So, I Saw This Image On Facebook, And It Was Supposedly Showing What Queen Nefertiti Would Have Looked

Columns inside Medinet Habu, Ramesses III mortuary temple colors are still vibrant. Can you imagine how bright they were back then?

Το Ιράν των Αγιατολάχ: ένα Μασωνικό Παρασκεύασμα - αποκαλύπτει ο Έλληνας Ιρανολόγος καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης

Ayatollahs' Iran: A Freemasonic Fabrication, reveals the Greek Iranologist Prof. Mohammad Samsaddin Megalommatis

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 27η Σεπτεμβρίου 2018.

----------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/09/27/το-ιράν-των-αγιατολάχ-ένα-μασωνικό-παρ/ =============================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Αναδημοσιεύω εδώ ένα εντυπωσιακό άρθρο του Έλληνα ανατολιστή ιστορικού και πολιτικού επιστήμονα, καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη, ο οποίος διαλύει πολλούς μύθους που υπάρχουν στην κοινή γνώμη σχετικά με το Ιράν ως τάχα ‘αντίπαλο’ της δυτικής Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Αρχικά δημοσιευμένο το 2007, το ανατρεπτικό άρθρο αναδημοσιεύθηκε σε πολλά ιρανικά πόρταλς της Διασποράς επειδή οι Ιρανοί κατάλαβαν εύκολα το τι έλεγε για την χώρα τους ο εξαίρετος Έλληνας ιρανολόγος, ο οποίος έχει μελετήσει την ιστορία του Ιράν και έχει περιπλανηθεί στην χώρα εκείνη όσο ελάχιστοι άλλοι ειδικοί.

Ayatollahs’ Iran: a Nationalistic Theocracy as Freemasonic Machination

By M. Shamsaddin Megalommatis

Saturday 22 December 2007

http://www.fravahr.org/spip.php?article411

and https://www.academia.edu/24267250/Ayatollahs_Iran_a_Nationalistic_Theocracy_as_Freemasonic_Machination

======================

The current theocratic and utterly unrepresentative regime of Iran was not the choice of the peoples and nations of Iran. The events that triggered the fall of Shah and the return of Ayatollah Khomeini were all machinated by an Apostate Freemasonic Lodge that controls part of the French and the English establishments and through them part of the American establishment.

The danger that the late Shah of Iran represented for their eschatological plans was absolutely tremendous. This does not imply that they intended to help establish a pseudo-Shia theocracy in Iran; simply they were not able to completely control the developments. As a matter of fact, the late Shah intended to modernize, industrialize and westernize Iran in the 70s; one could compare his attempt to that of Mustafa Kemal Ataturk in Turkey, 50 years earlier.

A strong Iran next to a strong Turkey is enough to make the Anglo-French colonial establishments spend years without an easy sleep. Although this would look good for Western geo-political and geo-strategic interests, particularly in containing Tsarist Russia / USSR / Putin’s oligarchy, in real terms of Western Freemasonic conspiracy in the Middle East it is abominable because it would hinder all Freemasonic plans and projects for the Middle East, the area of their primary concern par excellence.

Mossadegh received by Truman

Mossadegh was a Freemason Islamist. His supporters became later the supporters of Khomeyni and founders of the Islamic regime.

It sounds awkward but it is absolutely real: the late Shah of Iran tried with a delay of 17 years (as of 1970) to implement the basic concepts of the Iranian nationalistic policies of Dr. Mohammed Mossadegh, a great Iranian statesman whom the Freemasonic mass media of the West did their ingenious best to defame and ridicule, while falsely portraying him as … related to the Iranian Communist party!

[In fact, Mohamad Mossadegh was himself a Freemason and an Islamist. His so-called nationalism was no more than an International-Islamism inspired by Freemasonry — Fravahr]

When Madeleine Albright, decades later, admitted that the Eisenhower administration was involved in the Operation Ajax that ended with the Mossadegh’s removal, she did not state any other reason except geopolitical considerations. In fact, these considerations were Freemasonic eschatological approaches to the Middle East, covered by English economic interests, and involved volumes of falsified information produced in order to mislead the gullible and deeply unaware American establishment — through use of pro-English agents who were active in Washington D.C.

The Shah himself must have felt in the early and mid 70s how right Mohammed Mossadegh was. In his last days in Tehran, the Shah must have also remembered his father’s last days in the throne, when in September 1941 the English had forced him to abdicate in favour of his young son, as they could not accept Iran’s neutrality in WW II.

The Freemasonic anti-Iranian conspiracy played on the Iranian peoples’ feelings against the Shah, and involved the return of Ayatollah Khomeini who had spent some months in France. In fact, the Apostate Freemasonic Lodge pushed to the political forefront Iranians who had already lived and studied in France where they had become Freemasons, like Mehdi Bazargan, Khomeini’s first Prime Minister, and Abolhassan Banisadr, the first Iranian President.

They were joined in their effort to canalize the Iranian Revolution by Sadegh Ghotbzadeh, who had studied in America, and had travelled with Ayatollah Khomeini from Paris to Tehran on February 1st 1979 to become later Foreign Minister (after Banisadr) and then be arrested and executed (September 1982) as betrayed by President George H. W. Bush. After 1983, Freemasonic influence on Iranian policies has been indirect.

Indirect manipulation involves the mental, spiritual, philosophical, ideological, and therefore political engulfment of the targeted establishment into erroneous perception of the present realities and the future targets of the Apostate Freemasonic Lodge within a context that can be rather parallelized with an iterated Prisoner’s Dilemma.

Shia Eschatology in contrast with Freemasonic Messianism

Worship of Isis

Freemasonic ritual as on the walls of the Isiac Freemasonic Lodge (Temple of Isis) at Pompeii

The worship of Isis is depicted in this wall-painting from Herculaneum. The high priest stands at the entrance to the temple and looks down on the ceremony beneath him, which is supervised by priests with shaven heads. In the case of the Ayatollah Ruhollah Khomeini, the Freemasonic establishment’s arsenal reaches its limits. Drawing from a late Sassanid Zervanism that survived within Shia Islam since the early days of the Islamic conquest of Iran (636: Sassanid defeat at Qadisiyah, 641 Sassanid defeat at Nihavent, 651: arrival of Islamic armies at Merv in Central Asia), Shia Eschatology revolves around the prevalence of Time as determinant element in the Mystic History of the Mankind; this is utterly alien to Western Freemasonic dogmas and doctrines that draw from Late Antiquity’s Gnosticisms, Hermetism, and Messianic Isidism.

With Khomeini’s doctrine based on the termination of the Ghaybah (“Occultation”) of the Shia Islamic Twelfth Imam (the Shia version of the Messiah) by means of the Islamic Republic of Iran, we reach one step closer to what is called in Islam Al Yom al Ahar (“the End of Time”).

Despite the fact that Iran and most of the Islamic World are engulfed in ignorance and confusion due to the academic systems that Freemasonic Europe produced to facilitate the advent of the Freemasonic Messianic, namely the Hellenism, the Orientalism, the Pan-Arabism, and the (Sunni) Islamism, the Shia establishment of Iran, sticking to the completion of the work initiated by Ayatollah Khomeini, have little chance to be misguided and deceived.

Contrarily to the Freemasonic concept of a Horus — Messiah, creation of Isis (as Freemasonry is symbolized within the Freemasonic eschatological doctrine), a Zervan — Twelfth Imam hinges on the absorption of all into a New Aeon with little concern about an Elected People to be saved.

Contrarily to a Horus — Victorious King and Pacifier, the concept of Zervan — Twelfth Imam involves the liberation of every person from the negative energy therein encrusted through various ways; as Zervan Akarana promises a monstrous appearance, yet able to embody the Loftiest of the Divine, the Shia Islamic Twelfth Imam promises no peace and no return for any elected people, but heralds the miraculous transformation of the miserable into luminous sources in the present world (after Al Yom al Ahar) and the Hereafter (Al Yom al Qiyamah).

There is certainly a Manichaean influence on the late Sassanid Zervanism (and through this system on the Shia Islam) but the Western stern rejection of Manichaeism proliferated only confusion and dire practices among the Apostate Freemasons. In fact, the Freemasonic Apostasy is a repetition of an earlier Apostasy that took place in the Late Antiquity, and caused the disastrous descent into the Middle Ages.

Unable to transcend, the Apostate Freemasonic Lodge seems set for disastrous developments that will now cover the entire surface of the Earth. Determined to continue an evil process started by Napoleon and sped up by Edmund Allenby, the Apostate Freemasonic Lodge seems today unable to perceive the impending domino effect that will ensue from an attack on Iran. The Apostate Lodge machinated the Anglo-French colonialism in order to create a false and precarious Israel (for Jews, not Israelites), thus exterminate both Jews and Palestinians (after a supposed final peace), and then set up a true Israel able to accommodate the migrating — because of expected ominous natural phenomena — English, Irish, Scots, French, Belgian, Dutch, and Scandinavians (namely the true descendants of the Ten Tribes of Israel). That final Israel that would span between the rivers Euphrates (Assyria) and Nile (Egypt) may simply never come to existence because of the rise of a New Era for the Middle East triggered by an attack on Iran.

The Advent of the End of Time

If Ahmadinejad referred to Mahdi’s advent (which means automatically the End of Time) already in his first speech at the UN (in September 2005), what happened meanwhile that indicates that by now an apocalyptic scenario would follow an American attack on Iran? Why what could happen in March 2006 should not occur in December 2007?

The answer to such a question is at the same time a full response to a great number of eschatological interpretations. The History of the Mankind can also be viewed as a History of missed opportunities. More recently, after 2001, to give an example, the US could have pacified Iraq, if they had the knowledge and the courage to do what it would take. Simply, they were either unaware or misled. Usually, to know how a solution can be found to a historical — political problem, one has to transcend; this mainly means that one has to see the problem in question as a non-problem, or place it within wider frame, or view it through different standpoints, or apply all these methods. Basically, a historical — political problem’s solution involves the non-consideration of a part’s interests.

An answer to the aforementioned question is at the same time a complete rejection of numerous approaches to historical texts of eschatological contents. As a matter of fact, there has always been a vast interpretational literature of the Prophetic books of the Bible, of the Revelation, of the Apocalyptic Hadith, and of the eschatological traditions of various peoples from India to Mexico. With the inception of the web, and the rise of spiritual interest in a post-Communist world, the interpretational interest only multiplied. Specifications and clarifications about the time of the arrival of Mahdi, the Messiah, Jesus as Islamic Prophet, Jesus as Christ of the Christian religion, etc. can be found in great number.

All these approaches emanate from a world plunged into the swamp of Time, a world whereby all people take for granted that Time exists. Yet, the Mankind existed for several thousands of years without shaping the concept of Time. For many great thinkers and wise elders in Sumer, Akkad, Egypt, Assyria and Babylon, Hittite Anatolia, and Biblical Israel, Time simply did not exist. The interaction of Being and Becoming was perceived completely differently, particularly by peoples who used the same word for “day” and “time” (e.g. umu in Assyrian — Babylonian). In a world viewed, perceived, sensed, and experienced diachronically, there is little place for fanaticism and empathy, as all reflect an eternal recapitulation of everything.

In that world, great diachronic (and therefore apocalyptic and eschatological) Epics were compiled for a first and original occasion, and their elements, data, concepts and details were later diffused among later epics, mythical texts and apocalyptic literature. As a matter of fact, there is nothing original that was not already said before Moses. To give an example, it is sheer ignorance for anyone to believe that the concept of the Antichrist goes as back as the Revelation and Daniel.

More than 1500 years before the Revelation, for the Anatolian Hittites the Antichrist (Ullikummi) would rise from the Sea. The author of the Revelation reassessed the same topic, adding only an effort of identification of the Messiah (Tasmisu for the Ancient Hittites — Jesus as Christ for the Christians). More than 2000 years before Isaiah, the concept of the Messiah existed in the Egyptian Heliopolitan Doctrine.

Viewing the present world through the eyes of an Egyptian, Assyrian or Hittite erudite scholar would offer a completely different perspective, and certainly more authoritative as emanating from a diachronic consideration of the Mankind’s and the World’s existence. In most of the cases, this was avoided because of the salacity of Western Orientalists, who instead of serving truth, did promote preconceived ideas either of Freemasonic or Christian Catholic nature. What would destroy pillars of their false faiths had to be covered by silence; this is the “veracity” of the Western universities’ professors.

2007: A Changed World and Iran

In fact, many things have changed over the past 21 months; they are not easily visible to average people and supposed leaders. Even worse, it seems that they are not ostensible to panicked establishments and elites either.

Losing a unique opportunity to be the sole superpower and thus accomplish the wishes of the Founding Fathers, the US will have to become familiar with the reality of a multi-polar world.

If we exclude the nonsensical nuclear mutual destruction, which will be always a possibility, as long as nuclear weapons exist, America’s interests can be hit at any moment. America lost considerably because America allied itself with the only country they should never work together: England.

Discrediting America, exposing the US, while mobilizing others’ forces to contain America and finally avert a long perspective Pax Americana, England convinced the US leadership to pursue the only way that can truly damage the US interests: action against the Moral Principles that the Founding Fathers stipulated so clearly for the then young and promising, Anti-Colonial, nation that would diffuse Freedom, Justice and Democracy to the rest of the world.

The US leadership failed to assess that it would be detrimental to pursue after 1991 immoral practices employed at the times of the Cold War. The policy of double standards (two measures and two weights) would convince all possible adversaries that the US represents a threat, and would mobilize many against America. The enumeration could be very long.

Vice-president Cheney’s trip to Saudi Arabia in November 2006 was certainly taken very seriously by the Iranians — within eschatological context, I mean. The Islamic Messiah will certainly exterminate a cursed, Satanic regime in charge of Haramayn, the two holy cities of Mekka and Madinah.

One would not ask America to believe the Islamic eschatological literature; but one would anticipate America to take it into account, and shape its policy accordingly. The rest is just inane.

Saudi Arabia cannot exist — if Israel is to survive!

It was a pathetic American effort to continue English Colonial policies of division and strife in the Middle East; these policies targeting the existence of the Ottoman Empire and Imperial Iran, if pursued by America, against Turkey and Iran, can guarantee the total disaster of America.

Yet, Prof. Huntington, in a moment of truth, exposed the truth plainly, when he attributed the Islamic Extremism and Terrorism to the lack of a core State for the Muslim world. This was precisely the work of the Anglo-French Apostate Freemasonic Lodge that we already mentioned. America should not be confused with the Anglo-French secondary conflicts, as highlighted by the San Remo arguments between Clemenceau and Lloyd George.

For America’s interests to prevail, for the present state of Israel to survive, for a solution of the quasi-permanent Palestinian problem to be found, America should avoid any direct interference in the affairs of the Muslim World.

Any US attack against Iran would trigger an unexpected and unsuspected reaction that would certainly have a lot to do with Islamic eschatological expectations.

The explosion would immediately bring in other, sizeable, non-Islamic countries that are ready for a severe collapse of the present global economic structures, as their economies are better suited for barter trade. These countries would not necessarily help Iran militarily; they would simply make impossible for America to sustain the cost of a conflict spanning from Yemen and Israel to Afghanistan and Pakistan, at a moment Saudi and Emirati oilfields would not be anymore functional.

America should keep itself outside the Muslim World, and following the instructions of Prof. Huntington, help (with the cooperation of Israel) the rise of a core Muslim country in the Middle East that would eradicate the nefarious colonial deeds of the Apostate Freemasonic Lodge.

This country should be a secular and humanist, democratic country that would be committed to the elimination of Pan-Arabism and Islamic Extremism. To support the rise of a vast Oriental State, America should fervently oppose France and England.

This would redraw the map of the Middle East, but ultimately save the present state Israel, offer peace to the Palestinians, and grant concord to the other Middle Eastern countries. Only a vast Oriental State would have no problem in containing Iran and outmanoeuvring the Ayatollah regime.

Otherwise the Death will hit America — in an irrevocable and precipitated way.

Europe would be affected too; and that Apostate Freemasonic Lodge would be severely persecuted in a new — unrecognizable — Europe ruled by a new Iron Man of the North.

---------------------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250701066

https://issuu.com/megalommatis/docs/iran_of_the_ayatullahs.docx

https://vk.com/doc429864789_621631094

https://www.docdroid.net/HEpNSXC/to-iran-ton-aghiatolakh-ena-masoniko-paraskeuasma-docx

Silver inlaid brass candlestick holder, Iran, 13th-14th century

from The British Museum

Sumerian Taxes

Whenever spring rolls around and I do my taxes, I think of the Sumerians. Cuneiform may have been used to write literary works, hymns of praise, and personal letters, but a massive chunk of the texts in Sumerian we have today are account ledgers, business records, and especially tax documents. It’s been theorized that the earliest writing was, in fact, developed for the purpose of keeping track of property and taxation records.

This tablet, from the Indiana State Library, is a list of taxable produce from about 2350 BCE. It predates what was probably the pinnacle of the Mesopotamian tax system, called bala taxation, in the 22nd and 21st centuries. Under the bala system, tens of millions of liters of grain were moved around Mesopotamia to support a population of state workers possibly numbering as many as 500,000, using an accounting system of thousands of tablets a year. More than ten thousand such tablets have been found at Puzrish-Dagan, an administrative center founded by King Shulgi at which tax records from across the Neo-Sumerian Empire. When I send my tax forms in to the IRS center in Austin, Charlotte or Kansas City, I think of it as a modern Puzrish-Dagan.

Though the damage on the right side of the above tablet is probably more recent, I like to imagine someone got frustrated with the local tax-collector-scribe and tried to deface their documentation. So when you fill in those tax forms, think of the Sumerians, and the connections we have across millennia, with love, and sometimes just a touch of frustration.

Χούνζα, Μπαλτί, Ισλάμ, Βουδισμός, οι Στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου κι οι Δρόμοι του Μεταξιού, των Μπαχαρικών και των Λιβανωτών

Hunza Valley, Baltistan, Islam, Buddhism, Alexander the Great's soldiers, and the Silk-, Spice-, and Incense Roads

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 8η Μαΐου 2019.

Ο κ. Μπαϋρακτάρης ανασυνθέτει υλικό από πρότερες δημοσιεύσεις μου για τους Δρόμους του Μεταξιού και στοιχεία από ομιλία μου σχετικά με τους Δρόμους των Λιβανωτών και των Μπαχαρικών ανάμεσα στο Κέρας της Αφρικής και την Κεντρική Ασία, την οποία έδωσα στο Καζακστάν τον Ιανουάριο του 2018.

----------------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/08/χούνζα-μπαλτί-ισλάμ-βουδισμός-οι-στρ/ ==================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Κοντά στα σύνορα με την Κίνα, στο βόρειο άκρο του Πακιστάν και τριγύρω από το Γκιλγκίτ, πολλές μικρές κοιλάδες κατοικούνται από διαφορετικά μικρά έθνη με μεγάλη Ιστορία και μεγαλύτερο ηρωϊσμό.

Οι Δρόμοι του Μεταξιού, των Μπαχαρικών και των Λιβανωτών δεν περνούσαν πάντοτε από εδώ. Στην εντελώς αρχική τους μορφή, οι εμπορικοί δρόμοι ξεκινούσαν από την Μεσοποταμία και κατέληγαν στην Κίνα και στην Ινδία: επρόκειτο για διαφορετικούς δρόμους.

Και η Μεσοποταμία, αν και μακρύτερα, ήταν πολύ πιο νωρίς συνδεδεμένη με την Κίνα, επειδή πολιτισμός στην Ινδία (ακόμη κι ο πρώιμος, μη ινδοευρωπαϊκός ‘πολιτισμός της Κοιλάδας του Ινδού’) είναι μία πολύ καθυστερημένη περίπτωση, αν πάρουμε ως μέτρα και σταθμά την Σουμέρ, το Ελάμ, την Ακκάδ, την Ασσυρία και την Βαβυλώνα.

Επίσης, στην αρχική μορφή των εμπορικών δρόμων, το Μετάξι δεν ήταν ένα από τα προϊόντα. Αλλά πολύτιμοι λίθοι, σπάνια ορυκτά, μπαχαρικά και λιβανωτά ήταν πάντοτε στο επίκεντρο του εμπορικού ενδιαφέροντος.

Η πραγματική ‘επανάσταση’ στους εμπορικούς δρόμους ανάμεσα στην Μεσοποταμία, την Κίνα και την Ινδία έγινε στα αχαιμενιδικά χρόνια (550-330 π.Χ.) και κυρίως χάρη στην τεράστια σημασία που έδωσαν οι πρώτοι σάχηδες του Ιράν να εγκαθιδρύσουν ένα πολύ σύνθετο σύστημα αυτοκρατορικών οδών, πολύ καλά οργανωμένων, επιμελημένων και προστατευμένων, διά ξηράς, ερήμου και θαλάσσης.

Το μεγάλο αυτό συγκοινωνιακό και εμπορικό δίκτυο προσέφερε πολλές εναλλακτικές δυνατότητες: αντί να στείλουν προϊόντα, αποστολές, στρατό, κοκ από την Αίγυπτο (ιρανική αχαιμενιδική σατραπεία) διά ξηράς στο Φαρς (κεντρική επαρχία του Ιράν), δηλαδή μέσω Παλαιστίνης, Συρίας, Μεσοποταμίας και Ελυμαΐδας (: Νότιας Υπερτιγριανής), μπορούσαν να τα στείλουν από τα αιγυπτιακά λιμάνια της Ερυθράς Θαλάσσης στον Περσικό Κόλπο.

Ο Δαρείος Α’, προνοητικός, άνοιξε εκ νέου την από αιώνες κλεισμένη, αρχαία διώρυγα του Σουέζ, η οποία ήταν ολότελα διαφορετικής κατεύθυνσης από την σύγχρονη (δηλαδή από τα δυτικά προς τα ανατολικά) και συνέδεε τον Νείλο (από την περιοχή περίπου του σημερινού Καΐρου) με την Ερυθρά Θάλασσα.

Κάτι ακόμη πιο σημαντικό που επιτεύχθηκε από την αχαιμενιδική ιρανική εμπορική και συγκοινωνιακή κοσμογονία ήταν το γεγονός ότι διαφορετικοί εμπορικοί δρόμοι αλληλεξαρτήθηκαν για πρώτη φορά, έτσι καθιστώντας γνωστά σε πολύ μακρινά σημεία πολλά προϊόντα μέχρι τότε άγνωστα.

Το εμπόριο μεταξύ Μεσοποταμίας και Κίνας, ή Μεσοποταμίας και Ινδίας (: Κοιλάδας του Ινδού) ανάγεται εύκολα στην 3η προχριστιανική χιλιετία στα τέλη της οποίας βλέπουμε ένα πλήθος διαδοχικών αρχαιολογικών χώρων να χαράσσουν μια γραμμή που μέσω Κεντρικής Ασίας συνέδεε την κοιλάδα των Διδύμων Ποταμών (Τίγρη κι Ευφράτη) με την κοιλάδα του Κίτρινου Ποταμού. Αλλά η Αίγυπτος ελάχιστα επωφελήθηκε των ασσυροβαβυλωνιακών εμπορικών δρόμων κι ανταλλαγών.

Από την άλλη, η Αίγυπτος είχε ήδη από τα τέλη της 3ης προχριστιανικής χιλιετίας διαμορφώσει ένα μεγάλο εμπορικό δίκτυο διά του Αρχαίου Βασιλείου του Κους (: Αιθιοπίας, δηλαδή του σημερινού Σουδάν) με την Σαχάρα, διά της Λιβύης με τον Άτλαντα, και διά της Ερυθράς Θαλάσσης με το ανεξάρτητο σομαλικό βασίλειο του Πουντ στην ανατολική ακτή της Αφρικής πέρα από το Κέρας της Αφρικής. Αλλά η Ασσυρία κι η Βαβυλώνα ελάχιστα επωφελήθηκαν των αιγυπτιακών εμπορικών δρόμων κι ανταλλαγών.

Όμως στα αχαιμενιδικά χρόνια, όλα αυτά τα εμπορικά δίκτυα αναμείχθηκαν και αλληλοσυνδέθηκαν σε ένα μείζον εμπορικό και συγκοινωνιακό δίκτυο από τον Αφρικανικό Άτλαντα μέχρι τα ανατολικά παράλια της Ασίας.

Η πρώτη παγκοσμιοποίηση ήταν γεγονός.

Ήταν απλώς θέμα χρόνου πάνω στους εμπορικούς δρόμους αυτούς να μην μετακινούνται μόνον προϊόντα αλλά επίσης γραφές, γλώσσες, θρησκείες, λατρείες, πίστεις, κοσμογονίες, θεουργίες, μυστήρια και μυστικά κυκλώματα.

Μια πρώιμη μετακίνηση ήταν αυτή του εκδιωκόμενου από την Βόρεια Ινδία Βουδισμού προς τις ανατολικές επαρχίες του αχαιμενιδικού Ιράν ήδη τον 6ο – 5ο προχριστιανικό αιώνα.

Σ’ αυτό βοήθησε πολύ η θρησκευτική ανοχή που επικρατούσε στην αχανή αυτοκρατορία που ξεκινούσε από τα σύνορα της Ινδίας με το Πακιστάν κι έφθανε στο Αιγαίο, ενώ είχε συνενώσει όλες τις εκτάσεις από το Ουζμπεκιστάν και την νότια Ουκρανία μέχρι το Σουδάν και το Ομάν.

Από το ανατολικό αχαιμενιδικό Ιράν (δηλαδή τις εκτάσεις των σημερινών Πακιστάν, Αφγανιστάν κι Ουζμπεκιστάν), ο Βουδισμός διαδόθηκε αργότερα προς την Κεντρική Ασία κι έγινε μια από τις πολλές θρησκείες που πολλά τουρανικά έθνη αποδέχθηκαν. Από εκτάσεις της Κεντρικής Ασίας (του σημερινού Καζακστάν και Ανατολικού Τουρκεστάν, δηλαδή της βορειοδυτικής επαρχίας Σινκιάν της Κίνας) διαδόθηκε αργότερα ο βουδισμός στην καθαυτό Κίνα.

Το ίδιο εμπορικό δίκτυο συνέχισε να λειτουργεί μετά την εκ μέρους του Μεγάλου Αλεξάνδρου κατάληψη της αχαιμενιδικής αυτοκρατορίας και ανάληψη καθηκόντων σάχη και συνεπώς εγγυητή και συνεχιστή της αυτοκρατορικής παράδοσης.

Το ίδιο συνέβηκε και στα χρόνια των Επιγόνων παρά τους διάφορους πολέμους που οι ίδιοι δεν έπαυσαν να κάνουν.

Με τους Αραμαίους να ελέγχουν το διά ξηράς και δι’ ερήμου εμπόριο και με τους Υεμενίτες (οργανωμένους στα ανεξάρτητα και πολύ εύπορα βασίλεια Καταμπάν, Χιμυάρ, Σαβά και Χαντραμάουντ) να ασκούν μια σχεδόν αποκλειστική θαλασσοκρατορία στην Ερυθρά Θάλασσα και στον Ινδικό Ωκεανό (μέχρι την Ινδοκίνα και την Ινδονησία), η αλληλεξάρτηση των συμβαλλομένων μερών εντάθηκε.

Η σύσταση από Χαλδαίους Αραμαίους εμπόρους της Γέρρας, της πόλης με τα αλάτινα τείχη, στα δυτικά παράλια των συγχρόνων Εμιράτων, δυτικά του Αμπού Δάμπι, ήταν ένα κοσμοϊστορικό γεγονός.

Οι Χαλδαίοι έμποροι που ίδρυσαν την μεγαλύτερη εμπορική πόλη του κόσμου ανατολικά της Αλεξάνδρειας ήξεραν πάρα πολύ καλά τι έκαναν: εκμεταλλευόμενοι την σχετική αδυναμία του παρθικού αρσακιδικού κράτους του Ιράν βρήκαν ένα κομβικό σημείο από όπου περνούσε ένα μεγάλο τμήμα του εμπορίου μεταξύ Δύσης κι Ανατολής και θεμελίωσαν εκεί μια πόλη-εμπορείο που μπορούσε να θησαυρίσει και από το εμπόριο μεταξύ Νότου και Βορρά.

Η Γέρρα – στην οποία αναφέρονται ο Πτολεμαίος Γεωγράφος, ο Στράβων κι ο Πλίνιος – προσέφερε στην Κίνα ανατολικό αφρικανικό εμπόρευμα το οποίο, αντί να περιπλέει την Ινδία και την Νότια Ασία, διοχετευόταν από την Υεμένη στα νότια παράλια του Περσικού Κόλπου κι από κει προς την Κεντρική Ασία, εκτός των συνόρων του Ιράν έτσι αποφεύγοντας δασμούς.

Με τον τρόπο αυτό όμως ενισχύθηκαν φυγόκεντρες τάσεις στο Ιράν και συστάθηκαν ανατολικά ιρανικά και τουρανικά κράτη, όπως το ινδοπαρθικό κράτος με πρωτεύουσα την Μινναγάρ και επίνειο το Βαρβαρικόν (κοντά στο σημερινό Καράτσι) και το Κουσάν με πρωτεύουσα την Καπίτσα (κοντά στην Καμπούλ) που ήταν τρόπον τινά μια συνέχεια του βασιλείου της Βακτριανής.

Τότε ανοίχθηκε για πρώτη φορά (κατά τον πρώτο προχριστιανικό αιώνα) ο εμπορικός δρόμος που συνέδεε την Κοιλάδα του Ινδού με την Γιαρκάντ και το Χοτάν στα νότια άκρα του Ανατολικού Τουρκεστάν.

Φυσικό ήταν να ακολουθήσει ένα νέο στάδιο διάδοσης του Βουδισμού από τις ανατολικές ιρανικές επαρχίες (ή αυτονομημένα βασίλεια) προς την Κεντρική Ασία και αυτό να ακολουθήσει τον νέο αυτό δρόμο. Λίγο αργότερα, από κει (όπως και από αλλού) θα περνούσαν ο Μανιχεϊσμός και το Ισλάμ.

Ανάμεσα στους Χούνζα σήμερα έχει επικρατήσει το Ισλάμ αλλά ανάμεσα στους Μπουρούσο του Μπαλτιστάν υπάρχουν ακόμη βουδιστές.

Ο εξισλαμισμός των Μπαλτί ήταν υπόθεση 15ου – 16ου αιώνα. Όμως οι Χούνζα αποδέχθηκαν το Ισλάμ νωρίτερα. Αλλά το αίμα των απογόνων των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου έβραζε στις φλέβες τους μέχρι πρόσφατα.

Αν και ελάχιστοι τον αριθμό, πριν από 400 χρόνια οι Μιρ (ισλαμικός περσικός τίτλος κατ’ αποκοπήν από το αραβικό εμίρ/εμίρης) των Χούνζα αναγνώριζαν το μικροσκοπικό κράτος τους και την Κίνα ως τα ισχυρώτερα κράτη στον κόσμο!

Η διασπορά των απογόνων των Επιγόνων ήταν μεγάλη αλλά μετά από αρκετές γενεές, είτε είχαν αποδεχθεί τον Βουδισμό, είτε πίστευαν σε διάφορες μορφές ανατολικών Μιθραϊσμών, είτε είχαν ασπασθεί τον αρσακιδικό ζενδισμό (που ήταν μια ηθική ερμηνεία της ζωροαστρικής μεταφυσικής), όλοι τους αποτελούσαν τμήμα των ανατολικών πολιτισμών, παιδείας και παραδόσεων.

Η φυλετική αναγωγή τους στους στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν είχε κανένα ρατσιστικό ή εθνικιστικό χαρακτήρα επειδή δεν υπήρχε κάτι τέτοιο στην Αρχαιότητα.

Ήταν θέμα ηθικής, πολιτισμικής κι εσχατολογικής διάστασης γι’ αυτούς και οι στρατιωτικές επιτυχίες του Μεγάλου Αλεξάνδρου ήταν ένα ολότελα ασήμαντο σημείο αναφοράς μπροστά στο ψυχικό έργο του και στον μυθικό, μεσσιανικό κι αποκαλυπτικό συμβολισμό του έργου του.

Ήταν συνεπώς φυσιολογικό για τους τελευταίους ελληνόφωνους απογόνους των Επιγόνων να αναμειχθούν με διαφορετικά κατά τόπους έθνη, επειδή η φυλετική – εθνική υπόστασή τους ήταν για τους ίδιους ολότελα ασήμαντη μπροστά στην ένταξή τους σε ένα Θείο Έργο ψυχικών διαστάσεων και κοσμοϊστορικής σημασίας που είχαν ήδη επιτελέσει οι πρόγονοί τους μαζί με τον Μεγάλο Αλέξανδρο – ένα έργο-προτύπωση του Έργου του Μεγάλου Βασιλέα (Αποκάλυψη ΙΔ’ 14) στο Πλήρωμα του Χρόνου.

Αυτό το Έργο πρώτος κατέγραψε σε ελληνικά στον Βίο Αλεξάνδρου ο ανώνυμος συγγραφέας που αποκαλείται Ψευδο-Καλλισθένης επειδή δεν σχετίζεται με τον γνωστό ιστορικό.

Για τους τελευταίους ελληνόφωνους απογόνους των Επιγόνων η Μόνη Αλήθεια κι Αξία στα ανθρώπινα πράγματα ήταν ο Μύθος – κι όχι ο σατανικός κι απάνθρωπος ‘Λόγος’.

Κι έτσι στον Μύθο αποτυπώθηκε όλη η ουσία του κορυφαίου έργου του Μεγάλου Αλεξάνδρου που μόνον σημερινοί κρετίνοι ψάχνουν να βρουν σε ‘στρατιωτικές κατακτήσεις’ και σε ψέμματα περί ‘εκπολιτισμού άλλων εθνών’.

Μυούμενος ο Αλέξανδρος σε ανατολικά μυστήρια, στην Αίγυπτο, στην Περσία, και στην Βαβυλώνα, εκπολιτίσθηκε ο ίδιος κι έγινε Μεγάλος.

Και γι αυτό σήμερα βρίσκουμε την αναφορά στους στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου σε πολλά και διαφορετικά έθνη που μιλάνε ολότελα διαφορετικές γλώσσες και πιστεύουν ολοσχερώς αντίθετες θρησκείες, και όμως θεωρούν εαυτούς απογόνους των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Οι Καλάς και οι Χούνζα του βόρειου Πακιστάν είναι μόνον ένα μικρό παράδειγμα. Θα χρειαζόταν μια ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια για να καταγραφούν μικρές και μεταξύ τους διαφορετικές πληθυσμιακές ενότητες που ανάγουν την καταγωγή τους στους στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Σημεία της ορεινής γης των Χούνζα και των Μπαλτί

Δείτε το βίντεο:

Форт Балтит в долине Хунзы: маленький Тибет на севере Пакистана

https://ok.ru/video/1362004609645

Baltit Fort in Hunza Valley: a Small Tibet in Northern Pakistan

https://vk.com/video434648441_456240158

Κάστρο Μπαλτίτ στην Κοιλάδα Χούνζα: ένα Μικρό Θιβέτ στο Βόρειο Πακιστάν

Περισσότερα:

Baltit Fort is situated in Karimabad, once was capital of the state of Hunza, now Tehsil Headquarter of District Gilgit. It is approached by Karakuram Highway from Gilgit, the capital of Northern Areas, Pakistan. The Baltit Fort stands on a artificially flattened spur below the Ulter Glacier. Strategically located with a commanding view of the Hunza Valley and its tributaries, its inhabitants controlled the seasonal trans-Karakuram trade between south and Central Asia. The Baltit Fort is rectangular in plan with three floors and stands on a high stone plinth Fig-I. Whilts the ground floor consist mainly of storage chambers, the first floor is oriented around as open hall.

A staircase leads to the second floor which was mainly used during the winter months and contains an audience hall, guest room, dining hall, kitchen and servants quarters. A further staircases leads up to the third floor, which is partly open to the elements and contains the summer dining room, audience chamber, bedroom and reception hall. Inhabited by the Mir, or ruler of Hunza until 1945.

The conservation work carried out in the 1990 indicated that the core of the structures, a single defensive timber and stone tower, had been built in the eight century A.D. This tower was augmented by additional towers and linked by a single story construction consisting of small rooms and sub-surface storage chambers. The complex was then later expanded by the addition of a second, and then a third floor. The structure’s stone walls, built in an area of frequent seismic movements, were provided with a traditional internal framework of timber for greater stabilisation. https://whc.unesco.org/en/tentativelists/1882/

Also: Baltit Fort (Urdu: قلعہ بلتت) is a fort in the Hunza valley, near the town of Karimabad, in the Gilgit-Baltistan region of northern Pakistan. Founded in the 8th CE, it has been on the UNESCO World Heritage Tentative list since 2004. https://en.wikipedia.org/wiki/Baltit_Fort and https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_cultural_heritage_sites_in_Gilgit-Baltistan

————————————————————–

Σχετικά με τους Χούνζα και τους Μπαλτί:

https://en.wikipedia.org/wiki/Hunza_Valley

https://en.wikipedia.org/wiki/Mir_of_Hunza

https://en.wikipedia.org/wiki/Hunza_(princely_state)

https://en.wikipedia.org/wiki/Burushaski

https://en.wikipedia.org/wiki/Burusho_people

https://en.wikipedia.org/wiki/Baltistan

https://en.wikipedia.org/wiki/Balti_people

Σχετικά με την διάδοση του Βουδισμού στο Πακιστάν, Ιράν, Κεντρική Ασία και Κίνα:

https://en.wikipedia.org/wiki/Buddhism_in_Pakistan

https://en.wikipedia.org/wiki/Kargah_Buddha

https://en.wikipedia.org/wiki/Gondrani

https://en.wikipedia.org/wiki/Buddhism_in_Central_Asia

https://en.wikipedia.org/wiki/Dharmaguptaka

https://en.wikipedia.org/wiki/Gandh%C4%81ran_Buddhist_texts

https://en.wikipedia.org/wiki/Sarvastivada

https://en.wikipedia.org/wiki/Mulasarvastivada

https://en.wikipedia.org/wiki/Silk_Road_transmission_of_Buddhism

https://en.wikipedia.org/wiki/Silk_Road_transmission_of_Buddhism#Central_Asian_missionaries

https://studybuddhism.com/en/tibetan-buddhism/about-buddhism/the-world-of-buddhism/spread-of-buddhism-in-asia

http://www.silkroadfoundation.org/artl/buddhism.shtml

http://www.silk-road.com/artl/buddhism.shtml

https://en.wikipedia.org/wiki/Buddhism_in_Iran

http://www.iranicaonline.org/articles/buddhism-i

https://link.springer.com/chapter/10.1057/9781137022943_2

——————————————-

According to a Buddhist legend preserved in Pali (an ancient Prakrit language, derived from Sanskrit, which is the scriptural and liturgical language of Theravada Buddhism), the first instance of Buddhism entering Iran seems to have been during the life of the historical Buddha, Sakyamuni (roughly 5/6th century BCE.

The legend speaks of two Merchant brothers from Bactria (modern day Afghanistan) who visited the Buddha in his eighth week of enlightenment, became his disciples and then returned to Balkh (major city of Bactria) to build temples dedicated to him.

Whatever the historical validity of this story, there is strong evidence to show that Balkh did become a major Buddhist region and remained so up until the Arab Muslim invasion of the 7th century.

http://www.cais-soas.com/CAIS/Religions/non-iranian/buddhism_iran.htm

-------------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250645898

https://issuu.com/megalommatis/docs/hunza_balti_islam_buddhism_alexander_the_great

https://vk.com/doc429864789_620740190

https://www.docdroid.net/9CAJCUX/xounza-mpalti-islam-boydismos-oi-stratiwtes-toy-meghaloy-aleksandroy-ki-oi-dromoi-toy-metaksiou-docx

Italy 🌹 🇮🇹 Cinque Terre

A Ziwiyeh gold plaque fragment, 7th century BCE. The Ziwiye hoard is a treasure hoard containing gold, silver, and ivory objects, also including a few gold pieces with the shape of a human face, that was uncovered in a plot of land outside Ziwiyeh castle, near the city of Saqqez in Kurdistan province, Iran, in 1947. 

Occult Massacres…..

Truly Egregious Massacre Propels Impostor

By Prof. Dr. Muhammad Shamsaddin Megalommatis

22-03-2023

Occult massacres have a target.

Massacres are not against someone.

—

Occult massacres do favor someone.

Mainly, the beneficiary rises afterwards.

—

Occultism occurs in many locations.

Mysteriously, the massacre is unseen.

—

On onerous acts massacres rely.

Macabre monitions masterfully muster many.

—

On preparatory deeds nobody dies.

Massacres absorb oblong obsolete obstacles.

——

An occult massacre takes place between the two pillars.

They are the counterfeit version of Boaz and Jachin.

Occult massacres, as multilayered sacrileges, occur in many places.

Neither indoor nor outdoor location is deprived of pillars.

Emphatically viewed, the two mountains represent Boaz and Jachin.

Members of lodges are indoor sacrifices simultaneously slayed elsewhere.

Entering the Queen of the Night, it all starts.

Nefarious masters, acting as Papageno, bring about their end.

Tamino, Pamina are sacrificed in many copies indoors, outdoors.

——

At the end of the month, on Tuesday evening;

To slay volunteering apprentices and burn unwilling synchronized victims;

On seven reflecting mirrors and on seven inflecting incantations;

Nun, Naunet, Amaun, Amaunet, Hauh, Hauhet, Kauk, Kauket absent;

Endeavors incurring, recurring insolences, profanities occurring and decurring lines;

Many accomplices morbidly accursed and many felons faintly endorsed;

Ebullient despondency; geometrically selected places, and diagrams of stars;

None wed the second, but who killed the first;

The iniquitous assassins expect the day of their extermination.

 ——

Atonement triggers incineration of land and obliteration of people.

The worthless shepherds deserted the flock, being now blinded.

On their apostasy is appended the Grim Reaper’s scythe.

Numbing their victims, the fools believe they will survive.

Endlessly fearing for their lives, they vanish in eternity.

Mimicking the fake, they turned faith to cruel faithlessness.

Ecstatic lies help only extract the layman’s vital force.

Nobody fathomed how politics eliminate spirituality, religion becomes disbelief.

The wicked will however be given for his burial.

——

Occult massacres transfer the Nether World’s paysage on the surface of the Earth.

Massacres imply enduring contamination for the Earth, the Soft Waters, and the Air.

—

Of the sacrilegious act hundreds of people were sly accomplices in counterfeit rituals.

Misperception of the act as state corruption further helps the filthy impostor’s rise.

—

Overwhelmingly, lodge whores believe Egypt is the ‘temple’ and Greece is the ‘altar’.

Malignant belief, viewed eschatologically, is will to die like Koresh group in 1993.

—

Originating from abroad and with foreign surname, the impostor is now a minister.

Mournful sacrifices hinge on initiation; their father was a murderer from the start.

—

Of all evil people all the concepts are counterfeit; their ‘god’ is Satan.

Molestation as rite is abolition of identity for orders claiming nobility and antiquity.

—-

—-

Marring the Earth, when slaying between the two pillars, is tantamount to anathema.

Only the Antichrist claims to be Greek, because assassins created Greece on purpose.

—-

—-

On an ideal intention alms overpay.

—-

—-

Nobody is kept on several dreams, endlessly neglecting desires in aimless situations.

Sylphs alternate in diverse nets, eagerly driving students on kernel induced notions.

—

My God, listen to the true believers’ negative wishes!

Oh my God, empower the opponents of the impostor!

—-

—-

May he see his insidious dreams fail, plans wreck!

On stormy clouds, his wilderness of vision is revealed!

—-

—-

May the spiritual potency of innocent people prevail forever!

On watery whirls, his wickedness of purpose is sunken!

—-

—-

May the ethereal joy of blessed people dispel seas!

On earthly struggles, his wretchedness of soul is perpetuated!

—-

—-

May his plans scatter like death’s scent opposite Life!

Oh Lord, disperse his state in the dark Nothingness!

————

!אלוהים, רחם

Κύριε ελέησον!

Miserere Nobis, Domine!

Господи, помилуй!

!اللهم ارحمنا

—

!אָמֵן

Αμήν!

Amen!

Аминь!

!آمِين

!ܐܵܡܹܝܢ

——————————————

Download the article in PDF:

Megalommatis's Blog

Occult Massacres…..

Truly Egregious Massacre Propels Impostor By Prof. Dr. Muhammad Shamsaddin Megalommatis 22-03-2023 Occult massacres have a target. Massacres

academia.edu

Occult Massacres…..

Truly Egregious Massacre Propels Impostor By Prof. Dr. Muhammad Shamsaddin Megalommatis 22-03-2023 First published on 22nd March 2023 here:

-------------------------

Addenda-Bibliography

Dieter Rueggeberg, Geheimpolitik Der Fahrplan Zur Weltherrschaft

Goodreads

Goodreads

Discover and share books you love on Goodreads.

Dieter Rueggeberg is our world's foremost mystic and spiritual master.

Franz Bardon, Frabato the Magician

Franz Bardon, Questions & Answers

Franz Bardon, Initiation Into Hermetics

Franz Bardon, The Practice of Magical Evocation

Franz Bardon, The Key to the True Quabbalah

Franz Bardon (1909-1958) was a magisterial intelligence.

Dieter Rüggeberg and his Work for the benefit of Franz Bardon's books

Hermetic Meditation

Dieter Rüggeberg • Germany

WORKERS FOR THE LIGHT Interviews with those who promote and follow Franz Bardon’s System Dieter Rüggeberg • Germany Mr Ruggeberg, thoughout

Also:

Николай Александрович Тархов, Смерть с косой /  Мрачный жнец

en.artsdot.com

Nikolai Aleksandrovich Tarkhov - The Grim Reaper

Nikolai Aleksandrovich Tarkhov - The Grim Reaper

fr.wikipedia.org

Nicolas Tarkhoff — Wikipédia

Kalabalık bir şehir ve içi sessiz hayatlar. yol uzun ama nereye varırsan var yüzü hep mutsuz insanlar..

Μεχραγκάν, η Μεγάλη Φθινοπωρινή Εορτή των Παρσιστών του Ιράν και της Ινδίας

Μεχραγκάν, η Μεγάλη Φθινοπωρινή Εορτή των Παρσιστών του Ιράν και της Ινδίας: όταν η Μαζδεϊστική Παράδοση περνάει από τον Μουσουλμάνο Φερντοουσί

Mehragan, the Parsis' Great Autumn Feast in Iran & India: when Mazdeism's Tradition comes through a Muslim, the Great Epic Poet Ferdowsi

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 1 Οκτωβρίου 2019.

Ευχαριστώντας με για την μετάφραση τμημάτων του επισυναπτόμενου βίντεο από τα φαρσί (περσικά), ο κ. Μπαϋρακτάρης αναπαράγει σημεία διαλέξεών μου για τους υπερβατικούς συμβολισμούς με τους οποίους ο Φερντοουσί παρουσιάζει στο έπος του την αρχή, την διάρκεια και το τέλος της Παγκόσμιας Ιστορίας, βλέποντας στους ήρωές του την διαχρονικότητα της Θείας Παρέμβασης και στους βασιλείς του τις αενάως αναπαραγόμενες και διαφοροποιούμενες κατ' άτομο συνθέσεις των Μεγάλων Ιδεών.

------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/10/01/μεχραγκάν-η-μεγάλη-φθινοπωρινή-εορτή/ ======================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Αυτές τις μέρες, οι Παρσιστές του Ιράν και της Ινδίας γιορτάζουν μία από τις μεγαλύτερες εορτές τους, τα Μεχραγκάν. Όπως το ίδιο το όνομα δηλώνει, αυτή η εορτή είναι αφιερωμένη στον Μίθρα, ένα θεό του οποίου την υπόσταση προσπάθησε ο Ζωροάστρης χωρίς επιτυχία να εξαφανίσει και του οποίου (Μίθρα) τους πολυθεϊστικούς Μάγους οι Αχαιμενιδείς σάχηδες επίμονα προσπάθησαν να εξαφανίσουν.

Αυτό μάλιστα συνέβαλε στην δημιουργία μιας επιπλέον αρχαίας ελληνικής λέξης ως μετάφρασης από την αντίστοιχη αρχαία ιρανική: “Μαγοφονία”! Αυτό ειπώθηκε για την εξόντωση, από τον Δαρείο Α’ τον Μέγα, του Μάγου Γαυματά ο οποίος είχε αποπειραθεί να ανατρέψει την δυναστεία.

Ο Ηρόδοτος μάλιστα διασώζει ότι αυτή η περίσταση έγινε αμέσως ένας εορτασμός. Αυτό είναι ενδεικτικό των τρομερών συγκρούσεων ιερατείων που συνέβαιναν ακόμη και στην κορυφή της αχαιμενιδικής αυτοκρατορίας.

Ο Ζωροαστρισμός και ο Μιθραϊσμός ήταν δυο θρησκείες η μία στους αντίποδες της άλλης και ο τρόπος σύγκρουσης ιερατείων δεν είναι μόνον μάχες, πόλεμοι, στάσεις και δολοφονίες αλλά επίσης και αλλαγή του θρησκευτικού περιεχομένου μιας εορτής ή τροποποίηση των χαρακτηριστικών της. Σχετικά με τις ιρανικές θρησκείες από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα, μπορείτε να βρείτε μια σύντομη παρουσίαση εδώ:

Ιράν: η Χώρα που γέννησε Περισσότερες Θρησκείες από Οποιαδήποτε Άλλη, Πρώτη Χώρα που Θρησκείες της διαδόθηκαν από τον Ατλαντικό μέχρι τον Ειρηνικό

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/07/22/ιράν-η-χώρα-που-γέννησε-περισσότερες-θ/

(και πλέον: https://www.academia.edu/51404599/Ιράν_η_Χώρα_που_γέννησε_Περισσότερες_Θρησκείες_από_Οποιαδήποτε_Άλλη_Πρώτη_Χώρα_που_Θρησκείες_της_διαδόθηκαν_από_τον_Ατλαντικό_μέχρι_τον_Ειρηνικό)

Ιράν: η Χώρα που γέννησε τις Περισσότερες Θρησκείες, Πρώτη Χώρα που Θρησκείες της διαδόθηκαν από Ατλαντικό μέχρι Ειρηνικό – ΙΙ

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/08/21/ιράν-η-χώρα-που-γέννησε-τις-περισσότερ/

(και πλέον: https://www.academia.edu/51484958/Ιράν_η_Χώρα_που_γέννησε_τις_Περισσότερες_Θρησκείες_Πρώτη_Χώρα_που_Θρησκείες_της_διαδόθηκαν_από_Ατλαντικό_μέχρι_Ειρηνικό_ΙΙ)

Ο Μίθρας είναι ένας ιρανοϊνδικός θεός που διαδόθηκε ιδιαίτερα ανάμεσα στους Αραμαίους, τους Έλληνες, τους Ρωμαίους και όλους τους αρχαίους λαούς της Ευρώπης. Σε όλες τις μορφές και φάσεις ιρανικών γλωσσών ο Μίθρας έχει δύο ονόματα: Μιτρά και Μεχρ. Το δεύτερο είναι τμήμα του ονόματος της εορτής που εορτάζουν σήμερα οι Παρσιστές, χωρίς ωστόσο καμμιά επίκληση του Μίθρα. Ο Παρσισμός, ως τελευταίο στάδιο των αρχαίων ιρανικών θρησκειών, έχει διαμορφωθεί κάτω από την επίδραση δύο πολιτιστικών φαινομένων:

α. του Μαζδεϊσμού που είναι η σασανιδικών χρόνων (224-651 μ.Χ.) αναπροσαρμογή του Ζωροαστρισμού, και

β. της σύστασης του ιρανικού μυθικού επικού κύκλου κατά τα ισλαμικά χρόνια, όταν είτε Παρσιστές είτε Μουσουλμάνοι Ιρανοί προσπάθησαν να ανασυντάξουν την προϊσλαμική ιρανική πολιτισμική κληρονομιά και να την ανασυνθέσουν σε μια ενότητα παραδόσεων, κοσμολογίας, μυθικής αφήγησης του ιρανικού και του πανανθρώπινου παρελθόντος, σωτηριολογίας και εσχατολογίας.

Έτσι, προκλήθηκε ένα πολύ παράξενο και κυριολεκτικά μοναδικό φαινόμενο: η επίσημη θρησκεία του σασανιδικού Ιράν, ο μαζδεϊσμός, τερματίσθηκε. Όσοι Ιρανοί παρέμειναν προσηλωμένοι σ’ αυτήν την θρησκεία, την διατήρησαν στις κοινότητές τους, πλην όμως όχι ως επίσημη αυτοκρατορική θρησκεία, εφόσον άλλωστε ανήκαν στο ισλαμικό χαλιφάτο. Έτσι, διαμορφώθηκε ο Παρσισμός, ένα μετα-μαζδεϊστικό στάδιο ιρανικής θρησκείας της οποίας οι πιστοί σήμερα ανέρχονται σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων στο Ιράν και στην Ινδία.

Από την άλλη, όσοι Ιρανοί προσχώρησαν στο Ιράν, συνέθεσαν ένα ιρανοϊσλαμικό κύκλο επών και μυθικής αφήγησης της Ιστορίας μέσα στον οποίο το προϊσλαμικό παρελθόν του Ιράν παρουσιάσθηκε ως ισλαμικού χαρακτήρα και αποδεκτό για το Ισλάμ. Όμως αυτός ο κύκλος επών έγινε εξίσου δεκτός από τους Ιρανούς που δεν έγιναν Μουσουλμάνοι και, διατηρώντας ό,τι είχαν μπορέσει από την παλιότερη, αυτοκρατορική θρησκεία τους, διαμόρφωσαν τον Παρσισμό.

Έτσι, σήμερα στο Ιράν, όταν συναντήσουμε κάποιον που ονομάζεται Φερεϋντούν (το οποίο είναι ντε φάκτο ένα προϊσλαμικό ιρανικό προσωπικό όνομα), δεν μπορούμε σε καμμιά περίπτωση να ξέρουμε, αν αυτός είναι Μουσουλμάνος ή Παρσιστής. Και εννοείται ότι είναι μακρύς ο κατάλογος των ονομάτων αυτών που, όντας προϊσλαμικά ιρανικά, έχουν γίνει ολότελα αποδεκτά από τους μουσουλμάνους Ιρανούς και επιλέγονται ως δικά τους προσωπικά ονόματα.

Η νίκη του Φερεϋντούν επί του Ζαχάκ, κεντρικό θέμα της παρσιστικής εορτής των Μεχραγκάν, εδώ απεικονίζεται σε σμικρογραφία χειρογράφου του έπους Σαχναμέ του Φερντοουσί, μουσουλμάνου εθνικού ποιητή των Ιρανών και των Τουρανών.

Καθώς μάλιστα οι Ιρανοί και οι Τουρανοί αποτελούν ένα αδιαχώριστο σύνολο εθνών, όλη αυτή η ιρανική πολιτισμική κληρονομιά και επική παράδοση έχει επίσης διαδοθεί ανάμεσα σε όλα τα τουρανικά και μογγολικά φύλα.

Ονόματα όπως Ρουστάμ, Φερεϋντούν, Κέυ Κουμπάντ, Κέυ Καούς, Κεϋχοσρόης, Εσκαντέρ, Σιγιαβούς, Αφρασιάμπ, κλπ είναι προσωπικά ονόματα κατοίκων της Τουρκίας, της Συρίας, του Ιράκ, του Αζερμπαϊτζάν, του Αφγανιστάν, του Πακιστάν, της Ινδίας, της Κίνας, της Ρωσσίας, και όλων των χωρών της Κεντρικής Ασίας – στον μεγαλύτερο βαθμό τους προσωπικά ονόματα Μουσουλμάνων και σε μικρότερο βαθμό προσωπικά ονόματα Παρσιστών.

Ο βασικός χαρακτήρας των Μεχραγκάν (جشن مهرگان , جشن ملی ایرانیان/ εορτασμός Μεχραγκάν – εθνικός εορτασμός των Ιρανών / τζεσν Μεχραγκάν – τζεσν μελί-γιε Ιρανιάν) είναι ο εορτασμός της φθινοπωρινής ισημερίας.

Έτσι, αυτόματα, η εορτή αυτή είναι η δεύτερη σημαντικώτερη των Παρσιστών μετά το Νοουρούζ, το οποίο εορτάζεται κατά την εαρινή ισημερία και αποτελεί την ιρανική Πρωτοχρονιά είτε για τους Μουσουλμάνους είτε για τους Παρσιστές.

Λόγω της ύπαρξης αρκετών ιστορικών ιρανικών ημερολογίων και της αναπροσαρμογής κάποιων από αυτά, συχνά οι ημερομηνίες του εορτασμού διαφέρουν.

Οι επικρατέστερες ημερομηνίες είναι οι πρώτες ημέρες του Οκτωβρίου.

Δεν σώζονται αναφορές σε Μεχραγκάν στα αχαιμενιδικά χρόνια, και προφανώς η εορτή ως μιθραϊστική και αντίθετη στα κηρύγματα του Ζωροάστρη θα είχε απαγορευθεί.

Αλλά για τους Μιθραϊστές ήταν μια πολύ σημαντική εορτή.

Η πρώτη αναφορά σε Μεχραγκάν ανάγεται στα σασανιδικά χρόνια, δηλαδή λίγο καιρό πριν τον εξισλαμισμό του Ιράν.

Η επικράτηση του Μιθραϊσμού στα αρσακιδικά χρόνια (250 π.Χ. – 224 μ.Χ.) είχε υποχρεώσει τους Σασανιδείς που ανήλθαν στην εξουσία το 224 μ.Χ. να κάνουν κάποιους συμβιβασμούς.

Όμως, η ηρωοποιητική προβολή του Ιράν ως εκλεκτού λαού του Άχουρα Μαζντά κατά τα σασανιδικά χρόνια από τον Καρτίρ έδωσε τον ουσιαστικό χαρακτήρα του Μαζδεϊσμού, της τότε αυτοκρατορικής θρησκείας που επιχείρησε να κάνει τους Ιρανούς ένα έθνος ηρώων και τους Σάχηδες αυτοκράτορες όλης της γης.

Ο Ζαχάκ σκοτώνει τον ταύρο.

Έτσι, η παλιά εορτή των Μιθραϊστών διατηρήθηκε στα σασανιδικά χρόνια πλην όμως πήρε ένα χαρακτήρα πανηγυρισμού της νίκης του μυθικού ήρωα Φερεϋντούν επί του Ζαχάκ, του αρνητικού και κακοβουλου ηγεμόνα. Το βασικώτερο χαρακτηριστικό του Ζαχάκ ήταν το κυνήγι ταύρου και η ταυροκτονία. Όμως, εντελώς συμπτωματικά, το βασικώτερο χαρακτηριστικό του Μίθρα ήταν η ταυροκτονία.

Η σύγκρουση του Φερεϋντούν με τον Ζαχάκ

Έτσι, καταλαβαίνουμε ότι οι Μαζδεϊστές διατήρησαν την μιθραϊστική εορτή, δίνοντας όμως εντελώς αρνητικό χαρακτήρα στο μέγιστο επίτευγμα του Μίθρα. Πουθενά αλλού δεν περιγράφεται η σύγκρουση Φερεϋντούν και Ζαχάκ καλύτερα από το Σαχναμέ του Φερντοουσί, του εθνικού ποιητή του Ιράν, ο οποίος αν και μουσουλμάνος είναι αυτός που χρωμάτισε περισσότερο τον εορτασμό των συγχρόνων Παρσιστών.

Έτσι, κι αυτοί εορτάζουν μια εορτή της οποίας το όνομα παραπέμπει στον Μίθρα και το περιεχόμενο αφορά απόρριψη του έργου του Μίθρα.

Η μάχη του Φερεϋντούν με τον Ζαχάκ

Στην συνέχεια, μπορείτε να δείτε ένα βίντεο που παρουσιάζει όψεις του εορτασμού των Μεχραγκάν από τους σύγχρονους Παρσιστές. Στο εισαγωγικό σημείωμα θα βρείτε επεξηγήσεις (σε ελληνικά, αγγλικά και ρωσσικά) για το κάθε τι που δείχνει το βίντεο λεπτό προς λεπτό.

Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον διακεκριμμένο ιρανολόγο και ανατολιστή, καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη για την μετάφραση σε νέα ελληνικά των βασικών σημείων του βίντεο, το οποίο είναι ηχογραφημένο σε φαρσί (νέα περσικά). Στην συνέχεια, θα βρείτε πληροφοριακά κείμενα σχετικά με τα Μεχραγκάν.

Ο Φερεϋντούν υποδέχεται τον Τουρσάντ

Δείτε το βίντεο:

Мехраган, Великий осенний праздник парсов в Иране и Индии (مهرگان)

https://www.ok.ru/video/1522499062381

Περισσότερα:

01:43 – 01:57 Великий иранский эпический герой Ферейдун

02:00 – 03:00 Праздничные аспекты современных торжеств Мехреган

03:00 – 03:30 Осеннее Равноденствие – Меграган (эквивалентно празднику Навруз, который совпадает с Весенним Равноденствием, поэтому является Новым годом для мусульманских иранцев и парсов)

03:30 – 03:45 Поэзия Насира Хусрава, иранского шиитского поэта-исмаилита, философа и математика

https://en.wikipedia.org/wiki/Nasir_Khusraw

https://ru.wikipedia.org/wiki/Насир_Хосров

03:46 – 04:10 Персеполис (известный иранцам как Тахт-э Джамшид: трон Джамшида, главного героя иранского эпоса, описанного в «Шахнаме» Фердоуси и многих других иранских эпосах)

04:10 – 04:47 Праздничные аспекты современных торжеств Мехреган

04:48 Статуя Фердоуси («Райский»), национальный иранский поэт (10 в)

04:50 – 05:50 Выживание праздников Мехреган после завоевания Ирана мусульманами, турками и монголами

6:00 – 06:50 Барельеф Митры в Так-Бостане – Иран; представления Митры в индийском, иранском и среднеазиатском искусстве

06:50 – 07:00 У современных парсов образы Ахура Мазды и Зороастра обычно идентичны.

07:05 – 07:15 Ссылки на Ахура Мазду в клинописных древнеахеменидских иранских текстах

07:20 – 07:40 Отрывки из Хорде Авесты (Маленькая Авеста)

https://en.wikipedia.org/wiki/Khordeh_Avesta

07:40 Праздничные аспекты современных торжеств Мехреган

08:15 Доисламские иранские концепции и верования сохраняются в религиозном, шиитском и суннитском, исламском танце семах

08:42 Персеполис / Тахт-Джамшид

09:00 Дариус I Барельеф в Бехистуне / Бисотуне возле Экбатаны (Хамедан)

09:11 Немруд Даг, юго-восточная Турция: греко-иранское пиковое святилище, самое святое место королевства Коммагены

9:30 Различные памятники иранской цивилизации

09:55 Ссылка на иранского мифического героя Ферейдуна и его победу над Заххаком, который считается отправной точкой праздника Мехреган

https://en.wikipedia.org/wiki/Fereydun

https://ru.wikipedia.org/wiki/Траэтаона

https://en.wikipedia.org/wiki/Zahhak

https://ru.wikipedia.org/wiki/Заххак

10:30 Праздничные аспекты современных торжеств Мехреган

10:52 Аль Бируни (ведущий мусульманский историк, математик и астроном: XI-XI века) – ссылки на Мехреган

https://en.wikipedia.org/wiki/Al-Biruni

https://ru.wikipedia.org/wiki/Аль-Бируни

11:15 Снимки с торжеств Мехреган; ряд иранских памятников и древностей; и изображения сцен из иранских эпосов, в частности, битвы между Ферейдуном и Заххаком

12:50 Слово «Мехреган» было распространено среди арабов уже в доисламские времена, что означает «празднование» или «праздничная годовщина».

13:10 Параллели с древнегреческими религиозными праздниками

13:20 Значительные Мехреган отмечены в истории

14:00 Праздничные аспекты современных торжеств Мехреган

Больше:

https://en.wikipedia.org/wiki/Mehregan

https://ru.wikipedia.org/wiki/Мехреган

Απεικόνιση του Φερεϋντούν στην νεώτερη ιρανική τέχνη

Δείτε το βίντεο:

Mehragan (Мехреган), the Great Autumn Celebration of the Parsis in Iran and India (مهرگان)

https://vk.com/video434648441_456240311

Περισσότερα:

01:43 – 01:57 Representations of Fereydun

02:00 – 03:00 Festive aspects of modern celebrations of Mehragan

03:00 – 03:30 Autumn Equinox – Mehragan (equivalent to the feast of Nowruz, which coincides with the Spring Equinox, being therefore the New Year’s Day for Muslim Iranians and Parsis)

03:30 – 03:45 Poetry by Nasir Khusraw, Iranian Shiite Ismaili poet, philosopher and mathematician

https://en.wikipedia.org/wiki/Nasir_Khusraw

https://ru.wikipedia.org/wiki/Насир_Хосров

03:46 – 04:10 Persepolis (known to Iranians as Takht-e Jamshid: the throne of Jamshid, the foremost hero of the Iranian epic described in Ferdowsi’s Shahnameh and many other Iranian epics)

04:10 – 04:47 Festive aspects of modern celebrations of Mehragan

04:48 Statue of Ferdowsi (‘the Paradisiacal’), the national Iranian poet (10th c)

04:50 – 05:50 Survival of Mehragan celebrations after Iran’s conquest by Muslims, Turks and Mongols

6:00 – 06:50 Bas-relief of Mithra in Taq-e Bostan – Iran; representations of Mithra in Indian, Iranian and Central Asiatic art

06:50 – 07:00 Among modern Parsis, the representations of Ahura Mazda and Zoroaster are usually identical.

07:05 – 07:15 References to Ahura Mazda’s in cuneiform Old-Achaemenid Iranian texts

07:20 – 07:40 Excerpts from Khordeh Avesta (Little Avesta)

https://en.wikipedia.org/wiki/Khordeh_Avesta

07:40 Festive aspects of modern celebrations of Mehragan

08:15 Pre-Islamic Iranian concepts and beliefs are preserved in the religious, Shiite and Sunni, Islamic dance Semah

08:42 Persepolis / Takht-e Jamshid

09:00 Darius I ‘s relief in Behistun / Bisotun near Ekbatana (Hamedan)

09:11 Nemrud Dagh, south-eastern Turkey: the Greek-Iranian peak sanctuary, the holiest place of the kingdom of Commagene

9:30 Various monuments of the Iranian civilization

09:55 Reference to the Iranian mythical hero Fereydun and his victory over Zahhak which is thought to have been the starting point of the Mehragan feast

https://en.wikipedia.org/wiki/Fereydun

https://ru.wikipedia.org/wiki/Траэтаона

https://en.wikipedia.org/wiki/Zahhak

https://ru.wikipedia.org/wiki/Заххак

10:30 Festive aspects of modern celebrations of Mehragan

10:52 Al Biruni (leading Muslim historian, mathematician and astronomer: 10th-11th century) – references to Mehragan

https://en.wikipedia.org/wiki/Al-Biruni

11:15 Snapshots from Mehragan celebrations; a number of Iranian monuments and antiquities; and representations of scenes from the Iranian epics, notably the battle between Fereydun and Zahhak

12:50 The word ‘Mehragan’ was diffused among Arabs already in Pre-Islamic times, meaning ‘celebration’ or ‘festive anniversary’

13:10 Parallels with ancient Greek religious festivals

13:20 Significant Mehragan celebrations recorded in History

14:00 Festive aspects of modern celebrations of Mehragan

More:

https://en.wikipedia.org/wiki/Mehregan

https://ru.wikipedia.org/wiki/Мехреган

Ζαχάκ: ο κακόβουλος ηγεμόνας

Δείτε το βίντεο:

Μεχραγκάν, η Μεγάλη Φθινοπωρινή Εορτή των Παρσιστών (Mehregan / مهرگان)

https://www.youtube.com/watch?v=1EI5E6jOfp8

Περισσότερα:

Αυτές τις μέρες, οι Παρσιστές του Ιράν και της Ινδίας γιορτάζουν μία από τις μεγαλύτερες εορτές τους, τα Μεχραγκάν.

(جشن مهرگان , جشن ملی ایرانیان)

(εορτασμός Μεχραγκάν – εθνικός εορτασμός των Ιρανών / τζεσν Μεχραγκάν – τζεσν μελί-γιε Ιρανιάν)

01:43 – 01:57 Αναπαραστάσεις του Φερεϊντούν

02:00 – 03:00 Όψεις σύγχρονου εορτασμού των Μεχραγκάν

03:00 – 03:30 Φθινοπωρινή ισημερία – Μεχραγκάν (αντίστοιχο της εαρινής ισημερίας που είναι η ιρανική, μουσουλμανική και πασριστική, Πρωτοχρονιά – Νόουρουζ)

03:30 – 03:45 Στίχοι του Νάσερ Χουσράου, Ιρανού Σιίτη Εβδομοϊμαστή ποιητή, φιλοσόφου και μαθηματικού του 11ου αι

https://en.wikipedia.org/wiki/Nasir_Khusraw

https://ru.wikipedia.org/wiki/Насир_Хосров

03:46 – 04:10 Περσέπολη (γνωστή στους Ιρανούς ως Ταχτ-ε Τζαμσίντ: Θρόνος του Τζαμσίντ, κορυφαίου ήρωα του ιρανικού έπους που έχει περιγραφεί στο Σαχναμέ του Φερντοουσί και σε πλήθος άλλων ιρανικών επών)

04:10 – 04:47 Όψεις σύγχρονου εορτασμού των Μεχραγκάν

04:48 Άγαλμα του Φερντοουσί (: Παραδεισένιου) εθνικού ποιητή του Ιράν (10ος αι)

04:50 – 05:50 Επιβίωση του εορτασμού των Μεχραγκάν μετά τις κατακτήσεις του Ιράν από τους Μουσουλμάνους, τους Τούρκους και τους Μογγόλους

6:00 – 06:50 Ανάγλυφο του Μίθρα στο Ταγ-ε Μποστάν – Ιράν και απεικονίσεις του Μίθρα στην ινδική, ιρανική και κεντρασιατική τέχνη

06:50 – 07:00 Στους νεώτερους Παρσιστές οι απεικονίσεις του Άχουρα Μαζντά και του Ζωροάστρη συγχέονται και ταυτίζονται.

07:05 – 07:15 Αναφορές του Άχουρα Μαζντά σε σφηνοειδή αρχαία αχαιμενιδικά ιρανικά κείμενα

07:20 – 07:40 Απαγγελία από την Χορντέ Αβέστα (μικρή Αβέστα)

https://en.wikipedia.org/wiki/Khordeh_Avesta

07:40 Όψεις σύγχρονου εορτασμού των Μεχραγκάν

08:15 Διατήρηση ιρανικών προϊσλαμικών παραδόσεων στον ισλαμικό σιιτικό και σουνιτικό θρησκευτικό χορό Σαμά

08:42 Περσέπολη / Ταχτ-ε Τζαμσίντ

09:00 Ανάγλυφο του Δαρείου Α’ στο Μπεχιστούν / Μπισοτούν κοντά στα Εκβάτανα

09:11 Νέμρουντ Νταγ, νοτιοανατολική Τουρκία: ελληνοϊρανικό ιεροθέσιο κορυφής της Κομμαγηνής

9:30 Διάφορα μνημεία ιρανικού πολιτισμού

09:55 Αναφορά στον ιρανικό μυθικό ήρωα Φερεϊντούν και την νίκη του επί του Ζαχάκ που υστερογενώς εκλήφθηκε ως αρχή του εορτασμού των Μεχραγκάν

10:30 Όψεις σύγχρονου εορτασμού των Μεχραγκάν

10:52 Αλ Μπιρούνι (κορυφαίος μουσουλμάνος ιστορικός, μαθηματικός κι αστρονόμος: 10ος- 11ος αι.) – αναφορές σε Μεχραγκάν

https://en.wikipedia.org/wiki/Al-Biruni

11:15 Σκηνές από εορτασμούς των Μεχραγκάν, ποικίλα ιρανικά μνημεία και αρχαιότητες, και αναπαραστάσεις σκηνών από την ιρανική εποποιΐα, ιδιαίτερα της μάχης μεταξύ Φερεϊντούν και Ζαχάκ

12:50 Διάδοση της λέξης ‘Μεχραγκάν’ στα αραβικά με την γενική έννοια ‘εορτασμός’, ‘εορταστική επέτειος’

13:10 Παράλληλα με αρχαιοελληνικές εορτές

13:20 Σημαντικοί εορτασμοί Μεχραγκάν στην Ιστορία

14:00 Όψεις σύγχρονου εορτασμού των Μεχραγκάν

Επιπλέον:

https://en.wikipedia.org/wiki/Mehregan

https://ru.wikipedia.org/wiki/Мехреган

=========================

Διαβάστε:

The Festival of Mehregan

Mehregan is one of the most ancient Iranian festivals known, dating back at least as far as the proto- Iranians. According to Dr. Taqizadeh, (1938, p. 38: “The feast of Mithra or baga was no doubt one of the most popular, if not the greatest of all the festivals for the ancient Iranians, where it was celebrated with the greatest attention.

This was originally an old-Iranian and pre-Zoroastrian feast consecrated to the sun-god and its’ place in the Old-Persian calendar was surely in the month belonging to this deity.

This month was called Bagayadi or Bagayadish and almost certainly corresponded to the seventh Babylonian month Tishritu, the patron of which, was also Shamash, the Babylonian sun god.

This month was, as has already been stated, probably the first month of the Old-Persian year, and its more or less fixed place was in the early part of the autumn.

The feast was in all probability pre-Zoroastrian and it was perhaps the survival of an earlier Iranian New Year festival dating from some prehistoric phase of the Proto-Iranian (Aryan) calendar, when the year began at the autumnal equinox. It was connected with the worship of one of the oldest Iranian deities (Baga-Mithra), of whom traces are found as far back as in the fourteenth century BCE.

In the Zoroastrian religious calendar, Mehregan is celebrated on the sixteenth day of the seventh month. According to Fasli reckoning, this occurs on October 1st. Modi (1922), p. 463, states that Mehregan should properly fall on the fall equinox (which is the first day of the seventh month), but it is usually performed on the name day of Mithra (16th day). Meherjirana (1869, tr 1982 by Kotwal and Boyd) p. 161 says that this feast is important for the following reasons:

“This jashn is called Mehregan and is a time for love and gratitude for life. [In ancient times] Zohak was very cruel to the people. So a blacksmith named Kaveh, with the help of others, sought out Faridoun who then caught Zohak and prisoned him in mount Damavand. Faridoun then became king and the peoples’ lives were saved. For these reasons, King Faridoun and all the people had a great jashan on that day. It is so stated in the Persian Vajarkard Dini.”

According to Zoroastrian angelology, Mithra is the greatest of the Yazats (angels), and is an angel of light, associated with the sun (but distinct from it), and of the legal contract (Mithra is also a common noun in the Avesta meaning contract). He has a thousand ears, ten-thousand eyes.

The feast of Mehregan is a community celebration (Jashan), and prayers of thanksgiving and blessings of the community (Afarinagan) figure prominently in the observances.

In the Rig Veda, Mitra figures prominently mentioned over 200 times.

The Sun is said to be the eye of Mitra, or of the compound Asura “Mitravaruna” (analogous to Mithra-Ahura in Avesta), who wield dominion by means of maya (occult power).

They are guardians of the whole world, upholders of order, barriers against falsehood. (The Vedic language also has a common noun Mitra meaning ‘friend’.)

In the angelology of Jewish mysticism, as the result of Zoroastrian influence, Mithra appears as Metatron, the highest of the angels.

He also appeared as Mithras, god of the Mithraic religion popular among the Roman military.

He can also be found in Manichaeism and in Buddhist Soghdian texts. Mehregan, Tiragan, and Norooz, were the only Zoroastrian feasts be mentioned in the Talmud, which is an indication of their popularity.

http://www.cais-soas.com/CAIS/Celebrations/mehregan.htm

-------------------------------

Mehregān

Mehregān (Mehrgān/Mehregān; Ar. Mehrajān; Meherangān among the Parsis), an Iranian festival apparently dedicated to the god Miθra/Mehr, occurring also in onomastics and toponymy.

By extension this name is used with the generical meaning of autumn and identifies a musical mode. In the Mazdean annual schema of feasts, the festival occurs on the day Mehr of the month Mehr, that is, the 16th day of the 7th month. In some almanacs the occurrence of Mehragān is marked at the 10th of Mehr, after the modern reform (1925 CE) of the Iranian calendar (Ruḥ-al-Amini, p. 83).

The name of the festival is to be found in the Jerusalem Talmud and in that of Babylon (Taqizāda, pp. 192, 214; tr. pp. 158-59, 311; Bokser, pp. 261-62; Neusner, pp. 185-86).

According to Masʿudi (Moruj, sec. 1287), in the Christian milieu of Syria and Iraq, the word Mehrajān indicated the first day of winter.

The Arabic form Mehrajān identifies also a festival widespread outside the Iranian plateau. In a variant of the Aḥsan al-taqāsim by Moqaddasi (p. 45, n. d), there is mention of its celebrations in ʿAden, where the author has been visiting around the end of the 9th century (Cristoforetti, pp. 162-63).

On the basis of some Arabic verses of the Sicilian poet ʿAli b. ʿAbd-al-Raḥmān Ballanubi, Mehrajān celebrations were observed in Cairo in the 11th-12th centuries (Corrao, p. 56).

After its prohibition, at an unknown date, this “Coptic” festival was allowed again by the Fatimid caliph al-Ẓāher (r. 1021-36; Corrao, p. xxxvii). For Egypt one can envisage a symmetry between Mehrajān and the local festival Nayriz, which clearly derives from Nowruz and occurs at the 1st of the Coptic month of Tut (September 10-11). We know that in modern times a Mehrajān festival occurs in mid-February in Somalia (Cerulli, p. 162). According to Ebn ʿEḏāri (p. 84), in 399/1009 in Andalus Mehrajān occurred at the end of Šawwāl, which corresponds to the last ten days of June.

In Andalus during 10th century, the name ʿAnsara was much more in use than the Persian derived name Mehrajān for the same festival (Lévi-Provénçal, p. 172 n. 1). The coincidence with the St. John festival and its fires (24th of June) makes one think of a symmetrical Andalusi Nayriz festival on the 1st of January, but the general lack of information on the matter does not allow one to say anything conclusive (for Arabic sources about Christian festivals in Andalus, including Mehrajān, see Fernando de la Granja). The relation of symmetry and consequent analogy between Mehrgān and Nowruz is frequently asserted in the extant sources (see below). This is the basis on which one may make inferences about the ancient rites of Mehrgān.

The name of the festival Mehragān is formed of the proper noun Mehr (Old Pers. Miθra/Mithra, a diety) and the suffix –agān, which is used in many names of the Mazdean festivals (on this point and for a survey of other possible etymologies, see Calmard, p. 15). Walter Belardi (esp. pp. 61-149) has done a detailed study on the position of Mithra/Mehr in the Iranian calendar. His study is focused on the significant meaning of the name of this Indo-Iranian god, based on the common noun *mitrá, as “pact, contract, covenant,” and on Mithra/Mehr’s function as an arbiter (cf. Boyce, 1975-82, I, pp. 24-31). This function is well testified by his Greek attribute mesítēs (according to Plutarch, De Iside et Osiride, 46) and by the Iranian and para-Iranian sources, in which Mithra/Mehr acts as arbitrator on the cosmological, eschatological, and anthropological levels (Belardi, pp. 32-45).

The Mehragān festival is clearly correlated to the equinox (see Biruni, Āṯār, p. 222; tr., p. 208), which is the astronomical phenomenon most easily linked to the concept of equity and equilibrium. But it remains uncertain whether the festival was in honor of Mithra or if the dedication to Mithra was, in Ḥasan Taqizāda’s view, serendipitous. According to Taqizāda (pp. 350-51; tr., p. 145), the reason may as well be a compromise that occurred in the process of adoption of some ancient religious beliefs by Zoroastrians.

Hence, the celebration of Baga Mithra in the 7th month of the Achaemenian calendar Bagayadi- (Av. Bāgayāday-) may have been added to the “new-Avestan” calendar in a period (second half of the 5th century BCE) in which the seasonal celebrations for the autunm equinox coincided with the 16th of Mehr. The name of the festival (*bāgayāda?) had been replaced by the name that this festival features in the “new-Avestan” calendar, that is Mehragān (<*miθrakāna).

Taqizāda’s hypothesis implies that the name of the Achaemenian month was taken to mean “(the month of) the worship of Baga,” assimilated with Mithra, but this interpretation has been rejected for philological reasons (Boyce, 1981, pp. 66-68; idem, 1982, II, pp. 16-18, esp. p. 24; on the name Baga, see Gignoux, pp. 88-90).

In fact, the only possible analogy between the Achaemenian celebration and the posterior Mehragān could be found in the stated celebration for the triumph of justice over usurpation, respectively represented by the victory of Darius I the Great over Gaumāta and of the epic hero Ferēdūn over Bēvarasp (Żaḥḥāk).

According to Taqizāda (p. 350; tr., p. 145), the Iranian epic preserved the memory of the coincidence of Mehragān with the day on which the usurper Gaumāta was killed by Darius I in 522 BCE. Some of the rites used on Magophonia, that is, the commemoration of the murder of the magi, or “of the magus” Gaumāta under Darius I, may have influenced the observance of *Mithrakāna (see Boyce, 1975-82, II, pp. 86-89; Hartner, p. 749; Henning, pp. 133-44; Dandamaev, pp. 138-40; Widengren, pp. 163-66).

It is noteworthy that the report by Ebn al-Balḵi (pp. 90-91) about the massacre of the Mazdakites ordered by Ḵosrow I Anuširavān (r. 531-79 CE) on the occasion of the great banquet for Mehragān could confirm the analogy, but this passage would also imply that Mehragān was an official occasion in which the king assigned “duties and assignments” (kārhā wa šoḡlhā; cf. Ps.-Jāḥeẓ, Ketāb al-tāj, p. 144; tr., p. 164; cf., for Nowruz, ḴELʿAT).

The festival, which was once connected to the solar calendar of the Iranian tradition, evidently suffered all the consequences of the complex evolution of the various forms of that calendar used by the Iranian people. Originally, and probably until the early Sasanian period, Mehragān was a single day (Boyce, 1970, pp. 518-19; idem, 1982, II, p. 34), but it seems to have been duplicated during the Islamic age as a Small or General Mehragān and a Great or Special Mehragān, as is the case of Nowruz and other festivals (Biruni, Āṯār, pp. 223-24; tr., p. 209).

This kind of duplication, producing a distance of five days between these two festivals, is clearly related to the general issue of interventions in the Iranian calendar, on which scholarly opinions differ notably (Bickerman, p. 203; Boyce, 1970, pp. 514-29; Balinski, p. 99; Marshak, pp. 145-52; de Blois, pp. 40-41, 46-49; Scarcia, pp. 133-41). The Arabic sources (e.g., Biruni, Āṯār, pp. 222-23; tr., pp. 207-9; Ṯaʾālebi, pp. 33-35) testify to attempts, clearly a posteriori, to explain those duplications on the basis of two different moments in the epic tradition being referred to; concerning Mehragān, they attribute it to the rebellion of Kāva and the triumph of Fereydun over Bēvarasp.

The fact that the epic tradition plays a role also in connection with the Sada festival may be due to the occurrence of the calendrical Mehragān in the traditional seasonal place of the Sada festival during the 6th and 7th centuries CE (Cristoforetti, 2002, p. 295). According to Biruni, the Sasanian king Ohrmazd I (r. 272-73 CE) joined the Small and the Great Mehragān, thereby turning it into a six-day festival (according to Taqizāda, pp. 351 n. 496, tr. p. 323 n. 496, this enlargement is a phenomenon that had already occurred in a more ancient time).

The fact that festivals were extended is supported for the later Sasanian times by a Byzantine document dated 565 CE (Boyce, 1983, pp. 807-8). However, afterwards the kings and the people of Iran celebrated the festival over thirty days, “distributing them over the several classes of the population in the same way as we have heretofore explained regarding Nowruz” (Biruni, Āṯār, p. 224; tr., p. 209; cf. idem, Tafhim, pp. 254-55). Biruni’s note that Nowruz was celebrated for thirty days through the month of Farvardin, if taken at face value, would make it reasonable to assume that the festival of Mehragān also lasted for the same number of days, starting on the day of Mehragān and ending on the 15th of Ābān.

It is possible to see a relation between this ambiguous passage by Biruni and the fact that Ferdowsi (I, p. 89, v. 3) talks about a Mehrgān of the 1st of Mehr as in perfect symmetry to the Nowruz of the 1st of Farvardin (cf. Modi, 1922, p. 463). The following sentence attributed to Salmān Fārsi (Biruni, Āṯār, p. 222; tr., p. 208) clearly reflects such symmetry between the two festivals in a different way: “In Persian times we used to say that God has created an ornament for his slaves, of rubies on Nowruz, of emeralds on Mehrajān.

Therefore these two days excel all other days in the same way as these two jewels excel all other jewels” (cf. similar point in Ps-Jāḥeẓ, Maḥāsen, p. 361).

This close relation of perfect twinship is also reflected by the fact that in Arsacid times “Nō Rōz came to be celebrated at the autumn equinox, and Mihragān at the spring one, the two poles of the religious year thus changing places” (Boyce, 1983, p. 805; cf. idem, 1979, p. 106).

According to Mary Boyce, the original festival may have been renamed under the influence of a Babylonian autumn festival, which was “under the protection of Shamash, Mithra’s Mesopotamian counterpart” (Boyce, 1982, II, p. 35).

However, all of our information concerning the Mehragān festival is provided by sources of non-Iranian origin (Rajabi, p. 222).

In Greek authors we find only mentions of generic celebrations: “The dominant aspect is that of a royal festival of a new year or renewal, celebrated by festivities, present-giving, animal sacrifices” (Calmard, p. 16).

According to Ctesias, it was the only annual occasion on which it was proper for the king of Persia to get inebriated (cf. Boyce, 1975, I, p. 173, who connects the practice with the use of soma/haoma).

Nevertheless, another dominant feature of the festival seems to have been its royal and solar aspect; on the day of Mehragān, the day of the creation of the sun itself, the king would wear a crown engraved with the image of the sun (Biruni, Āṯār, p. 222; tr., p. 207).

As regards the Arsacids, a passage in Ṯaʿālebi (p. 47) referring to an official meeting between Ḵosrow son of Firuz (Osroes II? r. ca. 190-95 CE) and the chief of the Zoroastrian priests seems to be the most ancient testimony of customs regarding exchanging of gifts on Mehragān.

But both the name of the ruler and the congruity of the two characters recall the well-known topos of wisdom of Ḵosrow I Anuširavān and his most wise minister Bozorgmehr.

----------------------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250611802

https://issuu.com/megalommatis/docs/mehragan_the_parsis_great_autumn_feast.docx

https://vk.com/doc429864789_620132611

https://www.docdroid.net/nnR62DK/mekhraghkan-i-meghali-fthinoporini-eorti-ton-parsistwn-toy-iran-kai-tis-indias-docx