Vahap

hayatımın amına kodu

seviyorum merkez

yerimde olsaydın aynalardan kaçardın

tek düşüncesi intihar olan bu adama söylenebilecek bir cümlenin ne olabileceğine kafa yormuştuk bir akşam.

Yoktu.. Tıpkı senin yokluğuna, sözcüklerin kifayetsizliği gibi.

beni kahretsin tanrı

günlerden gözyaşı düşer takvimlerden, her düşüşünde çehremdeki çiçeklere eksik renk bağışlayan

bm x

nasılsınlar duymak istediğinden gelir duymak istediğim buysa iyiyim işte.

göz altlarım tenimden ayrı düşmüşse sabahları geceye çevirmemden

saçlarım omzumu kesip biçiyorsa mevsim değişikliğinden

dünüm bugünümü kanatıyorsa takvimlerin haylazlığıdır

yüreğime serpiştirdiğin o şarkıyı söylemem boşver, bilmediğim bir sebepten..

birazdan ölmezsem iyiyim ben biraz da çocuklar ölürken iyiyim ben.

tek derdim bu şehirde üşümem.

üstüme gelme, iyiyim ben.

arabadan indi çok mutluydu havaifişekleri insanı bu kadar mutlu edebilir miydi ben bir o kadar yorgunken

bir yerlerde beni anlayan birileri var mutlaka, henüz karşılaşmadık. belki asla karşılaşmayacağız. bir yerlerde durup dururken gözleri dolan, kendi kendine gülen, çürümüş bir şey gibi hisseden, içi rutubetli duvarlara benzeyen, her günü sarhoş bitiren, gururu kırık, güveni yıkık birileri var. birileri var bana benzeyen.

.