AZERBAIJAN - Blog Posts

Death Star Hotel, AZERBAIJAN

Let’s “love” each other!

protocol #3874  |  Welcoming ceremony f/ Jahandar.

Violin - Tural Ahmedsoy.

Dodge - Museyyib Mehdiyev.

Love story of a Muslim Azerbaijani boy and Christian Georgian girl in Baku from 1918 to 1920. 

Ali and Nino (2016)

“Most of our childhood is stored not in photos, but in certain biscuits, lights of day, smells, textures of carpet.”

Məhəmmədhüseyn Şəhriyar- Yalan Dünya. Bu dünya fanidir, fani, Bu dünyada qalan hanı? Davud oğlu Süleymanı Təxt üstündən salan dünya.

Sənin bəhrən yeyən kimdir? Kiminkisən? Yiyən kimdir? Sənə doğru deyən kimdir? Yalan dünya, yalan dünya! Səni fərzanələr atdı, Qapıb divanələr tutdu, Kimi aldı, kimi satdı, Satan dünya, alan dünya, Atı əzəl dağa saldıq, Yorulduqca dalı qaldıq. Atı satdıq, ulaq aldıq, Yəhər oldu palan, dünya. Çatıb səndən keçən keçdi, Əcəl camın içən keçdi, Olan-oldu, keçən-keçdi, Nə istirdin alan dünya. Boğulaydın doğan yerdə, Doğub, xalqı boğan yerdə, Oğul nəşin oğan yerdə Ana zülfün yolan dünya. Qazanıb, hey talanıbsan, Qalanıb hey calanıbsan, Əzəldən çalxalanıbsan, Yenə də çalxalan, dünya! Nənə qarnı ilk beşiyin, Qəbristanlıq sən deşiyin. Nə içərin, nə eşiyin, Qaranlıq bir daları dünya. Səni bayquşlar alqışlar, Dəli viranəni xoşlar. Dolan əqlə səni boşlar, İçi boşla dolan dünya. Sənə Qarunlar allandı, Qızıldan təlli qallandı, Batıb zülmatə quylandı, Ölüb təlli qalan dünya. Ocaq ikən sönəymişsən, Çanaq ikən çönəymişsən, Nə pis qan nənəymişsən Nağıl! Yalan-palan dünya. Biri ayna, biri pasdır, Biri aydın, biri kasdır, Gecə toydur, səhər yasdır, Gül içində solan dünya. İgidlərin başın yeyən, Qocalar bozbaşın yeyən, Qəbirlərin daşın yeyən, Özü yenə qalan dünya! Nə qandın, kim gül əkəndir? Kim qılınc tək qan tökəndir? Teymur hələ kürəkəndir, Çingiz canın alan dünya. Yaman qurğu, yığılaydın! Tufanlarda boğulaydın! Noleydi bir dağılaydın, Bizi derdə salan dünya.

öz səsindən : https://youtu.be/QtxO_iA8A2w

Tahmina (1993)

Məhəmmədhüseyn Şəhriyar : Yar Qasidi

Sən yarımın qasidisən Əyləş sənə çay demişəm

Xəyalinı göndəribdir Bəs ki mən axvay demişəm

Ax gecələr yatmamışam Mən sənə laylay demişəm

Sən yatalı mən gözumə Ulduzları say demişəm

Hər kəs sənə ulduz deyə Özüm sənə ay demışəm

Səndən sora həyatə mən Şirindirsə zay demişəm

Hər gözəldən bir gul alıb Sən gözələ pay demişəm

Sənin gün tək batmağıvı Ay batana tay demişəm

İndi yaya qış deyirəm Sabiq qışa yay demişəm

Gah toyunu yadə salıb Mən dəli nay nay demişəm

Sonra yenə yasə batıb Ağları hayhay demişəm

Ətək dolu dərya kimi Göz yaşima çay demişəm

Ömru surən mən qara gün Ax demişəm vay demişəm

Öz səsindən : https://youtu.be/bCGNRYTu6Dg

Musa Manarov is a Azerbaijani cosmonaut who has spent 541 days in space.

Türkiye vs Azerbaycan Boksörü🥊🥊🥊🎸📀♥️♥️😆

Türkiye vs Azerbaycan Boksörü🥊🥊🥊🎸📀♥️♥️😆

Türkiye vs Azerbaycan Boksörü🥊🥊🥊🎸📀♥️♥️😆The Turk said, "We are brother countries, let's not beat each other, there is no Azerbaijani boxer."😆😆😆😆😆😆😆😆😆

Türkiye vs Azerbaycan Boksörü🥊🥊🥊🎸📀♥️♥️😆

Οι Σάχηδες του Σιρβάν (Σιρβάν-σαχ) και το Ανάκτορό τους στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν

The Shahs of Shirvan (Shirvanshahs) and their Palace in Baku, Azerbaijan

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 2η Σεπτεμβρίου 2019.

Ο κ. Μπαϋρακτάρης αναπαράγει τμήμα διάλεξής μου στο Πεκίνο τον Ιανουάριο του 2018 για τα υπαρκτά και τα ανύπαρκτα έθνη του Καυκάσου, την ιστορική συνέχεια πολιτισμικής παράδοσης, την ιστορική ασυνέχεια ορισμένων διεκδικήσεων, καθώς και την σωστή κινεζική πολιτική στον Καύκασο. Στο σημείο αυτό, η ιστορική συνέχεια της προϊσλαμικής Ατροπατηνής στο ισλαμικό Αζερμπαϊτζάν καθιστά ταυτόχρονα το Αζερμπαϊτζάν "Ιράν" και το Ιράν "περιφέρεια του Αζερμπαϊτζάν".

---------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/09/02/οι-σάχηδες-του-σιρβάν-σιρβάν-σαχ-και-τ/ ================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Η περιοχή του Σιρβάν είναι το κέντρο του σημερινού Αζερμπαϊτζάν και ονομαζόταν έτσι από τα προϊσλαμικά χρόνια, όταν ο όλος χώρος του Αζερμπαϊτζάν και του βορειοδυτικού Ιράν ονομαζόταν Αδουρμπαταγάν, λέξη από την οποία προέρχεται η ονομασία του σύγχρονου κράτους και η οποία αποδόθηκε στα αρχαία ελληνικά ως Ατροπατηνή.

Το Σιρβάν βρισκόταν στα βόρεια όρια του ιρανικού κράτους και, όταν αυτό βρισκόταν σε κατάσταση παρακμής, αδυναμίας και προβλημάτων, συχνά ντόπιοι Ατροπατηνοί ηγεμόνες σχημάτιζαν μια ανεξάρτητη τοπική αρχή. Συνεπώς, ο τίτλος ‘Σάχηδες του Σιρβάν’ ανάγεται ήδη σε προϊσλαμικά χρόνια και μουσουλμάνοι ιστορικοί μας πληροφορούν ότι ένας ‘Σάχης του Σιρβάν’ προσπάθησε να ανακόψει εκεί τα επελαύνοντα ισλαμικά στρατεύματα τα οποία στα μισά του 7ου αιώνα έφθασαν και εκεί, όταν κατέρρευσε το σασανιδικό Ιράν. Το γιατί είχε το Σιρβάν γίνει ανεξάρτητο βασίλειο σε χρονιές όπως 630 ή 650 μπορούμε να καταλάβουμε πολύ εύκολα.

Οι συνεχείς εξουθενωτικοί πόλεμοι Ρωμανίας και Ιράν (601-628), και η αντεπίθεση του Ηράκλειου με σκοπό να αποσπάσει τον Τίμιο Σταυρό από τον Χοσρόη Β’ και να εκδιώξει τους Ιρανούς από την Αίγυπτο και την Συρο-Παλαιστίνη είχαν ήδη ολότελα εξαντλήσει και τις δύο αυτοκρατορίες πριν εμφανιστούν στον ορίζοντα τα στρατεύματα του Ισλάμ.

Το Ανάκτορο των Σάχηδων του Σιρβάν στο Μπακού

Το Σιρβάν καταλήφθηκε από τα ισλαμικά στρατεύματα (που πολεμούσαν υπό τις διαταγές του Σαλμάν ιμπν Ράμπια αλ Μπαχίλι) και μάλιστα αυτά έφθασαν βορειώτερα στον Καύκασο, αλλά στην τεράστια περιοχή που έλεγχε πρώτα το ομεϋαδικό και μετά το 750 το αβασιδικό χαλιφάτο, από την βορειοδυτική Αφρική μέχρι την Κίνα και την Ινδια, το Σιρβάν ήταν και πάλι ένα είδος περιθωρίου: δεν ήταν ούτε καν ένα σημαντικό σύνορο επειδή μετά το Σιρβάν δεν υπήρχε ένα μεγάλο αντίπαλο κράτος.

Αντίθετα, αυτό συνέβαινε ήδη σε άλλες περιοχές όπως στην Ανατολία (Ρωμανία), την Κεντρική Ασία (Κίνα), την Κοιλάδα του Ινδού (το κράτος του Χάρσα), και την Αίγυπτο (χριστιανική Νοβατία και Μακουρία).

Έτσι, αφού το Σιρβάν διοικήθηκε από μια σειρά διαδοχικών απεσταλμένων των χαλίφηδων (όπως για παράδειγμα, στα χρόνια του Αβασίδη Χαλίφη Χαρούν αλ Ρασίντ, ο Γιαζίντ ιμπν Μαζιάντ αλ Σαϋμπάνι: https://en.wikipedia.org/wiki/Yazid_ibn_Mazyad_al-Shaybani), από τις αρχές του 9ου αιώνα οι απόγονοι του Γιαζίντ ιμπν Μαζιάντ αλ Σαϋμπάνι δημιούργησαν μια τοπική δυναστεία (γνωστή ως Γιαζιντίδες – άσχετοι από τους Γιαζιντί) που ανεγνώριζε την χαλιφατική αρχή της Βαγδάτης.

Ανατολική Μικρά Ασία, Βόρεια Μεσοποταμία, ΒΔ Ιράν και Καύκασος από το 1100 στο 1300

Μετά την αρχή της αβασιδικής παρακμής όμως, στο δεύτερο μισό του 9ου αιώνα, ο εγγονός του Γιαζίντ ιμπν Μαζιάντ αλ Σαϋμπάνι διεκήρυξε την ανεξαρτησία του από το χαλιφάτο της Βαγδάτης και έλαβε εκνέου τον ιστορικό τίτλο του Σάχη του Σιρβάν. Ο Χάυθαμ ιμπν Χάλεντ (https://en.wikipedia.org/wiki/Haytham_ibn_Khalid) ήταν λοιπόν ο πρώτος από τους μουσουλμάνους Σάχηδες του Σιρβάν.

Γι’ αυτούς χρησιμοποιούνται σήμερα πολλά ονόματα που μπορεί να μπερδέψουν ένα μη ειδικό: Μαζιαντίδες (Mazyadids), Σαϋμπανίδες (Shaybanids), ή όπως προανέφερα Γιαζιντίδες (Yazidids). Αλλά εύκολα μπορείτε να προσέξετε ότι όλα αυτά αποτελούν απλώς διαφορετικές επιλογές συγχρόνων δυτικών ισλαμολόγων και ιστορικών από τα διάφορα ονόματα του ίδιου προσώπου: του Γιαζίντ ιμπν Μαζιάντ αλ Σαϋμπάνι (https://en.wikipedia.org/wiki/Yazid_ibn_Mazyad_al-Shaybani).

Το Ανάκτορο των Σάχηδων του Σιρβάν κτίσθηκε τον 15ο αιώνα όταν οι Σάχηδες του Σιρβάν μετέφεραν την πρωτεύουσά τους από την Σεμάχα (βόρειο Αζερμπαϊτζάν) που είχε καταστραφεί από σεισμούς στο Μπακού. Σχέδιο από: Ismayil Mammad

Αν και αραβικής καταγωγής ως δυναστεία, οι μουσουλμάνοι Σάχηδες του Σιρβάν βρέθηκαν σε ένα κοινωνικό-πολιτισμικό πλαίσιο Αζέρων, Ιρανών και Τουρανών και σταδιακά εξιρανίσθηκαν έντονα κι άρχισαν να παίρνουν ονόματα βασιλέων και ηρώων από το ιρανικό-τουρανικό έπος Σαχναμέ του οποίου η πιο μνημειώδης και πιο θρυλική καταγραφή ήταν αυτή του Φερντοουσί. Έτσι λοιπόν αρχής γενομένης από τον Γιαζίντ Β’ του Σιρβάν (ο οποίος βασίλευσε στην περίοδο 991-1027), οι μουσουλμάνοι Σάχηδες του Σιρβάν είθισται να αποκαλούνται και ως Κασρανίδες (https://en.wikipedia.org/wiki/Kasranids), επωνυμία που παραπέμπει σε ιρανικά βασιλικά ονόματα επικού και μυθικού χαρακτήρα. Αλλά πρόκειται για την ίδια πάντοτε δυναστεία.

Διακοσμήσεις με αραβουργήματα

Στην συνέχεια, οι μουσουλμάνοι Σάχηδες του Σιρβάν περιήλθαν διαδοχικά σε καθεστώς υποτέλειας προς τους Σελτζούκους, τους Μπαγκρατίδες της Γεωργίας (https://en.wikipedia.org/wiki/Bagrationi_dynasty), τους Τουρανούς Κιπτσάκ (Kipchak) Ελντιγκουζίδες (https://en.wikipedia.org/wiki/Eldiguzids), και τους Μογγόλους Τιμουρίδες.

Όμως η σύγκρουσή τους με τον Τουρκμένο Σεΐχη Τζουνέιντ, αρχηγό του τουρκμενικού αιρετικού τάγματος των Σούφι στην περίοδο 1447-1460 (https://en.wikipedia.org/wiki/Shaykh_Junayd), και ο θάνατος του εν λόγω σεΐχη στην μάχη του Χατσμάς (αζερ. Xaçmaz – αγγλ. Khachmaz) δημιούργησαν ένα τρομερό προηγούμενο.

Το μυστικό στρατιωτικό τάγμα των Κιζιλμπάσηδων (το οποίο οργανώθηκε ως στρατιωτική υποστήριξη του μυστικιστικού τάγματος των Σούφι από τον γιο του Σεΐχη Τζουνέιντ, Σεΐχη Χαϋντάρ (https://en.wikipedia.org/wiki/Shaykh_Haydar), διατήρησε έντονη μνησικακία προς τους Σάχηδες του Σιρβάν, μια σειρά καταστροφικών πολέμων στην ευρύτερη περιοχή του Καυκάσου επακολούθησε κατά την περίοδο 1460-1488, και τελικά και ο Σεΐχης Χαϋντάρ βρήκε και αυτός οικτρό τέλος μαζί με όλους τους στρατιώτες του στην μάχη του Ταμπασαράν (σήμερα στο Νταγεστάν), όπου αντιμετώπισε συνασπισμένους τους Σάχηδες του Σιρβάν και τους Ακκουγιουλού (Τουρκμένους Ασπροπροβατάδες).

Και τελικά το 1500-1501, ο εγγονός του Σεΐχη Τζουνέιντ και γιος του Σεΐχη Χαϋντάρ, Ισμαήλ, επήρε εκδίκηση καταλαμβάνοντας το Σιρβάν και σκοτώνοντας τον Φαρούχ Γιασάρ, τελευταίο Σάχη του Σιρβάν, και την φρουρά του. Επακολούθησε μια βίαιη επιβολή σιιτικών δογμάτων στον τοπικό πληθυσμό και μια απίστευτη τυραννία ως εκδίκηση για την στάση των Σάχηδων του Σιρβάν εναντίον των Σιιτών, των Σούφι και των Κιζιλμπάσηδων. Ο Ισμαήλ Α’ ανέτρεψε και το κράτος των Ακκουγιουλού ιδρύοντας την σαφεβιδική (σουφική) δυναστεία του Ιράν.

Η μάχη του Σάχη Ισμαήλ Α’ με τον Φαρούχ Γιασάρ, τελευταίο Σάχη του Σιρβάν από σμικρογραφία ιρανικού σαφεβιδικού χειρογράφου (1501)

Μόνον η νίκη του Σουλτάνου Σελίμ Α’ το 1514 στο Τσαλντιράν εμπόδισε το κιζιλμπάσικο τσουνάμι να καταλάβει όλη την επικράτεια του Ισλάμ.

Η δυναστεία των Σάχηδων του Σιρβάν μετά από 640 χρόνια πήρε έτσι ένα τέλος, αλλά έμειναν κορυφαίες δημιουργίες στον τομέα της ισλαμικής τέχνης και αρχιτεκτονικής να μας θυμίζουν την προσφορά της.

Μερικοί από τους μεγαλύτερους επικούς ποιητές, πανσόφους επιστήμονες, και σημαντικώτερους μυστικιστές των ισλαμικών χρόνων, ο Νεζαμί Γκαντζεβί, ο Αφζαλεντίν Χακανί (https://en.wikipedia.org/wiki/Khaqani) και ο Τζαμάλ Χαλίλ Σιρβανί (https://en.wikipedia.org/wiki/Nozhat_al-Majales) έζησαν στο Σιρβάν και οι απαγγελίες τους ακούστηκαν στο ανάκτορο των Σάχηδων του Σιρβάν.

Όμως το τέλος της δυναστείας του Σιρβάν άφησε μέχρι τις μέρες μας μια βραδυφλεγή βόμβα, πολύ καλά κρυμμένη, που κανένας δεν ξέρει σε ποιο βαθμό μας απειλεί όλους ακόμη και σήμερα με ένα απίστευτο αιματοκύλισμα.

Πολλοί προσπάθησαν σε διαφορετικές στιγμές να απενεργοποιήσουνν αυτή την βόμβα και να εξαφανίσουν την απειλή. Ωστόσο και αυτοί στην προσπάθειά τους έχυσαν πολύ αίμα που ακόμη και σήμερα παίζει ένα σημαντικό ρόλο. Η καλά κρυμμένη αυτή απειλή κι ανθρώπινη βόμβα έχει ένα όνομα που θα έπρεπε να κάνει την Ανθρωπότητα να τρέμει:

– Κιζιλμπάσηδες!

Αυτοί είναι οι κυρίαρχοι της αέναης υπομονής και της ατέρμονος προσμονής. Και αν και υπάρχουν πολλές ενδείξεις για τις δραστηριότητές τους, κανένας δεν μπορεί σήμερα να πει αν όντως υπάρχουν και αν διατηρούν την δύναμη που φημίζονταν να έχουν. Για το θέμα μπορούμε να βρούμε μόνον νύξεις κι υπαινιγμούς.

Σ’ αυτό ωστόσο θα επανέλθω. Στην συνέχεια μπορείτε να δείτε ένα βίντεο-ξενάγηση στο Ανάκτορο των Σάχηδων του Σιρβάν και να διαβάσετε σχετικά με τα εκεί μνημεία, την πόλη και την δυναστεία που αποτελεί την ραχοκοκκαλιά της Ισλαμικής Ιστορίας του Αζερμπαϊτζάν. Επιπλέον συνδέσμους θα βρείτε στο τέλος.

Δείτε το βίντεο:

Дворец ширваншахов – Shirvanshahs Palace, Baku – Ανάκτορο των Σάχηδων του Σιρβάν

https://www.ok.ru/video/1495285893741

Περισσότερα:

Дворец ширваншахов (азерб. Şirvanşahlar sarayı) — бывшая резиденция ширваншахов (правителей Ширвана), расположенная в столице Азербайджана, городе Баку.

Образует комплекс, куда помимо самого дворца также входят дворик Диван-хане, усыпальница ширваншахов, дворцовая мечеть 1441 года с минаретом, баня и мавзолей придворного учёного Сейида Яхья Бакуви. Дворцовый комплекс был построен в период с XIII[3] по XVI век (некоторые здания, как и сам дворец, были построены в начале XV века при ширваншахе Халил-улле I). Постройка дворца была связана с переносом столицы государства Ширваншахов из Шемахи в Баку.

Несмотря на то, что основные постройки ансамбля строились разновременно, дворцовый комплекс производит целостное художественное впечатление. Строители ансамбля опирались на вековые традиции ширвано-апшеронской архитектурной школы. Создав чёткие кубические и многогранные архитектурные объёмы, они украсили стены богатейшим резным узором, что свидетельствует о том, что создатели дворца прекрасно владели мастерством каменной кладки. Каждый из зодчих благодаря традиции и художественному вкусу воспринял архитектурный замысел своего предшественника, творчески развил и обогатил его. Разновременные постройки связаны как единством масштабов, так и ритмом и соразмерностью основных архитектурных форм — кубических объёмов зданий, куполов, порталов.

В 1964 году дворцовый комплекс был объявлен музеем-заповедником и взят под охрану государства. В 2000 году уникальный архитектурный и культурный ансамбль, наряду с обнесённой крепостными стенами исторической частью города и Девичьей башней, был включён в список Всемирного наследия ЮНЕСКО. Дворец Ширваншахов и сегодня считается одной из жемчужин архитектуры Азербайджана.

Δείτε το βίντεο:

Palace of the Shirvanshahs – Şirvanşahlar Sarayı – Дворец ширваншахов

https://vk.com/video434648441_456240287

Περισσότερα:

The Palace of the Shirvanshahs (Azerbaijani: Şirvanşahlar Sarayı, Persian: کاخ شروانشاهان) is a 15th-century palace built by the Shirvanshahs and described by UNESCO as “one of the pearls of Azerbaijan’s architecture”. It is located in the Inner City of Baku, Azerbaijan and, together with the Maiden Tower, forms an ensemble of historic monuments inscribed under the UNESCO World Heritage List of Historical Monuments. The complex contains the main building of the palace, Divanhane, the burial-vaults, the shah’s mosque with a minaret, Seyid Yahya Bakuvi’s mausoleum (the so-called “mausoleum of the dervish”), south of the palace, a portal in the east, Murad’s gate, a reservoir and the remnants of a bath house. Earlier, there was an ancient mosque, next to the mausoleum. There are still ruins of the bath and the lamb, belong to the west of the tomb.

In the past, the palace was surrounded by a wall with towers and, thus, served as the inner stronghold of the Baku fortress. Despite the fact that at the present time no traces of this wall have survived on the surface, as early as the 1920s, the remains of apparently the foundations of the tower and the part of the wall connected with it could be distinguished in the north-eastern side of the palace.

There are no inscriptions survived on the palace itself. Therefore, the time of its construction is determined by the dates in the inscriptions on the architectural monuments, which refer to the complex of the palace. Such two inscriptions were completely preserved only on the tomb and minaret of the Shah’s mosque. There is a name of the ruler who ordered to establish these buildings in both inscriptions is the – Shirvan Khalil I (years of rule 1417–1462). As time of construction – 839 (1435/36) was marked on the tomb, 845 (1441/42) on the minaret of the Shah’s mosque.

The burial vault, the palace and the mosque are built of the same material, the grating and masonry of the stone are the same.

The plan of the palace

The Palace

Divan-khana

Seyid Mausoleum Yahya Bakuvi

The place of the destroyed Kei-Kubad mosque

The Eastern portal

The Palace Mosque

The Shrine

Place of bath

Ovdan

Δείτε το βίντεο:

Το Ανάκτορο των Σάχηδων του Σιρβάν (Σιρβάν-σαχ), Μπακού – Αζερμπαϊτζάν

Περισσότερα:

Τα ανάκτορα των Σιρβανσάχ (αζερικά: Şirvanşahlar Sarayı) είναι ανάκτορο κατασκευασμένο στο Μπακού, Αζερμπαϊτζάν, τον 13ο έως 16ο αιώνα.

Το ανάκτορο κατασκευάστηκε από τη δυναστεία των Σιρβανσάχ κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Χαλίλ-Ουλλάχ, όταν η πρωτεύουσα μετακινήθηκε από τη Σαμάχι στο Μπακού.

Το ανάκτορο αποτελεί αρχιτεκτονικά συγκρότημα με το περίπτερο Ντιβανχανά, το ιερό των Σιρβανσάχ, το τζαμί του παλατιού, χτισμένο το 1441, μαζί με το μιναρέ του, τα λουτρά και το μαυσωλείο.

Το 1964, το ανάκτορο ανακηρύχθηκε μουσείο-μνημείο και τέθηκε υπό κρατική προστασία.

Το 2000 ανακηρύχθηκε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από τη UNESCO μαζί με την παλιά πόλη του Μπακού και τον Παρθένο Πύργο.

Παρά το γεγονός ότι το συγκρότημα κατασκευάστηκε σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, το συγκρότημα δίνει ομοιόμορφη εντύπωση, βασισμένη στην αρχιτεκτονικό σχολή του Σιρβάν-Αμπσερόν.

Με τη δημιουργία κυβικών και με πολλές προσόψεις αρχιτεκτονικών όγκων, οι τοίχοι είναι διακοσμημένοι με ανάγλυφα μοτίβα.

Κάθε αρχιτέκτονας, εξαιτίας των παραδόσεων και της αισθητικής που χρησιμοποιήθηκε από τους προκατόχους του, τον ανέπτυξε και τον εμπλούτισε δημιουργικά, με αποτέλεσμα τα επιμέρους κτίσματα να έχουν δημιουργούν την αίσθηση της ενότητας, ρυθμού και αναλογίας των βασικών αρχιτεκτονικών μορφών, δηλαδή του κυβικού όγκου των κτιρίων, των θόλων και των πυλών.

Με την κατάκτηση του Μπακού από τους Σαφαβίδες το 1501, το παλάτι λεηλατήθηκε.

Όλοι οι θησαυροί των Σιρβανσάχ, όπλα, πανοπλίες, κοσμήματα, χαλιά, μπροκάρ, σπάνια βιβλία από τη βιβλιοθήκης του παλατιού, πιάτα από ασήμι και χρυσό, μεταφέρθηκαν από τους Σαφαβίδες στη Ταμπρίζ.

Αλλά μετά την μάχη του Τσαλντιράν το 1514 μεταξύ του στρατού του σουλτάνου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Σελίμ Α΄ και τους Σαφαβίδες, η οποία έληξε με ήττα των δεύτερων, οι Τούρκοι πήραν τον θησαυρό των Σιρβανσάχ ως λάφυρα.

Σήμερα βρίσκονται στις συλλογές μουσείων της Τουρκίας, του Ιράν, της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Ρωσίας, της Ουγγαρίας.

Μερικά χαλιά του ανακτόρου φυλάσσονται στο μουσείο Βικτώριας και Αλβέρτου του Λονδίνου και τα αρχαία βιβλία φυλάσσονται σε αποθετήρια βιβλίων στην Τεχεράνη, το Βατικανό και την Αγία Πετρούπολη.

========================

Διαβάστε:

The Shirvanshah Palace

The Splendor of the Middle Ages

No tour of Baku’s Ichari Shahar (Inner City) would be complete without a stop at the 15th-century Shirvanshah complex. The Shirvanshahs ruled the state of Shirvan in northern Azerbaijan from the 6th to the 16th centuries. Their attention first shifted to Baku in the 12th century, when Shirvanshah Manuchehr III ordered that the city be surrounded with walls. In 1191, after a devastating earthquake destroyed the capital city of Shamakhi, the residence of the Shirvanshahs was moved to Baku, and the foundation of the Shirvanshah complex was laid. This complex, built on the highest point of Ichari Shahar, remains as one of the most striking monuments of medieval Azerbaijani architecture.

Το Ντιβάν-χανέ

Much of the construction was done in the 15th century, during the reign of Khalilullah I and his son Farrukh Yassar in 1435-1442.

An Egyptian historian named as-Suyuti described the father in superlative terms: “He was the most honored among rulers, the most pious, worthy and just. He was the last of the great Muslim rulers. He ruled the Shirvan and Shamakhi kingdoms for 50 years. He died in 1465, when he was about 100 years old, but he had good eyes and excellent health.”

The buildings that belong to the complex include what may have been living quarters, a mosque, the octagonal-shaped Divankhana (Royal Assembly), a tomb for royal family members, the mausoleum of Seyid Yahya Bakuvi (a famous astronomer of the time) and a bathhouse.

All of these buildings except for the living premises and bathhouse are fairly well preserved. The Shirvanshah complex itself is currently under reconstruction. It has 27 rooms on the first floor and 25 on the second.

Like so many other old buildings in Baku, the real function of the Shirvanshah complex is still under investigation. Though commonly described as a palace, some experts question this. The complex simply doesn’t have the royal grandeur and huge spaces normally associated with a palace; for instance, there are no grand entrances for receiving guests or huge royal bedrooms. Most of the rooms seem more suitable for small offices or monks’ living quarters.

Divankhana

This unique building, located on the upper level of the grounds, takes on the shape of an octagonal pavilion. The filigree portal entrance is elaborately worked in limestone.

The central inscription with the date of the Assembly’s construction and the name of the architect may have been removed after Shah Ismayil Khatai (famous king from Southern Azerbaijan) conquered Baku in 1501.

However, there are two very interesting hexagonal medallions on either side of the entrance. Each consists of six rhombuses with very unusual patterns carved in stone. Each elaborate design includes the fundamental tenets of the Shiite faith: “There is no other God but God. Mohammad is his prophet. Ali is the head of the believers.” In several rhombuses, the word “Allah” (God) is hewn in reverse so that it can be read in a mirror. It seems looking-glass reflection carvings were quite common in the Oriental world at that time.

Scholars believe that the Divankhana was a mausoleum meant for, or perhaps even used for, Khalilullah I. Its rotunda resembles those found in the mausoleums of Bayandur and Mama-Khatun in Turkey. Also, the small room that precedes the main octagonal hall is a common feature in mausoleums of Shirvan.

The Royal Tomb

This building is located in the lower level of the grounds and is known as the Turba (burial vault). An inscription dates the vault to 1435-1436 and says that Khalilullah I built it for his mother Bika khanim and his son Farrukh Yamin. His mother died in 1435 and his son died in 1442, at the age of seven. Ten more tombs were discovered later on; these may have belonged to other members of the Shah’s family, including two more sons who died during his own lifetime.

The entrance to the tomb is decorated with stalactite carvings in limestone. One of the most interesting features of this portal is the two drop-shaped medallions on either side of the Koranic inscription. At first, they seem to be only decorative.

The Turba is one of the few areas in the Shirvanshah complex where we actually know the name of the architect who built the structure. In the portal of the burial vault, the name “Me’mar (architect) Ali” is carved into the design, but in reverse, as if reflected in a mirror.

Some scholars suggest that if the Shah had discovered that his architect inscribed his own name in a higher position than the Shah’s, he would have been severely punished. The mirror effect was introduced so that he could leave his name for posterity.

Remnants of History

Another important section of the grounds is the mosque. According to complicated inscriptions on its minaret, Khalilullah I ordered its construction in 1441. This minaret is 22 meters in height (approximately 66 feet). Key Gubad Mosque, which is just a few meters outside the complex, was built in the 13th century. It was destroyed in 1918 in a fire; only the bases of its walls and columns remain. Nearby is the 15th-century Mausoleum, which is said to be the burial place of court astronomer Seyid Yahya Bakuvi.

Murad’s Gate was a later addition to the complex. An inscription on the gate tells that it was built by a Baku citizen named Baba Rajab during the rule of Turkish sultan Murad III in 1586. It apparently served as a gateway to a building, but it is not known what kind of building it was or even if it ever existed.

In the 19th century, the complex was used as an arms depot. Walls were added around its perimeter, with narrow slits hewn out of the rock so that weapons could be fired from them. These anachronistic details don’t bear much connection to the Shirvanshahs, but they do hint at how the buildings have managed to survive the political vicissitudes brought on by history.

Visitors to the Shirvanshah complex can also see some of the carved stones from the friezes that were brought up from the ruined Sabayil fortress that lies submerged underwater off Baku’s shore. The stones, which now rest in the courtyard, have carved writing that records the genealogy of the Shirvanshahs.

The complex was designated as a historical site in 1920, and reconstruction has continued off and on ever since that time. According to Sevda Dadashova, Director, restoration is currently progressing, though much slower than desired because of a lack of funding.

https://www.azer.com/aiweb/categories/magazine/82_folder/82_articles/82_shirvanshah.html

========================

The Palace of the Shirvanshahs

by Kamil Ibrahimov

Baku’s Old City is a treasure trove of Azerbaijani history. Its stone buildings and mazy streets hold secrets that have still to be discovered. A masterpiece of Old City architecture, rich in history but with questions still unanswered, is the medieval residence of the rulers of Shirvan, the Shirvanshahs´ Palace.

The State of Shirvan

The state of Shirvan was formed in 861 and became the longest-surviving state in northern Azerbaijan. The first dynasty of the state of Shirvan was the Mazyadi dynasty (861-1027), founded by Mahammad ibn Yezid, an Arab vicegerent who lived in Shamakhi.

In the 10th century, the Shirvanshahs took Derbent, now in the Russian Federation. Under the Mazyadis, the state of the Shirvanshahs stretched from Derbent to the Kur River. The capital of this state was the town of Shamakhi.

In the first half of the 11th century, the Mazyadi dynasty was replaced by the Kasrani dynasty (1028-1382). The state of Shirvan flourished under the Shirvanshahs, Manuchehr III and his son Akhsitan. The last ruler in this dynasty was Hushang. His reign was unpopular and Hushang was killed in a rebellion.

The Kasrani dynasty was later replaced by the Derbendi dynasty (1382-1538), founded by Ibrahim I (1382-1417). Ibrahim I was a well-known but bankrupt feudal ruler from Shaki. His ancestors had been rulers in Derbent, hence the dynasty´s name. Ibrahim was a wise and peace-loving ruler and for some time managed to protect Shirvan from invasion.

To prevent the country´s destruction by Timur (Tamerlane), Ibrahim I took gifts to Timur´s headquarters and obtained internal independence for Shirvan. Ibrahim I failed to unite all Azerbaijani lands under his rule, but he did manage to make Shirvan a strong and independent state.

Baku becomes capital of Shirvan

The 15th century was a period of economic and cultural revival for Shirvan. Since this was a time of peace in Shirvan, major progress was made in the arts, architecture and trade. Shamakhi remained the capital of Shirvan at the start of the century, but an earthquake and constant attacks by the Kipchaks, a Turkic people, led the capital to be moved to Baku.

The city of Baku was the capital of the country during the rule of the Shirvanshahs Khalilullah I (1417-62) and his son Farrukh Yasar (1462-1500).

While tension continued in Shamakhi, Baku developed in a relatively quiet environment. It is known that strong fortress walls were built in Baku as early as the 12th century. After the capital was moved to Baku, the Palace of the Shirvanshahs was erected at the highest point of the city, in what had been one of the most densely populated areas. The palace complex consists of nine buildings – the palace itself, the Courtroom, the Dervish´s Tomb, the Eastern Gate, the Shah Mosque, the Keygubad Mosque, the palace tomb, the bathhouse and the reservoir.

The buildings of the complex are located in three courtyards that are on different levels, 5.6 metres above one another. Since the palace is built on uneven ground, it does not have an orderly architectural plan. The entire complex is constructed from limestone. Of all the buildings, the palace itself has suffered the most wear and tear over the years. The palace was looted in 1500 after Farrukh Yasar was killed in fighting between the Shirvanshahs and the Safavids. As the Iranian and Ottoman empires vied for power in the South Caucasus, the state of Shirvan, on the crossing-point of various caravan routes, suffered frequent attacks. Consequently, the palace was badly damaged many times. Proof of this is the Murad Gate which was built during Ottoman rule.

What is now Azerbaijan was occupied by Russia on 10 February 1828. The Shirvanshahs´ Palace became the Russian military headquarters and many palace buildings were destroyed. In 1954, the Complex of the Palace of the Shirvanshahs was made a State Historic-Architectural Reserve and Museum. In 1960, the authorities of the Soviet republic decided to promote the palace as an architectural monument.

The Palace Building

The palace is a two-storey building in an irregular, rectangular shape. In order to provide better illumination of the palace, the south-eastern part of the building was constructed on different levels. Initially there were 52 rooms in the palace, of which 27 were on the ground floor and 25 on the first floor. The shah and his family lived on the upper floor, while servants and others lived on the lower floor.

The Tomb Built by Shirvanshah Farrukh Yasar (also known as the Courtroom or Divankhana)

Shirvanshah Farrukh Yasar had the tomb constructed in the upper courtyard of the palace complex. Its north side and one of its corners adjoin the residential building. The tomb consists of an octagonal rotunda, completed with a dodecagonal dome. Its octagonal hall is surrounded by an open balcony or portico. The balcony is edged with nine columns which still have their original capitals. The rotunda stands in a small courtyard which also has an open balcony running around its edge. The balcony´s columns and arches are the same shape as those of the rotunda. The outer side of the columns has a stone with the image of a dove, the symbol of freedom, and two stone chutes to drain water away. Some researchers believe that this building was used for official receptions and trials and call it the Courtroom. The architectural work in the tomb was not completed. The tomb is considered one of the finest examples of medieval architecture, not only in Azerbaijan but in the whole Middle East.

The Dervish´s Tomb

The Dervish´s Tomb is located in the southern part of the middle courtyard. Some historians maintain that it is the tomb of Seyid Yahya Bakuvi, who was a royal scholar and astronomer under Khalilullah I.

Other historians say that all the buildings in the lower courtyard of the palace, including the Dervish´s Tomb, are part of a complex where dervishes lived, but there is little evidence for this.

The Keygubad Mosque

Now in ruins, the Keygubad Mosque was a mosque-cum-madrasah joined to the Dervish´s Tomb.

The tomb was located in the southern part of the mosque.

The mosque consisted of a rectangular prayer hall and a small corridor in front of it. In the centre of the hall four columns supported the dome.

Historian Abbasgulu Bakikhanov wrote that Bakuvi taught and prayed in the mosque: “The cell where he prayed, the school where he worked and his grave are there, in the mosque”.

Keygubad Shirvanshah ruled from 1317 to 1343 and was Sheikh Ibrahim´s grandfather.

The Eastern Gate

The Eastern or Murad Gate is the only part of the complex that dates to the 16th century. Two medallions on the upper frame of the Murad Gate bear the inscription: “This building was constructed under the great and just Sultan Murad III on the basis of an order by Racab Bakuvi in 994” (1585-86).

The Tomb of the Shirvanshahs

There are two buildings in the lower courtyard – the tomb and the Shah Mosque. A round wall encloses the lower courtyard, separating it from the other yards. When you look at the tomb from above, you can see that it is rectangular in shape, decorated with an engraved star and completed with an octagonal dome. While the tomb was being built, blue glazed tiles were placed in the star-shaped mortises on the dome.

An inscription at the entrance says: “Protector of the religion, man of the prophet, the great Sultan Shirvanshah Khalilullah, may God make his reign as shah permanent, ordered the building of this light tomb for his mother and seven-year-old son (may they rest in peace) 839” (1435-36). The architect´s name is also inscribed between the words “God” and “Mohammad” on another decorative inscription on the portal which can be read only using a mirror. The inscription says “God, architect Ali, Mohammad”.

A skeleton 2.1 metres tall was found opposite the entrance to the tomb. This is believed to be Khalilullah I´s own grave. A comb, a gold earring and other items of archaeological interest were found there.

The Shah Mosque

The Shah Mosque is in the lower courtyard, alongside the mausoleum. The mosque is 22 metres high. An inscription around the minaret says: “The Great Sultan Khalilullah I ordered the erection of this minaret. May God prolong his rule as Shah. Year 845” (1441-42).

Stairs lead from a hollow in the wall behind the minbar or pulpit to another small room. Stone traceries on the windows decorate the mosque.

The Palace Bathhouse

The palace bathhouse is located in the lowest courtyard of the complex. Like all bathhouses in the Old City, this one was built underground to ensure that the temperature inside was kept stable. As time passed the level of the earth rose and covered it completely. The bathhouse was found by chance in 1939. In 1953 part of it was cleaned and in 1961 restoration work was done and the dome repaired. The walls in one of the side rooms are covered with glazed tiles and this room is thought to have been the shah´s room.

Cistern

The cistern, part of an underground water distribution system, was constructed in the lower part of the bathhouse to supply the Shirvanshahs´ Palace with water. Water came into the cistern via ceramic pipes which were part of the Shah´s Water Pipeline, laid from a high part of the city. The cistern is located underground and its entrance has the shape of a portal. Numerous stairs lead from the entrance down to the storage facility. A link between the cistern and the bathhouse can be seen from the side lobby. The cistern was found by chance during restoration work in 1954.

Literature

S.B. Ashurbayli: Государство Ширваншахов (The State of the Shirvanshahs), Baku, Elm, 1983; and Bakı şəhərinin tarixi (The History of the City of Baku), Baku, Azarnashr, 1998

F.A. Ibrahimov and K.F. Ibrahimov: Bakı İçərişəhər (Baku Inner City), Baku, OKA, Ofset, 2002. Kamil Farhadoghlu: Bakı İçərişəhər (Baku Inner City), Sh-Q, 2006; and Baku´s Secrets are Revealed (Bakının sirləri açılır), Baku, 2008

E.A. Pakhomov: Отчет о работах по шахскому дворцу в Баку (Report on Work in the Shah´s Palace in Baku), News of the AAK, Issue II, Baku, 1926; and Первоначальная очистка шахского дворца в Баку (Initial Clearing of the Shah´s Palace in Baku), News of the AAK, Issue II, Baku, 1926

Chingiz Gajar: Старый Баку (Old Baku), OKA, Ofset, 2007

M. Huseynov, L. Bretanitsky, A. Salamzadeh, История архитектуры Азербайджана (History of the Architecture of Azerbaijan). Moscow, 1963

M.S. Neymat, Корпус эпиграфических памятников Азербайджана (Azerbaijan´s Epigraphic Monuments), Baku, Elm, 1991

A.A. Alasgarzadah, Надписи архитектурных памятников Азербайджана эпохи Низами (Inscriptions on the architectural monuments of Azerbaijan from the era of Nizami) in the collection, Архитектура Азербайджана эпохи Низами (Azerbaijan in the Era of Nizami), Moscow, 1947.

http://www.visions.az/en/news/159/cdc770e3/

=============================

Šervānšāhs

Šervānšāhs (Šarvānšāhs), the various lines of rulers, originally Arab in ethnos but speedily Persianized within their culturally Persian environment, who ruled in the eastern Caucasian region of Šervān from mid-ʿAbbasid times until the age of the Safavids.

The title itself probably dates back to pre-Islamic times, since Ebn Ḵordāḏbeh, (pp. 17-18) mentions the Shah as one of the local rulers given his title by the Sasanid founder Ardašir I, son of Pāpak. Balāḏori (Fotuḥ, pp. 196, 203-04) records that the first Arab raiders into the eastern Caucasus in ʿOṯmān’s caliphate encountered, amongst local potentates, the shahs of Šarvān and Layzān, these rulers submitting at this time to the commander Salmān b. Rabiʿa Bāheli.

The caliph Manṣur’s governor of Azerbaijan and northwestern Persia, Yazid b. Osayd Solami, took possession of the naphtha wells (naffāṭa) and salt pans (mallāḥāt) of eastern Šervān; the naphtha workings must mark the beginnings of what has become in modern times the vast Baku oilfield.

By the end of this 8th century, Šervān came within the extensive governorship, comprising Azerbaijan, Arrān, Armenia and the eastern Caucasus, granted by Hārun-al-Rašid in 183/799 to the Arab commander Yazid b. Mazyad, and this marks the beginning of the line of Yazidi Šervānšāhs which was to endure until Timurid times and the end of the 14th century (see Bosworth, 1996, pp. 140-42 n. 67).

Most of what we know about the earlier centuries of their power derives from a lost Arabic Taʾriḵ Bāb al-abwāb preserved within an Arabic general history, the Jāmeʿ al-dowal, written by the 17th century Ottoman historian Monajjem-bāši, who states that the history went up to c. 500/1106 (Minorsky 1958, p. 41). It was exhaustively studied, translated and explained by V. Minorsky (Minorsky, 1958; Ḥodud al-ʿālam, commentary pp. 403-11); without this, the history of this peripheral part of the mediaeval Islamic world would be even darker than it is.

The history of Šervānšāhs was clearly closely bound up with that of another Arab military family, the Hāšemis of Bāb al-abwāb/Darband (see on them Bosworth, 1996, pp. 143-44 n. 68), with the Šervānšāhs at times ruling in the latter town (at times invited into Darband by rebellious elements there, see Minorsky 1958, pp. 27, 29-30), and there was frequent intermarriage between the two families.

By the later 10th century, the Shahs had expanded from their capital of Šammāḵiya/Yazidiya to north of the Kura valley and had absorbed the petty principalities of Layzān and Ḵorsān, taking over the titles of their rulers (see Ḥodud al-ʿālam, tr. Minorsky, pp. 144-45, comm. pp. 403-11), and from the time of Yazid b. Aḥmad (r. 381-418/991-1028) we have a fairly complete set of coins issued by the Shahs (see Kouymjian, pp. 136-242; Bosworth, 1996, pp. 140-41).

Just as an originally Arab family like the Rawwādids in Azerbaijan became Kurdicized from their Kurdish milieu, so the Šervānšāhs clearly became gradually Persianized, probably helped by intermarriage with the local families of eastern Transcaucasia; from the time of Manučehr b. Yazid (r. 418-25/1028-34), their names became almost entirely Persian rather than Arabic, with favored names from the heroic national Iranian past and with claims made to descent from such figures as Bahrām Gur (see Bosworth, 1996, pp. 140-41).

The anonymous local history details frequent warfare of the Shahs with the infidel peoples of the central Caucasus, such as the Alans, and the people of Sarir (i.e. Daghestan), and with the Christian Georgians and Abḵāz to their west. In 421/1030 Rus from the Caspian landed near Baku, defeated in battle the Shah Manučehr b. Yazid and penetrated into Arrān, sacking Baylaqān before departing for Rum, i.e. the Byzantine lands (Minorsky, 1958, pp. 31-32). Soon afterwards, eastern Transcaucasia became exposed to raids through northern Persia of the Turkish Oghuz. Already in c. 437/1045, the Shah Qobāḏ b. Yazid had to built a strong stone wall, with iron gates, round his capital Yazidiya for fear of the Oghuz (Minorsky 1958, p. 33). In 458-59/1066-67 the Turkish commander Qarategin twice invaded Šervān, attacking Yazidiya and Baku and devastating the countryside.

Then after his Georgian campaign of 460/1058 Alp Arslan himself was in nearby Arrān, and the Shah Fariborz b. Sallār had to submit to the Saljuq sultan and pay a large annual tribute of 70,000 dinars, eventually reduced to 40,000 dinars; coins issued soon after this by Fariborz acknowledge the ʿAbbasid caliph and then Sultan Malekšāh as his suzerain (Minorsky 1958, pp. 35-38, 68; Kouymjian, pp. 146ff, who surmises that, since we have no evidence for the minting of gold coins in Azerbaijan and the Caucasus at this time, Fariborz must have paid the tribute in Byzantine or Saljuq coins).

Fariborz’s diplomatic and military skills thus preserved much of his family’s power, but after his death in c. 487/1094 there seem to have been succession disputes and uncertainty (the information of the Taʾriḵ Bāb al-abwāb dries up after Fariborz’s death).

In the time of the Saljuq sultan Maḥmud b. Moḥammad (r. 511-25/1118-31), Šervān was again occupied by Saljuq troops, and the disturbed situation there encouraged invasions of Šammāḵa and Darband by the Georgians. During the middle years of the 12th century, Šervān was virtually a protectorate of Christian Georgia. There were marriage alliances between the Shahs and the Bagratid monarchs, who at times even assumed the title of Šervānšāh for themselves; and the regions of Šakki, Qabala and Muqān came for a time directly under Georgian rule (Nasawi, text, pp. 146, 174). The energies of the Yazidi Shahs had to be directed eastwards towards the Caspian, and on various occasions they expanded as far as Darband.

The names and the genealogical connections of the later Šervānšāhs now become very confused and uncertain, and Monajjem-bāši gives only a skeletal list of them from Manučehr (III) b. Faridun (I) onwards. He calls this Shah Manučehr b. Kasrān, and the names Kasrānids or Ḵāqānids appear in some sources for the later shahs of the Yazidi line in Šervān (Minorsky, 1958, pp. 129-38; Bosworth, 1996, pp. 140-41). Manučehr (III) not only called himself Šervānšāh but also Ḵāqān-e Kabir “Great Khan,” and it was from this that the poet Ḵāqāni, a native of Šervān and in his early years eulogist of Manučehr, derived his taḵalloṣ or nom-de-plume. Much of the line of succession of the Shahs at this time has to be reconstructed from coins, and from these the Shahs of the 12th century appear as Saljuq vassals right up to the time of the last Sultan, Ṭoḡrïl (III) b. Arslān, after which the name of the caliphs alone appear on their coins (Kouymjian, pp. 153ff, 238-42).

In the 13th century, Šervān fell under the control first of the Khwarazmshah Jalāl-al-Din Mengüberti after the latter appeared in Azerbaijan; according to Nasawi (p. 75), in 622/1225 Jalāl-al-Din demanded as tribute from the Šervānšāh Garšāsp (I) b. Farroḵzād (I) (r. after 600/1204 to c. 622/1225) the 70,000 dinars (100,000 dinars?) that the Saljuq sultan Malekšāh had exacted a century or more previously (see Kouymjian, pp. 152-53). Shortly afterwards, Šervān was taken over by the Mongols, and at times came within the lands of the Il-Khanids and at others within the lands of the Golden Horde.

At the outset, coins were minted there in the name of the Mongol Great Khans, with the names of the Kasrānid Shahs but without their title of Šervānšāh, but then under the Il-Khanids, no coins were struck in Šervān. The Kasrānids survived as tributaries of the Mongols, and the names of Shahs are fragmentarily known up to that of Hušang b. Kayqobāḏ (r. in the 780s/1370s; see Bosworth, 1996, p. 141; Barthold and Bosworth, 1997, p. 489).

This marked the end of the Yazidi/Kasrānid Shahs, but after their disappearance there came to power in Šervān a remote connection of theirs, Ebrāhim b. Moḥammad of Darband (780-821/1378-1418). He founded a second line of Shahs, at first as a tributary of Timur but latterly as an independent ruler, and his family was to endure for over two centuries.

The 15th century was one of peace and prosperity for Šervān, with many fine buildings erected in Šammāḵa/Šemāḵa and Baku (see Blair, pp. 155-57), but later in the century the Shahs’ rule was threatened by the rise of the expanding and aggressive shaikhs of the Ṣafavi order; both Shaikh Jonayd b. Ebrāhim and his son Ḥaydar were killed in attempted invasions of Šervān and the Darband region (864/1460 and 893/1488 respectively).

Once established in power in Persia, Shah Esmāʿil I avenged these deaths by an invasion of Šervān in 906/1500, in which he killed the Šervānšāh Farroḵ-siār b. Ḵalil (r. 867-905/1463-1500), then reducing the region to dependent status (see Roemer, pp. 211-12).

The Shahs remained as tributaries, and continued to mint their own coins, until in 945/1538 Ṭahmāsp I’s troops invaded Šervān, toppled Šāhroḵ b. Farroḵ, and made the region a mere governorship of the Safavid empire.

In the latter half of the 16th century, descendants of the last Shahs endeavored, with Ottoman Turkish help, to re-establish their power there, and in the peace treaty signed at Istanbul in 998/1590 between the sultan Morād III and Shah ʿAbbās I, Šervān was ceded to the Ottomans; but after 1016/1607 Safavid authority was re-imposed and henceforth became permanent till the appearance of Russia in the region in the 18th century (see Roemer, pp. 266, 268; Barthold and Bosworth, 1997, p. 489).

Την αναφερόμενη βιβλιογραφία θα βρείτε εδώ:

http://www.iranicaonline.org/articles/servansahs

==========================

Šervān (Širvān, Šarvān)

Šervān (Širvān, Šarvān), a region of Eastern Transcaucasia, known by this name in both early Islamic and more recent times, and now (since 1994) substantially within the independent Azerbaijan Republic, being bounded by the Islamic Republic of Iran on the south, the independent Armenian Republic on the west, and Daghestan of the Russian Federation of States on its north.

Geography and topography

Šervān proper comprised during the early Islamic centuries, as its northern part, the south-easternmost spurs of the main Caucasus range (which here rises to 4,480 m/13,655 ft), and then as its southern part the lower lands sloping down to the course of the Korr/Kura river, this last in its lower reaches below sea level. Hence to the south of this river boundary and of its confluent the Aras or Araxes, lay the region of Muqān, whilst to the northwest of Šervān lay the region of Šakki (q.v.) and to its west that of Arrān (see the maps in Minorsky, 1953, p. 78, and idem, 1958, p. 174).

However, throughout much of its history, the rulers of Šervān, and especially the Šervānšāhs who ruled from the beginning of the 9th century to the beginning of the 17th century, strove to extend their boundaries northwards into the mountain region of Layzān, and eastwards to the Caspian shores, to Qoba and to Masqat or Maškat in the direction of Bāb al-abwāb or Derbend and further southwards to Baku.

The lowland regions of Šervān were exposed to pressure from powerful neighbors like the Alans or Ossets of the central Caucasus, the Hashimid rulers of Bāb al-abwāb, the predatory Rus from the Caspian waters, and Kurdish and Daylami powers to the south like the Šaddādids and Mosāferids (qq.v.).

The towns of Šarvān included Šāvarān/Šābarān, the ancient center of the southern Qoba district, but above all, Šammāḵa or Šammāḵiya, which is said to have been named after an Arab governor of the region, Šammāḵ b. Šojāʿ, a subordinate of the governor of Azerbaijan, Arrān and Armenia for Hārun-al-Rašid, Saʿid b. Salm b. Qotayba Bāheli (see Balāḏori, Fotuḥ, p. 210).

Soon afterwards it became the capital for the founder of the line of Yazidi Šervānšāhs, Yazid b. Mazyad Šaybāni (d. 185/201), and is described by the 10th century Arab geographers as a town built of stone in the midst of a fertile, corn-growing region (see Le Strange, Lands, pp. 179-80).

In 306/918 it was apparently temporarily renamed Yazidiya, but it has been the old name that has survived (cf. Yāqut, Boldān [Beirut] III, p. 361; V, p. 436), and at the present time Shemakha is the administrative centre of this district of the Azerbaijan Republic.

History

With the decline of the Safavids in the early 18th century, Šervān again came under Ottoman rule, but Peter the Great’s expansionist policies were now a new factor, as Russian ambitions in Eastern Caucasia became apparent.

By the Russo-Turkish treaty of 1724 the coastal region of Baku was for the first time severed from inland Šervān, which was left to the Turkish governor in Šemāḵa (see Shaw, pp. 299-300).

This arrangement was held firm after Persian control was reasserted by Nāder Shah, who captured Šemāḵa in 1734, and by the Russo-Persian Treaty of Ganja of 1735, Nāder’s control over Darband, Baku, and the coastal lands was conceded by the Empress Catherine I (see Kazemzadeh, pp. 323-24).

However, Persian influence in the eastern Caucasus receded after Nāder’s death in 1160/1747, and various local princes took power there, including in Šervān and Darband.

Russian pressure increased towards the end of the 18th century. Moṣṭafā Khan of Šervān submitted to Tsar Alexander I in 1805, whilst still continuing secretly to seek Persian aid, and in 1806 the Russians occupied Darband and Baku.

The Golestān Treaty of 1813 between Russia and Persia definitively allocated Darband, Qoba, Šervān. and Baku to the Tsar (Kazemzadeh, p. 334). In 1820 Russian troops occupied Šemāḵa, Moṣṭafā Khan despairingly fled to Persia, and Šervān was definitively incorporated into the Russian Empire.

Under Tsarist rule, Šervān and Šemāḵa came within various administrative divisions of the empire.

Many of the older Islamic buildings of the city were damaged in an earthquake of 1859, but as late as this time, Šemāḵa still had a larger population (21,550) than Baku (10,000), before the latter’s demographic and industrial explosion as a centre of oil exploitation over the next two or three decades.

After the Bolshevik Revolution, these regions came within the nominally Soviet Azerbaijan, with Šemāḵa becoming the centre of a raǐon or administrative district, though its estimated population of 17,900 in 1970 was still well below the 19th century level. (See also Barthold and Bosworth).

Την αναφερόμενη βιβλιογραφία θα βρείτε εδώ:

http://www.iranicaonline.org/articles/servan

==============================

Περισσότερα:

https://el.wikipedia.org/wiki/Ανάκτορο_των_Σιρβανσάχ

https://ru.wikipedia.org/wiki/Дворец_ширваншахов

https://en.wikipedia.org/wiki/Palace_of_the_Shirvanshahs

https://ru.wikipedia.org/wiki/Государство_Ширваншахов

https://en.wikipedia.org/wiki/Shirvan

https://ru.wikipedia.org/wiki/Ширван

https://en.wikipedia.org/wiki/Shirvanshah

https://ru.wikipedia.org/wiki/Ширваншах

https://el.wikipedia.org/wiki/Σιρβανσάχ

============================

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250734946

https://issuu.com/megalommatis/docs/the_shahs_of_shirvan_and_their_palace_at_baku.docx

https://vk.com/doc429864789_622142368

https://www.docdroid.net/bEG3d9g/oi-sakhides-toy-sirvan-sirvan-sakh-kai-to-anaktoro-toys-sto-mpakou-docx

Ο Μπαχράμ Γκουρ σκοτώνει τον δράκοντα – ένα επικό-μυθικό στοιχείο στην Ιστορία της Ισλαμικής Τέχνης της Ασίας

===========

Η Ιστορία του Καυχησιάρη που πνίγηκε στο πηγάδι

Η Ιστορία του ανθρώπου που κρυφάκουγε

Σμικρογραφίες Χειρογράφων του Χαφτ Πεϋκάρ: ο Μπαχράμ Γκουρ και οι Επτά Ομορφιές (Πριγκίπισσες)

Ο Μπαχράμ Γκουρ ενώπιον των απεικονίσεων των επτά πριγκιπισσών

Ο Μπαχράμ Γκουρ ακούει την αφήγηση της Ρωμιάς πριγκίπισσας που είναι ντυμένη σε χρώμα ανοικτό καφέ.

Ο Μπαχράμ Γκουρ ακούει την αφήγηση της Ινδής πριγκίπισσας που είναι ντυμένη σε χρώμα μαύρο.

Ο Μπαχράμ Γκουρ ακούει την αφήγηση της Βέρβερης πριγκίπισσας που είναι ντυμένη σε χρώμα τυρκουάζ .

Ο Μπαχράμ Γκουρ ακούει την αφήγηση της Βέρβερης πριγκίπισσας που είναι ντυμένη σε χρώμα τυρκουάζ (από άλλο χειρόγραφο)

Ο Μπαχράμ Γκουρ ακούει την αφήγηση της πριγκίπισσας της Χωρασμίας που είναι ντυμένη σε χρώμα πράσινο.

Ο Μπαχράμ Γκουρ ακούει την αφήγηση της Τουρανής πριγκίπισσας που είναι ντυμένη σε χρώμα κίτρινο.

Ο Μπαχράμ Γκουρ ακούει την αφήγηση της Ιρανής πριγκίπισσας που είναι ντυμένη σε χρώμα λευκό.

Ο Μπαχράμ Γκουρ ακούει την αφήγηση της Ρωσσίδας (ή Σλαύας) πριγκίπισσας που είναι ντυμένη σε χρώμα κόκκινο .

Εθνικός Ποιητής των Αζέρων o Νεζαμί Γκαντζεβί, Χαφτ Πεϋκάρ (Επτά Ομορφιές), κι η Αναζήτηση της Υπερβατικής Ομορφιάς Γαιών και Εθνών από τον Σάχη Μπαχράμ Γκουρ

Nezami Ganjavi, National Poet of the Azeris, his Haft Peykar (Seven Beauties) and the Search for the Transcendental Ebullience of Lands and Nations by the Shah Bahram Gur

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 1η Σεπτεμβρίου 2019.

Στο κείμενό του αυτό, ο κ. Μπαϋραρκτάρης δημοσιεύει περίληψη ομιλίας μου (στο Πεκίνο τον Ιανουάριο 2019) αναφερόμενης στην υπερχρονική Κοσμογονία, Κοσμολογία και Εσχατολογία του Νεζαμί Γκαντζεβί και στο τι αυτή σημαίνει για τα μεγάλα έθνη της Γης σήμερα ως αποκαλυπτική προφητεία. Αντίθετα από τις πρόχειρες ερμηνείες δυτικών οριενταλιστών, η ποίηση του Νεζαμί Γκαντζεβί δεν έχει τίποτα το λυρικό ή ερωτικό, και οι αναφορές του στον Σασανίδη σάχη Μπαχράμ (Ουαραχράν Ε'; 420-438 τεμ) δεν είναι ούτε ιστορικές ούτε προσωπικές. Ο Μπαχράμ Γκουρ είναι ένα μυστι(κιστι)κό σύμβολο του Μεσσία-Μάχντι.

------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/09/01/εθνικός-ποιητής-των-αζέρων-o-νεζαμί-γκα/ ===================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Σε δύο πρότερα κείμενά μου αναφέρθηκα στον Φερντοουσί, εθνικό ποιητή Ιρανών και Τουρανών, και στο μνημειώδες έπος του Σαχναμέ (Βιβλίο των Βασιλείων), το οποίο ολοκληρωμένο στις αρχές του 11 ου αιώνα, επηρέασε την λογοτεχνία και την φιλοσοφία, την κοσμολογία και την εσχατολογία πολλών άλλων εθνών με την υπερχρονική θεώρηση του Είναι και του Γίγνεσθαι που εισήγαγε στην μυθολόγηση της Ιστορίας και στην εξιστόρηση του Μύθου. Στον ίδιο τον Φερντοουσί και στο Σαχναμέ θα επανέλθω, αλλά μέχρι τότε τα κείμενα εκείνα μπορείτε εδώ:

Το Σαχναμέ του Σάχη Ταχμάσπ (1524-1576): οι πιο Όμορφες Σμικρογραφίες Χειρογράφου στον Κόσμο

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/08/19/το-σαχναμέ-του-σάχη-ταχμάσπ-1524-1576-οι-πιο-όμ/

(πλέον: https://www.academia.edu/56206313/Το_Σαχναμέ_του_Σάχη_Ταχμάσπ_1524_1576_οι_πιο_Όμορφες_Σμικρογραφίες_Χειρογράφου_στον_Κόσμο)

Φερντοουσί, ο Παραδεισένιος: Εθνικός Ποιητής Ιρανών και Τουρανών, Θεμελιωτής του Νεώτερου Ευρασιατικού Πολιτισμού

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/08/28/φερντοουσί-ο-παραδεισένιος-εθνικός-π/

(πλέον: https://www.academia.edu/61682121/Φερντοουσί_ο_Παραδεισένιος_Εθνικός_Ποιητής_Ιρανών_και_Τουρανών_Θεμελιωτής_του_Νεώτερου_Ευρασιατικού_Πολιτισμού)

Τυπικό παράδειγμα επίδρασης του Φερντοουσί είναι τα πολλά και εκπληκτικά έπη του Νεζαμί Γκαντζεβί, δηλαδή του Νεζαμί από την Γκάντζα του Αζερμπαϊτζάν, που είναι ο εθνικός ποιητής των Αζέρων και ο σημαντικώτερος υπερβατικός φιλόσοφος, επικός και λυρικός ποιητής, μυστικιστής και πάνσοφος πολυμαθής του Καυκάσου. Φίλος σάχηδων και ηγεμόνων, ο Νεζαμί Γκαντζαβί ασχολήθηκε γράφοντας ποίηση με θέματα ιστορικά, επιστημονικά και ηθικά.

Σήμερα, θα κάνω μια πρώτη αναφορά στο έπος του Νεζαμί Γκαντζεβί Χαφτ Πεϋκάρ, στο οποίο μέσα από συμβολισμούς κοσμολογικού κι εσχατολογικού χαρακτήρα ο Νεζαμί Γκαντζεβί δίνει ολότελα άλλη διάσταση σε ένα προϊσλαμικό Σασανίδη σάχη και εξερευνά τις όψεις του κάλλους και της αισθητικής τελειότητας που αποτελούν την εγγύηση της άριστης βασιλείας.

Σμικρογραφία χειρογράφου του Χαφτ Πεϋκάρ

Ενδεικτικό μάλιστα της απήχησης της αζερικής επικής παράδοσης είναι ότι προ ετών χορογραφήθηκαν αποσπάσματα από το Χαφτ Πεϋκάρ και ανέβηκαν ως μπαλέτο. Στιγμιότυπα από το μπαλέτο θα δείτε στο βίντεο. Στο εισαγωγικό σημείωμα, σε ρωσσικά, αγγλικά κι ελληνικά, εξιστορώ διά βραχέων την υπόθεση του έπους. Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω είτε κατεβάζοντας επισυναπτόμενα άρθρα είτε πηγαίνοντας στους συνδέσμους που παραθέτω.

Βασικές αρτηρίες των Ιστορικών Δρόμων του Μεταξιού

Δείτε το βίντεο:

Низами Гянджеви, Хафт пейкар (Семь красавиц) 1197 Составлено как балет доктором Лорел Викторией Грей (Silk Road Dance Co)

https://www.ok.ru/video/1494107032173

Περισσότερα:

Основанный на эпической поэме Хафт пайкар («Семь красавиц»), написанной Низами Гянджеви, национальным поэтом азербайджанцев, фольклорный балет «Хафт пайкар» («Семь красавиц / Йедди Гезл рэкси»), составленный доктором Лорел Викторией Грей, был впервые показан в 2005 году. Настоящая версия из спектакля 2011 года приглашенных артистов (постановка танцевального ансамбля «Шелковый путь»).

«Семь краса́виц» (перс. هفت پیکر — Хафт пайкар) — четвёртая по счёту поэма классика персидской поэзии Низами Гянджеви из его сборника «Хамсе», написанная в 1197 году на персидском языке. В основу сюжета поэмы положена легенда о сасанидском шахе Бахрам Гуре (420—439 годы). Почти половину всей поэмы составляют семь рассказов жён Бахрама — царевен, живущих в семи дворцах (в шатрах), каждый из которых, в соответствии с древней мифологией, посвящён какой-либо планете и дню недели и имеет соответствующий цвет.

После смерти отца Бахрам возвращается в Персию и восходит на престол. Став царём, Бахрам предпринимает поиски семи принцесс и женится на них. Он приказывает архитектору построить семь величественных зданий — по одному для каждой из своих новых жён. Архитектор рассказывает Бахраму, что, согласно астрологии, каждой страной, или «климатом», то есть одним из семи «поясов», на которые разделена Земля, правит одна из семи планет, и даёт совет Бахраму украсить каждый из дворцов для его жён в оттенках цвета, с которым ассоциируется планета, правящая страной, откуда прибыла каждая из красавиц.

Вначале Бахрам относился скептически к предложению архитектора, но потом даёт согласие на такое оформление дворцов для своих жён. После завершения строительства принцессы поселяются в своих дворцах. Бахрам посещает каждую принцессу в определённый день недели.

Интересно, что Бахрам является к принцессам в одеянии цвета их дворца. Каждая из принцесс рассказывает царю свою историю, которая соответствует определённому настроению и её соответствующему цвету. Сюжет каждой новеллы — любовное переживание, причём, в соответствии с переходом от чёрного цвета к белому, грубая чувственность сменяется духовно просветлённой любовью. Некоторые видят в этом переходе мистический путь, который должна пройти человеческая душа от мрака к чистоте, к божеству.

Соответственно этому царь, проходя этот путь, обретал высокие душевные качества. Впоследствии, испытав горечь поражения, предательство и другие невзгоды, он из любителя приключений превращается в достойного и справедливого правителя.

Таким образом, вторая тематическая линия поэмы — превращение Бахрама из легкомысленного царевича в справедливого и умного правителя, борющегося с произволом и насилием.

Проходят годы. Пока царь был занят своими жёнами, один из его визирей захватил власть в стране. Неожиданно Бахрам обнаруживает, что дела в его царстве в беспорядке, казна пуста, а соседние правители собираются на него напасть. Расследовав деяния министра, Бахрам приходит к выводу, что тот виновен в бедах, постигших царство.

Он приговаривает злодея-министра к смертной казни и восстанавливает справедливость и порядок в своей стране. После этого Бахрам приказывает превратить семь дворцов своих жён в семь зороастрийских храмов для поклонения Богу, а сам Бахрам отправляется на охоту и исчезает в глубокой пещере.

Пытаясь найти дикого осла (гур), Бахрам находит свою могилу (гур).

Μαυσωλείο του Νεζαμί Γκαντζεβί στην Γκάντζα του Αζερμπαϊτζάν

Δείτε το βίντεο:

Nizami Ganjavi, Haft Paykar (Seven Beauties) 1197 Composed as Ballet by Dr. Laurel Victoria Gray (Silk-Road Dance Co)

https://vk.com/video434648441_456240286

Περισσότερα:

Based on the epic Haft Peykar (Seven Beauties) written by Nizami Ganjavi, who is the national poet of the Azeris, the folkloric ballet Haft Paykar (Seven Beauties / Yeddi Gözəl rəqsi) composed by Dr. Laurel Victoria Gray premiered in 2005. The present version is from the 2011 performance of special guest artists invited by the Silk Road Dance Company.

Haft Peykar (Farsi: هفت پیکر) also known as Bahramnameh (بهرامنامه, The Book of Bahram, referring to the Sasanian king Bahram Gur) is a romantic epic by Persian poet Nizami Ganjavi written in 1197.

This poem is a part of the Nizami’s Khamsa. The original title in Persian Haft Peykar can be translated literally as “seven portraits” with the figurative meaning of “seven beauties”.

The poet starts by giving an account of the birth of Bahram and his upbringing in the court of the Arab king al-Nu’man and his fabled palace Khwarnaq. Bahram whose upbringing is entrusted to al-Nu’man becomes a formidable huntsman.

While wandering through the fabled palace, he discovers a locked room which contains a depiction of seven princesses; hence the name Haft Paykar (seven beauties).

Each of these princesses is from the seven different climes (traditional Zoroastrian division of the Earth) and he falls in love with them. His father Yazdegerd 1st passes away and Bahram returns to Iran to claim his throne from pretenders. After some episodes he is recognized as shah and rescues the Iranians from a famine.

Once the country is stable, the shah searches for the seven princesses and wins them as his brides. His architect is ordered to construct seven domes for each of his new brides.

The architect tells him that each of the seven climes is ruled by one of the seven planets (classical planetary system of Zoroastrian world) and advises him to assure good fortune by adorning each dome with the color that is associated with each clime and planet. Bahram is skeptical but follows the advice of the architect.

The princesses take up residence in the splendid pavilions. On each visit, the shah visits the princesses on successive days of the week; on Saturday the Indian princess, who is governed by Saturn and so on.

The princesses names are Furak (Nurak), the daughter of the Rajah of India, as beautiful as the moon; Yaghma Naz, the daughter of the Khaqan of the Turks; Naz Pari, the daughter of the king of Khwarazm; Nasrin Nush, the daughter of the king of the Slavs; Azarbin (Azareyon), the daughter of the king of Morocco; Humay, the daughter of the Roman Caesar; and Diroste (wholesome), a beautiful Iranian princess from the House of Kay Kavus.

Each princess relates to the shah a story matching the mood of her respective color. These seven beautifully constructed, highly sensuous stories occupy about half of the whole poem. While the shah is busy with the seven brides, his evil minister seizes power in the realm.

Bahram discovers that the affairs of Iran are in disarray, the treasury is empty and the neighboring rulers are posed to invade. He clears his mind first by going hunting.

After returning from hunt, he sees a suspended dog from a tree. The owner of the dog, who was shepherd, tells the story of how his faithful watchdog had betrayed his flock to a she-wolf in return for sexual favors.

He starts investigating the corrupt minister and from the multitude of complaints, he selects seven who tell him the injustice they have suffered.

The minister is subsequently put to death and Bahram restores justice and orders the seven pleasure-domes to be converted to fire temples for the pleasure of God.

Bahram then goes hunting for the last time but mysteriously disappears. As a pun on words, while trying to hunt the wild ass (gūr) he instead finds his tomb (gūr).

Nizami Museum of Azerbaijan Literature, Baku

Δείτε το βίντεο:

Νεζαμί-Γκαντζεβί, Χαφτ Πεϊκάρ (Επτά Ομορφιές) 1197 Αποδομένο σε Μπαλέτο – Dr. Laurel Victoria Gray

Περισσότερα:

Βασισμένο στο επικό-λυρικό ποίημα Χαφτ Πεϊκάρ (Επτά Ομορφιές) του εθνικού ποιητή των Αζέρων Νιζαμί Γκαντζαβί (1141–1209), το φολκλορικό μπαλέτο Haft Paykar: Seven Beauties – Yeddi Gözəl rəqsi συντέθηκε από την χορογράφο κι ιστορικό χορού Dr. Laurel Victoria Gray και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2005. Στο βίντεο βλέπουμε αποσπάσματα από την παραγωγή και παράσταση του 2011 που ανέβασε η Silk Road Dance Company.

Το ποίημα Χαφτ Πεϊκάρ (φαρσί هفت پیکر) γράφηκε το 1197 κι αναφέρεται στις αναζητήσεις του κάλλους γαιών και εθνών εκ μέρους του Σάχη Μπαχράμ Γκουρ. Συμβατικά μεταφράζεται σαν ‘ομορφιές’ ή ‘beauties’ ή ακόμη και ‘πριγκίπισσες’ αλλά η λέξη ‘πεϊκάρ’ στα περσικά σημαίνει ‘σώμα’, ‘ομοίωμα’, ‘πορτρέτο’ ή ακόμη και ‘μορφή’.

Κατά το υπερβατικό, μυστηριακό και φιλοσοφικό αυτό ποίημα, στις περιηγήσεις του ο Μπαχράμ Γκουρ, ενόσω είναι ακόμη ο διάδοχος του θρόνου, ανακαλύπτει ένα μυθικό ανάκτορο και καταφέρνει να μπεί σε ένα κλειδωμένο δωμάτιο όπου υπάρχουν επτά απεικονίσεις ωραίων πριγκιπισών. Η κάθε μια τους αντιστοιχεί σε μια χώρα και σε ένα έθνος και αναλογεί σε μια διαφορετική ημέρα της εβδομάδας και σε ένα διαφορετικό χρώμα.

Ο Μπαχράμ Γκουρ ερωτεύεται και τις επτά πριγκίπισες αλλά πρέπει να επιστρέψει στο Ιράν, όπου πεθαίνει ο σάχης πατέρας του, ανέρχεται ο ίδιος στον θρόνο και περνάει κάποιο διάστημα μέχρις ότου βάλει τα πράγματα σε μια τάξη. Τότε ως Σάχης ο Μπαχράμ Γκουρ ψάχνει και βρίσκει τις πριγκίπισσες και ζητάει από τον αρχιτέκτονά του να ανεγείρει ένα ανάκτορο με επτά θόλους, ένα για την κάθε νύφη του.

Ο αρχιτέκτονας του λέει ότι πρέπει να βρεθεί η αντιστοιχία της καταγωγής των πριγκιπισών με τους επτά πλανήτες, τις ημέρες της εβδομάδας και τα σωστά χρώματα. Έτσι λοιπόν ορίζεται η εξής αντστοιχία και αναφέρονται τα ονόματα των πριγκιπισών:

Φουράκ – Ινδή Πριγκίπισσα – Κρόνος – Σάββατο – μαύρο

Γιάγμα Ναζ – Τουρανή Πριγκίπισσα – Ήλιος – Κυριακή – κίτρινο

Ναζ Παρί – Πριγκίπισσα της Χωρασμίας – Σελήνη – Δευτέρα – πράσινο

Νασρίν Νους – Ρωσσίδα (ή Σλαύα) Πριγκίπισσα – Άρης – Τρίτη – κόκκινο

Αζαρμπίν – Βέρβερη Πριγκίπισσα – Ερμής – Τετάρτη – τυρκουάζ

Χουμάυ – Ρωμιά Πριγκίπισσα – Δίας – Πέμπτη – σανταλόξυλο (ανοικτό καφέ)

Ντιροστέ – Ιρανή Πριγκίπισσα – Αφροδίτη – Παρασκευή – λευκό

Στη συνέχεια, οι επτά πριγκίπισες εγκαθίστανται στο μεγαλειώδες ανάκτορο, και κάθε πριγκίπισσα αφηγείται και μια διαφορετική ιστορία στον Σάχη Μπαχράμ Γκουρ κατά τις ημερήσιες επισκέψεις του στην κάθε μία από αυτές.

Αυτές οι επτά ιστορίες υπερβατικού έρωτα για το Απόλυτο καταλαμβάνουν την μισή έκταση περίπου του όλου έπους. Στην διάρκεια αυτών των αφηγήσεων όμως η χώρα του Σάχη αναστατώνεται από την κακή διοίκηση, τα ταμεία αδειάζουν, και τα γειτονικά κράτη είναι έτοιμα να επιτεθούν.

Ο Μπαχράμ Γκουρ πρώτα καθαρίζει το μυαλό του απασχολούμενος σε ένα κυνήγι. Όταν γυρίζει, βλέπει σε ένα δέντρο κρεμασμένο ένα σκύλο. Ο τσομπάνος, στον οποίο ανήκε ο σκύλος, αφηγείται στον επιστρέφοντα Σάχη πως ο σκύλος του τον επρόδωσε παρασυρόμενος από το πάθος του για μια λύκαινα.

Για να εκδικάσει τον βεζύρη (πρωθυπουργό) του για την κακοδιοίκηση ακροάται επτά άτομα που του αφηγούνται πως από την κακή διοίκηση έγιναν θύματα. Έπειτα, ο Μπαχράμ Γκουρ εκτελεί τον κακό βεζύρη, μετατρέπει το ανάκτορο των επτά θόλων σε επτά ναούς, και φεύγει για ένα τελευταίο κυνήγι όπου και χάνεται για πάντα.

Ο ποιητής κάνει ένα λογοπαίγνιο λέγοντας ότι, προσπαθώντας να κυνηγήσει τον όναγρο (γκουρ) ο Σάχης έφθασε μπροστά στον τάφο (γκουρ) του. Η ίδια λεξη στα φαρσί έχει δύο νοήματα. Στην ιρανική και τουρανική παιδεία, ο Μπαχράμ έμεινε γνωστός ως Μπαχράμ ο Όναγρος (γκουρ).

Βεβαίως το επικό-λυρικό ποίημα είναι γεμάτο κοσμολογικών, μεσσιανικών, σωτηριολογικών κι εσχατολογικών συμβολισμών. Όπως συχνά συμβαίνει και στην περίπτωση του Φερντοουσί, του εθνικού ποιητή των Ιρανών και των Τουρανών, ο Σαχης Μπαχράμ Γκουρ του έπους Χαφτ Πεκάρ δεν είναι αυτό τούτο το ιστορικό πρόσωπο, ο Μπαχράμ Ε’ (420-438 / σε μέσα περσικά: Ουαραχράν και Ουαχράμ) της σασανιδικής δυναστείας, όπως αυτός είναι γνωστό

ς μέσω των συγχρόνων του ιστορικών κειμένων. Πρόκειται για μυθολογογημένο πρόσωπο που επιλέγεται με βάση κάποια από τα καθοριστικά χαρακτηριστικά του ιστορικού Σασανίδη σάχη. Άλλωστε, ο Μπαχράμ Γκουρ είχε επίσης μυθολογηθεί (μέσα σε άλλες ιστορίες) από τον Φερντοουσί (που πέθανε περίπου 120 χρόνια πριν γεννηθεί ο Νιζαμί Γκαντζαβί) στο Σαχναμέ και αργότερα (μέσα σε επίσης διαφορετικές ιστορίες) από τον Αμίρ Χουσράου (εθνικό ποιητή των Ινδών που γεννήθηκε 50 χρόνια μετά τον θάνατο του Νιζαμί Γκαντζαβί) στο Χαστ Μπεχέστ (Οκτώ Παράδεισοι).

Ο Μπαχράμ Γκουρ στο κυνήγι

Ο Μπαχράμ Γκουρ και η Φίτνε, μία σκλάβα που εκτρέφει μία αγελάδα

=============================

Διαβάστε:

Haft Peykar

Haft peykar, a famous romantic epic by Nezami of Ganja (Neẓāmi Ganjavi) from the last decade of the 6th/12th century. The title can be translated literally as “seven portraits,” but also with the figurative meaning of “seven beauties.” Both translations are meaningful and the poet doubtless exploited intentionally the ambiguity of the words.

Editions and translations

The Haft peykar has come down to us as part of the Ḵamsa, the posthumous collection of Nezami’s narrative poems. A critical edition of the Haft peykar was produced by Helmut Ritter and Jan Rypka (Prague, printed Istanbul, 1934) on the basis of fifteen Ḵamsa manuscripts and the Bombay lithograph of 1265. This is one of the very few editions of a classical Persian text that uses a strict text-critical methodology: the editors divided the principal manuscripts into two families (called ‘a’ and ‘b’). Only those verses shared by both families are regarded as authentic.

The ‘b’ family is taken as the main basis for the edition, with those verses missing in the ‘a’ family printed in square brackets. The verses specific to the ‘a’ family are printed in the critical apparatus. More recently, the Haft peykar was re-edited by the Azerbayjani scholar T. A. Magerramov (Maharramov) (Moscow, 1987).

This edition quotes variants from fourteen manuscripts, the Ritter/Rypka edition and the uncritical edition by Waḥīd Dastgerdī (Tehran, 1315 Š./1936 and reprints), but Magerramov made no attempt to divide the manuscripts into families and in this regard his version is a step backwards from the Prague edition. There is also an edition by Barāt Zanjāni (Tehran, 1373 Š./1994), but the present writer has not been able to consult it. In the following, all references are to chapter and line of the Prague edition.

Ο Νεζαμί Γκαντζεβί γίνεται δεκτός από τον Κιζίλ Αρσλάν, τον Κιπτσάκ Τουρανό ηγεμόνα (αταμπέκ) του Αζερμπαϊτζάν

There are three complete translations in western European languages. First, the one in very rough English “blank verse” by C. E. Wilson (The Haft paikar, 2 vols., London, 1924, with extensive notes), wherein the post-Victorian translator felt compelled to render a fairly large number of verses in Latin; second, an Italian prose version by A. Bausani (Le sette principesse, Bari, 1967), based on the critical edition by Ritter/Rypka, with omission of the bracketed verses; and finally an English version by J. S. Meisami (The Haft Paykar, a medieval Persian Romance, Oxford and New York, 1995), in “free verse” (partially rhymed, partially in near-rhymes, partially unrhymed) based on the Ritter/Rypka edition (but retaining the bracketed verses).

There are also versions in Russian prose (R. Aliyev, Baku, 1983) and verse (V. Derzhavin, Moscow, 1959 and reprints). Of the various partial translations it might suffice to mention the one by R. Gelpke in very elegant German prose (Die sieben Geschichten der sieben Prinzessinnen, Zurich, 1959), also in English metatranslation by E. Mattin and G. Hill (The Story of the Seven Princesses, Oxford, 1976).

Date and dedication

The Haft peykar is probably Nezami’s last work. The manuscripts of the superior ‘b’ recension contain a dedication to the ruler of Marāḡa, ʿAlāʾ-al-Dīn Körpe-Arslān b. Aq-Sonqor (he is named in V. 12), who is known to have died in 604/1208 (see Storey/de Blois V, p. 441, n. 2), and the date of completion is indicated in LIII, 63-64 with the words: “three conjunctions after five hundred and ninety I recited this book like the famous (poets of the past), on the fourteenth day of the month of fasting, when four hours of the day were complete,” evidently meaning on 14 Ramadan 593 (early August 1197).

This is probably correct. But the manuscripts of the ‘a’ recension have altered (or miscopied?) the name of the dedicatee to Qïzïl Arslān, retained the verse giving the day, month and hour of completion, but altered the year to “after ṯā (variant: tā) and ṣād and ḥē” i.e., either “after 498” (which is much too early) or “after 598/1202.”

Ο Νεζαμί Γκαντζεβί γίνεται δεκτός από τον Τουρανό ηγεμόνα (αταμπέκ) του Αζερμπαϊτζάν

Synopsis of the frame-story

The Haft peykar is a romanticized biography of the Sassanian ruler Bahrām-e Gūr. His adventurous life had already been treated in Persian verse by Ferdowsi in the Šāh-nāma, to which fact Nezami alludes a number of times. In general, his method is to omit those episodes that the earlier poet had treated, or to touch on them only very briefly, and to concentrate in new material.

After the customary long introductory sections, the poet gives an account of the birth of Bahrām, the often-told story of his upbringing at the court of the Arab king Noʿmān (here, as often, mislocated in the Yemen instead of al-Ḥira) and the construction of Noʿmān’s fabled palace, Ḵᵛarnaq. Reared in the desert, Bahrām becomes a formidable huntsman. Wandering through the palace, Bahrām discovers a locked room containing the portraits of seven princesses, one from each of the seven climes, with whom he immediately falls in love.

Bahrām’s father Yazdjerd (i.e. Yazdegerd I) dies, and Bahrām returns to Persia to claim his throne from a pretender. After much palaver he is recognized as king. He rescues his people from a famine. Next Nezami picks up the story of Bah-rām’s hunting expedition with the loose-tongued slave-girl Feṭna, but alters the version known from the Šāh-nāma considerably; here the girl is not put to death, but eventually pardoned, and the king learns a lesson in clemency.

The king sets out in search of the seven princesses and wins them as his brides. He orders his architect to construct seven domes to house his new wives. The craftsman tells him that each of the climes is ruled by one of the seven planets and advises him to assure his good fortune by adorning each dome with the color associated with the clime and planet of its occupant. The king is at first skeptical but eventually lets the architect have his way. The princesses take up residence in the splendid pavilions.

The king visits each princess on successive days of the week: on Saturday the Indian princess, who is governed by Saturn, in the black dome, on Sunday the Greek princess, who is governed by the sun, in the yellow dome, and so on. Each princess regales the king with a story matching the mood of her respective color. These seven beautifully constructed, highly sensuous stories occupy about half of the whole poem.

Years pass. While the king is busy with his wives an evil minister seizes power in the realm. Eventually Bahrām discovers that the affairs of the kingdom are in disarray, the treasury is empty and the neighboring rulers poised for invasion. To clear his mind, he goes hunting in the steppe. Returning from the hunt he comes across a herdsman who has suspended his dog from a tree. He asks him why. The shepherd tells the story of how the once faithful watchdog had betrayed his flock to a she-wolf in return for sexual favors.

The king realizes that his own watchdog (the evil minister) is the cause of his misfortune. He investigates the minister. From the multitude of complainants he selects seven, who tell him of the injustices that they have suffered (the stories of the seven victims are the somber counterweight to the stories of the seven princesses). The minister is put to death. The king restores justice, and orders the seven pleasure-domes to be converted into fire temples for the worship of God. Bahrām goes hunting one last time and disappears mysteriously into a cavern. He seeks the wild ass (gūr) but finds his tomb (gūr).

General characteristics

In his introduction to the critical edition, Ritter described the Haft peykar as “the best and most beautiful epic in New Persian poetry and at the same time . . . one of the most important poetical creations of the whole of oriental Indo-European literature,” a judgment with which it is difficult to disagree. The poet made artful use of various older sources, among them the Šāh-nāma and other versions of ancient Iranian history and legend, also the Siāsat-nāma of Neẓām-al-Molk, from which he took the crucial story of the shepherd and his unfaithful dog.

It is possible that the seven stories told by the princesses derive from earlier works, but it has not actually been possible to trace any of them to known literary sources. Nezami’s telling of the stories has in any event had great influence on the later development of Persian literature and world literature; for example the story told by the fourth (Russian) beauty is the oldest known, and arguably best, version of the tale of the cruel princess who is unnamed in Nezami’s version, but known in Pétis de la Croix’s translation of a later retelling as Turāndoḵt (Turandot; see, e.g., Meier).

Nezami’s Haft peykar is a masterpiece of erotic literature, but it is also a profoundly moralistic work. In some modern studies it has been regarded more or less as a versified treatise on astrology, but this is a misapprehension. The point of the story is clearly that Bahrām’s attempt to find happiness by living in accordance with the stars is a failure.

The seven domes are built in perfect accord with the properties of the stars, but they are very nearly the cause of his downfall. In the end it is only justice that matters. Only by abandoning the pleasures represented by the seven domes and heeding the complaints of the seven victims of tyranny does Bahrām acquire the status of a true hero.

And the essentially anti-fatalistic message is underlined by the story of the second (Greek) princess, which tells of a king who, because of an unhappy horoscope, had foresworn marriage, but then is led by the selfless love of a slave-girl to defy the astrologers and take his fate in his own hands.

Although there are mystic (Sufic) traits in the narrative (notably in the story of the seventh victim) it is also misguided to regard it, with some, as a Sufic allegory. It is a work of art that is very firmly rooted in this world, and its ethical content is of essentially worldly, not religious, nature.

Μπορείτε να βρείτε την αναφερόμενη βιβλιογραφία εδώ:

http://www.iranicaonline.org/articles/haft-peykar

======================

Περισσότερα:

A Key to the Treasure of the Hakim – Christine van Ruymbeke & Johann-Christoph Bürgel (eds.)

Κατεβάστε το Pdf με πολλά άρθρα ειδικών σχετικά με τον Νεζαμί Γκαντζεβί και το έπος Χαφτ Πεϋκάρ:

https://vk.com/doc429864789_620827883

https://www.docdroid.net/Y6MroCn/key-to-the-treasure-of-the-hakim-on-nizami-khamsa-pdf

Cameron Cross The Many Colors of Love in Niẓāmī’s Haft Paykar

Κατεβάστε το Pdf:

https://vk.com/doc429864789_620829460

https://www.docdroid.net/OUB35qe/cameron-cross-the-many-colors-of-love-in-nizamis-haft-paykar-pdf

Δείτε σμικρογραφίες άλλου χειρογράφου του Χαφτ Πεϋκάρ: https://findit.library.yale.edu/?f%5Blanguage_sim%5D%5B%5D=Persian&f%5Bsubject_topic_sim%5D%5B%5D=Persian+poetry

Επίσης:

https://www.sid.ir/en/journal/ViewPaper.aspx?id=408542

http://www.complete-review.com/reviews/nizami/hpaykar.htm

http://azeribooks.narod.ru/poezia/nizami/sem_krasavits.htm

https://ru.wikipedia.org/wiki/Семь_красавиц

https://en.wikipedia.org/wiki/Haft_Peykar

https://ru.wikipedia.org/wiki/Низами_Гянджеви

https://en.wikipedia.org/wiki/Nizami_Ganjavi

https://en.wikipedia.org/wiki/Bahram_V

https://ru.wikipedia.org/wiki/Бахрам_V

https://en.wikipedia.org/wiki/Amir_Khusrow

https://ru.wikipedia.org/wiki/Сакалиба

https://en.wikipedia.org/wiki/Saqaliba

==============================

Σχετικά με τις παραστάσεις μπαλέτου Χαφτ Πεϊκάρ:

Haft Paykar: Seven Beauties Dance Concert

February 26, 2011 at 2:00 PM

INTERSECTIONS: New America Arts Festival

WASHINGTON DC PREMIERE!

This epic romance is a visual treat, taking viewers to seven different cultures.

Based on the 12th century poem by Nizami Ganjavi, the tale tells of the young warrior Bahram Gur, who enters a mysterious, locked room to discover the portraits of seven beautiful princesses, each from a different land.

After he wins a kingdom and achieves great wealth and power, he remembers the maidens and sets out on a quest to bring each to his kingdom, commissioning the architect Shideh to build seven domed structures – one for each bride

http://www.silkroaddance.com/2011.html

Περισσότερα για τους συντελεστές και παραγωγούς της παράστασης:

https://www.facebook.com/HaftPaykar

http://www.laurelvictoriagray.com/

http://www.silkroaddance.com/

=============================

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε PDF:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/o-250655546

https://issuu.com/megalommatis/docs/nezami_ganjavi

https://vk.com/doc429864789_620935781

https://www.docdroid.net/8Lza618/ethnikos-poiitis-ton-azeron-o-nezami-gkantzevi-xaft-peykar-epta-omorfies-pdf

Türkiye vs Azerbaycan Boksörü🥊🥊🥊🎸📀♥️♥️😆

My favorites which probably won’t qualify in ESC2018

This is a tough competition especially this year. First semifinal will kill many good performances and the second one the rest. And unfortunately not all will agree with me anyway on the songs I like. So here are some I love and keep loving but which I believe there’s a high risk of them not going through to the Final. 

AZERBAIJAN - AISEL - x my heart (1st semifinal)

DENMARK - RASMUSSEN - Higher ground (2nd semifinal)

F.Y.R. MACEDONIA - EYE CUE - Lost and found (1st semifinal)

IRELAND -RYAN O’SHAUGHNESSY - Together (1st semifinal)

LITHUANIA - IEVA ZASIMAUSKAITÉ - When we’re old (1st semifinal)

POLAND -GROMEE -feat. LUKAS MEIJER - Light me up (2nd semifinal)

ROMANIA - THE HUMANS - Goodbye (2nd semifinal)

SLOVENIA - LEA SIRK - Hvala ne (2nd semifinal)