαυρο (https://en.wikipedia.org/wiki/Temple_of_Asclepius,_Epidaurus)

6) Βεβήλωσαν τους ναούς του Ποσειδώνα στον Ισθμό, στο Ταίναρο και στην Καλαυρεία, δηλαδή τον Πόρο (https://en.wikipedia.org/wiki/Temple_of_Isthmia / http://www.poros.com.gr/poseidonas/?lang=en)

7) Βεβήλωσαν τους ναούς του Απόλλωνα στο Άκτιο (http://www.academia.edu/958256/Octavian_and_the_thunderbolt_The_temple_of_apollo_palatinus_and_roman_traditions_of_temple_building) και στην Λευκάδα (https://www.britannica.com/place/Leucas-island-Greece)

8) Βεβήλωσαν τους ναούς της Ήρας στην Σάμο, το Άργος και το Λακίνιο (https://en.wikipedia.org/wiki/Capo_Colonna).

9) Μόνον μετά από τις παραπάνω βεβηλώσεις αρχαίων ελληνικών ναών από τους Έλληνες Μιθραϊστές σημειώνει ο Πλούταρχος την κυριαρχία τους και την επιβολή μιθραϊκών μυστηριακών τελετουργιών και ιερότητας στον θεσσαλικό Όλυμπο. Η περιγραφή του Πλούταρχου κάνει ένα κρεσέντο. Και δεν θα είχε νόημα να αναφέρει ένα δευτερεύον σημείο αρχαίας ελληνικής ιερότητας που βεβηλώθηκε από τους Έλληνες Μιθραϊστές, όπως ο Όλυμπος της Λυκίας. Όλοι οι ιεροί χώροι της Μικράς Ασίας, των νοτίων Βαλκανίων και της Μεγάλης Ελλάδας (νότιας Ιταλίας) εκμηδενίσθηκαν κι εκμιθραΐσθηκαν γύρω στο 70 π.Χ. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια.

Διάλογος: ο Πλούταρχος δεν αναφέρεται στον Όλυμπο της Λυκίας αλλά στον Θεσσαλικό Όλυμπο

———— Σχόλιο από αναγνώστη ————

Νομίζω είναι απαραίτητη μια αναγκαία διευκρίνιση: πρόκειται για τον Όλυμπο της Λυκίας (έναν από τους περίπου 20 Ολύμπους της αρχαιότητας) και όχι για τον θεσσαλικό Όλυμπο. Υπήρχε πόλη στην Λυκία που ονομαζόταν επίσης Όλυμπος. Η Λυκία και η Παμφυλία ήταν γειτονικές περιοχές με την Κιλικία, την έδρα των πειρατών. Η δε μανία των πειρατών κατά των θεών του Ολύμπου προφανώς είχε ανθελληνικά και αντιρωμαϊκά κίνητρα. Δείτε κι εδώ:

http://www.cais-soas.com/CAIS/Religions/iranian/Mithraism/m_m/pt2.htm

——— Δική μου απάντηση —————

Τρομερό λάθος, φίλε μου! Η μόνη αναγκαία διευκρίνιση είναι ότι δεν διαβάζεις σωστά κι ότι παραπέμπεις σε πολύ λάθος βιβλιογραφία για να υποστηρίξεις κάτι που αποτελεί βίαιη, επιτηδευμένη και κακουργηματική παραποίηση της Ιστορίας.

Πρώτον, δεν διαβάζεις σωστά. Αυτό ισχύει επειδή

1) δεν διάβασες το αρχαίο ελληνικό κείμενο του Πλούταρχου που παραθέτω και που μόνο του θέτει εκτός πάσης αμφιβολίας ποιον Όλυμπο νοεί ο ιερέας του Μαντείου των Δελφών και συγγραφέας του κειμένου,

2) δεν διάβασες την σωστή (αν και αρχαιότερη) αγγλική μετάφραση που επίσης παραθέτω και η οποία δεν περιλαμβάνει το οικτρό λάθος εκείνης της κατάπτυστης και παρερμηνευτικής, οριενταλιστικής διαστροφής στην οποία κακώς παραπέμπεις, και

3) δεν διάβασες όλο μου το κείμενο για να αντιληφθείς ότι στο τέλος, όπως αλλωστε συχνά κάνω, παραθέτω μια σειρά από συνδέσμους ανάμεσα στους οποίους περιλαμβάνεται κι αυτός στον οποίο αναφέρεσαι.

Εννοείται ότι προσφέρω στους αναγνώστες μου πάντοτε πολλούς συνδέσμους με την προτροπή ‘περισσότερα’, ή ‘γενικά’, ή ‘διαβάστε’ – κι όχι ‘αποδεχθείτε στα τυφλά σαν ζωντόβολα’!

Είναι ευνόητο ότι σε πολλά από τα κείμενα στα οποία παραπέμπω υπάρχουν λάθη, ενίοτε σημαντικά, οικτρές αλλοιώσεις και παραποιήσεις, ή ακόμη και ολότελα διαστρεβλωτική αναπαράσταση της ιστορικής αλήθειας.

Αλλοίμονο αν θα περίμενα να βρω ένα ολόσωστο κείμενο για να παραπέμψω. Τότε, θα παρέπεμπα συνέχεια μόνον στις Δέκα Εντολές, στους Κατά Ιουδαίων Λόγους του Ιωάννου Χρυσοστόμου, και στον Ιωάννη της Κλίμακος….

Όταν παραθέτω ένα σύνδεσμο, θεωρώ αυτονόητο ότι εκθέτω τον παραπεμπόμενο σε πολλά λάθη από τα οποία, ακόμη κι αν αυτός είναι ανειδίκευτος (όπως άλλωστε και γω), η σωστή του κρίση θα τον προστατέψει, αν εκείνος βάλει το μυαλό του να δουλέψει. Αλλά αυτό έχει δυστυχώς εξαφανιστεί σε μεγάλο βαθμό από την Ελλάδα κι από την διεσταμμένη Δύση, η οποία τώρα βουλιάζει και σε λίγο θα εξαφανιστεί – όπως της αξίζει – στον παγκοσμίως μοναδικό βόθρο των κατά συρροήν κι εξεπίτηδες παρασκευασμένων επιστημονικών ψευδών που παρασκεύασε τους τελευταίους αιώνες.

Τώρα όποιος προσέξει τον σύνδεσμο, βλέπει κατ’ ευθείαν ότι πρόκειται για αναρτήσεις της School of Oriental and African Studies, δηλαδή ενός από τα προπύργια του δυτικού οριενταλισμού που αποτελεί πυλώνα παραποίησης της ιστορικής αλήθειας, όπως άλλωστε οι δυτικοί ελληνιστές, οι βιβλιστές, κι οι λατινιστές που συστάθηκαν νωρίτερα.

Ευτυχώς,υπήρξα τυχερός στην ζωή μου να γνωρίσω ένα εξαιρετικό ανατολιστή (οριενταλιστή) με ειδίκευση σε αρχαίες γλώσσες, θρησκείες, ιστορία και πολιτισμούς της Ανατολής, με τεράστια επιτόπια έρευνα, με ατελείωτες δημοσίευσεις, και – κυρίως – με τρομερό κριτικό πνεύμα που του επέτρεψε να διακρίνει και να ανακαλύψει σε όλο τους το εύρος, πλάτος, βάθος και ύψος τις ανακρίβειες, τις αποκρύψεις, τις παραποιήσεις και τις διαβολές (κατά ιστορικών πηγών) των καθηγητών του και άλλων οριενταλιστών κι ακόμη περισσότερο τις εγκληματικές, αποικιοκρατικές, ρατσιστικές και σατανικές προθέσεις τους – εκείνες που ήταν ο κινητήριος μοχλός των a priori ‘γνωμών’, ‘απόψεων’, δημοσιεύσεων και τερατουργημάτων τους.

Έτσι, αυτός ο φίλος και με ξύπνησε σχετικά με το απάνθρωπο, κτηνώδες, διαστρεβλωτικό και δαιμονικό περιεχόμενο των λεγομένων ‘ανθρωπιστικών επιστημών’ και μου έδωσε την σωστή μέθοδο να εξετάζω θέματα και να κρίνω αξιόπιστες ιστορικές πηγές κι αναξιόπιστη σύγχρονη βιβλιογραφία.

Αλλά όλα αυτά είναι εισαγωγικά. Στην σύντομη, πρώτη παράγραφο της απάντησής μου τόνισα επίσης ότι παραπέμπεις σε πολύ λάθος βιβλιογραφία για να υποστηρίξεις κάτι που αποτελεί βίαιη, επιτηδευμένη και κακουργηματική παραποίηση της Ιστορίας.

Σε ποιο απόσπασμα από το κείμενο στο οποίο παραπέμπει ο σύνδεσμος αναφέρομαι;

Στο εξής:

In his biography of this skilful general, Plutarch writes of the pirates: ‘They brought to Olympus in Lycia strange offerings and performed some secret mysteries, which still in the cult of Mithras, first made known by them [the pirates]’.

Στο κατάπτυστο αυτό απόσπασμα, ο παραχαράκτης της Ιστορίας κι απατεώνας συγγραφέας παρουσιάζει (στις 2 από τις 3 γραμμές του σύντομου αποσπάσματος) μια διαστρεβλωτική αγγλική μετάφραση του αρχαίου ελληνικού κειμένου.

Το αρχαίο ελληνικό κείμενο έχει στο σημείο αυτό ως εξής:

ξένας δὲ θυσίας ἔθυον αὐτοὶ τὰς ἐν Ὀλύμπῳ, καὶ τελετάς τινας ἀπορρήτους ἐτέλουν, ὧν ἡ τοῦ Μίθρου καὶ μέχρι δεῦρο διασώζεται καταδειχθεῖσα πρῶτον ὑπ’ ἐκείνων.

Και η σωστή αγγλική μετάφρασή του που παρέθεσα είναι η εξής:

They themselves offered strange sacrifices upon Mount Olympus, and performed certain secret rites or religious mysteries, among which those of Mithras have been preserved to our own time having received their previous institution from them.

Βεβαίως, όπως λες, πολλά βουνά έφεραν το όνομα του Ολύμπου, και θεωρητικά, για κάποιον άσχετο κι ανειδίκευτο, θα μπορούσε στο σημείο αυτό ο Πλούταρχος να αναφέρεται στον Όλυμπο της Λυκίας, αλλά βεβαίως δεν το κάνει.

Δεν μπορώ να σε κακίσω για το ότι δεν είσαι ιστορικός, δεν έχεις ειδικευθεί σε Ιρανολογία ή στην κατακλυσμική διάδοση ανατολικών, περσικών, αραμαϊκών, φοινικικών, καππαδοκικών κι αιγυπτιακών θρησκειών, λατρειών, κοσμογονιών, μυστικισμών, κοσμολογιών και θεουργιών στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και στην Ευρώπη. Ούτε εγώ είμαι ειδικός σ’ αυτά. Ούτε ξέρω ό,τι ξέρω επειδή κάθισα δίπλα σε εξαιρετικό δάσκαλο. Αλλά μπορώ να κρίνω και ξέρω να κρίνω όταν διαβάζω.

Αλλά σε κακίζω επειδή εσύ, ενώ επίσης μπορείς να κρίνεις, δεν το κάνεις όντας τυφλωμένος από το σατανικό πάθος του ελληνοκεντρικού ψέμματος και την χολέρα του ιστορικού ψεύδους ‘ελληνισμός’ – ενός ανύπαρκτου στοιχείου στις διαστάσεις που το παρασκεύασαν και το διέδωσαν δυτικοί ιστορικοί.

Πως φαίνεται ότι δεν κρίνεις;

Πρώτον, επειδή θα έπρεπε να διαβάσεις το αρχαίο ελληνικό κείμενο του οποίου πέταξε τα μάτια έξω ο κακουργηματικός παραχαράκτης της μετάφρασης της School of Oriental and African Studies.

‘Δεν μπορείς να προσθέτεις κείμενο στην μετάφραση που κάνεις’: αυτός είναι κανόνας. Το κείμενο δεν αναφέρει ‘Όλυμπο της Λυκίας’ αλλά ‘Όλυμπο’.

Δεύτερον και κυριώτερον, θα έπρεπε να διαβάσεις πολύ περισσότερο αρχαίο ελληνικό κείμενο για να καταλάβεις από τα συμφραζόμενα – κι αυτό δεν το έκανες, ενώ μας το μάθαιναν οι δάσκαλοί μας στο εξατάξιο γυμνάσιο που τελείωσα και όπου ήμουν άριστος και σε Αρχαία Ελληνικά και σε Λατινικά, γιατί δεν είχαμε την χολεριασμένη ψευτο-επιστήμη της κοινωνιολογίας που θέλουν τα βάλουν τώρα τα σκουπίδια που οι αφιονισμένοι (και από την αρχαιολατρία) Νεοέλληνες δέχονται να τους κυβερνάνε.

Κι αυτή είναι η ουσία της απάντησής μου: από τα συμφραζόμενα συνάγεται πολύ εύκολα το συμπέρασμα ότι οΠλούταρχος δεν εννοεί τον Όλυμπο της Λυκίας αλλά τον Όλυμπο της Θεσσαλίας. Διάβασε όλο το επίμαχο σημείο και θα καταλάβεις! Έχω προσθέσει πολλές παραγράφους στο κείμενό μου αλλά αρκεί μία. Αυτή:

ἐγένοντο δ’ οὖν αἱ μὲν λῃστρίδες νῆες ὑπὲρ χιλίας, αἱ δὲ ἁλοῦσαι πόλεις ὑπ’ αὐτῶν τετρακόσιαι. τῶν δὲ ἀσύλων καὶ ἀβάτων πρότερον ἱερῶν ἐξέκοψαν ἐπιόντες τὸ Κλάριον, τὸ Διδυμαῖον, τὸ Σαμοθρᾴκιον, τὸν ἐν Ἑρμιόνῃ τῆς Χθονίας νεὼν καὶ τὸν ἐν Ἐπιδαύρῳ τοῦ Ἀσκληπιοῦ καὶ τὸν Ἰσθμοῖ καὶ Ταινάρῳ καὶ Καλαυρίᾳ τοῦ Ποσειδῶνος, τοῦ δὲ Ἀπόλλωνος τὸν ἐν Ἀκτίῳ καὶ Λευκάδι, τῆς δὲ Ἥρας τὸν ἐν Σάμῳ, τὸν ἐν Ἄργει, τὸν ἐπὶ Λακινίῳ. ξένας δὲ θυσίας ἔθυον αὐτοὶ τὰς ἐν Ὀλύμπῳ, καὶ τελετάς τινας ἀπορρήτους ἐτέλουν, ὧν ἡ τοῦ Μίθρου καὶ μέχρι δεῦρο διασώζεται καταδειχθεῖσα πρῶτον ὑπ’ ἐκείνων.

Και η σωστή αγγλική μετάφραση:

There were of these corsairs above one thousand sail, and they had taken no less than four hundred cities, committing sacrilege upon the temples of the gods, and enriching themselves with the spoils of many never violated before, such as were those of Claros, Didyma, and Samothrace; and the temple of the Earth in Hermione, and that of Aesculapius in Epidaurus, those of Neptune at the Isthmus, at Taenarus, and at Calauria; those of Apollo at Actium and Leucas, and those of Juno in Samos, at Argos, and at Lacinium. They themselves offered strange sacrifices upon Mount Olympus, and performed certain secret rites or religious mysteries, among which those of Mithras have been preserved to our own time having received their previous institution from them.

Επίμετρο

Ολόκληρο το κείμενο του οποίου παρέθεσα τον σύνδεσμο και στο οποίο αναφέρεται ο αναγνώστης – σχολιαστής (υπάρχουν πολλές ιστορικές ανακρίβειες και το κείμενο έχει γραφεί με στόχο την ιστορική διαστρέβλωση και την εξαπάτηση των μη ειδικευμένων):

MITHRA & MITHRAISM

The arrival of Mithras in Europe

The circumstances which brought the god at last to Europe after hundreds of years are indeed strange. According to the historian Plutarch, who lived in the first century A.D., the Romans became acquainted with Mithras through pirates from Cilicia, a province of Asia Minor. These were the pirates who constituted such a threat to Rome until Pompey drove them from the seas.

In his biography of this skilful general, Plutarch writes of the pirates: ‘They brought to Olympus in Lycia strange offerings and performed some secret mysteries, which still in the cult of Mithras, first made known by them [the pirates]’. In the middle of the second century A.D. the historian Appian adds that the pirates came to know of the mysteries from the troops who were left behind by the defeated army of Mithridates Eupator. It is well established that all kinds of Eastern races were represented in that army.

There are some well-known monuments associated with Mithras in the pirates’ homeland in the mountainous religions of Cilicia, and recently an altar was discovered in Anazarbos which had been consecrated by Marcus Aurelius as ‘Priest and Father of Zeus-Helios-Mithras’. The god was also worshipped in Tarsus, the capital of the province, as we know from coins of the Emperor Gordian III which bear a picture of the bull-slayer (Fig. 1.). One of the greatest campaigns against the Persians took place during the reign of Gordian III; the coin has propaganda value as Ernest Will has pointed out: ‘ L’hommage rendu au dieu perse adopte par Rome, au moment de la campagne contre sa patrie premiere, revet une valeur politique particuliere.’

But can this evidence from the second and third centuries A.D. be taken as a confirmation of Plutarch’s remarks about the Cilician pirates of the first century B.C.? Probably it can. The fact that representation of the bull-slayer occur on coins from Tarsus, through which Gordian III almost certainly passed on his way to battle, is evidence that Mithras was worshipped in this town in particular. Since Tarsus was situated at a road junction it is probable that its citizens became acquainted with the Mithraic cult at quite an early date. Plutarch, moreover, relates that the pirates committed outrages against the gods on Olympus where Hephaistos was worshipped. As devotees of the Eastern god they apparently felt little respect for the gods of the Greeks.

The pirates, a group of drifting adventures and, occasionally, fallen noblemen, conducted a communal worship of Mithras, whose cult was an exclusively made one. It is quite possible that these pirates introduced the Mithraic mysteries into Italy after their defeat and subsequent transportation there by Pompey. This event then offers a terminus post quem for the spread of the Mithras mysteries. Other early evidence of the first decades B.C. refers only to the reverence paid to Mithras without mentioning the mysteries; examples which may be quoted are the tomb inscriptions of King Antiochus I of Commagene at Nemrud Dagh, and of his father Mithridates at Arsameia on the Orontes. Both kings had erected on vast terraces a number of colossal statues seated on thrones to the honour of their ancestral gods. At Nemrud we find in their midst King Antiochus (69-34 B.C.) and in the inscription Mithras is mentioned together with Zeus-Ahura-Mazda, Hermes, Apollo-Helios and Herakles-Verethraghna. Thus Persian gods were invoked as protectors of the royal house. Both Mithridates and his son were represented in reliefs clasping hands with Mithras. Yearly feasts were held in honour of the deceased kings. But the inscriptions do not say anything about a secret cult of Mithras; the god simply takes his place beside the acknowledged state gods.

Though Plutarch’s information is important, it must be borne in mind that the historian wrote his life of Pompey at the end of first century A.D. and it is not until then that we actually find in Rome the characteristic representation of Mithras as bull-slayer. The poet Statius (A.D. 80) describes Mithras as one who ‘twists the unruly horns beneath the rocks of a Persian cave’. One other point worthy of note is that no Mithraic monument can be dated earlier than the end of the first century A.D., and even the extensive investigations at Pompey, buried beneath the ashes of Vesuvius in A.D. 79, have not so far produced a single image of the god. There is therefore a complete gap in our knowledge between 67 B.C. and A.D. 79. The earliest datable monument is a statue from Rome, now in the British Museum; the inscription mentions a certain Alcimus, who calls himself the servant of T. Claudius Livianus, and, if the identification of this Livianus with the commander of the Praetorian Guard under the emperor Trajan is correct, then the figure must date from the beginning of the second century A.D. From this period onwards, the trail blazed by Mithras is broad and clear; the god’s cult becomes firmly established and traces are found even on the Capitol and the Palatine, the heart of Imperial Rome.

http://www.cais-soas.com/CAIS/Religions/iranian/Mithraism/m_m/pt2.htm

--------------------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250712118

https://issuu.com/megalommatis/docs/the_overwhelming_prevalence_of_the_mithraic_pirate

https://vk.com/doc429864789_621819723

https://www.docdroid.net/6ZKxSHy/h-apoliti-kiriarkhia-ton-mithraistwn-peiratwn-sto-aighaio-tin-ellada-kai-ton-thessaliko-olimpo-docx